6 กุมภาพันธ์ 2550 14:16 น.
Pink_moment
ผมรู้จัก..ผู้หญิงคนหนึ่ง..ด้วยความบังเอิญ แต่ผมบอกตัวเองว่า..เป็นเพราะ..พรหมลิขิต ผมพบเธอ..ที่ริมบึงขนาดใหญ่..หน้ามหาวิทยาลัย ขณะที่..ผมกำลังไปวิ่งออกกำลังกาย เธอกำลังง่วนอยู่กับผืนผ้าใบ..และภาพอาทิตย์ลับขอบฟ้า ผมยาว..ที่ถูกรวบเป็นมวยด้านหลัง..ถูกปักด้วยพู่กันอันโต..แทนปิ่นปักผม เสื้อกล้ามสีขาว .. สร้อยข้อมือเต็มแขน กางเกงยีนส์สีซีด..และรองเท้าผ้าใบโทรมๆ เธอคงดูเป็นผู้หญิงเรียนศิลปะ..เซอเซอ..จนไม่น่าดู หากไม่เพราะ..ใบหน้าที่งดงาม..ราวภาพวาดของจิตรกรเอกนั้น เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่สวย ..หากไม่พิศมองอย่างดี แต่เธอก็ดูน่ารักมาก..ในสายตาผม ผมบอกตัวเองว่า..หากผมวิ่งวนกลับมาอีกรอบ.. แล้วเจอเธอ ผม..จะเข้าไปคุยด้วย
วันนี้ ..จู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่ง..เข้ามาคุยกับฉัน เขาเรียนวิศวะ .. ท่าทางเป็นหนุ่มเจ้าสำอางเชียว แต่ดูท่าทาง..จะเป็นที่รู้จักในคณะน่าดูนะ เพราะตอนที่ช่วยฉัน..หอบอุปกรณ์วาดรูป .. มาส่งที่รถ มีรุ่นน้อง..มาทักเยอะเชียว
ยิ่งรู้จัก.. ผมยิ่งรู้สึกว่า..เธอน่ารักครับ เธอเป็นรุ่นน้องผม 1 ปี ..แต่ก็ไม่เคยเรียกผมว่า "พี่" ..ซักคำ เธอบอกว่า.. เรารู้จักกันในฐานะเพื่อน.. ไม่ใช่รุ่นพี่.. รุ่นน้อง เพราะเธอขี้เกียจนอบน้อม..ให้ผม .. อย่างที่รุ่นน้องในคณะเป็นกัน ก็แหม ..........เคยเป็นประธานเชียร์นี่ครับ ..รุ่นน้องก็ต้องเกรง..เป็นธรรมดา เธอเป็นผู้หญิง..ที่ใจดีมากครับ ทุกวันเสาร์..เธอจะไปสอนศิลปะ.. ให้เด็กกำพร้า และวันไหนที่ว่าง..ก็จะไปอ่านนิทานอัดเทป.. ให้เด็กๆ ตาบอดฟัง ตอนนี้..ผมมั่นใจแล้วครับว่า.. ผมชอบเธอมาก แถมภูมิใจมาก..ที่คนที่ผมชอบ.. เป็นคนดีมากด้วย
เขาเป็นผู้ชาย..ที่ใช้ได้ทีเดียวแหละ อย่างน้อย..ก็รู้จักเทคแคร์ผู้หญิง..
