5 กุมภาพันธ์ 2548 20:22 น.
pigstation
เส้นไหมใยโลหะ : ดวงอาทิตย์ที่ขึ้นทางตะวันตก
ผีเสื้อจากภาพยนตร์โหมโรงบินออกมาจับที่กีต้าร์ตัวหนึ่ง เหล้าเบอร์เบิ้นยังคงใสสะท้อนสีอำพันออกมา สายลมจากนิวยอร์คนำชายหนุ่ม - -ไทยมานั่งลงตรงหน้าเคาน์เตอร์บาร์
สกรูไดเวอร์ เขาสั่งบาร์เทนดี้ ก่อนหันมาทางผม
เพิ่งประชุมแผนทางตลาดเสร็จครับ รอนานไหมพี่
อคณินทร์ พุทธิวัฒน์ เติบโตที่สหรัฐ แต่ยังคงหมั่นรื้อฟื้นคราบไคลของสยามอารยธรรม ผ่านจากวัดไทยในต่างประเทศ (การทำบุญตักบาตรสามารถทำได้ แม้บนดาวเนปจูน ถ้าคุณศรัทธา)
บางทีวันเด็กผมยังต้อง-ไปรำหนุมานตามสถานฑูตต่างๆ เขาพูดยิ้มๆ
คุณอาจเป็นคนไทยคนหนึ่งที่อาจจะคิดว่า ดนตรีนั้น หากเทียบไอเดีย ชั้นเชิงกันดูแล้ว ดูเหมือนว่าชาวตะวันตกไม่ว่าจะเป็นศิลปินสายไหน คนทั่วโลกรู้จักหมด
คงเป็นความเป็นสากล (ในนามอาณานิคมจงเจริญ) อคณินทร์จึงเลือกที่จะมุ่งมายังสำนักงานใหญ่ค่ายเสียงโคลัมเบีย-โซนี่ เพื่อนำเสนองานเพลงแนวกีต้าร์ฮีโร่ - -และเขาก็ก้าวออกมาพร้อมอัลบั้มชุด SILKSTEEL ในชื่อ SIAMBOY กำหนดวางแผงเดือนเมษา 2005 นี้
ในขณะที่เรายังนั่งฟังเพลงภาคบังคับ ดูละครยัดเยียดแชมพู ดูหนังที่ยกยอแต่เงาตัวเอง เราจึงตกขบวนวัฒนธรรมร่วมสมัย
เพราะเราไม่แบ่งแยกให้รู้ลึกไปถึงศิลปวัฒนธรรม ทำให้เราต้องนำเข้าคอนเสิร์ทนอก ภาพยนตร์ฮอลลีวู้ด มาเสพสม (เนื่องจากเขาเล็งเห็นว่า เหล็ก เครื่องยนตร์รับใช้ได้ทางกายภาพ / ด้านจิตใจที่ลึกลงไปต้องกล่อมเกลาด้วยสารศิลปะที่ผ่านการประยุกต์มาขายอย่างแยบยล)
สายลมตะวันตกพัดกระโชก ยกทรงยี่ห้อจินตนาเก่าย้วยของน้าแช่มปลิวไปมาบนราวตากผ้า ขณะที่ลูกชายแกฝันหวานถึงฮาเล่ย์ เดวิดสัน กำลังเปิดเพลงของลิกคิ้นพาร์ค..
ผีเสื้อตัวนั้นบินไปเกาะจมูกมิกกี้เม้าส์ ราวเป็นสัญญะว่า ไม่มีวันล่วงพ้นจากสื่อมวลชนด้านศิลปวัฒนธรรม
รากแก้วเรายังหาไม่เจอเลย .
