17 มีนาคม 2548 16:17 น.
Pat_Big
บิ๊กนอนไม่หลับ เค้าหวนคิดไปถึงเรื่องที่พีรวิชญ์มาคุยกับเค้าเมื่อสามวันก่อน
...เมื่อ 3 วันที่แล้ว...
พีรวิชญ์ให้ป้านิ่มโทรมาหาบิ๊กบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยเค้ารู้สึกแปลกใจมากว่ามันเรื่องอะไรกัน...แต่ก็ตอบตกลงไป โดยพีรวิชญ์มาหาเค้าที่บ้าน
"บิ๊ก..อาจะไม่อ้อมค้อมล่ะนะ อามีเรื่องสำคัญที่จะต้องบอกเธอ มันเป็นเรื่องสำคัญมาก ระหว่างเธอกับพัช" พีรวิชญ์เอ่ยขึ้นหลังจากที่เข้ามาในบ้าน
"เรื่องผมกับพัช...มีอะไรเหรอครับ" บิ๊กยิ่งเริ่มแปลกใจ จับต้นชนปลายไม่ถูก นี่เค้าต้องการพูดเรื่องอะไรกันแน่...
"คือเรื่องนี้...ไม่มีใครรู้ นอกจากอา ป้านิ่ม และก็ตัวภัทราเอง" พีรวิชญ์พูดต่อ
"หมายถึงคุณแม่ของพัชน่ะเหรอครับ" บิ๊กถาม
"ใช่แล้ว...และพัชก็ยังไม่รู้เรื่องนี้ ที่อาตัดสินใจมาคุยเรื่องนี้กับเธอ ก็เพราะว่าอาคิดว่าเธอคงจะเข้าใจ และสามารถตัดสินใจได้ดีกว่า ว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้"
"คุณอาครับ นี่มันเรื่องอะไรกันเหรอครับ ผมงงไปหมดแล้ว แล้วทำไมคุณอาถึงไม่บอกกับพัชด้วยล่ะครับ เธอเป็นลูกสาวของคุณอานะครับ" บิ๊กแคลงใจ
"เธอเข้าใจผิดเหมือนทุกๆคนมาตลอด พัชไม่ใช่ลูกของอา" พีรวิชญ์เอ่ยขึ้น
บิ๊กตกตะลึง เค้าบอกไม่ถูกว่าเค้ารู้สึกอย่างไร ถ้าพัชไม่ใช่ลูกของพีรวิชญ์ แล้วใครล่ะ...
"พัชเป็นลูกของภัทรา กับ ชานนท์!!!!"
บิ๊กช็อกกับสิ่งที่ได้ยินมาเมื่อครู่นี้ ครู่หนึ่งทีเดียวกว่าเค้าจะตั้งสติได้
"เป็น...เป็นไปได้ยังไงกันครับคุณอา" บิ๊กถามเสียงสั่น
แล้วพีรวิชญ์จึงเล่าเรื่องในอดีตให้บิ๊กฟัง บิ๊กฟังด้วยความอดทน และอดกลั้น เค้ารู้สึกไม่พอใจที่ พีรวิชญ์ทำแบบนั้น มือของเค้ากำแน่นเข้าหากัน พีรวิชญ์เองก็สังเกตได้ถึงปฏิกิริยาของบิ๊ก แต่เค้าก็คิดว่า สมควรแล้วที่บิ๊กจะโกรธ เป็นใครก็คงจะคิดแบบนี้เหมือนกัน เมื่อเค้าเล่าเรื่องจบ บิ๊กก็ถึงกับหมดแรง สีหน้า แววตา และหัวใจของเค้าเจ็บปวดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้...เค้าค่อยๆสูดลมหายใจลึกๆ แล้วค่อยๆ ผ่อนออกมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า
"สรุปคือ พัช เป็นน้องสาวของผม ผมกับเค้าไม่สามารถรู้สึกในสิ่งที่ตอนนี้เราสองคนกำลังรู้สึกต่อกันได้" บิ๊กเอ่ยเสียงปวดร้าวสุดหัวใจ
พีรวิชญ์เองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน ยิ่งเค้าเห็นท่าทีของบิ๊กเค้าก็ยิ่งรู้สึกผิด
"แล้วพัชล่ะครับ เธอจะเป็นยังไง ทำไมคุณอาถึงไม่บอกเธอ" เค้าถามต่อ
"สำหรับพัช อาคิดว่า ไม่ควรให้เธอรู้ ที่อามาบอกกับเธอ เพื่อขอร้องให้เธอตัดสินใจว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ อารู้ อาเข้าใจว่าเธอสองคนรักกันแบบไหน แต่มันเป็นไปไม่ได้ อาคิดว่าเธอคงจะเข้าใจ จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าพี่น้องรักกัน แต่งงานกัน แล้วมารู้ความจริงทีหลัง เธอคงเข้าใจนะ ทุกคนรักพัช และหวังดีกับพัช และอาก็รู้ว่าเธอเองก็รักพัชมาก พัชเองก็รักเธอมาก อาสัมผัสได้ถึงความรักของเธอสองคน ก่อนที่อะไรมันจะสายเกินไปกว่านี้ อาก็เลยต้องมาบอกกับเธอ อาให้เธอตัดสินใจว่าเธอจะเอายังไงกับเรื่องนี้" พีรวิชญ์กล่าวอย่างยากเย็น ในใจเค้านึกสงสารบิ๊กกับพัชอยู่เหมือนกัน
บิ๊กรู้สึกว่า ตัวของเค้า แขนขา ของเค้า ทุกๆส่วนในร่างกายของเค้า รวมถึงหัวใจของเค้าชาไปหมด เค้าไม่อยากจะยอมรับความจริงข้อนี้ เค้าอยากให้สิ่งที่พีรวิชญ์มาพูดในวันนี้เป็นแค่เรื่องตลก แต่เค้าก็รู้ดีว่า นี่มันคือเรื่องจริงที่เค้าเพิ่งได้ฟังจากปากของคนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา...
