12 พฤศจิกายน 2547 10:19 น.
Pat_Big
พัชรีบไปยังสถานีตำรวจเพื่อขอความช่วยเหลือ โธ่เอ๊ย เธอน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว ตำรวจรีบรุดไปยังสวนสาธารณะ เพราะว่า พ่อแม่ของเด็กหญิงได้แจ้งความลูกหายไว้ก่อนหน้านี้แล้ว
พัชกับเจ้าโมโม่แอบดูอยู่เงียบๆเช่นเดิม จะว่าไปแล้วพัชกับเจ้าโมโม่เป็นสิ่งมีชีวิตสองสิ่งที่ดูเหมือนว่าจะเข้าใจกันได้โดยไม่ต้องพูดออกมา และเจ้าโมโม่ก็ดูเหมือนจะเป็นสิ่งมีชีวิตสิ่งเดียวที่อยู่เคียงข้างพัชเสมอมา ทำให้พัชและมันดูจะเข้าใจซึ่งกันและกันได้ดีเป็นพิเศษ
ตำรวจมาปลุกบิ๊กกับเด็กหญิงและอธิบายเรื่องราวให้เข้าใจ เมื่อพ่อกับแม่ของเด็กหญิงมาถึง พัชมองไปยังคนทั้งคู่ ความรู้สึกบางอย่างก็แล่นเข้ามาในสมอง จนทำให้เธอปวดหัวขึ้นมาจี๊ดๆ แต่มันแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ว่าอยากจะเข้าไปรู้จักสองคนนั้น แต่เธอรีบสลัดความคิดนี้ออกไปแล้วก็เฝ้าสังเกตต่อไป
ภาพของพ่อแม่ลูกครอบครัวนั้น บาดความรู้สึกเธอ เธอคลับคล้ายคลับคลาคนทั้งคู่ เหมือนจะเคยเห็นกันมาก่อน แต่จะเป็นไปได้ยังไง ฟุ้งซ่านน่า เธอคิด
พ่อแม่ของเด็กหญิงขอบอกขอบใจบิ๊กเป็นการใหญ่ ที่ช่วยดูแลและหาทางพาลูกสาวของพวกเค้ากลับบ้าน คนทั้งคู่ขอให้บิ๊กเรียกสิ่งตอบแทน บิ๊กได้แต่ถอนใจและบอกกับพวกเค้าไปแต่เพียงว่า คราวหลัง อย่าปล่อยให้หัวใจของพวกคุณหายไปแบบนี้อีก เพราะคราวต่อไปผมก็ไม่รู้ว่าพวกคุณจะโชคดีแบบนี้รึป่าว แค่นี้
พ่อแม่ของเด็กหญิงมองหน้าบิ๊กที มองหน้ากันและกันที สิ่งที่คนทั้งคู่รู้สึกก็คือ บิ๊กมีบุคลิก ลักษณะคล้ายกับคนๆนึงที่พวกเค้ารู้จัก คล้ายมาก มากทีเดียว แต่บิ๊กไม่ได้รับรู้ว่าพวกเค้าคิดอย่างไร เค้าจึงหันไปสนใจเด็กหญิง ที่เดินเข้ามาหาเค้า
เค้าคุกเข่าลง แล้วยื่นมือข้างนึงออกมา เด็กหญิงก็ยื่นมือออกมาจับมือของเค้าไว้ พลางถามว่า พี่ชายคะ นางฟ้ามีจริงๆนะคะ แต่ว่านางฟ้าอยู่ที่ไหนเหรอคะ เด็กหญิงถามด้วยความไร้เดียงสา
เค้ายิ้ม แล้วรวบมือเล็กๆของเด็กหญิงไปวางไว้ที่หัวใจของเด็กหญิงเอง แล้วบอกกับเด็กหญิงว่า นางฟ้าอยู่ในนี้ อยู่ในนี้ตลอดเวลารู้มั้ยสาวน้อย อยู่ในหัวใจบริสุทธิ์ของเด็กดีทุกคน เด็กหญิงยิ้มกว้าง พลางกุมหัวใจตัวเองไว้แน่น ราวกับกลัวว่านางฟ้าของเธอจะหายไป
ขอบคุณนะคะพี่ชาย เด็กหญิงพูด บิ๊กยิ้มอีกครั้งด้วยแววตาที่อ่อนโยนที่สุด แล้วกอดเด็กหญิงไว้หลวมๆ ไม่เป็นไรหรอกสาวน้อย ปลอดภัยแล้วนะ
ก่อนจะกลับบ้านเด็กหญิงหันมาโบกมือให้เค้าจนรถของพ่อกับแม่ของเธอลับสายตาบิ๊กไป บิ๊กสุดหายใจลึกๆอีกครั้ง แล้วจึงเดินกลับบ้าน