อคณินทร์ พุทธวัฒน์ กล่าวอย่างแน่ชัดว่า
การทำงานของผม ไม่ใช่ทำด้วยความหลงใหลคลั่งไคล้ ฝรั่ง แต่ผมจะผสมผสานคำว่าดนตรีให้เป็นหนึ่งเดียว ด้วยแววตามุ่งมั่น
ผมแว่วยินเสียงระนาดจากขุนอินทร์สอดประสานกับไลน์กีต้าร์ของอีริค แคล๊ปตัน ในวันพรำขณะอ่านนิตยสาร GUITARS ฉบับภาษาอังกฤษที่ลงบทสัมภาษณ์หนุ่มไทย คนฝีมือดีกำลังจะเป็นหนึ่งในขุนพลกีต้าร์ระดับเวิร์ลไวด์
ภาพจางๆ เงาเบลอๆ ของ ภราดร ทาทา ยัง กำลังทับซ้อนกับความเป็นไทย ที่กำลังเสนอตัวออกมาในด้านศิลปวัฒธรรมร่วมสมัย
(หมายเหตุ - - หนึ่งในบทเพลงในอัลบั้ม SILKSTEEL ของ อคณินทร์ ( SIAMBOY ) มีชื่อว่า PHUKET REGGE .เดือนเมษายนนี้ ผมคงเก็บตังค์สั่งซื้อทางอีเบย์ทัน และบทความกึ่งสัมภาษณ์ครั้งนี้ผมจินตนาการเอาว่าผมไปนั่งคุยกับเขาถึงนิวยอร์ค )
4 กุมภาพันธ์ 2548 23:12 น.
pigstation
เมื่อกาลเวลาเคลื่อนคล้อย เราก็ล่องลอยไปตามกระแสกาล ทั้งล่วงเลยผ่านที่อยากปล่อยลอยแพ ทั้งที่ปรารถนากอบเก็บเย็บติดสมอง จนเรามีเวลาเป็นของตัวเราเองอยู่ในกำมือ เราจึงแบมันออกมาดูว่า จะเอามันไปไหนดีให้คุ้ม
ครั้นจะเอาเวลาไปจำหน่ายจ่ายแจกให้ใครอื่น ก็ใช่ว่าเค้าจะยินดีด้วย เพราะเวลาเป็นของได้เปล่าเท่ากันทุกคน แต่ความพิเศษของเวลาคือมันเหมือนกล้ามเนื้อ หากเราบริหารเวลาให้เป็น เราจะแข็งแรง มีภูมิคุ้มกันเพิ่มขึ้น จนอุปสรรคไม่อาจกล้ำกรายร้ายต่อเราได้ ดังนั้นเวลาจึงตกเป็นของเราโดยสมบูรณ์ แต่หลายคนก็ตกเป็นทาสของเวลาอย่างโงหัวไม่ขึ้น โดยคิดว่าเดี๋ยวเวลาหมด ต้องรีบกอบโกยโหยหา แต่สุดท้ายเวลาสำหรับปรนเปรอตัวเองให้เริงสุขนั้น มันแทบไม่มีพอที่จะรินรดหัวใจเหี่ยวแห้งกร้านจากการงานแผดเผาเร้ารุมสุมทรวง ให้ได้เงินมากองท่วมตาตุ่ม คงไม่คุ้มหากไม่มีเวลาไว้ฆ่าเล่น
จากความสัมพันธ์ จากความคุ้นเคย จนกระทั่งลองคิดว่ามาไว้ใจกันดูจะเป็นไรไป มันล่อลวงให้เรามาร่วมชะตากรรมกันอีกครั้ง เพื่อพานพบกับคำว่า มิตร เมื่อหมายมั่นว่ามิตรนั้นมีแล้ว ก็ให้อุ่นใจ เนื่องจากเรานั้นเกิดมาท่ามกลางวงล้อมของวงศาคณาญาติก็แท้จริง หากแต่ว่าเราต้องเติบโต ขับถ่าย ตามลำพัง จะว่าโดดเดี่ยวในความอบอุ่นก็ใช่
การมีมิตรมากแต่ปริมาณนั้นเป็นมารอย่างหนึ่ง การมีมิตรแท้แม้มีน้อยก็เหมือนมีมิตรแท้ประกันภัย การเดินทางของเราไตรภาคีจึงเริ่มต้นขึ้นที่ ปิง-วัง-ยม-น่าน เมืองปากน้ำโพ เมืองน้ำหลากคนหลายมาสมทบพบเจอกัน แววตาดั้งเดิม และล่วงรู้ถึงกมลสันดานของกันและกันมันช่างน่าหัวนัก เพราะการหักหลังหรือทรยศนั้นไม่ใช่บริษัทที่ต้องมีจำกัด มันไม่จำกัดจำเขี่ย สัตว์หน้าขน คนเพศไหน ก็ล้วนไว้ใจได้ยาก ต่อให้แบหัวใจออกมาให้กันอยู่บางทีมันก็เยี่ยวรด แถมเอาตีนย่ำหัวใจกันอย่างไม่กริ่งเกรง