"คุณอาจะให้ผมทำยังไงครับ" เค้าถามและพยายามข่มความเจ็บปวด
"อาอยากให้เธอตัดสินใจ อาไม่บังคับเธอ"
"แต่คุณอาก็อยากให้ผมห่างไปจากชีวิตพัชใช่ไหมครับ ทุกคนต้องการแบบนั้นใช่ไหม"
"ทางเดียวที่ดีที่สุด ก็คงจะต้องให้เป็นเช่นนั้น อาคิดว่า ถ้าเธอหายไปจากชีวิตพัชตอนนี้ อีกหน่อยพัชก็คงจะทำใจได้เอง กาลเวลาจะช่วยรักษาบาดแผล และในที่สุดพัชก็จะลืมไปเองว่าเคยรักกับเธอแบบไหน เธออาจจะได้เจอผู้ชายที่เธอรัก และรักเธอในที่สุด"
บิ๊กกำมือแน่น เค้าควบคุมไม่ให้พีรวิชญ์ได้รู้สึกว่าเค้ากำลังโกรธมาก
"คุณอาคิดแบบนี้เหรอครับ คุณอาคิดว่าพัชจะลืมได้ง่ายๆเหรอครับ ขนาดผมเป็นผู้ชาย ผมยังไม่รู้เลยว่า เมื่อไหร่ผมถึงจะลืมเธอได้ เธอเป็นผู้หญิงที่ผมรักมากนะครับ คุณอาจะไม่ดูถูกน้ำใจของพัชมากเกินไปหน่อยเหรอครับ แล้วจะให้ผมหายไปจากชีวิตเธอโดยไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้ เธอจะเจ็บปวดทรมานมากขนาดไหน ทุกคนเคยคิดถึงเรื่องนี้กันไหมครับ ทำไมเราไม่บอกความจริงกับเธอ แล้วให้ผมกับเธอค่อยๆยอมรับความจริงนั้น เราสองคนช่วยกันยอมรับความจริง ความจริงที่ว่าเราเป็นพี่น้องกัน เรารักกันแบบนั้นไม่ได้ ทำไมล่ะครับคุณอา" บิ๊กระบายออกมาอย่างสุดทน
พีรวิชญ์สะอึก ใช่เค้าควรจะบอกความจริงกับทุกคน และเค้าเองก็นึกแคลงใจว่า ทำไมภัทราถึงไม่บอกความจริงกับพัช ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าพัชเป็นลูกของชานนท์ บิ๊กก็เป็นลูกของชานนท์ แต่ภัทรากลับมีท่าทียินดีที่ได้รู้ว่าสองคนนี้สนิทกันมากแค่ไหน...
"อากลัวว่า ความจริงมันจะเจ็บปวดเกินไปสำหรับพัช พัชเจ็บปวดมาตลอดชีวิตแล้ว อาขอร้องเธอเถอะนะบิ๊ก ขอให้เธอคิดดีๆ การที่เธอหายไปจากชีวิตพัชเอง อารู้ว่าทั้งเธอและพัชจะต้องเจ็บปวดมาก แต่เชื่ออาสิว่าสักวันนึงเธอสองคนก็จะลืมมันไปได้เอง อารู้ว่าการที่อาคิดแบบนี้เป็นการใจแคบและเห็นแก่ตัว แต่ก็คงไม่มีวิธีไหนที่ดีกว่านี้แล้วล่ะ"
บิ๊กคิดทบทวนไปมา เค้าเงียบงัน ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกจากเค้า เค้ากำลังคิด แน่นอนว่าเค้ากำลังเจ็บปวดอย่างที่สุด แล้วในที่สุดเค้าก็บอกกับพีรวิชญ์ว่า...
"ตกลงครับคุณอา ถ้าทุกคนคิดว่า ทางนี้เป็นทางที่ดีที่สุด ผมจะหายไปเอง และจะไม่มีใครรู้ว่าผมไปอยู่ที่ไหน แต่ก่อนที่ผมจะไป ผมขอร้องคุณอา ให้ผมอยู่กับพัชเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ยครับ" เค้าเอ่ยเสียงปวดร้าว แม้พีรวิชญ์จะสงสารเด็กสองคนนี้เพียงไร แต่เค้าก็ตัดสินใจแล้ว
"ขอบใจเธอมากนะบิ๊ก ขอบใจที่เธอเข้าใจ ตกลง อาจะให้เวลาเธออยู่กับพัชเป็นครั้งสุดท้าย"
เค้าหันไปมองพัชที่ตอนนี้หลับสนิทอยู่ในอ้อมอกของเค้า เค้าลูบผมเธอเบาๆ ก้มลงไปจูบหน้าผากเธออย่างแสนรัก...
"หลับให้สบายเถอะนะ พัช ที่รักของผม" เค้ากระซิบเบาๆ ในใจเค้าต่อต้าน เค้ายังไม่อยากยอมรับว่าเธอเป็นน้องสาวของเค้า และแล้วน้ำตาที่เค้าพยายามกลั้นไว้ทั้งวัน ก็ไหลออกมาอาบแก้ม เค้าสุดจะกลั้นเก็บมันเอาไว้แล้ว น้ำตาของเค้าไหลเงียบๆ ช้าๆ พัชค่อยๆลืมตาขึ้นมา เพราะว่าน้ำตาของบิ๊กหยดลงไปถูกใบหน้าของเธอ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมามองบิ๊ก ก็ตกใจมาก เพราะเห็นว่า เค้ากำลังร้องไห้...เธอเรียกเค้าเบาๆ...
"บิ๊กคะ" เธอมีท่าทีตกใจมาก เค้าเช็ดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ทันที่จะเช็ดต่อ พัชก็จับมือเค้าเอาไว้ เธอค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้เค้าเบาๆ เธอลุกขึ้นนั่ง เค้าก็เช่นกัน เธอหายไปจากเตียงครู่หนึ่ง ก็กลับมาพร้อมกับกะละมังเล็ก ๆ พร้อมด้วยผ้าเช็ดหน้า เธอเช็ดหน้าให้เค้าเบาๆ...น้ำตาของเธอคลอเบ้า...
"เป็นอะไรคะ ทำไมต้องร้องไห้คนเดียว บิ๊กใจร้ายจังเลยนะ มีอะไรทำไมถึงไม่ยอมบอกพัชบ้างเลย" เธอตัดพ้อ แต่ก็ยังคงเช็ดหน้าให้เค้า เค้าจับมือเธอรวบไว้ เก็บผ้าใส่ลงไปในกะละมัง เธอโผเข้ามากอดเค้า ทั้งคู่กอดกันแนบแน่น เนิ่นนาน เธอร้องไห้เบาๆ อยู่ในอ้อมกอดเค้า เค้าเองก็น้ำตาไหลเงียบๆ ทั้งคู่รับรู้ได้ว่า มีอะไรผิดปกติไป...แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรเค้าอีก เธอรับรู้แต่เพียงว่า เค้ามีอะไรในใจแน่นอน
ทั้งคู่คลายอ้อมกอดจากกัน...
"พัช...ผมรักคุณ" เค้าเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง
"พัชรู้ค่ะ" เธอเอ่ยตอบเค้า
ทั้งคู่ประสานสายตาลึกซึ้ง บิ๊กค่อยๆโน้มตัวมาใกล้ๆพัช ลมหายใจอุ่นๆ ของทั้งคู่ใกล้เข้ามาหากันและกันเรื่อยๆ เค้าประทับจุมพิตที่ริมฝีปากเธอ ซึ่งเธอก็ตอบรับอย่างยินดี...จุมพิตนี้ช่างแสนอ่อนหวาน อ่อนโยน ลึกซึ้งและเนิ่นนานกว่าครั้งไหนๆ เค้าเลื่อนลงมาที่ซอกคอขาวๆของเธออีกครั้ง และมือของเค้าก็ปลดกระดุมเธอ จนหมดทุกเม็ด เธอไม่ได้ขัดขืน และก็ยินดี แม้ว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เค้าและเธอพูดกันด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง ไม่มีบทสนทนาใด ๆ เกิดขึ้น และแล้วทุกอย่างก็เริ่มขึ้น อ่อนหวาน และเนิ่นนาน กว่าที่ทั้งสองคนจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน...
