22 พฤศจิกายน 2544 22:33 น.
Picure
มองฟ้าครามงามงดดูสดใส
มองเกลียวคลื่นชลาลัยม้วนสับสน
มองเปลวแดดแผดระยับกับสายชล
นางนวลบินวนร้องอยู่ก้องไป
เห็นเรือน้อยโยนตัวที่ปลายคลื่น
เสียงครืนครืนคลื่นซัดเรือหวาดไหว
ดูโดดเดี่ยวอ้างว้างเสียกะไร
ฟ้าทะเลกว้างเกินไปเหงาเหลือเกิน
เรือน้อยเอยปลายทางอยู่ไหนหนอ
หรือเฝ้ารอหัวใจที่ห่างเหิน
ขาดคนใกล้ฝ่าฝันไกลอ้างว้างเกิน
ดูขัดเขินจะแล่นไปทางไหนดี
20 พฤศจิกายน 2544 09:06 น.
Picure
ธงชัยสะบัดขึ้น กลางสมร
ขุนศึกร่วมบวร เอกหล้า
พลนับหมื่นร่วมรอน หาญหัก
สนามศึกแยกผู้กล้า สู่ฟ้าแดนสวรรค์
ธงชัยสะบัดกล้า เหนือแหล่งหล้าสมรภูมิชัย
นับหมื่นพลไกร ใจหาญฮึกศึกลำพอง
ตัวกูคือผู้กล้า ในใจข้าหยิ่งผยอง
พลีชีพด้วยหมายปอง จองนามไว้ในโลกา
กูชาติขุนศึกผู้ มีศักดิ์
ใจอาจหาญจงรัก แต่ชาติ
ยามศึกฝากกายภักดิ์ สนองคุณ ท่านนา
ร้างศึกฝากใจมาด แต่เจ้าคนงาม
ข้าชายชาติขุนศึก ใจหาญฮึกรักศักดิ์ศรี
ทั้งกายแลใจพลี ชาติข้านี้ยามสงคราม
ยามว่างเว้นการศึก คะนึงนึกอยู่ทุกยาม
ใจภักดิ์ถ้วนทุกความ แต่เพียงเจ้าเฝ้ารำพัน
18 พฤศจิกายน 2544 10:39 น.
Picure
สุบรรณสำแดงฤทธิ์ ให้มืดมิดปิดอัมพร
ร่อนลงตรงบัญชร จรสู่น้องแก้วกากี
งามเอ๋ยงามยิ่งนัก พิศนงลักษ์มารศรี
คิ้วคางพ่างอินทรีย์ นวลพี่นี้มีใครเทียม
ตรงเข้าบรรจงกอด เจ้าเพ้อพรอดกับอกเรียม
ชายตาชะม้ายเหนียม แฝงอุธัจจ์เจ้าเอียงอาย
ยามใกล้เจ้ากากี กลิ่นเจ้านี้ชื่นมิคลาย
แนบชิดสนิทกาย พาหายลับกับเมฆา
โบยบินมาถึงถิ่น นำยุพินสู่พารา
ฉิมพลีพิมานฟ้า เหนือต้นหว้าป่าหิมพานต์
โอบอุ้มเข้าสู่ห้อง วิมานทองแก้วประพาฬ
แล้วจึงวางนงคราญ บนเตียงทองผ่องอำไพ
ครุฑหนุ่มเฝ้ามองพิศ ยิ่งใกล้ชิดยิ่งหลงใหล
โอ้เอ๋ยเจ้าทรามวัย งามจับใจพี่เสียจริง
พญานกแนบชิดใกล้ แต่หัวใจยังประวิง
เทวทัตลำบากจริง เพราะเราชิงตัวนางมา
กากีชะม้ายเนตร กลิ่นเยาวเรศชื่นนาสา
อวลกลิ่นสุคนธา บังสองตาเสียมืดมน
ความรักหนอความรัก กลับดลชักจ้าวเวหน
ทรยศสิ้นเพื่อนตน ลืมซึ่งผลที่ตามมา
ภายหลังเจ้าคนธรรพ์ แฝงตัวมันแอบเข้าหา
ลักลอบกับกัลยา แก้วโสภานังกากี
ครุฑโกรธจนสิ้นคิด ด่าวิปริตน่าบัดสี
ไสหัวไปเสียที กลับไปที่ๆมึงมา
ครุฑรู้กรรมสนอง ตามครรลองแห่งพุทธา
เสียสิ้นทั้งวิญญา เศร้าโศกาข้าโง่ไป
ความรักพาตาบอด หลงพร่ำพรอดแต่ทรามวัย
ลืมศีลทั้งสิ้นไป ลืมว่าใจไร้คุณธรรม
15 พฤศจิกายน 2544 06:40 น.
Picure
ท้องฟ้ามีเมฆน้อย
อ้อยอิ่งลอยคอยเป็นเพื่อน
ทิวาไม่คลาเคลื่อน
ราตรีเลื่อนไม่จากไป
ฟ้ากลับไม่เห็นค่า
ที่เมฆาเป็นคู่ใจ
พิโรธคะอึงไป
ฟ้าแล่บไปมืดครึ้มพลัน
ฟ้าโกรธพิโรธขึ้ง
เมฆก็บึ้งตึงเหมือนกัน
น้ำตาเมฆานั้น
หลั่งเป็นฝนหล่นสู่ดิน
เมฆามาตีจาก
ฟ้ากลับอยากอาวรณ์ถวิล
หัวใจที่โผผิน
ฤาจะบินกลับมาคืน
ฟ้ากลายเป็นสีเทา
เพราะว่าเหงาสุดจะฝืน
รู้ผิดจึงขมขื่น
รักไม่คืนมาดังเดิม
ขอโทษโปรดอภัย
ทุกข์ทั้งใจอย่าซ้ำเติม
ให้ร้าวมากกว่าเดิม
ขอเริ่มใหม่นะคนดี
บางคราชีวิตคน
ก็สับสนเป็นเช่นนี้
บางคราก็ควรที่
จะมีโกรธขึ้งใส่กัน
ควรจะถนอมใจ
สัมพันธ์ไว้อย่าแปรผัน
ก็เหมือนลิ้นกับฟัน
สองฝ่ายนั้นจงให้อภัย
7 พฤศจิกายน 2544 08:02 น.
Picure
น้ำตาไหลไหลไปเพราะใจเจ็บ
จะให้เก็บความรักนี้ไว้ไหน
คนที่รักต้องมาจากร้างไปไกล
น้ำตาที่เคยตกในก็ไหลมา
ทั้งที่รู้อยู่ว่าเธอไม่เคยรัก
ใจยังปักรักมั่นไม่หวั่นไหว
ทั้งที่รู้ว่าในใจเธอมีใคร
ที่ฉันเทียบเขาไม่ได้สักนิดนึง
อยากให้รู้ก็คือจะยังรัก
จะเจ็บสักเท่าใดจะคิดถึง
ขอเก็บเธอไว้ในห้วงคิดคำนึง
อยากฝากคำนี้ไปถึงหัวใจเธอ
น้ำตาที่ไหลไปในวันนั้น
ขอให้เธอจดจำมันได้ไหม
เพราะว่าฉันนั้นไม่มีสิ่งใด
ที่จะให้นอกจากใจกับน้ำตา
หน้าส่วนตัว
914
