20 มิถุนายน 2547 06:49 น.
pepper_328
โลกใบนี้เคยมีผู้หญิงอ้างว้างคนหนึ่ง
ผู้หญิงคนที่ซึ่งอยู่ตามลำพังเงียบงัน
ตื่นมาก็เพ้อหลบตาลงก็ละเมอฝัน
คิดถึงใครบางคนทุกๆวันที่เหงาใจ
ใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามา
ช่วยโอบกอดพากันเดินสู่โลกใบใหม่
ฉุดฉันขึ้นมาจากโลกใบเก่าที่เงียบงันไร้ผู้ใด
แล้วลดตัวมาเคียงข้างใกล้ๆให้อบอุ่น
จูงมือกันไปตามเส้นทางที่ทอดยาว
เหนื่อยก็พักให้หายหนาวนอนตักหนุน
ได้รู้สึกถึงอุ่นไออันอ่อนละมุน
ที่หอมกรุ่นด้วยไอรักและความห่วงใย
19 มิถุนายน 2547 22:56 น.
pepper_328
เนิ่นนานมาแล้วที่อยู่กับความสนุกสนาน
เดินทางมาบนเส้นทางที่มีแต่ความหวัง
เดินมาใกล้ถึงจุดๆหนึ่งจนไร้ซึ่งกำลัง
เริ่มรู้สึกสิ้นหวังหมดกำลังใจ
ขอแค่มีใครยื่นมือมาได้รึปล่าว
ช่วยมาโอบอุ้มพยุงให้ก้าวเดินอยู่ใกล้ๆ
คอยรองรับความรู้สึกที่ท้อใจ
และไม่เบื่อที่ต้องคอยให้กำลังใจทุกวัน
อยากรู้ว่าจะมีใครมั้ย
ที่จะมาให้ความสนใจกับคนอย่างฉัน
สอนให้ฉันได้คิดกับเรื่องที่เลวร้ายในบางวัน
รับฟังฉันเวลาที่ฉันเหงาใจ
ท้อเพราะว่าอยากได้ยืดตัวขึ้นสูงเคียงข้าง
แต่ทรมาณท้อถอยที่จะเอื้อมไปได้
ถ้าฉันเป็นอย่างฉันไม่ได้สูงศักดิ์ไม่มีอะไร
แล้วเธอจะยังมีฉันไว้ข้างกายได้ไหมโดยไม่ละเลย
6 พฤษภาคม 2547 14:08 น.
pepper_328
พันบทกลอนที่พร่ำมาว่า แสนเหงา
เรียงลงในขวดเปล่าเปล่าสีใสใส
ที่บรรจงใส่พร้อมความรู้สึกลงไป
เผื่อวันใดค้นออกมาทบทวนเรื่องของวันวาน
เธอรู้ไหมว่ากลอนเหงาเหงา
กับคนหัวใจว่างเปล่าน่าสงสาร
ความรู้สึกมันเลยเศร้าเหงาหวั่นไหวร้าวราน
แต่ไม่นานก็คงสดใสได้เหมือนเก่า
ฉันแค่มาตอบคำถามที่ค้างคา
ที่เธอว่าทำไมมีแต่กลอนเหงา
แต่งอยู่ได้วันแล้ววันเล่า
ก็คนมันกำลังเหงาให้ทำไง
****** ************** ************* ********************** *********
มาตอบคำถาม พลเอก ที่ถามว้าทำไมแต่งแต่กลอนเหงาๆ
คำตอบก็อยู่ในกลอนนะ เพื่อน
ถ้าเกิดว่า เราไม่เหงาจะแต่งกลอนอื่นบ้างแล้วกัน [=^-^=]
5 พฤษภาคม 2547 12:20 น.
pepper_328
สุริยันบนหาดทรายงามฝั่งนี้
ช่างงดงามยิ่งกว่าฝั่งอื่นไหน
อาทิตย์ลับเงาเลือนก็เลื่อนมาทันใด
สีเทาผสมฟ้าใสเป็นสีสวยสะดุดตา
เป็นสีม่วงสีแห่งความเหงา
สะท้อนเงาบนผืนทะเลงามหนักหนา
ลมซัดคลื่นทะเลม่วงเข้าฝั่งพัดมา
โกยพัดพาเอาเปลือกหอยเข้ามาเกย
เปรียบเหมือนดั่งทะเลฝั่งแสงดาว
จะเก็บเรื่องราวประทับใจไว้ไม่เปิดเผย
ฝากความงดงามนี้ไว้ให้อยู่อย่างที่เคย
เพื่อให้เขาได้มาชมเชยเคียงข้างกันกับฉันในวันต่อไป
4 พฤษภาคม 2547 15:04 น.
pepper_328
บนฟากฟ้าผืนสีครามเดียวกัน
พระอาทิตย์พระจันทร์ ส่องแสง
รุ่งเช้าตะวันแผ่รัศมีร้อนแรง
สุริยันดับแสงสู่ราตรี
ตกค่ำชมแสงของจันทร์
เปล่งสีนวลอำพันตามหน้าที่
ใกล้สว่างก็เลือนลับหลังคีรี
สิ้นราตรีเป็นหน้าที่ของตะวัน
แม้ผืนฟ้าเดียวกันแต่เหมือนไกล
ขอชิดใกล้แต่ได้เพียงแค่ฝัน
คงเป็นเพราะหน้าที่เราต่างกัน
ต้องอยู่ห่างกันทุกวันน่าเศร้าใจ
ตะวันยังไม่เคยได้เห็นจันทร์
จันทร์ก็รอเฝ้าตะวันว่าวันไหน
ที่จะได้มาพบเจอสักวันใด
ขอได้เคียงอยู่ใกล้ซักนาที
หน้าส่วนตัว
693
