6 กรกฎาคม 2549 08:52 น.
peu
ห่างนางเมินเกินมองหมองหม่น
ร้อยผู้คนปนใจให้พริ้วไหว
ร้อยบุปผาผกามาศต้องลมไกว
จักษ์บานเบิกไซร้หยาดฝนโรยริน
ลู่ลมสายสยายมาศกาศกู่ก้อง
เป็นครรลองส่องในหล้าอย่าถวิล
มีพบจากพรากชิ้นใจให้อาจิณ
ไม้สิ้นกลิ่นลิ้นสิ้นรสเป็นธรรมดา
จะพาลจืดฝืดเคืองเรื่องความนัย
รักฤาหรือเช่นไรใคร่ครวญหา
กรีดรอยแผลแผ่เจ็บซ่านผ่านเวลา
โถมถลากอดกายาเพียงสายลม
ยั้งชั่งจิตมิคิดตรมตรอมไฉน
ดวงหทัยถูกบดบี้มิสุขสม.........
โศกเอยโศกโยกเรือนรักเจ็บระบม
ทุกข์ระทมข่มอกซ้ายหมายจะลืม
27 พฤษภาคม 2549 11:44 น.
peu
ไม่ได้ตั้งใจจะลาจาก...........
แต่ธุระสิมันมากเกินอยู่ใกล้
ใช่ว่าไม่คิดถึงไม่ห่วงใย.......
ให้รู้ไว้เธอเป็นอะไรที่ใจแคร์
จากไปไม่กี่จะรีบกลับ
หาใช่จะลาลับไม่แยแส
นี่หัวใจฝากไว้ให้เธอดูแล
นี่น่ะรักแท้ๆ ที่มีให้เธอ
อาจไม่ได้พบหน้าบ่อยครั้ง
ภาพเธอยังติดตาไม่ลืมเผลอ
คำพร่ำรักยังหวานซึ้งนั่งเพ้อ
เพราะว่าเธอคือหนึ่งใจดวงใจ
27 พฤษภาคม 2549 10:42 น.
peu
ป ร ะ ทิ น ห อ ม ก ลิ่ น แ ก้ ม น ว ล ป ร า ง
ห หั ย อ่ อ น บ อ บ บ า ง อ่ อ น ไ ห ว
พ ริ้ ว พ ร า ย รั ก ล อ ย จ า ง เ จ็ บ อ ยู่ มิ ว า ง
เ พี ย ง เ พ้ อ เ ผ ล อ ใ ห้ ใ จ ห ล ง พ ร่ำ อำ พ ร า ง
มิ ห ม า ย ค ร อ ง เ นื้ อ น า ง ร่ า ง อุ่ น
ไอ รั ก ห ว า น ล ะ มุ น ฟ่ อ ง ฝั น
ป ล อ บ คำ ใ จ ค้ำ จุ น ยิ่ ง นั ก ก็ พ อ
เ พี ย ง เ ง า เ ฝ้ า ข้ า ง ใ จ สุ ข แ ล้ ว ไ ด้ เ พี ย ง ล ม
หน้าส่วนตัว
911