พัชแอบยิ้มอยู่กับเจ้าโมโม่ เธอได้ยินทุกบทสนทนาของพวกเค้า และตอนนี้เธอก็ยิ้มให้โมโม่แล้วพูดกับมันว่า เค้าเป็นคนน่ารักจังเลยนะโมโม่ พูดได้แค่นั้นเธอก็รีบอุ้มเจ้าโมโม่แล้วรีบออกเดินทาง หวังจะตามชายหนุ่มคนนั้นให้ทัน เพราะอยากรู้ว่าบ้านของเค้าอยู่ที่ไหนกัน
ป๊ะ โมโม่ หมดเรื่องแล้ว ว่าแต่พัชอยากรู้จังว่าบ้านของเค้าอยู่ที่ไหน โมโม่เห่าหนึ่งครั้ง คล้ายจะถามเธอว่าจะอยากรู้ไปทำไม ก็แค่อยากรู้น่ะโมโม่ ไม่มีอะไรหรอก ตายจริงเค้าเดินไปถึงไหนแล้ว
เป็นอันว่าวันนั้นเธอก็ไม่ได้รู้ว่าบ้านของเค้าอยู่ที่ไหน รู้เพียงแต่ว่าอยู่ในหมู่บ้านนี้อย่างแน่นอน นับจากวันนั้นมาเธอก็ไม่รู้ตัวเลยว่า เธอหลงรักเค้าเข้าแล้ว.....
จากวันนั้นก็สองปีแล้วสินะ...เธออมยิ้มได้ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องครั้งแรกที่ได้เจอกับบิ๊ก เธอเดินไปตรงโซฟาที่เค้านอนหลับอยู่ เธอนั่งลงข้างๆเค้า พิจารณาเค้าใกล้ๆ ยามที่เค้าไม่รู้สึกตัวเท่านั้นเธอถึงจะกล้าทำแบบนี้...
เธอมองหน้าเค้าด้วยแววตาเปี่ยมรัก...ผู้ชายคนนี้คนที่เธอหลงรักทุกๆอย่างที่เป็นตัวเค้า ไม่ว่าจะเป็นแววตาที่อ่อนโยนแต่แฝงไว้ด้วยความเศร้า รอยยิ้มบางๆที่ฉาบบนใบหน้าของเค้าตลอดเวลา มุมมองที่เค้ามีต่อเรื่องต่างๆ อิริยาบถเวลาเค้าวาดรูป และทำสิ่งต่างๆ เธอบอกกับหัวใจตัวเองว่า เธอรัก รักผู้ชายคนนี้ โดยที่ไม่มีเหตุผลมาประกอบว่าทำไมเธอถึงได้รักเค้า...มันไม่จำเป็นสำหรับเธอเลย..
ตอนนี้หัวใจของเธอปวดร้าวเพราะว่าเค้าในยามนี้ดูโศกเศร้ายิ่งนัก เธออยากจะช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดของเค้าบ้าง ถ้าเป็นไปได้เธออยากรับทุกๆความเจ็บปวดของเค้าเอาไว้เองด้วยซ้ำ แต่ใครล่ะจะสามารถรับเอาความเจ็บปวดของคนอื่นมาไว้กับตัวเองได้ทั้งหมด ไม่มีหรอก
เธอเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของเค้า พลางลูบที่แก้มของเค้าเบาๆ เธอเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าของเค้าให้กลับเข้าที่เดิม มือของเธอสั่นนิดๆ ไม่เพียงเท่านั้น ใจของเธอก็สั่นด้วย สั่นอย่างไม่เป็นจังหวะ
ทันใดนั้น ก็มีมือข้างนึงมาจับมือเธอไว้ เธอตกใจและสะดุ้ง มือของบิ๊กน่ะเอง เธอพยายามจะดึงมือออก แต่เค้ากลับไม่ยอมปล่อยมือของเธอ แล้วเอามือของเธอไปแนบกับแก้มของเค้าไว้และก็ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาเลย
เธอปล่อยให้เค้าจับมือเธอไว้แบบนั้นจนกระทั่งเค้าตื่น เธอรีบพลุนผลันออกจากห้องไปแล้วก็รีบเข้าไปในห้องครัว
