22 กุมภาพันธ์ 2548 01:14 น.
pigstation
สีเขียวของใบไม้หายไปไหน ขาดทุนทางสายตาเหลือเกิน ที่มองไปทางไหนพบแต่ความแห้งแล้ง โลกกลายเป็นสีน้ำตาลที่มีแต่ความแห้ง ไร้ซึ่งความหมาย
อากาศร้อนถูกขยับมาแทนลมหนาวที่ออกเดินทางไปยังภูมิภาคอื่น จึงทำให้เขตร้อนชื้น กลายเป็นเขตร้อนสะอื้น เหลือทนที่ผดผื่นคันขึ้นลามตามแผ่นหลัง และบางซอกที่บอกไม่ได้
แต่ละวันเหมือนเป็นขาประจำของฝักบัว ต้องวิ่งเข้าซบ-อกอันเปียกแฉะของห้องน้ำ เพื่อคลายร้อน คิดแต่จะพึ่งไอเย็นของเครื่องปรับอากาศก็คิดสะระตะดูแล้ว เหมือนคนแอบรังแกโลก งกความเย็นที่เพียงฝ่ายเดียว
ด้วยการติดแอร์สักเครื่อง ต้องซื้อหากระแสไฟฟ้าซึ่งเป็นพลังงานประหลาด ที่ไม่อาจเก็บไว้เหมือนถ่านหุงข้าวดำๆที่ซุกไว้ในกระสอบได้ ก่อนนำมาหุง
การกำเนิดของกระแสไฟฟ้าที่ไหลมาจ่อตรงเต้าเสียบนั้น ต้องใช้แหล่งกำเนิดที่ผลาญน้ำมันมหาศาล
นาทีที่เราเย็นสะดือนั้น คือนาทีเดียวกันของการเหงื่อแตกสะพรั่งจากต่อมเหงื่อของคนข้างบ้านที่ต้องรับไอร้อนจากหม้อคอมเพรสเซ่อร์แอร์ที่พ่นออกมา หนึ่งเครื่องต่อเหงื่อหนึ่งตุ่ม แล้วถ้าร้อยพันหมื่นเครื่องล่ะ
เห็นใจกันบ้าง
ฉันจึงฝันถึงฝน คนดี คนที่โลเล เรรวน เอาใจยาก เริ่มจากน้ำผิวดินที่ถูกแดดจีบ จึงใจอ่อนยอมลอยตัวเป็นละอองไอน้ำขึ้นไปให้ตะวันควงเล่น
สักพักเจ้ากลุ่มน้ำก็ควบแน่น รวมตัวเป็นก้อนเมฆนุ่มหนา สีนวลตา ต่อมาอารมณ์หล่อนก็แปรปรวน กลายเป็นเมฆใจดำ จนได้ที่ถึงอารมณ์ เจ้าหล่อนก็บีบน้ำตา
แล้วเราก็จะได้เย็นฉ่ำกลางสายฝนที่เราฝันถึง
ส่วนฝนจะฝันถึงแผ่นดินที่จากมานานหรือยังก็ไม่รู้
หรือจะเป็นไอน้ำลอยตัวเบาบาง เคียงฟ้าคู่ดาว อยู่อย่างนั้น ปล่อยให้ความแห้งแล้งแฝงตัวเข้าควบคุมบรรยากาศโลกอยู่อย่างนี้
แต่ยังดีที่ทุกวันจะมี น้ำมาค้างที่ปลายหญ้า กลีบดอก เนื่องจากว่ายังคงเป็นฝนหมู่น้อยที่ไม่เคยลืมฝันว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนแผ่นดินมาเนิ่นนาน
ส่วนฝนหมู่มากที่ยังเป็นหมอกบางเบาก็ยังคงฝันเรื่อยไป ไม่ยอมโปรยปรายลงมาเสียที
หรือจะรอให้ฝนเทียมมาแย่งบทบาทเสียก่อน.จึงจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวลงมาอาบโลกแห้งผากให้คืนสู่สีเขียวชื่นบานอีกครั้ง
ฝันถึงฝนอยู่เสมอ แล้วฝนล่ะฝันถึงอะไรอยู่ ?
