ก้าวไปทีละขั้น..........เดินด้วยกันมิหวั่นไหว
เหนื่อยบ้างช่างปะไร..........หยุดพักได้ใกล้ริมทาง
ก้าวไปทีละขั้น..........มองตากันปันยิ้มบ้าง
แรงใจไม่จืดจาง..........บนหนทางต่างให้กัน
หนทางแม้ยาวไกล..........แต่เหมือนใกล้หากข้างฉัน
มีเธอเคียงคู่กัน..........กุมมือนั้นเดินกันไป
ก้าวไปทีละก้าว..........ดั่งทางดาวพราวไสว
แม้ดาวอยู่ห่างไกล..........หากคว้าได้จักให้เธอ
ก้าวไปแต่ละก้าว..........ทุกเรื่องราวดีเสมอ
ระหว่างทางที่พบเจอ..........ฉันและเธอเรียนรู้กัน
สองเราค่อยค่อยเดิน..........ร่วมเผชิญบนทางฝัน
สุขทุกข์มีปนกัน..........มิไหวหวั่นล่าฝันไป
กุมมือกันและกัน..........ร่วมฝ่าฟันมิหวั่นไหว
ทุกก้าวที่ก้าวไป..........คือเส้นชัยเพราะมีเธอ
๏ อำนาจของปวงชน
เราทุกคนคือเจ้าของ
ใช้สิทธิ์ตามครรลอง
อย่างถูกต้องปกครองไทย
๏ ใครคิดยึดอำนาจ
หวังผูกขาดความเป็นใหญ่
ธงธรรมของปวงไทย
จักพลิ้วไหวโบกไล่พาล
๏ อำนาจชนมอบให้
เพื่อสร้างไทยรุ่งไพศาล
ประชาธิปไตยได้เบ่งบาน
ด้วยพื้นฐานการสร้างคน
๏ อำนาจที่ชอบธรรม
ต้องน้อมนำอำนวยผล
เพื่อประโยชน์ของปวงชน
ใช่เพียงคนเลือกตนมา
๏ อำนาจขาดชอบธรรม
เมื่อก่อกรรมทำมิจฉา
ใช้สิทธิ์ผิดจรรยา
กติการตราเพื่อตน
๏ ปวงชนคนหากกล้า
ย่อมออกมาทุกแห่งหน
ทวงคืนอำนาจตน
ไล่พาลชนพ้นแผ่นดิน
๏ อำนาจากปวงชน
ใช่ยอมคนปล้นทรัพย์สิน
จงทำเพื่อแผ่นดิน
ทั่วธานินทร์ย่อมยินดี
๏ เมื่อมาโดยชอบธรรม
พฤติกรรมย้ำศักดิ์ศรี
ละชั่วอย่าอัปปรีย์
ผลย่อมมีคือชอบธรรม ๚๛
๏ ถุงกระสอบใบใหญ่ไม่สะอาด มีรูขาดเกินซ่อมแซมแถมกลิ่นเหม็น ใช้ทำมาหากินเช้าถึงเย็น เกิดจากความจำเป็นเพราะเข็ญใจ ๏ เศษกระดาษพลาสติกอีกขวดแก้ว บนเนินแนวกองขยะแห่งสมัย ยุคแห่งการพัฒนาก้าวหน้าไกล สรรพสิ่งเกินใช้ไม่พอดี ๏ แบกกระสอบเขี่ยคุ้ยตะลุยหา สิ่งไร้ค่าที่ใครใครเมินหน้าหนี แต่มากค่าสำหรับคนไม่มี ในถิ่นที่ความรวยจนคนห่างกัน ๏ ด้วยสังคมบกพร่องมีช่องว่าง คนจนจึงถูกทิ้งขว้างอยู่กลางฝัน คนที่รวยก็รวยยิ่งทิ้งห่างกัน จุดบรรจบสองชนชั้นนั้นไม่มี ๏ ยกกระสอบขึ้นบ่าอย่างท้าโลก สุขหรือโศกคือชีวิตไม่คิดหนี จนหรือรวยแตกต่างทางวิธี แต่เหมือนกันคือศักดิ์ศรีความเป็นคน ๚๛
หน้าส่วนตัว
2191