มากกว่า..เพื่อนที่คณะของฉัน..เยอะทีเดียว แล้วก็เป็นคนมุ่งมั่นดี..เขาตั้งใจเรียนมากเลยนะ..ไม่เคยขาดเรียนเลย
เล่นเอาฉันรู้สึกผิด ..ที่โดดเรียน..เป็นว่าเล่น แล้วก็เป็นคนขยันทำกิจกรรม.. ของมหาวิทยาลัย ..ซึ่งฉันไม่คิดจะทำ ต่างกันจริงแฮะ..ฉันกับเขา
วันนี้..เธอชวนผม..ไปขับรถเล่นครับ เธอบอกว่า..อยากไปอุทยานแห่งชาติ.. ที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยนัก แต่ก็เป็นร้อยกิโล..เลยนะครับ ผมมองมอเตอร์ไซต์เก่าๆ.. โทรมๆ.. ของผมแล้ว ..ก็ยากจะไปถึงครับ เธอทำหน้าขรึม..แล้วยื่นกุญแจรถของเธอ.. ให้ผม บ้านเธอรวยครับ ..เธอมีรถยนต์ส่วนตัวใช้ ผมรู้สึกได้ทันทีว่า..เธอกำลังไม่สบายใจ รถไปได้เดี๋ยวเดียว..เธอก็ร้องไห้โฮเลยครับ ผมเลยรู้ว่า..เธอขี้แยไม่เบา เรื่องของเรื่อง..ที่เธอกลุ้มใจ..ก็คือ ..ที่บ้านเธอ..ไม่ยอมมาเยี่ยมเธอในวันนี้.. ตามที่นัดไว้ครับ เพราะน้องชาย..ไม่สบายนิดหน่อย ผมขำไม่ออก เพราะท่าทางเธอเสียใจ..กับเรื่องที่ผมเห็นว่า.. เป็นสิ่งเล็กน้อยนี้มาก จึงได้แต่เงียบ.. แล้วก็เล่าเรื่องของผม..ให้เธอฟังบ้าง
ฉันไม่กล้าฟูมฟาย..เลยทีเดียว เมื่อเขาเล่าเรื่องครอบครัวของเขา.. ให้ฉันฟัง เขาเล่าให้ฟังว่า..พ่อกับแม่ของเขา..เลิกกัน และเขาก็ไม่เชิงว่า..มีใครเลี้ยง .. เพราะอยู่กับพ่อบ้าง ..อยู่กับแม่บ้าง..อยู่กับญาติบ้าง และแต่ละที่..ก็ไม่ใช่ที่ของเขา เพราะทุกคน..ต่างมีครอบครัว..ของตัวเอง อยู่ที่ไหน..เขาก็เหมือนเป็นแค่ .. คนอาศัย ตอนนี้..เขาอาศัย..การได้ทุนการศึกษา.. และค่าใช้จ่าย ..........ที่พี่สาวส่งให้นิดหน่อย..ดำรงชีวิต เพื่อก้าวไปยังเส้นทาง..ที่สบายขึ้น ฉันทึ่งมาก..ที่เขาเข้มแข็ง ..และไม่ร้องไห้.. กับโชคชะตาของตนเอง
ตั้งใจเรียน ..ไม่เกเร ..ฉันโชคดีกว่าเขา..เยอะมากทีเดียว ..สงสารเขาจังแฮะ
เธอบอกผมว่า ..บางที..ถ้าผมเสียใจ ..ผมควรจะร้องไห้บ้าง เพราะถ้าไม่ร้องเสียบ้าง ..ความเสียใจต่างๆ.. จะถูกสะสมเป็น..ตะกอนในหัวใจ ..........ของผมเอง แล้วท้ายที่สุด ..หัวใจของผม.. จะกลายเป็น.."ก้อนหิน"
แม้จะแข็งแกร่ง ..และผมจะไม่มีวันเสียใจอีก แต่มันจะทำให้..คนใกล้ตัวของผม.. บอบช้ำ..ยามโดนผมกระทบ ผมก็เลยบอกเธอว่า ..ผมเห็นเธอเป็น..ดอกไม้.. ของนายก้อนหิน
ดอกไม้..ที่ช่วยมาเติมความอ่อนหวาน.. ให้กับก้อนหิน..ที่ไม่ค่อยมีค่า.. ก้อนนี้ สรุปแล้ว..วันนั้น.. เราก็ไปไหน..ไม่ได้ไกล เพราะทันที..ที่เห็นทุ่งนาเขียวขจีกว้างไกล..เธอก็ขอให้ผม..หยุดรถ แล้วลงไปวิ่ง ..เหมือนไล่คว้าอะไรบางอย่าง เธอบอกว่า.. เธอกำลังวิ่งไล่จับ.." ความฝัน"
วันนี้..เขารับปริญญา ..ฉันอาสาเป็นตากล้อง ครอบครัวเขา..มีแม่.. มาแค่คนเดียว แต่บ้านฉัน..มากันทั้งบ้านเลยแหละ พ่อแม่ ..และน้องชายฉัน..ชอบเขามาก ก็ดีแล้วล่ะ ..เพราะฉันอยากให้เขา..ได้รับความอบอุ่นในครอบครัว
อย่างที่ฉัน..ได้รับมาเสมอบ้าง ฉันอยากให้เขา..มีความสุข เพราะความสุขของเขา..ก็เป็นความสุขของฉัน .. เหมือนกัน วันนี้..เราสนุกสนานกันใหญ่ ..
