8 ธันวาคม 2548 02:33 น.

ไข่อุ่น

สายลมแห่งความงัวเงียเข้ามาเขี่ยยังความรู้สึกที่มีอยู่
ในฐานะที่ผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งห่วงยิ่งนักต่อความรู้สึกที่มีต่อความอ่อนบางของบางสิ่งที่มีความหมายมากกว่าการมองเห็นด้วยตาเปล่า
เรา ต้องทะนุบำรุง ถนอมซึ่งสิ่งเปราะบาง อ่อนโยน เผื่อว่าวันหนึ่งข้างหน้า
ในสิ่งนั้นอาจเติบโตผงาดล้ำ แข็งขันขึ้นมา สมดังปรารถนา

อย่าปล่อยให้ความห่อเหี่ยวมาห่อหุ้มได้
ไม่ใช่มีเปลือกครอบคลุมหุ้มห่อแล้ว ไข่จะปลอดภัย
ไข่ไม่ได้แข็งแรงกว่าที่เธอคิด แต่ไข่อร่อยเกินใจเธอหักห้ามใจชิมได้

เพียงลำพังไข่ อย่าให้ไข่ต้องเหน็บหนาว ร้าวราน
โปรดเก็บไข่ไว้ให้อุ่น

และเบามือสำหรับไข่ละมุน
ค่อย ๆ เตาะ ค่อย ๆประคอง

เพื่อรสชาติของความเป็นไข่ที่คุณคุ้นลิ้นมานาน.

pigstation
ในนามของผู้นำการฟักไข่แห่งชาติ

1285

love

comment

19 พฤศจิกายน 2548 20:11 น.

เอ่อครับอ่าค่ะ

pigstation

เธอจะเหงาไปถึงไหนกัน
เธอจะฝันถึงไหนนี่
หน้าหนาวแล้วคนดี
หนาวอย่างนี้มีห่มไหม

ผมคงเหงาไปเท่าฟ้า
ผมคงบ้าเกินกว่าใคร
เป็นเพราะรักเธอมากไป
เธอจึงได้เอาแต่ใจตัว

ลองถอยห่างไม่หมางเมิน
ใกล้ชิดเกินร้อนดังไฟ
ถอยห่างอย่างเข้าใจ
ก่อความคิดถึงได้ไว้ผูกพัน

เธอก็คงรู้จักฉัน
ผมนั้นก็รู้จักกัน
ห่างบ้างอย่างสะพานฝัน
เผื่อไต่ถึงกันวันเหงาเกิน

ความรักไม่ใช่ก้อนอิฐ
ต้องเบียดชิดไม่ห่างเหิน
อึดอัดแน่นรัดไม่เพลินเพลิน
รักจึงเจริญได้ด้วยที่ว่าง เอย

หมายเหตุ เปิดเพลง ที่ว่างประกอบการอ่านนะครับ อ่าคิดถึงทุกคน พี่พุด อัลมิตรา ผู้หญิงไร้หัว เอ๊ย เงา ฯลฯ

1144

love

comment

22 กรกฎาคม 2548 23:53 น.

ไร้น้ำหนัก

pigstation

เบาสบายคล้ายปุยนุ่น
ปลิวเป็นฝุ่นหมุนวนในจักรวาล
ลอยไปไกลถึงนิพพาน
ดับสังขารละวิญญาณสู่อนันตรัย

เบาสบายคล้ายหนุนหมอน
ปลิวบินว่อนร่อนปีกไก่
จมลงดิ่งอสงไขย
ละลืมไปในสัญญาเวช

เบาสบายคล้ายผงฟู
ปลิวลมลู่สู่สูญญาเขต
นิ่งแนบแอบอุเบกขนคเรศ
ด้วยอภิเชษฐ์เหตุปัจจัยไร้ผลนำ

เบาสบายคล้ายดวงจันทร์
ปลิวรมควันกลั่นอุตริธรรม
บั่งเขยยฬษัฒฆรรฐ
ฮฒุฌโฉวฐฦฝิฮ

1161

love

comment

1 กรกฎาคม 2548 19:45 น.

