22 มกราคม 2547 18:46 น.

ไม่ผิดที่เธอไม่มีใคร

ก็ไม่ผิดที่เธอบอกว่าไม่มีใคร
ไม่มีคนให้ห่วงหา
แต่ทำไมมันไหลรินละน้ำตา
ที่จริงน่าจะดีใจซะกว่าที่เธอไม่ไปรักใคร
หากหวนกลีบ กลับมาคิด
ทบทวนสิ่งที่ติดในใจฉันเอาไว้
ที่ผ่านมาเธอทำดีกับฉันเพื่ออะไร
คงไม่ใช่เพราะฉันคิดไปเกินเลย
คิดไปแล้วความจริงฉันก็อ้างว้างเหมือนอย่างเก่า
อยู่กับบรรยากาศเดิมๆเฉยๆ
อยู่ตรงที่ ที่ถูกทิ้งเหมือนอย่างเคย
และปล่อยให้เวลาล่วงเลยผ่านไปไม่กลับมา
เส้นทางที่เดินมาเส้นนี้
ความทรงจำที่ดีอันมีค่า
ฉันจะจดจำไว้ทุกเวลา
และยังจะก้าวออกไปข้างหน้าเรื่อยไปอย่างมั่นคง