เหล่าเด็ก..อย่างพวกเรา ..........พาคนสูงวัย 3 คน..ไปปล่อยแก่กัน..ในคาราโอเกะทั้งคืน ก็ไม่ได้จ่ายเองนี่ ..พ่อแม่มาทั้งที..นี่นา แม่ของเขา..เข้ากับแม่ของฉัน .. ได้ดีทีเดียว
ผมได้ทุนจากมหาวิทยาลัย..ไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น เหงามากครับ.. ทั้งที่ผมเคยชินกับความเหงา..มาตลอดชีวิต..ก่อนที่จะพบเธอ ผมหลีกเลี่ยงความเหงา..โดยการตั้งใจเรียน..เวลาว่าง..ก็ทำงานพิเศษ ผมเก็บเงินได้ก้อนโต..ทีเดียวครับ
คิดว่า..พอเรียนจบกลับไป.. จะไปขอเธอหมั้นไว้ก่อน เธออีเมล์..มาเล่าให้ฟังว่า ..เธอได้งาน..ในบริษัทผลิตรายการโทรทัศน์.. แห่งหนึ่ง กำลัง..สนุกกับงาน
อีกไม่กี่เดือน..เขาก็จะกลับมาแล้ว เห็นบอกว่า..เอาแต่เรียน..........กับทำงาน ..จนไม่มีเวลาใช้เงิน .. แหม..คงรวยใหญ่ ฉันเอง..ก็กำลังสนุกกับงานที่ทำ อาจเหงาบ้าง.. แต่อีกไม่กี่เดือน..คงหายเหงา พ่อเพิ่งซื้อคอนโดไว้ให้ .. กำลังตกแต่ง พ่อกับแม่..วางแผนไว้เสร็จสรรพว่า .. พอเขากลับมา..จะยัดเยียดลูกสาว .. ให้ทันที แล้วให้ย้ายไปอยู่คอนโดใหม่ซะ พ่อกับแม่..ให้เหตุผลว่า..
อพาร์ทเม้นที่ฉันอยู่..มันไม่ค่อยปลอดภัย..สำหรับ..การอยู่คนเดียวนัก
วันนี้..ผมได้รับจดหมาย..จากที่บ้านของเธอ เดาได้ว่า..เธอคงยังไม่รู้เรื่องแน่ๆ พ่อกับแม่ของเธอ..เขียนจดหมายมาบอกว่า..ให้ผม..กลับไปรับลูกสาว..ไปจากอกท่านด่วน พร้อมกับซื้อคอนโดไว้..เป็นค่าสินสอดให้แล้ว ถ้าผมจะเรียกร้องอะไรอีก..ก็ขอให้บอก ขอเพียงช่วยรับลูกสาวท่าน..ไปเลี้ยงดูแทนก็พอ พร้อมกับ..ส่งเอกสารโอนกรรมสิทธิ์คอนโดมาด้วย ที่บ้านของเธอ..น่ารักอย่างนี้เสมอครับ ทั้งๆ ที่..ผมเป็นคนอื่น...แต่ท่านทั้งคู่ .. ก็เอ็นดูผมมากทีเดียว
กลายเป็นว่า..เงินทองที่ผมสะสม.. เพื่อขอเธอแต่งงาน..ก็อดใช้ครับ
เก็บไว้ให้ลูกแทน..แล้วกัน ตื่นเต้นครับ .. อีกไม่กี่วัน..ผมก็จะได้กลับไปหาเธอแล้ว ดอกไม้..ของผม
พรุ่งนี้..เขาจะกลับมาแล้วล่ะ เดี๋ยวตอนเย็น.. ฉันจะออกไปหาซื้อข้าวของ..และอาหาร มาเตรียมไว้..ทำให้เขากิน .. พรุ่งนี้ เขาต้องแปลกใจมากแน่ๆ.. ที่ฉันทำอาหารเป็นแล้ว ..หุหุ ใช้เวลาฝึกฝน..แรมปีเชียวนะ โอ๊ย .. ตื่นเต้นจังเลย..แล้วพรุ่งนี้..เจอกันนะ นายก้อนหิน..ของฉัน
เราสมัครใจ..เป็นดอกไม้ ...........ที่อยู่ข้างก้อนหิน เพราะดอกไม้ดอกนี้ ..แสนบอบบาง เราจะมีก้อนหิน..คอยดูแล .......... ปกป้อง นายไม่ต้องห่วงหรอก นายไปเรียนแค่ 2 ปี.. เราอยู่คนเดียวได้ ..สบายมาก ถึง 2 ปีนี้ ..ดอกไม้..จะไม่มีก้อนหิน ..........คอยดูแล ดอกไม้..จะฮึด.. เอาความแข็งแกร่งทั้งหมด ..มาดูแลตัวเอง เพราะ..เมื่อก้อนหิน ..........กลับมา
ดอกไม้..ก็ไม่ต้องมีความแข็งแกร่ง..ก็ได้ ยังไง..ก็มีคนดูแลอยู่แล้ว
*
*
*
แต่..ผมไม่ได้ขอหมั้นเธอ.. หรอกครับ ไม่มีงานแต่งงาน..เกิดขึ้นด้วย
คอนโด..ก็ถูกขาย ผมย้ายไปอยู่ที่บ้านของเธอ ..กับพ่อแม่ ..และน้องชายของเธอ .......แต่... ไม่มีเธอ..หรอกครับ ......เธอถูกวัยรุ่นเมายา-กลุ่มหนึ่ง.. ขับรถชน ในวันที่..ไปซื้อข้าวของ.. เพื่อทำอาหารให้ผมครับ
แค่เสี้ยววินาที..เท่านั้น ที่ผมจะกลับมาดูแลเธอ..ได้แล้วแท้ๆแต่มันก็..สายเกินไป ไม่มีอีกแล้วครับ..ดอกไม้..ของนายก้อนหิน
4 กุมภาพันธ์ 2550 19:47 น.
