๑  เพ่งสงบพลบสงัดลมพัดคลื่น                ทะเลตื่นระลอกนัยบอกต่าง

สะท้อนคิดใดผิดถูกได้ทุกทาง                   มืดสว่างผวาละล้าละลัง

๑  ชะตากลางทะเลคะเนยาก                  เผชิญฝากน้ำฟ้าพายุคลั่ง

ไม่รู้ทิศผิดหลงวนวงวัง                        ไม่รู้ฝั่งอยู่ใกล้ไกลสุดคว้า

๑  ดิ้นรนตามยถาแห่งฟ้าน้ำ                   จะหงายคว่ำดายเดียวเคี่ยวกรำกล้า

มองเห็นความเป็นจริงสิ่งบังตา                  ปัญหามารยาปัญญาพินิจ

๑  สติมีขอบให้คงใฝ่คว้า                        ว่ายข้ามมหาสินธุ์แผ่นดินสิทธิ์

วาดหวังยังหน้าท้าชีวิต                        ถูกผิดคือคิดทำพุทธิสัมมา

๑  กำหนดบทวิถีมีไม่มี                       หลักชั่วดีชี้ผลตนฟันฝ่า

ยืนหยัดสัจจธรรมสังคมนำพา                   ใช่บิดบ้าวาทกรรมซ้ำสังคม

๑  ประชาชนดิ้นรนไหนไม่รู้จบ                 การเมืองพบทางลบเพิ่มเริ่มยิ่งขม

เรื่องใดไม่แน่นอนยากอ้อนชม                  ว่ายทะเลทุกข์จมลมการเมือง

๑  ขอบฟ้าหม่นมืดยาวหนาวเหนื่อยล้า           โหยหาอนาคตยากปลดเปลื้อง

อย่างไรยังหวังว่ายมุ่งหารุ่งเรือง                 งามประเทืองประณิธานประเทศไทย

๑  แบบใดออกบอกทางยากย่างก้าว             เจ็บร้อนหนาวกร้าวแกร่งแรงหนามไหน

เสรีภาพคราบน้ำตาคือยาใจ                    เสรีชนทนสู้ไปถึงนัยลึก

๑  นิ่งขึงตรึงสายตาฝ่าฝนเหนือ                ฟ้าแลบเผื่อเยื่อใยไหวรู้สึก

แก้วบานหอมซ่านด่ำดื่มรำลึก                   ทะเลดึกมืดอย่างไรละไมละมุน

๑  ไกลสุดฟ้าหลุดลอยคำน้อยนิด               เคยสะกิดมิตรภาพหยาบอบอุ่น

ปรารถนาอะไรบาปไกลอาบบุญ                 แทนคุณแผ่นดินสุขทุกชีวิต

                                           ……….

   ชีวิตเป็นอะไรได้จริงหรือ                              ยากง่ายคือดายเดียวเคี่ยวกรำกล้า สำเร็จล้มเหลวเล่ห์กาลเวลา                            ล้มลุกวาทะเลาะร้ายเยาะคน    ผู้ออกแบบบอกถูกผิดผูกอ้าง                       ใครละวางแบบอย่างลับล่อสับสน สารพัดอรรถรสกฎเปรอปรน                           ปราชญ์อับจนนับได้ที่ไหนมี    คุุุ้นชีวิตงามอิสระฟ้าดินน้ำ                           หลากหลายธรรมชาติวาดวิถี คติบ้านผ่านหนาวร้อนย้อนร้ายดี                      แตกต่างที่ห่างยุคปลุกเรียนรู้    ประวัติศาสตร์ชาติชี้นัยที่สุด                         ไม่อาจยุดอำนาจวาสนาหมู่ มากเล่ห์เทอุบายขยายชู                                 คติธรรมศาสตร์ดำรูปูชอบธรรม    เห็นแต่ชีวิตพิกลดิ้นรนยาก                          ไม่รู้ฝากชะตาฝ่าพลิกถลำ ยิ่งกว่านกในกรงหลงเล่ห์คำ                             ใครขยำหนำใจขยี้หนีไม่พ้น    สิทธิเสรีภาพอาบสีเลือด                              ผ่านยุคเดือดทุกข์นับมิสับสน ชีวิตมีความหมายคือนายคน                           สิทธิพลเมืองเป็นได้เพียงไพร่ตาม    บ้านเมืองปลูกแบบอย่างทางอำนาจ                ประโยชน์ชาติประกาศไร้นัยอ้างถาม สิทธิ์ประชาธิปไตยใดดีงาม                              ชีวิตถูกผิดตามความเป็นไป    ยอมมิยอมค้อมรับกับดักชอบ                       ธรรมจรรยาศรัทธาตอบระบอบไหน จิตวิญญาณสิ้นเซ่นความเป็นไท                      หากหัวใจไหวลึกเร้นความเป็นคน    จะกี่บ้านผ่านกี่เมืองเห็นเปลืองเปล่า               ชีวิตเบาหนักเท่านี้เสรีหม่น เป็นอะไรไม่สิ้นการดิ้นรน                                บรรลุตนกุศลธรรมสำรวม    โลกวันนี้ผันแปรมีแต่ร้าย                            สิ่งดีมีความหมายน้ำลายท่วม สิทธิหน้าที่เสมอภาคกำกวม                           เรียนรู้ร่วมสังคมอุดมการณ์    ชีวิตจะเป็นอะไรมิใช่เรื่อง                            เพื่อบ้านเมืองเรืองรุ่งปรับมุ่งผ่าน สิทธิ์ประชาธิปไตยไทยเบ่งบาน                        สำนึกการเมืองชาติอำนาจธรรม    เราก้าวถึงยุคสมัยวิไลรัฐ                            ข้ามประวัติศาสตร์อัปลักษณ์ย่ำ ประชาชนเขียนบทใหม่จดจำ                         คือตนนำธรรมสร้างบ้านอย่างเมือง                                                   ......                                                           