เริ่มต้นด้วยการบรรจุสรรพาหารลงกระเพาะขนาดบรรจุ 4 ลิตร จึงเริ่มบ่ายหน้าฝ่าความมืดมนแห่งห้วงรัตติกาล ตลอดเส้นทางทั้งเรื่องเก่าเล่าขานระดับตำนาน กระทั่งถึงเรื่องล้ำหน้าหาอนาคต ถูกขุดคุ้ยตะกรุยออกมากองท่วมห้องโดยสารรถยนตร์ ยามกระเพาะปัสสาวะปวดเปล่งตัวต้องเอาไปปลดปล่อยให้หานเป็นปลิดทิ้งก็แวะพักตามสถานีบริการน้ำมันตามรายทาง
ไม่กี่ชั่วเพลาเลยมาถึงยังด่านหน้าแห่งบูรพนครา นาม ชลบุรี ได้แวะเข้าคำนับคารวะแด่
นางใหญ่แห่งเวียงเหนือ เพื่อเสด็จประพาสทางวิชาการ แม่นางเจ้าเนื้อ และดำขำทั้งสองขอเฝ้าถวายการปรนนิบัติพัดวีต่อแม่นางใหญ่ในราตรีนั้น ปล่อยให้จอมยุทธไร้กระบวนท่าและไร้อีแปะ (สกุลเงินในขณะนั้น) ออกไปเลียน้ำค้างต่างสุรารส ท่ามกลางคมเล็บลมทะเลร้ายกาจกรีดกลางใจ
จวบจนรุ่งเช้า ตะวันออกตัวมาทักทายจึงเคลื่อนกายออกหาความสุขที่เล่าขานว่าอยู่กลางทะเล มันมีนามว่า เกาะ เสมือนการได้เกาะเกี่ยวผู้มีพระคุณกินก็ให้สบายอุรานัก เสมือนเกราะแกร่งกล้ากันภัยก็ให้มั่นใจว่าชีวิตยัง
ที่นั่นคือ เกาะเสม็ด ย่านระยอง เมื่อลงเรือลำเดียวกันแล้วอย่าหมายว่าจะเป็นหนึ่งเดียวได้ ถึงเรือล่มก็ต่างคนต่างจมอยู่ดี อย่าไปหลงเชื่อคำโบราณเลย ต่อให้ลงทะเบียนวิชาเดียวกันก็ให้ได้เกรดต่างกันราวฟ้ากับดิน คนเราโชคชะตาฟ้าลิขิตให้ผิดแผกแตกต่างกัน ไม่มีใครเดินทับรอยเท้ากันได้หรอก แม้แต่จะวัดรอยเท้ายังยากยิ่ง (ให้วัดรอบอกยังคะเนได้ว่าคัพใด)
ฝ่าคลื่นนับหมื่นแสน ฝ่าผู้คนหลั่งไหลจากชายฝั่งสู่ชายหาดแห่งแผ่นดินซึ่งน้ำอุ้มอยู่ ตัดขาดแต่ไม่ตัดสิ้น ที่นี่มีอาณาจักร 7-11 ตั้งตระหง่านยังเบื้องหน้า อ้าแขนเตรียมล้วงกระเป๋าเราอย่างสะดวกทุกเสี้ยววินาทีที่ตื่นอยู่และอยากยิ่ง ไม่พ้นต้องยัดเยียดสสารผ่านสู่ผัสสะของเราทั้งปวงไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
กระโจมหรรษาอ้าปากกลืนเราเข้าไปดังครรภธโภทแห่งมาตา นอนนิ่งนับเสียงคลื่น ตื่นมาก็นับเม็ดทรายเล่น ปล่อยให้ลมล้วงร่างกายลึกลงไปเรื่อยจนร้อนรนในใจนั้นละลายไปจนหัวใจละเลงสุข
ต่างคนต่างเดินเข้าหาความสุขกันจ้าละหวั่น จะเป็นสุขเดี่ยว สุขหมู่ สุขคู่ ทุกคนต่งเชื่อว่าทะเลสีเขียวมรกตแห่งนี้มีความศักดิ์สิทธิ์พอที่จะปัดเป่าเอาความหน่ายแหนงให้แล้งหายไปชั่วครู่