17 กุมภาพันธ์ 2548 14:06 น.
pigstation
นับประสาอะไรกับสิ่งมีชีวิตที่ขับเคลื่อนความรู้สึกด้วยเชื้อเพลิงอารมณ์อย่างมนุษย์เราจำต้องทนอยู่กับของเก่าแก่
ดูตัวอย่างเครื่องยนตร์ที่รับใช้การขับเคลื่อนขนส่งนั้น เมื่อผ่านระยะทางได้ที่ จะต้องเข้าอู่เพื่อถ่ายน้ำมันเครื่องที่หมดประสิทธิภาพ
หากฝืนใช้ต่อไปในน้ำมันขี้โล้อย่างนั้น เครื่องพังแน่ ใครก็ต่างรู้ดี ยิ่งสมัยนี้ตีนมนุษย์มีไว้เพียงเหยียบย่ำเพื่อนร่วมโลกด้วยกันเท่านั้น การจะไปไหนมาไหนเป็นเรื่องของตีนยางกลมๆในกล่องเหล็ก ( รถยนต์ )
แล้วเราคงไม่ปล่อยให้การดำเนินชีวิตไปตามเส้นทางกาลเวลาต้องถูกหมักหมมด้วยอิริยาบถเดิมๆไปชั่วชีวิต ( ถึงจะอ้างเพื่อความอยู่รอด เพื่อรายได้ เพื่อความมั่นคง )
ยังมีมนุษย์พันธุ์หนึ่งที่มักเปลี่ยนอิริยาบถอยู่เรื่อย หากเปรียบได้คงเป็นน้ำมันเครื่องตราอิริยาบถที่ถูกถ่ายออก ไม่ใช่คนเหล่านี้ขาดประสิทธิภาพ หรือไม่มีมนุษยสัมพันธ์เอาเสียเลย
แต่เนื่องจากความเง้างอนทางอารมณ์ และจิตใจที่ไหวเอนได้ง่าย เห็นอะไรที่แปลกใหม่ หัวใจของคนเหล่านี้จะติดปีกไปสูดดมความหอมชื่นที่ใครๆอื่นมองว่า สุ้มเสื่ยง
สำหรับพจนานุกรมส่วนบุคคลของคนพันธุ์ A บวก อย่างพวกนี้คำเดียวกันนั้นคือคำว่า อิสระอันเอกเทศต่อการหายใจด้วยจมูกส่วนตัว
หลายต่อหลายความหวังดีเข้ารายล้อม เข้าหว่านล้อม แต่พวกเขาก็ยังฝ่าวงล้อมด้วยสวัสดิภาพ ดังนั้นการถ่ายเปลี่ยนน้ำมันเครื่องตราอิริยาบถจึงจำเป็นสำหรับพวกเขาเหล่านั้น
นักบินอวกาศรู้ดีว่า อวกาศมีแต่อากาศที่ไม่มีจริง แล้วจะเสี่ยงไปทำไม
นักไต่เขารู้ว่ายิ่งสูง ยิ่งหนาว ยิ่งเสี่ยงต่อการตาย แต่ก็ยังปีนป่ายท้าทายมฤตยู
นักหลายๆนักที่เราคนตอกบัตร/รับเงินเดือนประจำทั้งหลายได้แต่กรอกตามองผ่านไปอย่างทึ่งแต่เมินเฉยว่า จะหาเหาใส่กบาลอะไรนักหนา play safe สิวะ ลูกเมียพ่อแม่ญาติพี่น้องก็อยู่ดีมีสุข อบอุ่นมาก
วันนั้นไม่มีอยู่จริง มันยังมีไอ้หอกคนหนึ่งที่ชื่อมาร์โคโปโล ออกตระเวณย่ำไปตามเส้นทางสายไหม นำเอาสองอารยธรรม ตะวันตกผงกหัวให้ตะวันออก ( ทั้งที่ก็ตะวันดวงเดียวกันแหละว้าา )
วันนั้นที่ทุกคนจะมัวแต่หาข้าวสารกรอกหม้อ หรือตุนเนื้อเค็มไว้กินข้ามปี