เค้าลุกไปล้างหน้าและพาเจ้าโมโม่ออกไปเล่นที่หน้าบ้าน สักพักเค้าก็เดินเข้ามาในครัว ขณะที่พัชกำลังทำอาหารอยู่
ทำอะไรให้บิ๊กกับโมโม่กินเหรอพัช บิ๊กถามเสียงใส พอเค้าตื่นมาเค้าก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ราวกับว่าไม่ได้ผ่านเรื่องสะเทือนใจมาอย่างนั้นแหละ
พัชคิดว่าเค้าคงจำไม่ได้ว่าเมื่อกี้ทำอะไรลงไป เธอนึกน้อยใจอยู่ลึกๆ แต่ก็แค่แว๊บเดียวเท่านั้นเอง
ตื่นนานแล้วเหรอ อืม นี่พัชทำกระเพาทูน่าของโปรดบิ๊ก แต่คงไม่อร่อยเท่าฝีมือคุณแม่ของบิ๊กนะ ไม่ว่ากันนะ
เอ่อ พัชขอโทษพัชไม่ได้ตั้งใจ เธอกล่าวขอโทษที่พูดถึงเรื่องที่อาจทำให้เค้าสะเทือนใจอีกได้
แต่บิ๊กกลับเอื้อมมือไปลูบศีรษะของพัชเบาๆ ติงต๊อง ใครเค้าไปว่าอะไรล่ะ ไม่ต้องทำหน้าเหมือนทำผิดร้ายแรงแบบนี้หรอก ไหน ขอชิมหน่อยสิ
พัชยิ้มกว้างทันที แล้วตลอดวันนั้นก็เป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุดเหมือนทุกๆครั้งที่เธอได้อยู่กับบิ๊ก....
12 พฤศจิกายน 2547 10:16 น.
Pat_Big
เธออุ้มเจ้าโมโม่ไปอยู่บริเวณพุ่มไม้ที่ใกล้กับชายหนุ่มและเด็กหญิงให้มากที่สุด เพื่อจะดูว่าผู้ชายคนนั้นจะทำอะไรเด็กหญิงหรือว่ามาช่วยเหลือ แต่ดูท่าทางเค้าเป็นมิตร คงไม่มีอะไรหรอก เธอคิด และก็เป็นจริงดังนั้น ชายหนุ่มตรงเข้ามาปลอบเด็กหญิง
" เป็นอะไรไปครับคนสวย ร้องไห้ทำไม แล้วมาที่นี่กับใคร ไหนบอกพี่สิ" ชายหนุ่มถาม
เด็กหญิงไม่ได้มีอาการตื่นกลัวคนแปลกหน้าอย่างเค้าแม้แต่นิดเดียว เค้าเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มเด็กหญิงออกอย่างเบามือ เด็กหญิงตอบเค้าว่า
" หนูมากับแม่ค่ะ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าแม่หายไปไหนแล้ว " ว่าแล้วเด็กหญิงก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ต่อ
"โอ๋ๆๆ ไม่ต้องร้องนะครับ เดี๋ยวพี่จะพาหนูกลับบ้านนะ ว่าแต่บ้านหนูอยู่ที่ไหนล่ะ" ชายหนุ่มนั่งยองๆลงไปแล้วลูบศีรษะเด็กหญิงเบาๆ แล้วก็อุ้มเธอขึ้นมา
"ตัวหนักไม่ใช่เล่นแฮะเรา ว่าไง บ้านหนูอยู่ที่ไหน" เด็กหญิงทำท่าครุ่นคิด และนึก ในที่สุดเด็กหญิงก็ตอบเค้าว่า " หนู หนูจำทางกลับบ้านไม่ได้ค่ะ หนูรู้แต่ว่าหน้าบ้านของหนูมีประตูสีฟ้า " เด็กหญิงตั้งท่าจะร้องไห้ขึ้นมาอีก บิ๊กคิดในใจว่า "โธ่ เด็กหนอเด็ก ที่หมู่บ้านนี้ก็ประตูสีฟ้าทุกหลังไม่ใช่เหรอ ไม่เป็นไร พี่จะพาเธอหาทางกลับบ้านเอง"
ชายหนุ่มไม่ได้มีทีท่าตกใจที่รู้ว่าเด็กหญิงจำทางกลับบ้านไม่ได้ เค้าสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะบอกเด็กหญิงว่า