Pink_moment
วันก่อนผมไปงานแต่งงานอดีตกิ๊ก (ที่ไม่ได้แปลว่าชู้ . . . แต่เป็นคนที่มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน)
เราเคยไม่ได้เจอกันมาเกือบปีจากการเจอกันครั้งสุดท้าย . . . ด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้
แต่ผมพยายามนึกเองว่าเป็นเพราะงานเยอะ ไม่มีเวลา . . . ที่ทำให้เราห่างๆกันไป
ผมยังจำได้
วันที่เราเจอกันครั้งแรก
ผมไปหาเพื่อนที่คณะของเธอ
เราอยู่สถาบันเดียวกัน แต่คนละฝั่งถนน
ผมเห็นเธอเล่นกับหมาสกปรกๆ ตัวนึง
ภาพนั้นยังชัดเจนอยู่เลย
ผู้หญิงผมยาว หน้าตาน่ารัก เล่นกับหมามอมแมม
เธอเอาลูกชิ้นปิ้งมาให้น้องหมากิน
ลูบหัวลูบหูมันแบบไม่รังเกียจ
ผมไม่เคยจีบผู้หญิง จีบไม่เป็นด้วย
แต่ผมขอให้เพื่อนแนะนำเธอให้รู้จัก
แสดงให้เห็นว่าผมสนใจเธอ
ไม่รู้เรียกว่าจีบหรือเปล่า
เราคุยกันถูกคอเรื่องหมา เรื่องหนัง เรื่องเพลง เรื่องนินทาเพื่อนของเรา และเรื่องการเรียนที่เธอสนใจการเรียนของคณะผม และผมสนใจการเรียนคณะเธอซึ่งเป็นคนละสาย
ความสัมพันธ์ก่อตัว . . . เราอาจจะเป็นมากกว่าเพื่อน แต่ก็ไม่รู้จะใช้คำว่าแฟนได้ไหม
เราไปกินข้าวด้วยกันทุกวัน
ผมเดินไปส่งเธอที่ป้ายรถเมล์ทุกเย็น
เราโทร.คุยกันบ่อยๆ ถึงจะไม่บ่อยมาก
วันหยุดเรานัดไปดูหนังด้วยกัน
ผมถือของให้เวลาเธอไปชอปปิ้ง
แต่เราไม่เคยบอกว่าต่างคนต่างรู้สึกยังไง
ไม่เคยบอกใครและไม่เคยบอกกันว่าตกลงเราเป็นแฟนกัน
ไม่เคยมีคำพูดหวานๆ หรือการกระทำที่มันพิเศษมากไปกว่านี้
จนเราเรียนจบ . . .
พอเริ่มทำงาน . . . สังคมก็เริ่มเปลี่ยน
เวลาและความวุ่นวายในหน้าที่การงานทำให้ความกระตือรือล้นที่จะเจอกันน้อยลง
ความถี่ในการโทรหากันห่างขึ้นเรื่อยๆ
จนแทบจำไม่ได้ ว่าครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน กินข้าวกัน ดูหนังด้วยกัน และโทรศัพท์คุยกันคือเมื่อไหร่
ผมไม่คิดถึงเธอหรือเปล่า . . . ก้ไม่เชิง เพียงแต่มันมีเรื่องอื่นให้คิดมากกว่า
จนเหมือนหลงๆลืมๆเธอไป. . .