ไม่มีจริงๆ มันมีแต่มนุษย์เผ่าพันธ์หนึ่งที่พร้อมเป็นตัวเห็บทางประวัติศาสตร์ที่พร้อมจะกระโจนจากสิ่งหนึ่งไปสู่อีกสิ่งที่ยังไม่แน่นอนใจว่ามันคืออะไรกันนี่ ? ( ที่มาของเกมส์ reality show อย่าง fear factor )
โชคดีที่เอดิสันไม่กลัวไฟดูดตาย มานะมานังจนได้หลอดไฟ จนได้ความสว่างไสวจนกลายเป็น LOGO หลอดไฟสว่างวาบขึ้นมาบนหัว ตอนคนเราคิดอะไรออกได้ ตามหน้าหนังสือการ์ตูน
ถึงวันนี้คุณยังมีความสุขติดรีโมทก็ตามที จะไม่หันมามองมนุษย์ผ่าเหล่าที่หมั่นเปลี่ยนน้ำมันเครื่องตราอิริยาบถดูบ้าง เพื่อว่าอาจมีสิ่งใหม่ชุบล้างให้วัฒนธรรมตายด้านบางอย่าง ฟื้นจากความอับเฉามาส่องประกายทอแสงใหม่ๆบ้าง
ไม่จำเป็นที่ทุกคนจะรุกฮือมาเปลี่ยนน้ำมันเครื่องตราอิริยาบถนี้หรอก แค่กำลังใจและเสียงปรบมือชื่นชมกันบ้างก็ดีอักโขแล้ว
เหตุที่ไม่ต้องการให้ใครต่อใครแห่มาเป็นนักผจญภัย/คนหน้าใหม่พลิกโฉมประวัติศาสตร์ เพราะเราเกรงว่าจะไม่มี พนักงานเก็บตั๋วที่วันๆได้แต่เก็บตั๋วไปวันๆ พนักงานออฟฟิซที่ทำงานซ้ำเดิมทุกวัน เพื่อให้โลกจำเจได้คงอยู่ เราจึงเห็นว่ามนุษย์ซ้ำซ้อนยังคงความสำคัญอยู่ตรงที่ความกล้าหาญที่จะดำรงอยู่บนความซ้ำเดิมอย่างไม่ย่อท้อ
เพราะน้ำมันเครื่องตราอิริยาบถไม่จำเป็นสำหรับท่าน เนื่องจากพวกท่านใช้ระบบไขลาน !
8 กุมภาพันธ์ 2548 19:57 น.
pigstation
เนื่องในโอกาสครบรอบสามปี และเพื่อระดมทุนช่วยเหลือผู้ประสบภัยภาคใต้ ตั้งแต่วันนี้ - 28 กพ. 48 ร้านหนังสือเดินทางขอเชิญชมนิทรรศการ "สิ่งที่ข้าพเจ้าพบเห็นขณะเดินทาง" นิทรรศการศิลปะจากการร่วมใจกันจากศิลปินกว่า 70 คน อาทิ ธีรภาพ โลหิตกุล ศุ บุญเลี้ยง วรพจน์ พันธ์พงศ์ เรืองรอง รุ่งรัศมี หมอ-ทิววัฒน์ ภัทรกุลวนิช จิตติ พัวสุทธิ กิตติคุณ ธรรมศิริ ศักดิ์ชัย ศรีวัฒนาปิติกุล อิศเรศน์ ช่อสไว สองยิปซี ชุมพล อักพันธานนธ์ เกีรติภูมิ แก้วปลั่ง สมิทธิ ธนานิธิโชติ ธนกร แสงสินธ์ ไกรฤกษ์ พงศ์ทอง กระบี่ไม้ไผ่ ก้องคาร์ไว ฯลฯ
ร่วมเปิดนิทรรศการ วันเสาร์ ที่ 12 กุมภาพันธ์ เวลา 17.00 น. พร้อม เสวนา "การเดินทางกับแรงบันดาลใจในการเขียนหนังสือ" กับ ธีรภาพ โลหิตกุล และ วรพจน์ พันธ์พงศ์
ร้านหนังสือเดินทางขอใช้โอกาสนี้เพื่อเชิญทุกคนตามวันเวลาดังกล่าว สอบถามเพิ่มเติม โทร. 02- 629 0694 ขอบคุณครับ
5 กุมภาพันธ์ 2548 20:22 น.