"หนูเชื่อเรื่องนางฟ้ามั้ย " เด็กหญิงพยักหน้า " ถ้าหนูเชื่อ หนูก็ต้องเชื่อพี่นะว่าหนูจะกลับบ้านได้แน่ๆ เรามาช่วยกันตามหาบ้านของหนูกันนะ ไม่ต้องกลัว ถ้าหนูเชื่อว่านางฟ้ามีจริง นางฟ้าก็จะอยู่กับหนู" เค้าจำคำที่แม่บอกเค้าเมื่อตอนเค้ายังเด็กมาบอกกับเด็กหญิง เค้ายื่นมือออกมาให้เด็กหญิงจับเด็กหญิงจับมือเค้าไว้แน่น ทั้งสองยิ้มให้กัน
พัชและเจ้าโมโม่แอบตามบิ๊กและเด็กหญิงไปเรื่อยๆ โดยไม่ให้เค้ารู้ตัว บิ๊กอุ้มเด็กหญิงบ้าง ปล่อยให้เธอเดินบ้าง และก็กลับมาอุ้มเธอใหม่ ทั้งสามคน รวมเจ้าสุนัขน้อยอีกหนึ่งตัว เดินเข้าออกตั้งแต่ซอยแรกของหมู่บ้านจนถึงซอยสุดท้าย
ระหว่างที่เดินไปนั้น บิ๊กกับเด็กหญิงก็พูดคุยกันเกี่ยวกับลักษณะของบ้านของเด็กหญิงไปเรื่อยๆ เพื่อให้เด็กหญิงจำสิ่งที่เด่นๆของบ้านของเธอได้
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เด็กหญิงหลับไปแล้วในอ้อมแขนของบิ๊กน่ะเอง ตอนนี้ถึงแม้ว่าเค้าจะดูเหนื่อยๆ แต่ใบหน้าก็ยังฉาบไว้ด้วยรอยยิ้มบางๆอยู่เช่นเดิม เหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดขึ้นมาเต็มหน้าของเค้า ทำให้พัชรู้สึกว่า เค้าช่างมีเสน่ห์นัก
บิ๊กพาเด็กหญิงกลับไปที่สวนสาธารณะอีกครั้ง เผื่อแม่หรือครอบครัวของเด็กหญิงจะกลับมาตามหา พัชเองก็เริ่มอ่อนเพลียกับการเดินตามบิ๊กและเด็กหญิงเช่นกัน แต่เธอไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร
เธอเพียงแค่อยากจะตามไปดูว่า เด็กหญิงได้กลับบ้านอย่างปลอดภัยหรือเปล่า และชายหนุ่มคนนี้เป็นใครกันนะ ทำไมเธอถึงได้รู้สึกคุ้นตายิ่งนัก แต่เธอก็รีบสลัดความคิดนี้ออกไป จะคุ้นตาได้ไง ก็ไม่เคยเจอกันมาก่อนนี่นา
เด็กหญิงฟุบหลับอยู่บนตักของชายหนุ่ม เค้าเองก็เริ่มอ่อนแรงและหิว แต่เค้าก็ไม่สามารถจะทิ้งเด็กผู้หญิงเล็กๆคนนี้ไว้คนเดียว แล้วแอบไปหาอะไรกินได้
เค้าคิด คิด และคิดว่าจะทำยังไงดี คิดไปคิดมา เค้ารู้สึกมึนๆ เคลิ้มๆ และเค้าก็ผล็อยหลับไปในที่สุด
ชายหนุ่มใจดีกับเด็กหญิงที่หลงทางจำทางกลับบ้านตัวเองไม่ได้ พัชจะทำอย่างไรดี จะปล่อยให้เค้าสองคนนอนตากน้ำค้างอยู่แบบนี้เหรอ ไม่ได้นะ เธอต้องทำอะไรสักอย่าง
12 พฤศจิกายน 2547 10:12 น.
Pat_Big
พัชกุมมือเค้าเอาไว้อยู่อย่างนั้น จ้องเข้าไปในแววตาอันแสนเศร้าหมองและเจ็บปวดของเค้า เธอเองก็น้ำตาไหลรินลงมาและไหลอย่างไม่ขาดสายเช่นเดียวกัน เธอรู้สึกสงสารเค้าจับใจ และเกิดความเข้าใจทันทีว่าทำไมเค้าถึงได้ดูโดดเดี่ยวเดียวดายนัก....
