28 เมษายน 2546 16:16 น.
pepper_328
ยามเช้าที่แสนเหงา
หมอกบางเบาเริ่มลงหนา
ไอหนาวเริ่มจับใจที่ละเสี้ยวเวลา
รอการกลับมาของผู้เป็นเจ้าดวงใจ
อาทิตย์เริ่มจับขอบฟ้า
หมอกบางตากลายเป็นเช้าที่สดใส
ไอหนาวที่เริ่มจับหัวใจ
เริ่มละลายไปเฉียบพลัน
16 เมษายน 2546 12:08 น.
pepper_328
อาจจะดูไม่ดี
อาจจะไม่ถูกเสมอ
แต่ที่ทำไปก็เพื่อเธอ
หวังว่าจะมองมาเห็นมัน
ที่ทำไปก็เพราะรัก
ที่ทำไปไม่ใช่เพื่อตัวฉัน
แต่ทำไปเพราะเธอคือคนที่ผูกพันธ์
ไม่ใช้เพราะฉันทำให้ใครอื่นเลย
16 เมษายน 2546 11:46 น.
pepper_328
ให้รักแทรกซึมถึงหัวใจ
หล่อเลี้ยงชุ่มชื่นไปให้คลายเหงา
ชุ่มฉ่ำดับความเดียวดายที่รุมเร้า
แทนเป็นละอองบางเบาเคลือบใจ
ประสานกันเป็นสายใยรัก
ถักทอถักสอดสายเป็นแพรไหว
เลื่อมลายด้วยความอบอุ่นและห่วงใย
เป็นปฏิมากรรมผืนใหญ่ชั่วกัปกาล
เหนียวแน่นทอด้วยความห่วงใย
ให้ใจด้วยใจมหาศาล
หากขาดเมื่อใดไม่สะท้านไปแม้เสี้ยวกาล
มั่นคงยืนนานตราบจนชั่วนิรันดร
15 เมษายน 2546 21:44 น.
pepper_328
จะต้องรอช้ากันไปถึงไหน
พูดจบแล้วก็พาตัวเธอไปไกลๆด้วยกันกับเขา
อยู่กับอีกคนมันคงสุขใจมากกว่าเรา
เจ็บตอนนี้ดีกว่าต้องเศร้าอยู่กับเธอไปจนตาย
สมใจกับความรักรึยัง
หรือว่าเขาคนนั้นลองลอยจากหาย
ที่สุดก็ต้องมาซบตรงนี้ที่เดิมด้วยความละอาย
แต่เสียใจด้วยที่ไม่มีที่ให้ส่วนสกปรกต้องลงนอน
15 เมษายน 2546 21:04 น.
pepper_328
มันเป็นช่วงเวลาที่นานแสนนาน
กับการรอคอยด้วยความหวัง
ชดใช้ชีวิตที่เหลืออยู่จนไร้ซึ่งกำลัง
ที่จะหยุดยั้งความเหน็บหนาวภายในใจ
หนาวเหน็บเจ็บอย่างนี้มาเกินจะทน
ต้านทานมันจนจะทนไม่ไหว
ขอให้ใครสักคนช่วยดูแลให้ความอบอุ่นภายในใจ
ทดแทนคำว่าไร้ให้เปลี่ยนไปเป็นคำว่าเต็ม
หน้าส่วนตัว
1599