pigstation
เส้นไหมใยโลหะ : ดวงอาทิตย์ที่ขึ้นทางตะวันตก
ผีเสื้อจากภาพยนตร์โหมโรงบินออกมาจับที่กีต้าร์ตัวหนึ่ง เหล้าเบอร์เบิ้นยังคงใสสะท้อนสีอำพันออกมา สายลมจากนิวยอร์คนำชายหนุ่ม - -ไทยมานั่งลงตรงหน้าเคาน์เตอร์บาร์
สกรูไดเวอร์ เขาสั่งบาร์เทนดี้ ก่อนหันมาทางผม
เพิ่งประชุมแผนทางตลาดเสร็จครับ รอนานไหมพี่
อคณินทร์ พุทธิวัฒน์ เติบโตที่สหรัฐ แต่ยังคงหมั่นรื้อฟื้นคราบไคลของสยามอารยธรรม ผ่านจากวัดไทยในต่างประเทศ (การทำบุญตักบาตรสามารถทำได้ แม้บนดาวเนปจูน ถ้าคุณศรัทธา)
บางทีวันเด็กผมยังต้อง-ไปรำหนุมานตามสถานฑูตต่างๆ เขาพูดยิ้มๆ
คุณอาจเป็นคนไทยคนหนึ่งที่อาจจะคิดว่า ดนตรีนั้น หากเทียบไอเดีย ชั้นเชิงกันดูแล้ว ดูเหมือนว่าชาวตะวันตกไม่ว่าจะเป็นศิลปินสายไหน คนทั่วโลกรู้จักหมด
คงเป็นความเป็นสากล (ในนามอาณานิคมจงเจริญ) อคณินทร์จึงเลือกที่จะมุ่งมายังสำนักงานใหญ่ค่ายเสียงโคลัมเบีย-โซนี่ เพื่อนำเสนองานเพลงแนวกีต้าร์ฮีโร่ - -และเขาก็ก้าวออกมาพร้อมอัลบั้มชุด SILKSTEEL ในชื่อ SIAMBOY กำหนดวางแผงเดือนเมษา 2005 นี้
ในขณะที่เรายังนั่งฟังเพลงภาคบังคับ ดูละครยัดเยียดแชมพู ดูหนังที่ยกยอแต่เงาตัวเอง เราจึงตกขบวนวัฒนธรรมร่วมสมัย
เพราะเราไม่แบ่งแยกให้รู้ลึกไปถึงศิลปวัฒนธรรม ทำให้เราต้องนำเข้าคอนเสิร์ทนอก ภาพยนตร์ฮอลลีวู้ด มาเสพสม (เนื่องจากเขาเล็งเห็นว่า เหล็ก เครื่องยนตร์รับใช้ได้ทางกายภาพ / ด้านจิตใจที่ลึกลงไปต้องกล่อมเกลาด้วยสารศิลปะที่ผ่านการประยุกต์มาขายอย่างแยบยล)
สายลมตะวันตกพัดกระโชก ยกทรงยี่ห้อจินตนาเก่าย้วยของน้าแช่มปลิวไปมาบนราวตากผ้า ขณะที่ลูกชายแกฝันหวานถึงฮาเล่ย์ เดวิดสัน กำลังเปิดเพลงของลิกคิ้นพาร์ค..