เธอยกมือขึ้นมาประคองใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาของเค้าเอาไว้อย่างแผ่วเบา ราวกับว่ากลัวว่าถ้าเธอสัมผัสเค้าแรงไปจะเป็นการทำร้ายความรู้สึกที่เปราะบางของเค้าได้ เธอค่อยๆเช็ดน้ำตาให้เค้าอย่างเบามือ นาทีนั้น เธอรู้สึกเศร้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต
ก่อนที่จะมีใครได้พูดอะไร เค้าก็กอดเธอไว้แน่น เธอตกใจระคนกับมีความรู้สึกว่าสัมผัสนี้เป็นสัมผัสที่เธอต้องการมาตลอดชีวิตจากผู้ชายคนนี้ ผู้ชายคนนี้คนเดียวเท่านั้น เธอเงียบงัน เค้ากอดกระชับเธออยู่อย่างนั้น เธอไม่รู้ว่าเค้าจะรู้สึกอย่างไรกับสัมผัสนี้ แต่สำหรับเธอแล้วมันยิ่งทำให้เธอแน่ใจกับอะไรบางอย่างที่เธอไม่สามารถบอกเค้าได้ เธอปาดน้ำตาของตัวเอง แล้วปล่อยให้เค้าร้องไห้เงียบๆอยู่อย่างนั้น....เธอไม่ได้เอ่ยถามถึงเรื่องนี้ในตอนนี้ เพราะเธอรู้สึกได้ว่า เพียงแค่นี้เค้าก็ดูเศร้าจับใจอย่างที่เธอไม่เคยเห็นใครเศร้าได้มากมายขนาดนี้มาก่อน...
เค้าคลายอ้อมกอดจากเธอ แล้วนั่งลงตรงโซฟา เจ้าโมโม่นับว่าเป็นสุนัขแสนรู้จริงๆ มันเข้ามาหาเค้าแล้วกระโดดขึ้นมานั่งตักเค้า เอาหัวของมันซบไว้ที่ตักเค้า เหมือนจะเป็นการปลอบโยน เค้าลูบหัวมันเบาๆ สายตาเลื่อนลอย...พัชไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าคิดถึงเรื่องอะไรอยู่ เธอทำได้เพียงแค่นั่งลงข้างๆเค้า...ไม่นานนัก..เค้าก็เอนศีรษะลงมาซบกับไหล่ของเธอ แล้วหลับตานิ่งอยู่อย่างนั้น...นานพอสมควร...พัชจึงได้รู้ว่า..ทั้งคนทั้งสุนัขหลับไปทั้งคู่แล้ว
เธออุ้มโมโม่ลงมาจากตักของเค้าอย่างแผ่วเบา แล้วนั่งมองเค้านอน ดวงตาที่เธอเคยคิดเสมอว่า เหมือนกับดวงดาวบนท้องฟ้าที่ส่องประกายระยิบระยับตลอดเวลา บัดนี้ปิดสนิท ใบหน้าของเค้าแม้ยามหลับก็ยังดูเศร้าหมองไม่คลาย..ตอนนี้เค้ากำลังหลับฝันถึงเรื่องอะไรอยู่นะ เธอคิด...และหวนคิดไปถึงเรื่องของตัวเอง...ก่อนที่จะได้รู้จักกับเค้า...
เมื่อปีที่แล้วก่อนที่พัชจะได้รู้จักกับบิ๊ก
วันนั้นอากาศดีเป็นพิเศษ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใส ลมพัดผ่านเบาๆ หญิงสาวอายุ 20 ปี กับสุนัขตัวโปรดของเธอออกมาเดินเล่นกันตามลำพัง สถานที่ที่เธอและเจ้าสุนัขชอบไปเดินเล่นเป็นประจำก็คือทุ่งหญ้าท้ายหมู่บ้าน
ทุกๆวันเธอจะต้องไปที่ทุ่งหญ้านี้ เพื่อพาเจ้าโมโม่ไปเดินเล่น แต่เธอมีเหตุผลอื่นด้วยที่มาที่นี่ ณ ตรงนั้น ใกล้ๆแม่น้ำ จะมีชายหนุ่มคนหนึ่งมานั่งวาดรูปอยู่ตรงนั้นเป็นประจำ เธอประทับใจเค้าตั้งแต่นาทีแรกที่ได้เห็นหน้าเค้าเลยก็ว่าได้ เป็นเค้ารู้สึกที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร
ผู้ชายคนนี้รูปร่างสูงโปร่ง คิ้วเข้มได้รูปรับกับจมูกเป็นสันสวยงาม และผิวที่ขาวใสสะอาดราวกับผิวของเด็กทารก เค้ามักจะมีรอยยิ้มบางๆฉาบอยู่ที่ใบหน้าเสมอ เหมือนกับว่าเค้ามีความสุขกับชีวิตและทุกอย่างรอบตัว เหมือนกับว่าเค้าเป็นคนที่ไม่ปล่อยให้เรื่องทุกข์ร้อนมาบั่นทอนจิตใจที่สงบเยือกเย็นของเค้าเลย
ครั้งแรกที่เธอได้เห็นเค้าก็ตอนที่เธอกับเจ้าโมโม่กำลังจะเดินออกมาจากสวนสาธารณะในหมู่บ้าน เธอเหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอายุไม่เกิน 7 ขวบคนหนึ่งกำลังร้องไห้ อยู่ ก่อนที่เธอจะทันได้เข้าไปไต่ถามหรือช่วยเหลือเด็กคนนั้น ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตรงรี่เข้ามาที่เด็กหญิง
12 พฤศจิกายน 2547 10:07 น.