๑   ทำไมจิตใจมหาประชาชน                  หลงสับสนคับแค้นทุกข์แน่นไฉน ชีวิตยังผิดถูกมิปลูกใย                            แตกต่างปล่อยวางใจให้ศรัทธา ๑   คือทาสอำนาจกานเมืองผ่านเปลี่ยน     มากบทเรียนกดขี่เห็นมิกล้า ประชาธิปไตยใต้เปลือกตา                      เล่นเกมสามานย์ป่าเถื่อนเหมือนพิไร ๑   สืบกาลสานเสรีแห่งชีวิต                   เรื่องถูกผิดคิดดีทำดีได้ ประวัติศาสตร์บาดเห็นสิ่งเป็นไป               บ้าอำนาจบาตรใหญ่ไร้ครรลอง ๑   ทำลายทุกสิ่งกล้ำกรายอำนาจ           คลั่งประกาศอาชญากรรมสยอง มนุษยชาติหยาดเลือดนอง                     สำเหนียกเสียงเรียกร้องกองฟอนใด ๑   จารสมัยไม่มีใดที่สุด                        มีเริ่มยุติสะดุดดีชั่วมิใช่ ความเปลี่ยนแปลงแรงกรรมจดจำนัย        เรียนรู้ไตรลักษณ์ธรรมสัมพุทธา ๑   อธรรมถืออำนาจพินาศชัด               สืบประวัติศาสตร์สัจจธรรมปะหน้า สิทธิ์การเมืองวางเขื่องอำนาจต่ำช้า          ชะตาสุดอนาถสิ้นชาติตระกูล

๑   อำนาจพิลาสบารมีสมัย                    ดียิ่งใหญ่อิงดินฟ้าสิ้นสูญ จริงสถิตนิจกาลรานอาดูร                      การเมืองเลิศเทิดทูนดุลยธรรม ๑   ชีวิตคนผิดถูกพึงปลุกสร้าง               บ้านเมืองอย่างไรยืนมิฝืนกล้ำ สิทธิ์ประชาธิปไตยใช่เล่นคำ                   การเมืองธรรมเปลืองใจฤาไม่คิด ๑    ตราบอัตตาอำมหิตผิดมนุษย์           มืดมนฉุดตนถลำอำนาจผิด ยื้อแย่งแข่งร้ายบีฑาชีวิต                       นัยผิดถูกปลิดปลงประจงทราม ๑   มีไม่มีสิทธิ์ดีชั่วน่าหัวเราะ                 ธรรมบางเปราะทางใดไม่เกรงขาม ประชาธิปไตยไหนจะงาม                       ยิ่งไล่ตามความจริงยิ่งคว้าลม ๑   ประชาธิปไตยไหนตายซาก              เห็นกากสำรากถ่อยเถื่อนถอยก้ม กดขี่หมายหัวขึ้นป้ายชื่นชม                  ชีวิตไทยติดหล่มลมกานเมือง ๑   ถามใจตนไขปัญหาอะไรแน่              แตกต่างแต่อ้างผิดถูกบิดเรื่อง ปากอย่างทำอย่างเอาดีเปล่าเปลือง         ลุอำนาจชาติลือเลื่องประเทืองร้าย                   

                                               .........                              

