7 มิถุนายน 2549 23:29 น.
plaing_piu
๑ พฤกษ์ผาสุดฟ้าเอื้อม ทะเลเลื่อมประกายไหว
เหม่อลอยเรือน้อยไกล สะท้อนคลื่นบ่คืนเคย
๑ ลมพาอาทรหนัก ประดารักประดอยเผย
กาลใดไม่ร้างเลย สิเนหาคะนึงนวล
๑ ไกลโพ้นสู่หนห่าง มิจืดจางระยางหวน
ความหลังยังใคร่ครวญ จะหลับตื่นสะอื้นคง
๑ เหว่ว้าอารมณ์ไหว ปริร่ำไรหทัยปลง
เก็บรักหนักแน่นพงศ์ พญาหงส์ ฤ หลงทราม
๑ อ่อนไหวไปตามเพลง ผิบรรเลงก็เกรงขาม
อ่อนแอยิ่งแย่ตาม คะนึงเล่ห์เสน่ห์ซม
๑ มารยาแห่งฟ้าดิน ฤดูสิ้นถวิลขม
เยื่อใยให้ปรารมภ์ ณ ราตรีฤดีดาล
๑๑๑๑๑
สาลินีฉันท์ 11
21 พฤษภาคม 2549 15:16 น.
plaing_piu
๑ คืออะไร...ใต้ร่มเย็นที่เห็นอยู่
ล่าสุดครูผู้สละถูกประหาร
เถื่อนสถุลหมกมุ่นฆ่า..จริงสามานย์
อุดมการณ์ผลาญคนดีที่เดียวดาย
๑ เพียงจิตอิสระทอฟ้ากว้าง
สิ่งใดหมางว่างเปล่าไม่เข้าฝ่าย
เทียนเล่มน้อยค่อยแต่งแสงประกาย
ไม่มากมายใต้แตกต่างมิห่างเรียน
๑ ด้วยสำนึกการศึกษาครูอาสา
จากบ้านมาสอนรู้ไทยให้อ่านเขียน
แม้ต่างถิ่นยินดีสละพากเพียร
ไยเห็นเทียนเล่มนี้ไม่มีคุณ
๑ สำนึกร้ายลึกล้ำไม่จำแนก
ชั่วสุดแปลกแยกเดือดพล่านเลือดกรุ่น
มิใช่คน....ตนบุญบ้าเลือดทารุณ
อ้างการุณย์พระเจ้าเงาไม่มี
๑ นัยปัญหา...สามัคคีแก้ที่ใต้
พี่น้องไทยมุสลิมยิ้มคลายคลี่
รุนแรงคืออุปสรรคเร่งอัคคี
ไม่เคยมีคำสอนใดฆ่าได้บุญ
๑ พวกการเมืองเรื่องมากลากเรื่องแย่
สนองแต่ประโยชน์ใครได้งบหนุน
ดับไฟใต้ให้โง่...โซอดบุญ
ความจริงทุนนิยม...เจ็บขมกลืน
๑๑๑๑๑
21 พฤษภาคม 2549 09:05 น.
plaing_piu
๑ มากนัยหลากมิติรดี บ่ริชี้แนะว่าเจน
เพียงคืนสงัดศศิเลาะเร้น หทยาสิรำพึง
๑ รักใดก็ได้ทิพยรส มิสลดหทัยขึ้ง
จำแนกรดีสติคะนึง แตะละยังอหังการ
๑ นัยรักประจักษ์คุณอนันต์ จิตสรรค์มิสามานย์
แผ่ผองประชาสิศิระกราน บ่ประหวัด ณ ส่วนตน
๑ รักใครสะท้อนนยสนิท มนมิดบ่คาดผล
มั่นแล้วก็แล้วณ ฤดิคน มิขยายมโหฬาร
๑ มีรักสถิตสถิรจิต นฤมิตอลังการ
ซาบสุนทรียรสนาน จะระทมไฉนร้าย
๑ ให้รักประเสริฐคติพิศุทธิ์ ลุวิมุตติมั่นหมาย
ผลบุญกุศลดลประลาย ประลุกรรมดำเนิน
๑๑๑๑๑
วสันตดิลกฉันท์ 14
18 พฤษภาคม 2549 22:22 น.
plaing_piu
๑ โพ้นฟ้าวิกาล ฤ บ่สงัด พยุพัดมิใช่ที่
เยือกฝนกระเซ็นปะทะฤดี สติมั่นสยบไหว
๑ วับวาบก็ปลาบอุระสะกิด นฤมิตสิรำไร
เวิ้งว้างประโลมพจนใด ประลุจิตประภัสสร
๑ คำนึงก็หนึ่ง ณ หฤทัย บ่ละไหวระโรยอ่อน
คงแต่สิเนหะนยย้อน มธุรสสะกดจำ
๑ ดังบาปก็บาปรติพิศุทธิ์ จะมิยุดสะดุดต่ำ
ควรแต่พิสูจน์หทยดำ- ริเสมอมิเผลอใจ
๑ ฟ้ามืดสงัดภวประจักษ์ พิศรักตระหนักนัย
กุมจิตสงบภวพิไล อุระเร่าคะนึงบาง
๑ สุดฟ้าก็สุดละนยนา ลุทิวาบ่แตกต่าง
จมแต่อดีตมิกระจะวาง หฤหรรษ์ ฤ วังเวง
๑๑๑๑๑
วสันตดิลกฉันท์ 14
14 พฤษภาคม 2549 23:16 น.
plaing_piu
๑ ผ่านเจ็บจำคำร้ายหลายคราวแล้ว
ร้าวยิ่งแววมณีเปื้อนสีหม่น
เพียรสงบ..มิจบนัยหัวใจคน
ไม่สับสนตนไม่ดีมิเคยร้าย
๑ ทั้งมืด ...ฝั่งฟ้ายังสางรุ่งรางใส
อวลดอกไม้ใบงามหลากความหมาย
ขวัญเคยเพริดกลับเถิดมา...อย่าเดียวดาย
สิ่งสุดท้ายปลายฝัน.....ยังมั่นยืน
๑ รู้สึก.....นัยลึกล้ำเกินกำหนด
เท็จจริง....คดตรง....ใจไม่อาจฝืน
สัจจธรรมดำเนินไปไม่คลายคืน
เจ็บสะอื้นกลืนช้ำชอก...ทำไม
๑ จมอารมณ์...บ่มจิตไม่ติดยึด
ตัวตนอึดอัด...พึงละอัตวิสัย
รักเพียงผ่าน..นานคงมิพิรี้พิไร
สุขตามภาวะวิสัย....นัยแห่งตน
๑ มิใช่ชืดชา...ใจไม่บรรลุ
รักดังสุธาได้..ให้สิ้นหม่น
ปรารถนาใดละทุกข์ให้สุขคน
ควักให้จนหมดใจ...รักให้พอ
๑ หากร้อนรน...คนค่อนขอดอ้อนว่า
ศีลปัญญาสมาธิสติก่อ
ทั้งมืด..ไม่ยืด...แสงแห่งฟ้าทอ
วันหนึ่งขอมีรักประจักษ์ใจ
๑๑๑๑๑
หน้าส่วนตัว
1548
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟplaing_piu