Pat_Big
เจ้าโมโม่เห่าไม่ยอมหยุด จนเค้าเปิดประตูออกมา มันก็กระโจนใส่เค้า และเลียหน้าเค้าด้วยความดีใจ ส่วนพัช ก็ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ ด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรดี...
เธอรู้สึกอายชายหนุ่มที่เจ้าโมโม่ทำท่าทางจะติดเค้าเข้าแล้ว..เธอนึกในใจว่า ถ้ากลับบ้านไปนะ พัชจะไม่พูดด้วยเลยเชียว โมโม่นะโมโม่
พัช เข้ามาในบ้านก่อนสิ ยืนอยู่ตรงนี้แดดร้อนนะ เธอก็เลยจำต้องเข้ามาในบ้านของเค้า ซึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาในนี้
บ้านของเค้าดูสะอาดสะอ้าน เป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่เหมือนกับเป็นบ้านของผู้ชายที่อยู่คนเดียวเลย ในบ้านของเค้า มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้
และเธอก็ต้องตะลึงเมื่อเธอเห็นดอกกุหลาบสีขาวประดับประดาอยู่ในบ้านนี้เต็มไปหมด ไม่เฉพาะในแจกันเท่านั้น ทุกอย่างในบ้านล้วนดูสะอาดตา และมีภาพวาดติดตามฝาผนัง และวางพิงอยู่ข้างฝา ในบ้านหลังนี้ ไม่มีรูปถ่ายโชว์อยู่เลย มีเพียงแค่รูปวาด ซึ่งไม่ต้องบอกเธอก็รู้ว่าต้องเป็นรูปที่เค้าวาดเองทั้งหมดแน่ๆ
และเธอก็หันไปเห็นรูปวาดรูปหนึ่งเป็นรูปผู้หญิงวัยกลางคน ที่หน้าตาสะสวย แววตาดูอบอุ่นใจดี เธอมองเพ่งไปที่หน้าตาของผู้หญิงคนนั้น ใช่ หน้าตาของเธอเหมือนกับบิ๊กมาก ไม่ใช่สิต้องบอกว่าบิ๊กหน้าเหมือนผู้หญิงคนนี้มาก เธอจึงเดาเอาว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นแม่ไม่ก็ญาติของเค้าแน่ๆ
ดื่มน้ำก่อนสิพัช เจ้าโมโม่ล่ะ หิวมั้ย อ่ะเอานี่ไปกินนะ บิ๊กส่งแก้วน้ำให้พัชแล้วก็วางชามน้ำเย็นที่มีน้ำแข็งอยู่เต็มให้เจ้าโมโม่ เค้ารู้ดีว่าเจ้าโมโม่ชอบดื่มน้ำเย็นๆโดยเฉพาะต้องมีน้ำแข็งด้วย เค้าเคยบอกพัชว่าเจ้าโมโม่เป็นสุนัขขั้วโลก ซึ่งนั่นทำให้พัชหัวเราะกับสิ่งที่เค้าพูดอยู่นาน เพราะว่าคำพูดของเค้าขัดกับบุคลิกของเค้ายิ่งนัก
อืม บิ๊ก พัชถามอะไรหน่อยสิ พัชทำหน้าลำบากใจกลัวว่าเค้าจะไม่สบายใจถ้าเธอถามออกไป เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา พัชก็เรียนรู้ว่า บิ๊กเป็นคนที่มีโลกส่วนตัว มีเรื่องในใจมากมาย ถ้าถามไปแล้วเค้าไม่อยากตอบ เธอคงรู้สึกไม่ดีที่ทำให้เค้าไม่สบายใจ
ถามอะไรเหรอ ถามมาสิ ถ้าบิ๊กตอบได้ บิ๊กจะตอบนะ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ บอกว่าจะถามก็ถามมาสิ ไม่ต้องกลัวหรอก อ่ะ ว่ามา บิ๊กทำหน้าขึงขังล้อเลียนพัช
บิ๊กนี่ พัชไม่ตลกนะ คือว่า รูปผู้หญิงคนนี้ ใช่คุณแม่ของบิ๊กรึป่าว เพราะพัชสังเกตว่าหน้าตาเหมือนกันมากเลยนะ พัชถามออกไปอย่างหวั่นๆ
ทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ ทำให้บิ๊กกลับไปสู่อาการที่เหมือนตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง
ใช่ นี่คือรูปแม่ของบิ๊กเอง บิ๊กวาดรูปนี้เป็นรูปสุดท้าย ก่อนที่แม่จะจากไป เราไปวาดรูปนี้กันที่บ้านหลังเก่าที่เราสามคนพ่อแม่ลูก เคยอยู่ด้วยกันก่อนที่พ่อจะจากไปแล้วพอบิ๊กวาดรูปนี้เสร็จแม่ก็ถูกรถชน แม่ตายอยู่ในอ้อมกอดของบิ๊ก ก่อนแม่จะตาย แม่บอกว่า
ไม่ว่าแม่จะอยู่ที่ไหน แม่จะเป็นทั้งแขนซ้ายและแขนขวาให้ลูกเสมอ พ่อของลูกไม่ได้หายไปไหน เมื่อลูกอายุ 25 ปี ให้ลูกกลับไปหาคุณป้า คุณป้าจะเป็นคนเล่าเรื่องทุกอย่างให้ลูกฟังเอง เล่ามาถึงตรงนี้บิ๊กก็น้ำตาไหลเอ่อ จนไม่สามารถควบคุมให้มันหยุดไหลได้ เค้าร้องไห้ ร้องไห้ต่อหน้าพัช .....
พัชตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก...เธอยืนดูเค้าร้องไห้อยู่สักพัก แล้วจึงเข้าไปกุมมือเค้าเอาไว้...แล้วมองเค้าไปในดวงตาคู่นั้น..ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยประกายแห่งความอบอุ่น ณ ตอนนี้เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง อย่างสุดหัวใจ พัชสัมผัสได้ ราวกับว่า เค้าถ่ายทอดความรู้สึกนี้ให้เธอผ่านดวงตาของเค้ามาถึงเธอ...
11 พฤศจิกายน 2547 17:12 น.
Pat_Big
เมื่อทั้งบิ๊กและพัชได้รู้จักกันนับจากวันนั้นแล้วเค้าทั้งสองคนก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอมา
แม้ว่าในตอนแรกนั้น บิ๊ก ซึ่งเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูงและก็เป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่ค่อยมีใครเข้าใจเค้ามากนัก
เค้าจึงเป็นคนเก็บตัวและปิดตัวเองจากโลกภายนอก เค้าไม่เคยไว้ใจใครนอกจากจะได้รู้จักตัวตนของคนๆนั้นแล้ว
และพัชก็เป็นผู้หญิงคนแรก...ที่เค้าไว้ใจโดยที่เค้าเองก็ไม่รู้ตัว..ว่าเค้าได้ไว้ใจผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่วันแรกที่เค้าได้เจอเธอ..
เพราะว่า..เค้ามีความรู้สึกประหลาดๆที่ไม่สามารถอธิบายให้ใครฟังได้ว่าเค้ารู้สึกแบบนี้ได้อย่างไร..เช่นเดียวกันกับพัช..
นับตั้งแต่วันแรกที่เธอได้รู้จักกับบิ๊กที่ทุ่งหญ้าวันนั้น..ทำให้เธอมีความรู้สึกที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่า..ในอนาคตภายภาคหน้า..
ความรู้สึกเช่นนี้จะทำให้เค้าและเธอผูกพันกันจนไม่สามารถมีอะไรจะแยกเค้าและเธอออกจากกันได้..แม้แต่..ความตาย...
" แม่ครับ...ผมขอออกไปวาดรูปที่ชายป่านะครับแม่" เสียงชายหนุ่มดังแว่วเข้ามาในห้องครัว
ในห้องครัวนี้ หญิงสาววัย 40 ปี ท่าทางใจดีกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้า
แม้ว่าเธอจะอายุมากแล้วแต่เธอก็ยังถือได้ว่าสวยมากทีเดียว และทำให้เธอได้ถ่ายทอดคุณสมบัติข้อนี้ไปให้ลูกชายคนเดียวของเธอ
ทุกคนที่ได้เห็นเธอกับลูกต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า " หน้าเหมือนแม่ยังกะแกะพิมพ์ออกมาเลยนะ" เมื่อมีคนพูดแบบนี้ ชายหนุ่มซึ่งตอนนั้นยังเป็นเด็กน้อยอยู่ จะยิ้มจนแก้มป่องๆของเค้าแทบจะปริ
เพราะเค้าบอกกับแม่เสมอว่า " บิ๊กรักแม่มากนะครับ และจะอยู่กับแม่ตลอดไป แม่อย่าไปไหนนะ ต้องอยู่กับบิ๊กตลอดไปนะ" ตอนนั้น แม่ของเค้าก็จะหัวเราะชอบใจหอมแก้มลูกชายฟอดใหญ่....
