ห่างนางเมินเกินมองหมองหม่น ร้อยผู้คนปนใจให้พริ้วไหว ร้อยบุปผาผกามาศต้องลมไกว จักษ์บานเบิกไซร้หยาดฝนโรยริน ลู่ลมสายสยายมาศกาศกู่ก้อง เป็นครรลองส่องในหล้าอย่าถวิล มีพบจากพรากชิ้นใจให้อาจิณ ไม้สิ้นกลิ่นลิ้นสิ้นรสเป็นธรรมดา จะพาลจืดฝืดเคืองเรื่องความนัย รักฤาหรือเช่นไรใคร่ครวญหา กรีดรอยแผลแผ่เจ็บซ่านผ่านเวลา โถมถลากอดกายาเพียงสายลม ยั้งชั่งจิตมิคิดตรมตรอมไฉน ดวงหทัยถูกบดบี้มิสุขสม......... โศกเอยโศกโยกเรือนรักเจ็บระบม ทุกข์ระทมข่มอกซ้ายหมายจะลืม
หน้าส่วนตัว
919