ถึงบิ๊กจะรู้ว่าเธอเป็นน้องสาวของเค้า แต่เค้าก็ปฏิเสธที่จะยอมรับมัน เค้าไม่สามารถรู้สึกว่าเธอเป็นน้องสาวเค้าได้ เค้ารักเธอแบบน้องสาวไม่ได้ และเค้าก็รู้ว่าเธอก็รักเค้าแบบพี่ชายไม่ได้เช่นกัน...เมื่อทุกอย่างดำเนินไป และจบลงในที่สุด...เธอซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม เค้าได้แต่มองเธอ เธอก็มองเค้าเช่นกัน
"เสียใจรึเปล่า" เค้านอนลงข้างๆเธอและกระซิบถามเบาๆ
เธอส่ายหน้าพลางเขยิบไปรับอ้อมกอดจากเค้า...
"บิ๊กคะ พรุ่งนี้เราจะเป็นยังไงต่อไปนะ" เธอมองหน้าเค้าและถาม
คำว่า...พรุ่งนี้...ทำให้ความเจ็บปวดแผ่ซ่านเข้าสู่หัวใจเค้าอีกครั้ง..
เค้าฝืนยิ้มให้เธอ พลางถามว่า
"กลัวเหรอ"
"เปล่าหรอก ไม่ได้กลัว เพียงแต่ว่า พัชรู้สึกว่า บิ๊กแปลกไปน่ะ มีอะไรในใจ ที่ไม่สามารถบอกคนอื่นได้ใช่ไหม" เป็นครั้งแรกที่เค้าพยักหน้ายอมรับกับเธอ
"เห็นว่าพัชเป็นคนอื่นใช่ไหม ถึงได้ไม่ยอมบอกอะไรเลย" เธอเอ่ยน้ำเสียงตัดพ้อและบ่งบอกว่าเป็นห่วงมากกว่าน้อยใจ เค้าลูบศีรษะเธอเบาๆ และกอดเธอไว้แน่น เค้าหลับตาพลางบอกกับเธอว่า...
"นี่...เด็กโง่เอ๊ย...เราเป็นคนๆเดียวกันแล้วนะ รู้ไหม"
เธอยิ้มเขินๆ และพูดต่อไปว่า
"ถ้าตอนนี้ยังพูดไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ ถ้าสบายใจเมื่อไหร่ค่อยบอกพัชก็ได้"
"ขอบคุณนะ" เค้าเอ่ยแผ่วเบา
"นอนเถอะค่ะ ดึกแล้วนะ" เธอหอมแก้มเค้าเบาๆ
ทั้งคู่หลับไปแล้วพรุ่งนี้ยังรอพวกเค้าอยู่ พรุ่งนี้ที่ทุกๆอย่างจะเปลี่ยนไป
17 มีนาคม 2548 16:08 น.
Pat_Big
ที่บ้านพัช...
ภัทราถามถึงพัชกับป้านิ่ม
"ป้านิ่มจ๊ะ...ลูกพัชล่ะ ฉันยังไม่เห็นเลยตั้งแต่ตื่นขึ้นมา" ภัทราอาการดีวันดีคืนตั้งแต่ได้เจอกับพัช
"เธอไปหาบิ๊กน่ะค่ะ" ป้านิ่มตอบ
"บิ๊ก...ใครกันเหรอ" ภัทรามีสีหน้าฉงน
"เอ่อ...เค้าเป็นลูกชายของคุณรินลดากับ เอ่อ คุณ คุณชานนท์น่ะค่ะ" ป้านิ่มกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น...
"ลูกชายชานนท์เหรอ จริงเหรอป้า แล้วเค้ารู้จักกับลูกพัชด้วยเหรอ" ภัทราตื่นเต้นมากที่ได้รู้ข่าวนี้
เธอให้ป้านิ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดระหว่างบิ๊กกับพัชให้เธอฟัง...สร้างความลำบากใจให้กับป้านิ่มยิ่งนัก...พีรวิชญ์ผ่านมาได้ยินการสนทนาระหว่างภัทรากับป้านิ่มพอดี...พีรวิชญ์จึงเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย...ป้านิ่มชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นพีรวิชญ์...แต่เค้าพยักหน้าเป็นเชิงให้ป้านิ่มเล่าต่อไปได้...ภัทราฟังเรื่องราวของบิ๊กกับพัชด้วยอาการที่บ่งบอกว่า...ดีใจและมีความสุข...เธอไม่ได้รับรู้เลยว่า...ต่อจากนี้ไป...เรื่องราวของทั้งสองคนจะสร้างความเจ็บปวดให้ใครบ้าง...เมื่อฟังป้านิ่มเล่าจบเธอก็เอ่ยขึ้นมาว่า...
"พีคะ...คุณคิดว่าเด็กสองคนนี้รักกันหรือเปล่าคะ" ภัทราหันไปถามสามี...
พีรวิชญ์ฝืนใจยิ้มและตอบไปว่า..."ไม่รู้สินะ...ผมเองก็เพิ่งได้รู้จักกับบิ๊กไม่เท่าไหร่"
"คุณเคยเจอบิ๊กแล้วใช่ไหมคะ เค้าเป็นยังไงบ้างคะ" ภัทราถามด้วยความอยากรู้
พีรวิชญ์เก็บความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้ข้างใน แวบหนึ่งที่เค้าคิดว่าภัทราสนใจเรื่องบิ๊กเพราะว่าเป็นลูกชายของชานนท์...
"เคยเจอกันประมาณสองครั้ง เป็นเด็กหนุ่มที่ใช้ได้ทีเดียว ผมว่าเค้าเหมือนชานนท์มาก" พีรวิชญ์ตอบไปตามสิ่งที่เค้ารู้สึก...
"ชานนท์" ภัทราหวนนึกถึงคนรักเก่า ที่ตอนนี้เธอรู้สึกกับเค้าแค่เพียงว่า เค้าเป็นแค่คนที่เธอเคยรักมากที่สุด แต่ตอนนี้คนที่เธอรักมากที่สุดก็คือ พีรวิชญ์ต่างหาก...พีรวิชญ์ข่มความรู้สึกไม่ให้คิดว่า ภัทรารู้สึกยังไงกับชานนท์...
"แล้วชานนท์เป็นยังไงบ้าง" ภัทราถามป้านิ่ม...