ผีเสื้อตัวนั้นบินไปเกาะจมูกมิกกี้เม้าส์ ราวเป็นสัญญะว่า ไม่มีวันล่วงพ้นจากสื่อมวลชนด้านศิลปวัฒนธรรม
รากแก้วเรายังหาไม่เจอเลย .
อคณินทร์ พุทธวัฒน์ กล่าวอย่างแน่ชัดว่า
การทำงานของผม ไม่ใช่ทำด้วยความหลงใหลคลั่งไคล้ ฝรั่ง แต่ผมจะผสมผสานคำว่าดนตรีให้เป็นหนึ่งเดียว ด้วยแววตามุ่งมั่น
ผมแว่วยินเสียงระนาดจากขุนอินทร์สอดประสานกับไลน์กีต้าร์ของอีริค แคล๊ปตัน ในวันพรำขณะอ่านนิตยสาร GUITARS ฉบับภาษาอังกฤษที่ลงบทสัมภาษณ์หนุ่มไทย คนฝีมือดีกำลังจะเป็นหนึ่งในขุนพลกีต้าร์ระดับเวิร์ลไวด์
ภาพจางๆ เงาเบลอๆ ของ ภราดร ทาทา ยัง กำลังทับซ้อนกับความเป็นไทย ที่กำลังเสนอตัวออกมาในด้านศิลปวัฒธรรมร่วมสมัย
(หมายเหตุ - - หนึ่งในบทเพลงในอัลบั้ม SILKSTEEL ของ อคณินทร์ ( SIAMBOY ) มีชื่อว่า PHUKET REGGE .เดือนเมษายนนี้ ผมคงเก็บตังค์สั่งซื้อทางอีเบย์ทัน และบทความกึ่งสัมภาษณ์ครั้งนี้ผมจินตนาการเอาว่าผมไปนั่งคุยกับเขาถึงนิวยอร์ค )
4 กุมภาพันธ์ 2548 23:12 น.
pigstation
เมื่อกาลเวลาเคลื่อนคล้อย เราก็ล่องลอยไปตามกระแสกาล ทั้งล่วงเลยผ่านที่อยากปล่อยลอยแพ ทั้งที่ปรารถนากอบเก็บเย็บติดสมอง จนเรามีเวลาเป็นของตัวเราเองอยู่ในกำมือ เราจึงแบมันออกมาดูว่า จะเอามันไปไหนดีให้คุ้ม
ครั้นจะเอาเวลาไปจำหน่ายจ่ายแจกให้ใครอื่น ก็ใช่ว่าเค้าจะยินดีด้วย เพราะเวลาเป็นของได้เปล่าเท่ากันทุกคน แต่ความพิเศษของเวลาคือมันเหมือนกล้ามเนื้อ หากเราบริหารเวลาให้เป็น เราจะแข็งแรง มีภูมิคุ้มกันเพิ่มขึ้น จนอุปสรรคไม่อาจกล้ำกรายร้ายต่อเราได้ ดังนั้นเวลาจึงตกเป็นของเราโดยสมบูรณ์ แต่หลายคนก็ตกเป็นทาสของเวลาอย่างโงหัวไม่ขึ้น โดยคิดว่าเดี๋ยวเวลาหมด ต้องรีบกอบโกยโหยหา แต่สุดท้ายเวลาสำหรับปรนเปรอตัวเองให้เริงสุขนั้น มันแทบไม่มีพอที่จะรินรดหัวใจเหี่ยวแห้งกร้านจากการงานแผดเผาเร้ารุมสุมทรวง ให้ได้เงินมากองท่วมตาตุ่ม คงไม่คุ้มหากไม่มีเวลาไว้ฆ่าเล่น
จากความสัมพันธ์ จากความคุ้นเคย จนกระทั่งลองคิดว่ามาไว้ใจกันดูจะเป็นไรไป มันล่อลวงให้เรามาร่วมชะตากรรมกันอีกครั้ง เพื่อพานพบกับคำว่า มิตร เมื่อหมายมั่นว่ามิตรนั้นมีแล้ว ก็ให้อุ่นใจ เนื่องจากเรานั้นเกิดมาท่ามกลางวงล้อมของวงศาคณาญาติก็แท้จริง หากแต่ว่าเราต้องเติบโต ขับถ่าย ตามลำพัง จะว่าโดดเดี่ยวในความอบอุ่นก็ใช่