แม่ลูกอยู่ด้วยกันสองคนมาตลอด เพราะว่าพ่อของบิ๊กนั้น ได้หายสาบสูญไปตั้งแต่บิ๊กอายุได้ 5 ขวบ
และไม่มีใครรู้ว่าพ่อของบิ๊กหายไปไหน แม้แต่แม่ของเค้าเองก็ตาม ขณะนี้บิ๊กอายุได้ 20 ปีแล้ว เป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาถอดแบบจากพ่อและแม่มาคนละครึ่ง..
ทำให้เค้ารู้สึกเหมือนกับว่า พ่อกับแม่ อยู่ในตัวเค้าอย่างละครึ่ง ทุกอย่างที่เป็นของเค้า เป็นของพ่อกับแม่คนละครึ่ง ตอนเด็กๆเค้าบอกกับแม่ว่า
" แม่ฮะ แขนข้างขวาของบิ๊กนี่พ่อให้มานะฮะ ส่วนข้างซ้ายเป็นของแม่ หัวใจข้างซ้ายแม่ให้มา ข้างขวาของพ่อ และก็มี..." เค้ายังพูดไม่ทันจบแม่ก็แนบแก้มกับแก้มใสๆของเด็กชายบิ๊ก พลางน้ำตาคลอ...
ตั้งแต่พ่อหายสาบสูญไป เค้าก็บอกกับแม่ว่า "แม่ฮะ แขนข้างขวาของบิ๊กหายไปไหนฮะ แล้วบิ๊กจะทำยังไง หัวใจข้างขวา ทุกอย่างข้างขวาของบิ๊กหายไปหมดเลย" แม่ได้แต่ร้องไห้ แล้วกอดเค้าเอาไว้แน่น
แล้วบอกกับเค้าว่า " แขนขวาและทุกอย่างที่เป็นข้างขวาของลูกไม่ได้หายไปไหนหรอกลูก พ่อยังอยู่กับลูกเสมอ ในหัวใจของลูกไง แล้วแม่ แม่จะเป็นทุกอย่างข้างขวาให้ลูกเอง ต่อไปนี้ แม่จะเป็นทั้งข้างซ้ายและข้างขวาให้ลูกเองนะ ลูกรักของแม่"
"แม่ครับ แม่ เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ" บิ๊กเข้ามาเขย่าตัวแม่ แม่เช็ดน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ออกอย่างเร็วๆ แล้วหันไปจัดแจงอาหารเช้าให้ลูกชาย
" อ้าว จะไปแล้วเหรอลูก กินข้าวเช้าก่อนสิ นี่แม่ทำกระเพาทูน่าของโปรดของลูกไง" แม่หันไปจับแก้มลูกชายด้วยความเอ็นดู
" แม่คิดถึงแขนข้างขวาอยู่ใช่มั้ยครับ แม่คิดถึงพ่อใช่มั้ยครับ" บิ๊กถามมารดาแล้วเข้าไปกอด
"ใครบอกล่ะลูกแม่กำลังคิดถึงส่วนผสมของทั้งข้างซ้ายและขวาต่างหาก ก็คิดถึงลูกนั่นแหละ ว่าแต่วันนี้ทำไมลูกชายแม่ถึงได้ตื่นสายล่ะ ปรกติตื่นเช้าไม่ใช่เหรอลูก"
"อ๋อ เมื่อคืนผมนั่งวาดรูปท้องฟ้าตอนเที่ยงคืนอยู่น่ะครับ ก็เลยนอนดึกไปหน่อย" บิ๊กตอบพลางตักข้าวเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
ถ้าเป็นคนอื่นคงจะรู้สึกแปลกๆว่าทำไมเค้าต้องรอวาดรูปท้องฟ้าตอนเที่ยงคืน
ในเมื่อไม่ว่าตอนไหนๆของกลางคืนท้องฟ้าก็เหมือนๆกัน แต่แม่ของเค้าเข้าใจเค้าเสมอ แม่เป็นคนเดียวที่เข้าใจเค้ามากที่สุด ถ้าไม่นับพ่อที่หายสาบสูญไป...
"โมโม่ อย่าน่า อย่าไปกวนพี่บิ๊กเค้าสิ โมโม่ออกมานะ พัชบอกให้ออกมานี่"
เสียงของพัชทำให้บิ๊กตื่นจากภวังค์ เค้ารีบเปิดประตูบ้านออกไปดูเจ้าโมโม่ซึ่งกำลังเห่าอยู่หน้าบ้านเค้า เมื่อเค้าเปิดประตูออกมา
หน้าส่วนตัว
482