"ป้าไม่ทราบหรอกค่ะ คือคุณชานนท์เธอหายตัวไปตั้งแต่บิ๊กยังเด็ก ๆ น่ะค่ะ...ยังไม่มีใครรู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน หายไปไหน แม้แต่ตอนที่คุณรินลดาเธอเสีย คุณชานนท์เธอก็ไม่ได้มางานศพค่ะ...สงสารก็แต่บิ๊ก ตัวคนเดียว ไม่รู้จะอ้างว้างสักแค่ไหน" ป้านิ่มบอกเสียงเศร้าๆ...
ภัทราตกใจกับสิ่งที่ได้ฟังเมื่อครู่นี้...อะไรกัน...ชานนท์หายไปเป็นสิบกว่าปีแล้ว...ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องเลย...แล้วรินลดา...ผู้หญิงคนนั้น...เสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...บิ๊ก...ลูกชายของชานนท์อยู่อย่างโดดเดี่ยวมาตั้งแต่เมื่อไหร่...ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย...
"พีคะ...คุณรู้เรื่องนี้ใช่ไหม" เธอถามเสียงจริงจัง
พีรวิชญ์กลืนน้ำลายอย่างยากเย็น...เค้าไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดเธอเลย...
"คือผม...ใช่...ผมรู้...แต่ที่ผมไม่บอกคุณ เพราะผมเห็นว่าคุณกำลังไม่สบายมาก แล้วไหนจะเรื่องลูกพัชอีก...ผมคิดว่าจะเล่าให้คุณฟังหลังจากที่เราได้เจอลูกพัชแล้ว"
ภัทราหยั่งความรู้สึกของตัวเอง และของสามี เธอเชื่อเค้า เชื่อใจเค้า เธอจึงไม่ได้ติดใจอะไรกับเรื่องที่เค้าไม่บอกความจริงกับเธอ
"แล้วรินลดาเป็นอะไรเหรอป้า" ภัทราถามต่อ
"เธอถูกรถชนน่ะค่ะ ที่บ้านเก่าของคุณชานนท์" ป้านิ่มตอบ
"ตายจริง" ภัทราเอามือทาบอก
ทั้งสามคนแลกเปลี่ยนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตสู่กันและกันฟัง ดูเหมือนว่าจะมีเพียง "พีรวิชญ์" คนเดียวที่ยังต้องเก็บความลับ และเรื่องเลวร้ายในอดีตที่เค้าเคยทำเอาไว้ ตอนนี้เค้ายังกำลังทำให้เด็กหนุ่มสาวสองคนที่บริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องราวอะไร และรักกันด้วยหัวใจบริสุทธิ์กำลังจะต้องพรากจากกัน...จากการตัดสินใจครั้งที่สองของเค้า...
ที่ทุ่งหญ้า
เจ้าโมโม่ผล็อยหลับซบไปบนตักของบิ๊ก มันวิ่งเล่นทั้งวัน จึงหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนอีกครั้ง...พัชนั่งอยู่ข้าง ๆ บิ๊ก ศีรษะของเธอซบอยู่กับไหล่เค้า...มือของเค้าโอบไหล่ของเธอไว้ข้างหนึ่ง...และลูบเจ้าโมโม่เบา ๆ อีกข้างหนึ่ง...
พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน...ท้องฟ้ายามนี้สวยงามและในขณะเดียวกันก็แสนเศร้า...แสงสีสัมสุดท้ายกำลังจะลับขอบฟ้า...ความมืดมิดกำลังจะปกคลุมท้องฟ้า...แต่ไม่นาน...รุ่งเช้า...ท้องฟ้าก็จะกลับมาสว่างสดใสอีกครั้ง...บิ๊กหวังว่าเรื่องของเค้าจะเป็นเช่นนี้เช่นกัน ยิ่งใกล้จะถึงวันพรุ่งนี้...เค้าก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหว...
เค้าหันไปมองพัชซึ่งกำลังดื่มด่ำกับท้องฟ้าสีส้ม...เค้าก็ยิ่งปวดร้าว...เธอ...ผู้หญิงที่เค้ารักมากที่สุดในชีวิต...นอกจาก "แม่" ของเค้าแล้ว...เธอ...เป็นผู้หญิงคนที่สองที่เค้ารับรู้ในหัวใจว่า "รัก" มากแค่ไหน...เค้ากลั้นน้ำตาเอาไว้แทบไม่อยู่ แต่เค้าไม่อยากให้พัชต้องตกใจ เค้าจึงเก็บกดมันเอาไว้...เค้าไม่อยากนึกภาพเลยว่า...จากนี้...พัชจะเป็นยังไงต่อไป...เค้าสงสารเธอจับใจ...เธอเห็นเค้าเงียบไปและมีอาการใจลอย...เธอจึงหันไปถามเค้าเบาๆว่า...
"เป็นอะไรเหรอคะ" เธอละสายตาจากท้องฟ้ามาจ้องหน้าเค้า
"เปล่าหรอก คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ" เค้าตอบพลางกลั้นน้ำเสียงไม่ให้ผิดปรกติ
"คิดถึงพัชด้วยหรือเปล่า ถ้าไม่คิดถึงนะ งอนด้วย" เธอแกล้งแหย่เค้า
เค้ายิ้มและหัวเราะเบา ๆ พลางวางเจ้าโมโม่ลงกับพื้นและก็กางแขนออก
"ขอกอดหน่อยสิ"
เธอร้อนวูบวาบไปทั้งหัวใจแน่นอนว่าเธอไม่ปฏิเสธเค้าหรอก เธอต้องการอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของเค้าเสมอ เธอสวมกอดเค้า และเค้าก็สวมกอดเธอไว้ซะแน่น และบอกกับเธอว่า
"คืนนี้อยู่กับผมได้ไหม" เค้าถามเธอเบาๆ
"ที่นี่ เนี่ยนะ" เธอตอบแกมหัวเราะ
"เปล่าหรอก...ไม่ใช่...หมายถึงที่บ้านผมน่ะ" เค้าตอบ
เธออึ้งไปชั่วขณะ บิ๊กวันนี้ แม้จะดูอบอุ่นอ่อนโยน แต่เธอก็แอบสัมผัสถึงความเศร้าของเค้าแม้เค้าจะพยายามเก็บกดมันเอาไว้ก็ตามเธอรู้สึกว่า บิ๊กมีอะไรที่ผิดปกติไปแม้เธอจะไม่รู้ว่าความผิดปกตินั้นคืออะไรก็ตาม เค้าคลายอ้อมกอดจากเธอ และหันหน้ามาหาเธอ
"กลัวเหรอ" เค้าถาม พัชส่ายหน้าเบาๆ และตอบเค้าว่า...
"ไม่ได้กลัว เพียงแต่ว่า พัชไม่รู้ว่า ที่บ้านจะว่ายังไง"
"บิ๊กโทรไปบอกให้เอาไหม" เค้าเสนอ ทั้งๆที่เค้าก็รู้อยู่แล้วว่า พีรวิชญ์ กับ ป้านิ่มยอมให้เค้าทำแบบนี้ เพราะอะไร...