การมีมิตรมากแต่ปริมาณนั้นเป็นมารอย่างหนึ่ง การมีมิตรแท้แม้มีน้อยก็เหมือนมีมิตรแท้ประกันภัย การเดินทางของเราไตรภาคีจึงเริ่มต้นขึ้นที่ ปิง-วัง-ยม-น่าน เมืองปากน้ำโพ เมืองน้ำหลากคนหลายมาสมทบพบเจอกัน แววตาดั้งเดิม และล่วงรู้ถึงกมลสันดานของกันและกันมันช่างน่าหัวนัก เพราะการหักหลังหรือทรยศนั้นไม่ใช่บริษัทที่ต้องมีจำกัด มันไม่จำกัดจำเขี่ย สัตว์หน้าขน คนเพศไหน ก็ล้วนไว้ใจได้ยาก ต่อให้แบหัวใจออกมาให้กันอยู่บางทีมันก็เยี่ยวรด แถมเอาตีนย่ำหัวใจกันอย่างไม่กริ่งเกรง
เริ่มต้นด้วยการบรรจุสรรพาหารลงกระเพาะขนาดบรรจุ 4 ลิตร จึงเริ่มบ่ายหน้าฝ่าความมืดมนแห่งห้วงรัตติกาล ตลอดเส้นทางทั้งเรื่องเก่าเล่าขานระดับตำนาน กระทั่งถึงเรื่องล้ำหน้าหาอนาคต ถูกขุดคุ้ยตะกรุยออกมากองท่วมห้องโดยสารรถยนตร์ ยามกระเพาะปัสสาวะปวดเปล่งตัวต้องเอาไปปลดปล่อยให้หานเป็นปลิดทิ้งก็แวะพักตามสถานีบริการน้ำมันตามรายทาง
ไม่กี่ชั่วเพลาเลยมาถึงยังด่านหน้าแห่งบูรพนครา นาม ชลบุรี ได้แวะเข้าคำนับคารวะแด่
นางใหญ่แห่งเวียงเหนือ เพื่อเสด็จประพาสทางวิชาการ แม่นางเจ้าเนื้อ และดำขำทั้งสองขอเฝ้าถวายการปรนนิบัติพัดวีต่อแม่นางใหญ่ในราตรีนั้น ปล่อยให้จอมยุทธไร้กระบวนท่าและไร้อีแปะ (สกุลเงินในขณะนั้น) ออกไปเลียน้ำค้างต่างสุรารส ท่ามกลางคมเล็บลมทะเลร้ายกาจกรีดกลางใจ
จวบจนรุ่งเช้า ตะวันออกตัวมาทักทายจึงเคลื่อนกายออกหาความสุขที่เล่าขานว่าอยู่กลางทะเล มันมีนามว่า เกาะ เสมือนการได้เกาะเกี่ยวผู้มีพระคุณกินก็ให้สบายอุรานัก เสมือนเกราะแกร่งกล้ากันภัยก็ให้มั่นใจว่าชีวิตยัง
ที่นั่นคือ เกาะเสม็ด ย่านระยอง เมื่อลงเรือลำเดียวกันแล้วอย่าหมายว่าจะเป็นหนึ่งเดียวได้ ถึงเรือล่มก็ต่างคนต่างจมอยู่ดี อย่าไปหลงเชื่อคำโบราณเลย ต่อให้ลงทะเบียนวิชาเดียวกันก็ให้ได้เกรดต่างกันราวฟ้ากับดิน คนเราโชคชะตาฟ้าลิขิตให้ผิดแผกแตกต่างกัน ไม่มีใครเดินทับรอยเท้ากันได้หรอก แม้แต่จะวัดรอยเท้ายังยากยิ่ง (ให้วัดรอบอกยังคะเนได้ว่าคัพใด)