บทกวีคอนแชร์โต้ที่ B #

pigstation

ฟังเสียงร่างกายของตัวเองที่ส่งกระแสเสียงออกมา ผ่านความเดียวดาย และยะเยือกหนาวตรงที่ความเหมาะสมภายในแสนลงตัวได้ถูกแทนที่ในคำว่า เงินเดือน
อุตส่าห์เดินทางมาสู่สภาพสภาวะอันนอกเหนือ หลุดพ้นจากคำว่า สังกัด เพราะไม่อยากกัดกับใครมากนักให้หัวใจแหว่งวิ่น
สิ่งที่ลงมือกระทำมันเหมือนอาการของ การแส่เข้าไปโดยที่ตัวเองยังไม่รู้อีกว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง
กี่ครั้งกี่หนแล้ว ต้องมาตามล้างตามเช็ดเก็บกอบอดีตแตกรัก ร้าวรานปานเศษเสี้ยวไร้รูปนามใดให้ได้ลูบคลำ แม้แต่ชมชื่น
มีแต่ความเดียวดายไหลผ่านร่องสมอง ทุกคนที่เราเอาตัวเองไปดูแลเหมือนใครอื่นที่ไม่ยอมแม้แต่จะรับรู้ว่าเรานั้นเจ็บปวดพอกัน
ขอเพียงวันเวลาเงียบเชียบ พอชะล้างบรรเทาคราบไคลร้ายกาจให้ละลายล้างเลือนไปในกระแสกาล
อย่ามองด้วยความคาดหวังสิ่งใด
ชื่อเสียง เป็นหนามแหลมสำหรับหัวใจอ่อนโยนอย่างฉัน
เงินทอง เป็นเครื่องประดับที่ฉันใช้หว่านไปยังใครอื่นที่ห่างไกลรู้จักคำว่าหวังดี ด้วยการซื้อมันมาด้วยอำนาจจับจ่ายที่ฉันไม่คิดจะเอามันมาเป็นเครื่องประดับถาวร
ฉันเพียงจะเรียนรู้ถึงเงิน ว่าจะซื้ออะไรได้บ้าง และคำตอบก็เฉลยออกมาแล้ว

ความสุขฉันอยู่ที่ไหน อยู่ที่เวลาเป็นของฉันเองอย่างแท้จริง
การเสียสละของฉันคืออะไรหรือ
ในนามของความเป็นจริงที่ถูกสร้าง และความจริงที่เป็นจริงเที่ยงแท้นั้น หามีอยู่จริงหรือไม่
ความสุขของฉันกำลังส่งเสียงครวญคราง อื้ออึงถึงการบีบคั้นตัวเองให้ไปเข้าขบวนแถวแห่งความรับผิดชอบที่เขาเรียกขานกันอย่างสูงส่ง แต่ฉันเห็นเพียงความไร้สาระพอกัน
ไม่ได้หวังรายได้มาก่อเกิดอะไรให้ตัวฉันต้องแลกมาด้วยการสูญเสียอิสรภาพบางอย่างที่อุตส่าห์สร้างสมไว้ให้หายไปกับคำว่างานประจำ
เพราะฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อ กิน อยู่ ขับ ถ่าย เพื่อความร่ำรวย มั่งคั่ง อวดตัวอะไร
แม้ฉันปลิวไปล่องลอยไปก็ไม่ได้หมายความว่าคือความเหลวไหลที่เปล่าเปลือง
หากทุกคนคิดว่าฉันยอมรับและรักในตัวตนที่แท้ของทุกคนที่เลือกเป็นโดยเสรี
ก็ควรปลดปล่อยฉันอีกสักหนเถิด อย่าจองจำฉันไว้เลย

และอย่าด่วนสรุปว่าฉันไร้ซึ่งความหมายอันใดที่พ้นไปจากความเป็นตัวเองที่เป็นอยู่
เราไม่บีบคั้นต่อกัน
ด้วยรู้ว่า เรามีขอบฟ้าส่วนตัวที่จะโบยบินไป
ซึ่งมีบ้างบางวันที่เราจะแอบมาเกาะกิ่งไม้เดียวกัน
เพื่อคุยกันถึงมุมมองใหม่ๆที่ต่างกัน
เพื่อการอยู่ด้วยกันอย่างเหมาะสมแก่อัตภาพ
และความสุขเหมาะสมต่อหัวใจต่างดวงกัน

1097

love

comment

19 มิถุนายน 2548 01:06 น.