๑ น้ำค้างดึกพร่างไหวใครว้าเหว่             คำนึงเล่ห์เวลาสุขทุุกข์หวานขม

ปณิธานวิบัติอสัตย์ระงม                       การเมืองวางเขื่องล่มเพาะปมใด

๑ ทางแฝงร้ายกาลเทศะสั้น                   ความผูกพันซุกหลงละสงสัย

ทวิคติธรรมชี้นำใด                              ยากสดับรับรู้นัยใจพุทธิ

๑ กี่ขวบปีรวบรัดอสัตย์ข่ม                    อำนาจจมคมอาฆาตบาดสติ

ดีชั่วตัวตนเติมใช่เริ่มริ                          ไทยร้าวปริพินาศวิวาทกรรม

๑ เหยื่อสังวาสประชาธิปไตยดาด            ตื่นสิทธิเสรีราดระดมพร่ำ

รอบตัวดีชั่วจุดยุติธรรม                         อ้างมาตรฐานกำหนดทำร้าย

๑ เห็นแต่ผู้แพ้หน่ายยอมพ่ายพับ            การเมืองไหนสดับรับลูกง่าย

หน้าเนื้อใจเสือปล้นกลเม็ดพราย             กล้าชั่วขายชาติเล่นลิ้นเป็นไร

๑ ทุกข์ปากท้องร้องสุมรุมแถบิด             ความสามารถน้อยนิดยากปิดได้

เสียงข้างมากอ้างทวนสิ่งป่วนใน              ผิดอะไรประชาธิปไตยกู

๑ กี่ล้านคนค้านไหนไม่รู้สึก                   มโนธรรมสำนึกคดไร้อดสู

ขี่หลังเสือเพื่อใครปากไพล่ชู                  ความจริงรู้ชิงหนีบัตรพลีกรรม

๑ ไม่แปลกฝนแทรกพฤกษภาร้อน         จบบทตอนคดยิ่งประวิงระส่ำ

วันชื่นคืนสุขคนคอยฝนธรรม                สรรพสำเนียงพ้องพี่น้องไทย

๑ ต้นปลายดีร้ายชีวิตที่สุด                    สิ่งสมมุติจิตพุทธะรู้ละไหว

การเมืองเปลื้องตัวตนเห็นตนใน              ปลูกประชาธิปไตยใจพุทธิ

๑ เก็บอดีตกรีดใจไทยเลวร้าย                 เท็จจริงยิ่งเปลี่ยวดายคลายสติ

เรียนรู้ตนชูธรรมสมาธิ                         งามปัญญาปฎิบัติวินัย

๑ บทเรียนก่อนเขียนบิดชาติผิดหลง       เจตจำนงตรงคดกำหนดใหม่

การเมืองใช่เรื่องบ้ามารยาใด         ประชาธิปไตยไทยเจ็บจำ                                      

                                                ........

ชีวิตตื่นนิทราทุกข์ประหาร

พิศนัยจักรวาลพาลระย่อ

ไม่สิ้นสุดหลุดพ้นแอ่งตนพอ

หลงตามต่อทรามอกุศลมูล

จมโลภโอบโมหะโทสะพล่าน

คิดทำผิดติดสันดานพาลยากสูญ

ธรรมกระจ่างกลางใจไร้เทิดทูน

ชั่วเพิ่มพูนเติมปลุกทุกข์ประดัง 

ชีวิตผิดแทบม้วยวันป่วยเจ็บ

หยิกเล็บยิ่งเจ็บเนื้อใครเถือหนัง

อะไรคือใยเยื่อเผื่อประทัง

เดียวดายหลั่งน้ำตายากสาธยาย

สิทธิเรามีเท่านี้เท่ามีสิทธิ์

ลดเพิ่มลิดรอนเลี่ยงยากเบี่ยงบ่าย

ดีเลวยังขังน้ำตาอนาถราย

ดิ้นสุดท้ายยุติมิผลักดัน

เจ็บป่วยคือป่วยเจ็บเก็บชีวิต

ไม่มีสิทธิ์ตีค่ารักษาฝัน

ขอกำลังไร้ชังรักประจักษ์ทัณฑ๋

กายใจมั่นปัญญาสติงามวินัย

จังหวะชีวิตเบาหนักเท่านี้

กุศลผลกรรมดีชั่วมิใช่

อาการหายร้ายรุมยึดกุมนัย

จะทุกข์สุขโรคใดรู้ไม่กลัว

            ......