เรามาเจอกันอีกทีตอนงานแต่งงานเพื่อนคนที่แนะนำให้เรารู้จักกัน หลังจากเรียนจบหลายปี
เรายังคุยกันเหมือนเดิม แต่เหมือนระยะห่างมากขึ้น
เราไม่ถามกันว่าแต่ละคนหายไปไหนมา
ถามแต่ว่ากำลังทำงานอะไรอยู่ เป็นไงบ้าง
แล้วเราก็ห่างหายกันไปอีกครั้ง . . .
แล้ววันนึง . . . เธอก็โทรมาหาผม
บอกว่ากำลังจะแต่งงาน กับชาวต่างชาติ ที่ทำงานที่เดียวกันกับเธอ
ผมบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง
เราห่างกันจนผมไม่ควรจะหวงเธอแล้ว . . .
แต่ผมก็รู้สึกใจหาย
มันรู้สึกแปลกๆ เหงาๆ หัวใจหวิวๆ ยังไงไม่รู้
ผมไปงานแต่งงานของเธอ . . .
บอกตรงๆ ว่าตอนอยู่ในงาน
ผมนึกในใจว่าทำไมผู้ชายที่ยืนข้างเธอไม่ใช่ผม
แต่วันนั้นผมก็ได้แสดงความยินดีกับเธอไปอย่างเต็มใจ
. . . . .
เมื่อคืน
เธอโทรมาหาผม . . .
เราคุยกันมากขึ้นกว่าตอนที่ห่างหาย
ที่จริงผมเริ่มทำใจได้บ้างแล้วล่ะ
ก็เลยแกล้งบอกเธอไปว่า . . .เนี่ย พอบีแต่งงานไป โอเลยไม่รู้จะแต่งกับใคร
เธอหัวเราะ ถามว่า นี่โออยากแต่งงานกับบีด้วยเหรอ นึกว่าไม่อยาก
ผมก็ อ้าว ทำไมล่ะ โอดูไม่ชอบบีเหรอ
เธอนิ่งไปแป๊บนึง แล้วก็ถามแบบเสียงซีเรียสว่า ถามจริงเถอะ บีอยากรู้มานานแล้ว ว่าที่ผ่านมาโอคิดยังไงกับบี
ผมถามย้อนกลับว่าที่เราไปกินข้าว ดูหนัง กันเนี่ย มันไม่ได้หมายความว่าชอบเหรอ ไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยนะ
จากนั้นผมถึงได้รู้ว่า เธอรู้สึกไม่เข้าใจว่าผมคิดไงมาตลอด เพราะเราไปไหนมาไหนด้วยกันทุกวัน คุยกันทุกวัน แต่ผมไม่เคยมีอะไรหวานๆ ไม่เคยแสดงความห่วงใยเป็นพิเศษ ไม่เคยบอกว่าชอบเธอ
ไม่รู้ว่าเราเป็นแฟน . . . หรือเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก
ซึ่งสิ่งที่เธออยากรู้มาตลอดคือผมชอบเธอระดับไหน แค่คนควงเล่น หรือมากกว่านั้น
(ผมดูเหมือนคนคบผู้หญิงไว้ควงเล่นขนาดนั้นเลยเหรอ . . .)
เพราะเป็นผู้หญิง . . . ทำให้เธอไม่เคยกล้าถาม
แต่วันนี้ถามฐานะ "เพื่อนเก่า"
ตอนนั้นผมเองก็ไม่ได้พูด เพราะพูดไม่เป็น แล้วก็ไม่นึกว่าผู้หญิงจะต้องการการแสดงออกที่ชัดเจนมากกว่านี้
ยิ่งพอเรียนจบ ผมเหมือนหายไปเลย . . . ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน
ผมรู้สึกเหมือนกับว่า หัวข้อการคุยหลังจากนั้น คือเราต่างเสียดายที่เราไม่เปิดเผยความรู้สึกให้อีกฝ่ายมากกว่านี้ในตอนนั้น ถึงเราจะคุยกันเหมือนเป็นเรื่องน่าขำ . . .
หลังจากวางสาย
ผมรู้สึกเหงาๆ หวิวๆ ยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าเธอจะแต่งงาน
มันเหมือนอะไรบางอย่างที่เราควรจะรักษาไว้ แต่กลับรักษาไม่ได้
แล้วตอนนี้มันก็สายเกินไปที่จะเรียกกลับมา
ก็หวังว่าความเหงาแบบนี้มันคงจะผ่านไป . . .
หน้าส่วนตัว
1214