ฝ่าคลื่นนับหมื่นแสน ฝ่าผู้คนหลั่งไหลจากชายฝั่งสู่ชายหาดแห่งแผ่นดินซึ่งน้ำอุ้มอยู่ ตัดขาดแต่ไม่ตัดสิ้น ที่นี่มีอาณาจักร 7-11 ตั้งตระหง่านยังเบื้องหน้า อ้าแขนเตรียมล้วงกระเป๋าเราอย่างสะดวกทุกเสี้ยววินาทีที่ตื่นอยู่และอยากยิ่ง ไม่พ้นต้องยัดเยียดสสารผ่านสู่ผัสสะของเราทั้งปวงไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
กระโจมหรรษาอ้าปากกลืนเราเข้าไปดังครรภธโภทแห่งมาตา นอนนิ่งนับเสียงคลื่น ตื่นมาก็นับเม็ดทรายเล่น ปล่อยให้ลมล้วงร่างกายลึกลงไปเรื่อยจนร้อนรนในใจนั้นละลายไปจนหัวใจละเลงสุข
ต่างคนต่างเดินเข้าหาความสุขกันจ้าละหวั่น จะเป็นสุขเดี่ยว สุขหมู่ สุขคู่ ทุกคนต่งเชื่อว่าทะเลสีเขียวมรกตแห่งนี้มีความศักดิ์สิทธิ์พอที่จะปัดเป่าเอาความหน่ายแหนงให้แล้งหายไปชั่วครู่
แต่ละผู้คน แต่ละตำแหน่งต่างต้องการเพียงน้ำทะเลเค็มๆสีเย็นตาเท่านั้น แล้วไยก่อนหน้านี้ในกระแสสังคมไยทุกคนต้องแหวกว่ายให้มันว้าวุ่น ไม่ปล่อยให้คลื่นชีวิตมันไหลไปตามยถาธรรม
ได้มีโอกาสส่งผ่านยุทธศิลป์สู่ใจดวงน้อยของยุวมนุษย์ผู้บริสุทธิ์ล้ำ ล้วนเป็นลูกท่านหลานเธอทั้งสิ้น ได้ความเป็นมงคลคืนกลับมาด้วยนามบัตรนี้
เชื่อว่าในภายภาคหน้าราชสำนักจักต้องเปิดรับจอมยุทธตูดหมึกอย่างเราเข้าไปชุบตัว และจากระบี่ไร้
ประทาน จักต้องมีสุราชั้นเยี่ยม มีนารีชั้นเชิงไว้คอยขยับสุข ขยันเสพอย่างแน่แท้
ถอยกลับมายังโลกใบเก่า ค่อยจากจรกันไปตามแต่วิถีทางของแต่ละคน จะเพื่อนเก่า ญาติแก่ เราล้วนแต่พึ่งอาศัยกัน
เห็นไหมดาวแอบจูบจันทร์ เมฆแอบพลอดรักกัน ณ โพ้นฟ้า หากเราหอบรักให้เต็มใจที่ใสจริง ต่อให้เจอซ่นตีนก็ซ่นตีนนางสาวไทยละว้า
ขอบคุณประเทศไทยที่มี ราชอัจฉริยาธิราช ใช้แลสรรพศาสตร์ สรรพศิลป์ เสกสร้างแผ่นดินดีนี้ให้ไพร่ฟ้าได้ดำรงชีพได้ ยามใด ยามนั้นให้ทำดีถวายในหลวงไซร้ คือหน้าที่และลมหายใจทุกฟืด
การได้ชมภาพยนตร์เรื่อง ทวิภพ คือการได้ตรวจสอบว่า เรา จะ พลี อะไรให้ชาติได้ เพื่อว่าป้องกันความอัปรีย์ต่อมาตุภูมินี้ ใช่จะเพียงอาณาเขตแห่งกรุงรัตนโกสินทร์ มันหมายถึง โลกและจักรวาลทั้งมวลนี้แล
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟpigstation
หน้าส่วนตัว
824