แต่ละผู้คน แต่ละตำแหน่งต่างต้องการเพียงน้ำทะเลเค็มๆสีเย็นตาเท่านั้น แล้วไยก่อนหน้านี้ในกระแสสังคมไยทุกคนต้องแหวกว่ายให้มันว้าวุ่น ไม่ปล่อยให้คลื่นชีวิตมันไหลไปตามยถาธรรม
ได้มีโอกาสส่งผ่านยุทธศิลป์สู่ใจดวงน้อยของยุวมนุษย์ผู้บริสุทธิ์ล้ำ ล้วนเป็นลูกท่านหลานเธอทั้งสิ้น ได้ความเป็นมงคลคืนกลับมาด้วยนามบัตรนี้
เชื่อว่าในภายภาคหน้าราชสำนักจักต้องเปิดรับจอมยุทธตูดหมึกอย่างเราเข้าไปชุบตัว และจากระบี่ไร้
ประทาน จักต้องมีสุราชั้นเยี่ยม มีนารีชั้นเชิงไว้คอยขยับสุข ขยันเสพอย่างแน่แท้
ถอยกลับมายังโลกใบเก่า ค่อยจากจรกันไปตามแต่วิถีทางของแต่ละคน จะเพื่อนเก่า ญาติแก่ เราล้วนแต่พึ่งอาศัยกัน
เห็นไหมดาวแอบจูบจันทร์ เมฆแอบพลอดรักกัน ณ โพ้นฟ้า หากเราหอบรักให้เต็มใจที่ใสจริง ต่อให้เจอซ่นตีนก็ซ่นตีนนางสาวไทยละว้า
ขอบคุณประเทศไทยที่มี ราชอัจฉริยาธิราช ใช้แลสรรพศาสตร์ สรรพศิลป์ เสกสร้างแผ่นดินดีนี้ให้ไพร่ฟ้าได้ดำรงชีพได้ ยามใด ยามนั้นให้ทำดีถวายในหลวงไซร้ คือหน้าที่และลมหายใจทุกฟืด
การได้ชมภาพยนตร์เรื่อง ทวิภพ คือการได้ตรวจสอบว่า เรา จะ พลี อะไรให้ชาติได้ เพื่อว่าป้องกันความอัปรีย์ต่อมาตุภูมินี้ ใช่จะเพียงอาณาเขตแห่งกรุงรัตนโกสินทร์ มันหมายถึง โลกและจักรวาลทั้งมวลนี้แล
4 กุมภาพันธ์ 2548 03:20 น.
pigstation
ประกาศลาออกจากไทยโพเอมอย่างเป็นทางการ
เป็นเวลาไม่กี่ชั่วโมง เนื่องจากเป็นคนสำนึกสั้น
4 กุมภาพันธ์ 2548 00:36 น.
pigstation
เย็นนั้นวันที่ดวงอาทิตย์เตรียมตอกบัตรย้ายที่ทำงานไปยังอีกซีกโลก ฉันเดินค้นหาตัวเองอยู่อย่างเดียวดาย
ที่ไร่ตรงนั้น ตรงทางโค้งทางหลวง มีอาณาบริเวณอันแห้งเตียน กออ้อยที่ถูกตัดลำต้นส่งโรงงานน้ำตาลล้มเอนระเนระนาด
ให้นึกถึง ทุ่งนาที่แวนโก๊ะ ตัดสินใจยิงตัวเองลาโลก ด้วยความแล้งไร้การยอมรับจากผู้คน ที่ยังไม่อาจสัมผัสได้ถึงฝีแปรงอันก้าวหน้า และล้ำล้นเกินว่ายุคสมัยนั้นจะรับได้
ผิดตรงที่ท้องทุ่งแห่งนี้ไม่มีอีกาบินว่อนเป็นลางร้าย มีแต่อีฮั้น ชายหนุ่มวัยสันหลังหวะมาเดินแบกโลก อมทุกข์อยู่ซะงั้น
พอดีว่ามีเพิงไม้ขนาดเหมาะสำหรับการทอดสันหลังยาว เลยเหวี่ยงตัวเองขึ้นไปนั่งดูบรรยากาศเปลี่ยวเหงา หลังวันหวยออกไม่กี่วัน
ปลายวันคือจุดเริ่มแห่งคืน เป็นรอยต่อที่ตกอยู่ในเวลาโพล้เพล้ ส่งผลใหเฉันรับรู้ได้ถึงการถวิลหาซึ่งความหลัง
อาการอ้อยอิ่งจะลับฟ้าของตะวันส้ม ดูละล้าละลังว่าจะไปดีไหม ราวกับว่าอยากทำโอทีที่เอเซียตะวันออกเฉียงใต้ต่อ แล้วอินเดียคงจะรอยามเย็นเก้อ
ฉันเลยเดินไปกลางทุ่ง อารมณ์แวนโก๊ะ ก่อนจะนึกถึงชายแดนเขมรว่าเต็มไปด้วยกับระเบิด แม้สงครามจบลง แต่การหากินยังคงดำเนินต่อ
เกษตรกรบางคนอาจต้องพลีอวัยวะสังเวยให้อนุสรณ์แห่งการทำลายล้าง
พลันฉันนึกถึงประโยคอมตะที่กล่าวโดย FERNANDES DEMYTRYF นักเขียนเอกชาวบอลข่าน เคยปรารภไว้อย่างน่าฟังว่า
ระเบิดนั้น ก่อนอำนาจทำลายล้าง มันย่อมทำลายตัวเองก่อน
ฉันนึกถึงการยอมสูญเสียทุกอย่างโดยไม่เลือกวิธีการ เพื่อให้เกิดผลลัพธ์ตามที่ตัวเองต้องการ คงไม่เรียกว่า เป็นการเสียสละหรอก เป็นแค่การหลงรักตัวเองมากเกินไป
ขอบคุณที่ KILLING FIELD กำลังจะถูกแทนที่ด้วย ทุ่งแสงตะวัน ทีละเอเคอร์ เอเคอร์ ด้วยดวงใจของเราทุกคนที่ไม่อยากสูญเสียไปในขณะที่หัวใจเรามีสี่ห้องเท่ากันโดยเฉลี่ย
วันที่เพลง BLOW in the WIND ของ Bob Dylan จะเป็นเพลงที่คำตอบที่อยู่ในสายลม คือ ไม่มีใครที่จะทำร้ายเราได้มากเท่ากับการทำร้ายตัวเอง ดังเช่น ดังกิ้น โดนัท มักทิ้งโดนัทวันต่อวัน ทั้งที่ยังมีเด็กขาดสารอาหารอยู่ทั่วทุกภูมิภาค
1 กุมภาพันธ์ 2548 19:21 น.
pigstation
สำหรับคนที่คุ้นเคยกับชื่อของ ฟ้า พูลวรลักษณ์ (ผู้เป็นพี่ชายของวิสูตร พูลวรลักษณ์ แห่งไท เอนเตอร์เทนเม้นท์ และวิชัย พูลวรลักษณ์ แห่งอีจีวี) โดยเฉพาะผู้ที่ใคร่สรรและเสพงานวรรณกรรมที่ต่างแนวออกไปสักหน่อย เชื่อว่าหลายคนจะรู้จักเขาดีผ่านงานบทกวีแคนโต้ของเขา ถึงขนาดบางคนแยกไม่ออกระหว่างความเป็นฟ้ากับงานแคนโต้เลยทีเดียว
ฟ้าให้นิยามของแคนโต้ไว้ในคำนำหนังสือของเขาว่า
ในทางกวี แคนโต้หมายถึงบรรพหรือหมวดของกวีที่มีขนาดยาว ในทางดนตรีหมายถึงเพลง
ในหนังสือของผม ผมหมายถึง กลุ่ม ภาค หรือหมวดของบทกวีสั้น ๆ ที่มาเรียงตัวกันเป็นกลุ่มก้อน กวีแคนโต้ของผมเป็นเหมือนบทเพลงที่ร้องออกมาจากอารมณ์ที่แตกต่างกัน เป็นสวนดอกไม้นานาพันธุ์ที่บางดอกอาจมีเรือนร่างคล้ายคลึงกัน บางดอกมีสีเหมือนกันหรือเทียบเคียงกัน
แคนโต้เป็นบทกวี 3 บรรทัดที่ไม่มีสัมผัสอย่างคำประพันธ์ฉันทลักษณ์ ถ้านับจากงานแคนโต้เล่มแรกของฟ้าที่เขียนขึ้นในปี 2515 ถึงปัจจุบันมันก็มีอายุ 33 ปีแล้ว และนับถึงตอนนี้ฟ้ามีผลงานแคนโต้ออกมา 2 เล่ม คือ แคนโต้หมายเลขหนึ่ง (2515) และ แคนโต้หมายเลขสอง (2543)
หน้าส่วนตัว
817
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟpigstation