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพัชบอกเอง"
เธอหยิบมือถือขึ้นมาโทรบอกที่บ้าน และก็แปลกใจนิดๆ ที่ทางบ้านไม่ได้ว่าอะไรเลยสักนิด ทั้งๆที่เธอบอกความจริงไปว่า เธอจะไปค้างบ้านบิ๊ก...
"กลับบ้านกันเถอะ มืดแล้ว" พัชบอกกับเค้า...
เค้าเดินจับมือเธอเอาไว้ตลอดทาง...เหมือนกับว่าไม่อยากให้เธอห่างไปแม้แต่นาทีเดียว...เมื่อถึงบ้าน ทั้งสองพาเจ้าโมโม่ไปนอน...แล้วพัชก็บอกให้เค้าไปอาบน้ำ...เพื่อที่เธอจะได้ทำอาหารเย็นให้...
"บิ๊ก...ไปอาบน้ำก่อนนะ...เดี๋ยวจะได้กินข้าวกัน" เธอบอกพลางเปิดตู้เย็นเตรียมสิ่งที่จะทำครัวออกมา...
"ไม่อาบด้วยกันเหรอ" เค้าแกล้งชวนเธอ นัยน์ตาเป็นประกาย เธอหันขวับแล้วค้อนเค้า
"บ้า" เธอตอบแค่นี้ก็รีบเก็บของและเดินเข้าครัวไป...
เค้ามองเธอจนลับสายตา ภาพของเธอช่างงดงาม...ทุก ๆ อิริยาบถของเธอ...ช่างสวยงามนักในความรู้สึกของเค้า...เค้าอยากจะเก็บทุกภาพของเธอ...เอาไว้ให้มากที่สุด...เท่าที่เวลาที่เหลืออยู่จะเอื้ออำนวยให้เค้า...เค้าอาบน้ำอย่างใจลอย...คิดถึงแต่เธอ...เธอที่เค้ารักแสนรัก...เค้าโหยหาเธอจนรีบอาบน้ำและแต่งตัวอย่างรวดเร็ว...และตามไปหาหัวใจของเค้า...ซึ่งตอนนี้กำลังหน้ามันอยู่ในครัว...
พัชกำลังทำอาหารอย่างมีความสุข...ใบหน้าของเธอมันเพราะความร้อนจากเตา...เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นมาเต็มหน้าผาก...แต่เธอก็ไม่ยอมเช็ดมัน...มันเป็นเหงื่อที่มาจากความรักนี่นะ...เธอจึงปล่อยให้มันอยู่อย่างนี้...ไม่ได้เช็ดออกแต่อย่างใด เค้าแต่งตัวเสร็จแล้ว...และเดินเข้ามาในครัว...ในมือมีผ้าผืนเล็กๆที่เค้าชุบน้ำผสมน้ำหอมอ่อนๆ มาด้วย...เค้าเข้ามาสวมกอดเธอจากด้านหลัง เธอยิ้มและค่อยๆหันหน้ามาหาเค้า เค้าเช็ดเหงื่อให้เธอเบา ๆ ด้วยความรัก .แล้วตาเป็นประกายของเค้าก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าที่แสนอ่อนหวานของเธอ.สายตาของเค้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่เธอสัมผัสมันได้...
"อาบน้ำเร็วจังนะคะ" เธอเอ่ยขึ้น เอียงอายกับสายตาเป็นประกายของเค้า
"รู้สึกว่ากำลังเอาเปรียบพัชอยู่น่ะ ดูสิ ทำกับข้าวซะหน้ามัน เหงื่อเต็มเลย เหนื่อยไหมครับ" เค้าถามเสียงห่วงใย...เธอยิ้มหวาน และส่ายหน้าก่อนจะตอบเค้าว่า...
"ไม่เหนื่อยเลยสักนิด...มีความสุขมากกว่า" สายตาของเธอก็มีประกายเช่นเดียวกับที่เค้ามีและแสดงออกมา...
"มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า" เค้าถามเธอหลังจากที่เธอหันไปสนใจทำอาหารต่อแล้ว
"ช่วยหยิบชามให้หน่อยสิ ขอบคุณค่ะ" พัชบอกกับเค้า
เค้าหยิบชามมาให้เธอ...และก็ช่วยเธอจัดการทั้งหมด ก่อนที่จะมานั่งกินข้าวด้วยกัน
"กับข้าวฝีมือพัชนี่อร่อยที่สุดเลยนะ" เค้าพูดขึ้นระหว่างที่เค้ากับเธอช่วยกันล้างจานพัชยิ้มให้กับเค้า ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากบางๆแสนสวยของเธอเธอกำลังซึมซับความสุขที่ได้อยู่กับบิ๊กอย่างเต็มที่เธออยากจะใช้ชีวิตอยู่กับเค้าแบบนี้ตลอดไปเมื่อล้างจานเสร็จแล้วบิ๊กก็เช็ดมือที่เปียกให้เธอ...เธอกล่าวขอบคุณเค้า
"เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม" เค้าตอบ
"แล้วอยากได้อะไรล่ะ ถ้าหามาให้ได้ ก็จะให้นะ"
"วันนี้...ช่วยนอนเป็นเพื่อนบิ๊กหน่อยได้ไหม หมายถึงที่ห้องเดียวกัน และก็เตียงเดียวกันน่ะ" เค้ารอคำตอบจนแทบกลั้นหายใจ
พัชสะดุ้งเล็กน้อย...ตกใจที่เค้าถามแบบนี้...ตายล่ะ...แล้วเธอจะตอบเค้าว่ายังไงล่ะนี่..เธอยังหวาดกลัวกับเหตุการณ์คืนนั้น แต่ไม่หรอกน่วันนี้เราเข้าใจกันแล้วนี่นา เธอคิดต่อไปว่า ที่บิ๊กขอร้องแบบนี้...อาจจะเป็นเพราะเค้ามีอะไรในใจบางอย่างที่ไม่สามารถบอกกับเธอได้...เธอจึงพยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบ...เค้าเข้ามาสวมกอดเธอเอาไว้และกระซิบที่หูว่า
"ขอบคุณมากนะ ขอบคุณที่สุดเลย"
เค้าไปส่งเธอที่ห้องนอนของแม่เค้าเพื่อให้เธอจัดการธุระส่วนตัวเค้ารอเธออยู่ที่ห้องของเค้าเองอย่างใจจดใจจ่อ...เสียงเคาะประตู...ทำให้เค้าตื่นจากภวังค์...และรีบไปเปิดประตู เธออาบน้ำเสร็จแล้ว กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยออกมาจากตัว และผมของเธอ ที่เพิ่งสระเสร็จหมาดๆ...เค้าจูงมือเธอมานั่งที่โซฟา
"ขอบคุณอีกครั้งนะ ที่เชื่อใจผม"
เธอกุมมือเค้าไว้ แล้วบอกกับเค้าว่า "ไม่เป็นไร" แล้วจึงถามเค้าอีกว่า
"บิ๊ก..เป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรในใจเหรอ พัชสังเกตเห็นนะว่าบิ๊กดูเศร้าๆไป แม้ว่าบิ๊กจะไม่แสดงออก แต่พัชก็สัมผัสได้ เป็นอะไรเหรอคะ บอกพัชได้ไหม"
เค้าเข้ามาสวมกอดเธอ...และก็สูดกลิ่นหอมจากผมของเธอ...พลางบอกกับเธอว่า
"ที่รักของผม...ผมไม่เป็นไรหรอกนะ...แค่มีพัชอยู่กับผมตอนนี้...ก็พอแล้ว"
พัชหันมาจ้องหน้าเค้า สองมือของเธอจับแก้มใสๆของเค้าเอาไว้ และก็มองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่มองกลับมาด้วยความรักเช่นกัน
เค้าพาเธอออกไปนอนดูดาวที่ระเบียง สายลมยามค่ำคืนต้องผิวกาย อากาศเย็นๆของค่ำคืน ทำให้เธอเต็มใจที่จะซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของเค้า...อกอุ่น ๆ ของเค้าทำให้เธอคลายหนาวได้โดยสิ้นเชิงเมื่อดึกมาก และอากาศเริ่มเย็นลงมากๆแล้ว...เค้าก็พาเธอกลับเข้าห้อง...เค้าอุ้มเธอวางบนเตียงอย่างเบามือ...เธอขัดขืนไม่ให้เค้าอุ้ม แต่สุดท้ายก็ต้องยอมโดยดี
"ตัวเบายังกับนุ่น...กินเยอะๆหน่อยนะ" เค้าแซวเธอพลางหัวเราะ
เธอตีแขนเค้าเบาๆ รู้สึกร้อนวูบวาบ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ...
"กลัวไหม" เค้าถามเธอแบบนี้อีกแล้ว...
"กลัวอะไรล่ะ ถ้าหมายถึงกลัวบิ๊กจะทำอะไรแบบวันนั้น คือ พัชเชื่อใจบิ๊กนะ" พัชตอบพลางจ้องหน้าเค้าอย่างจริงจัง
"พัช ขอนอนกอดหน่อยได้ไหม และก็ช่วยร้องเพลงให้ผมฟังหน่อยสิ" เค้าอ้อนเธอ เธอเขยิบตัวเข้ามาใกล้ๆ และก็ยินดีที่จะอยู่ในอ้อมกอดของเค้า เค้าจูบหน้าผากเธออย่างแสนรัก...เธอร้องเพลงที่เค้าชอบให้เค้าฟัง เค้าจ้องตาเธอตลอดเวลา เมื่อเธอร้องจบ
"เขินนะ มองอยู่ได้" เธอเอ่ยพลางหลบสายตา
เค้าช้อนคางเธอขึ้นมา และก็จุมพิตริมฝีปากบางๆของเธอ อย่างอ่อนโยน ลึกซึ้ง และเนิ่นนาน เมื่อเค้าถอนริมฝีปากจากเธอ เค้าก็เลื่อนลงมาที่ซอกคอขาวๆของเธอ...มือของเค้าปลดกระดุมเสื้อของเธอ...เม็ดที่ 1...เม็ดที่ 2...เม็ดที่ 3...จนเผยให้เห็นร่องอกขาวนวลเนียน...และแล้ว
"พัช...บิ๊กขอโทษ" เค้าพูดน้ำเสียงบ่งบอกว่าเสียใจจริงๆ พลางติดกระดุมกลับคืนให้เธอ
"ดีนะ ที่หยุดทัน ไม่งั้นล่ะก็" เค้าทำหน้าทะเล้นกลบเกลื่อนเหตุการณ์เมื่อครู่
"ตกใจมากไหม" เค้ารับเธอเข้ามากอดไว้ซะแน่น สำนึกผิดท่วมท้นหัวใจ...
เธอไม่พูดอะไร เพียงแต่ส่ายหน้า เพื่อที่จะบอกเค้าว่า เธอไม่ได้โกรธเค้าเลย...
"นอนเถอะนะ แต่ถ้ากลัวว่าจะเป็นเหมือนเมื่อกี้ บิ๊กลงไปนอนข้างล่างก็ได้นะ รึว่าพัชจะกลับไปนอนห้องแม่ก็ได้"เค้าเสนอขึ้น เธอลุกขึ้นนั่ง ทำให้เค้าลุกขึ้นด้วย แล้วเธอก็กอดเค้าเอาไว้
"ที่รักของพัช...นอนเถอะนะ พรุ่งนี้ยังมีอะไรรออยู่อีกมากนะ" เธอหอมแก้มเค้าเบาๆ
แล้วล้มตัวลงนอน เค้ายังคงนั่งมองเธอ และยิ้มให้เธอ ที่ตอนนี้นอนมองเค้าอยู่
"ยังนอนไม่ได้ ยังไม่ได้ Good Night Kiss เลย" เค้าบอก
"นี่...เมื่อกี้น่ะ มันมากกว่า Good Night Kiss แล้วนะยะ" เธอทำเสียงขึงขัง
ทำให้เค้าหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วก็เอนตัวลงนอนข้างๆเธอ แต่ใช้มือยันศีรษะไว้ และมองเธอต่อไป...
"จะไม่นอนหรือไง ฮึ..." เธอถาม
"ไม่ล่ะ อยากทำอย่างอื่นมากกว่า" เค้าแกล้งเธอแบบนี้อีกแล้ว เธอรีบบอกเค้าว่า
"พัชนอนล่ะ ราตรีสวัสดิ์" แล้วเธอก็หลับตาปี๋ เค้ามองเธอด้วยความเอ็นดู เค้าจูบหน้าผากเธอเบาๆ และก็เลื่อนลงมาที่ริมฝีปาก ทำเอาเธอตกใจลืมตามาเจอะกับสายตาของเค้าพอดี เค้าจูบเธออีกครั้งเบาๆ และอ่อนโยน...
"ราตรีสวัสดิ์นะที่รักของผม" เค้าบอกและก็เอนศีรษะลงกับหมอน
17 มีนาคม 2548 15:55 น.
Pat_Big
ทุ่งหญ้าในวันนี้...ดูสบายตา...และทำให้สบายใจเป็นพิเศษ...สายน้ำไหลเอื่อยๆ..ส่องประกายระยิบระยับเมื่อยามต้องแสงแดดอ่อนๆ...นกน้อยส่งเสียงเจื้อยแจ้ว...ดอกไม้ต่างพากันเบ่งบานอวดสีสันอันสวยงาม...สายลมที่อ่อนโยนพัดผ่านมาเบา ๆ เป็นระยะๆ...ทำให้บรรยากาศในวันนี้สดชื่น และสดใสยิ่งนัก..
เจ้าโมโม่วิ่งเล่นอย่างร่าเริง มันวิ่งไล่งับแมงปอและผีเสื้ออย่างสนุกสนาน
บิ๊กกับพัชปูเสื่อนั่งอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ พัชผล็อยหลับไป ศีรษะของเธอพิงอยู่กับโคนต้นไม้บิ๊กนั่งมองเธออย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย...เค้าวาดรูปขณะที่เธอกำลังหลับ...รูปแล้วรูปเล่า...เมื่อเค้าวาดรูปเธอจนพอใจแล้ว...เค้าก็เดินมาหาเธอ...และก็นั่งพิงกับโคนต้นไม้...พลางจับศีรษะเธอให้เอนมาซบกับไหล่ของเค้า...และก็ปัดผมที่ลงมาปรกหน้าเธอให้กลับเข้าที่...แล้วก็อดใจไม่ไหวที่จะสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ...จากผมของเธอ...เค้าจุมพิตที่หน้าผากเธอเบา ๆ ด้วย...และก็มองเธอหลับต่อไป...
ทำอนาจารคนกำลังหลับ มีโทษทั้งจำทั้งปรับนะคะ พัชเอ่ยขึ้นเสียงใส บิ๊กพบว่าเธอลืมตาขึ้นมาแล้ว...เค้ายิ้มเขินๆ...
ทำให้ตื่นเหรอ...ขอโทษนะ เค้ากล่าว...แต่ว่ายังไม่ยอมปล่อยเธอจากอ้อมแขนที่โอบไหล่เธออยู่...
ไม่เป็นไรหรอก...เผลอหลับไปได้ยังไงก็ไม่รู้สิน่าอายจังเลย เธอก้มหน้าและก็เกาผมเบาๆ...อย่างน่าเอ็นดู...ทำให้เค้าอดยิ้มและหัวเราะไม่ได้...
ก็คงเหนื่อยล่ะสิ เดินใจลอยมาตั้งนานนี่นา เค้าแซวเธอ
ยังจะเก็บมาแซวกันอีกนะเธอค้อนเค้าขวับ...
ขอวาดรูปหน่อยนะ...เป็นแบบให้หน่อย เค้าเอ่ยขึ้น
เธอเบิกตาโตและถามเค้าว่า...
โอ้โห...คุณภัคนนท์คะ...ยังไม่พออีกเหรอคะนั่นน่ะ จะวาดไปขายรึไง เค้ายิ้มและก็ใช้กำปั้นเคาะศีรษะเธอเบาๆ...
นี่แน่ะ...ไม่ขายหรอก...ใครจะเอาไปขาย ผมหวงจะตาย
ชิ...หวง...แหม...หลงตัวเองจังเลยนะ เธอแกล้งแหย่เค้า...
ใครบอกว่าหลงตัวเอง...หลงพัชต่างหากล่ะ เค้าตอบและก็ยื่นหน้ามาใกล้ ๆเธอ ทำเอาเธอหลบวูบ...เค้าหัวเราะชอบใจ...
แหวะ...ปากหวานจังเลยนะ มิน่าล่ะ สาว ๆ ถึงได้ติดกันเกรียว เธอย่นจมูก
สาวที่ไหนกัน...ก็มีอยู่คนเดียวนี่นา...นั่งอยู่ตรงนี้...เถียงฉอด ๆ อยู่ตรงนี้...มันน่าจับจูบลงโทษซะให้เข็ด เค้าเอ่ย ตาเป็นประกาย...
นี่...จะบ้าหรือไง...ไม่อายบ้างเลยนะ เธอพูดด้วยความเขินอายและก็ผละจากเค้าไป...เพราะกลัวว่าเค้าจะทำอย่างที่พูดจริงๆ...
เธอลุกขึ้นไปยืนมองโมโม่วิ่งเล่นอย่างอารมณ์ดี เค้าตามมายืนใกล้ๆเธอ
คิดอะไรอยู่เหรอ เค้าถามเบาๆ
รู้สึกกลัวน่ะ เธอตอบน้ำเสียงกังวล
กลัวอะไรเหรอ เค้าถามพลางลูบศีรษะเธอเบา ๆ เพื่อปลอบโยน
ก็กลัวว่า เวลาแห่งความสุข อย่างวันนี้ จะผ่านไปเร็วเกินไป และสิ่งที่จะตามมาก็คือความทุกข์น่ะสิ เธอเอ่ยเสียงเศร้า ๆ...
คิดมากจังเลยนะเราน่ะ เค้ากอดเธอเอาไว้และลูบผมเธอเบาๆ เป็นการปลอบโยน แต่ตอนนี้หัวใจของเค้าเจ็บแปลบและก็ปวดร้าว...เค้าไม่สามารถจะบอกความจริงกับเธอได้ว่า...หลังจากวันนี้แล้ว...อะไรจะเกิดขึ้น...เค้าและเธอจะต้องเป็นยังไงต่อไป...เธอซบอยู่กับอกอุ่นๆของเค้า...ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย และดูเหมือนว่าตอนนี้เธอยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อจะให้ได้อยู่กับเค้าแบบนี้...ตลอดไป...
บิ๊ก...จะกลับบ้านตอนไหนเหรอ เธอถามโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเค้าก้มลงตอบกับศีรษะของเธอว่า...
ก็แล้วแต่พัชสิ...วันนี้ตามใจทุกอย่างเลย...เค้าบอกเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเธอกอดกระชับเค้าแน่นขึ้นและบอกกับเค้าว่า...
ถ้าอย่างนั้น...อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อยากอยู่ที่นี่ อยากดูพระอาทิตย์ตกดิน...กับบิ๊ก เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเค้า...เค้าจุมพิตหน้าผากเธอเบา ๆ...เธอหลับตารับจุมพิตนั้น...
"ถ้าสมมติว่า...วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน...พรุ่งนี้...พัชจะทำอะไร" เค้าถามเธอแผ่วเบา...เธอตกใจที่เค้าถามแบบนี้...จึงมองหน้าเค้าด้วยความสงสัย และเกิดความรู้สึกกลัวจับใจ...
"ทำไมถามแบบนี้ล่ะ...ไม่ดีนะรู้ไหม" เธอตัดพ้อ...และยิ่งกอดเค้าแน่นขึ้นไปอีก...
"โอย...หายใจไม่ออกแล้ว...กอดแน่นขนาดนี้กลัวจะหนีไปไหนรึไง"
"ก็ถามอะไรแบบนี้ล่ะ ใจไม่ดีนะ"
"ถามดูน่ะ อยากจะรู้ว่าพัชจะทำอะไรต่อไป"
"จะทำอะไรได้ล่ะ...ก็คงต้องรออย่างเดียว...รอวันที่จะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง"
"จะรอเฉยๆเหรอ...ไม่ทำอะไรเลยเหรอ"
"ก็จะทำอะไรได้ล่ะ...ในเมื่อถ้ามันต้องเป็นไปแบบนั้น...พัชเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า...ถ้าเราจะได้เจอกัน...ก็ต้องได้เจอกันอยู่ดีนั่นแหละ มันเป็นเหมือน "ลิขิตของสวรรค์" น่ะ"
"ก็ดีนะ...จะได้สบายใจ..."
"ว่าแต่...ทำไมถามอะไรแปลก ๆ แบบนี้ล่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอก...บอกแล้วไงว่าถามเฉยๆ แค่อยากรู้น่ะ" เค้าข่มความเจ็บปวดที่ต้องโกหกเธอเอาไว้แทบไม่ไหว...
"บิ๊ก" เธอเรียกชื่อเค้าเบาๆ
"ครับ ว่าไง"
"ก็ไม่มีอะไรหรอก...แค่อยากเรียกชื่อน่ะ รู้สึกว่าเรียกชื่อนี้ทีไรแล้วมีความสุขและก็อบอุ่นมากๆเลย" เค้าจับไหล่เธอให้หันมาเผชิญหน้ากับเค้า ตาของเค้ามีประกายของความรักอยู่เต็มหัวใจ และเค้าก็สัมผัสมันได้จากเธอเช่นกัน
"อย่าไปพูดกับใครแบบนี้นะ และก็ห้ามไปยิ้มหวานให้ใคร มองใครด้วยสายตาที่มองบิ๊กแบบนี้นะ" เค้าพูดน้ำเสียงขึงขัง
"ทำไมล่ะ..." เธอทำหน้าฉงนเค้าบิดจมูกเธอด้วยความเอ็นดู
"นี่...คนเค้าหวงนะ...ไม่รู้หรือไง...ใครจะอดใจไม่รักได้...น่ารักแบบนี้..."
"จริงเหรอ" เธอยื่นหน้ามาใกล้ๆเค้าและเอียงหน้าไปมา เค้าไม่ตอบแต่ว่าโน้มตัวเข้ามาจุมพิตเธอที่หน้าผากและก็เลื่อนลงมาที่ริมฝีปากเธอ...เค้าจุมพิตเธอเบาๆ...
"อันนี้แถมให้น่ะ" เค้ายิ้ม
"คนบ้า...ใครเค้าอยากได้ของแถมแบบนี้เล่า" เธอยิ้มเขินๆ
"ไม่อยากได้จริงเหรอ อย่างนั้นบิ๊กเก็บไว้ให้คนอื่น อย่ามาว่ากันนะ"
เธอทุบเค้าที่ต้นแขน เค้าก็เลยจับมือเธอไว้และก็มองตาเธอพลางบอกกับเธอว่า
"พัช...ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง...พัชก็ต้องเข้มแข็งนะ จำไว้ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็เพราะมันต้องเป็นไปแบบนั้น...และที่สำคัญ...ห้ามลืมนะว่า...ผมรักพัชนะ"
น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ..เค้าส่ายหน้าเบาๆ แล้วยิ้มอ่อนโยนให้กับเธอ และก็เช็ดน้ำตาให้เธอ
"ไม่เอานะ...ไม่ร้องไห้...ดูสิ...พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว...บิ๊กว่าเราไปตามโมโม่มาดูพระอาทิตย์ด้วยกันดีกว่า...วิ่งเล่นทั้งวัน ไม่รู้จักเหนื่อยเลยนะโมโม่"
17 มีนาคม 2548 15:33 น.
Pat_Big
พัชปล่อยให้เจ้าโมโม่วิ่งนำหน้าไป...มันวิ่งกระดิกหาง...และเล่นกับสิ่งที่มันพบเจอข้างทางอย่างอารมณ์ดีคล้าย ๆ กับว่า มันแสดงออกให้พัชได้รู้ว่ามันดีใจ ที่จะได้เจอกับบิ๊ก อีกครั้ง...พัชไม่ได้พามันออกมาข้างนอกด้วยแบบนี้หลายวันแล้ว มันก็คงสังเกตได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเมื่อมีโอกาสได้ออกมาอีกครั้ง มันก็เลยดูร่าเริงและมีความสุข...ซึ่งแตกต่างจากพัชโดยสิ้นเชิง...
คิดถึงบิ๊กล่ะสินะโมโม่...พัชก็คิดถึงเค้ามากเหมือนกัน สุดหัวใจเลยล่ะ พัชพึมพำกับตัวเอง
แต่พัชกลัวจังเลย พัชไม่รู้ว่าระหว่างเรามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วเค้าหายไปไหนนะไม่คิดจะติดต่อกลับมาบ้างเลยรึไง รึว่าจะให้จบแบบนี้จริง ๆ
แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอาบแก้มของเธออีกครั้ง...สามสี่วันที่ผ่านมานี้...แม้ครอบครัวของเธอจะเต็มไปด้วยอุ่นไอรัก...แต่ดูเหมือนกับว่ามันช่างยากเย็นเหลือเกินกับการยิ้มและหัวเราะ...เธอคิดว่าเธอเกือบจะลืมไปแล้วว่าวิธีการยิ้มและหัวเราะนี่...เค้าทำกันยังไงนะ...
เธอรีบเช็ดน้ำตาออกไปอย่างเร็ว ๆ ...เธอหันไปสนใจโมโม่ มองดูมันอยู่สักพัก...แล้วเธอก็กลับไปใจลอยอีกครั้งหนึ่ง...คราวนี้ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รับรู้แล้วว่ากำลังเดินอยู่ข้างถนน...เจ้าโมโม่วิ่งล้ำเข้าไปเกือบถึงกลางถนน...พัชไม่ได้สังเกตและไม่รู้เลยว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เพราะตอนนี้เธอใจลอยเหมือนกับว่าไม่มีวิญญาณอยู่ในตัวแล้ว...
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงรถยนต์เบรกกะทันหันอย่างแรง...พัชตกใจสะดุ้งและหลุดจากภวังค์ในทันทีเธอกรีดร้องด้วยความตกใจ
โมโม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เจ้าของรถเป็นชายวัยกลางคน รีบเปิดประตูลงมาถามไถ่...นับว่ามีน้ำใจมากทีเดียว...
เป็นอะไรรึเปล่าหนู เดินถนนแล้วใจลอยแบบนี้ได้ยังไง ดีนะว่าลุงเบรกทัน ไม่อย่างนั้นสุนัขของหนูคงเป็นอะไรไปแล้ว
พัชยืนตะลึงงันกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอพูดอะไรไม่ออก หัวใจเต้นโครมครามด้วยความตกใจ
มะ ไม่เป็นอะไรค่ะ หนูไม่เป็นอะไร พัชละล่ำละลักตอบ
สุนัขของหนูก็คงไม่เป็นอะไรเหมือนกัน เมื่อกี้มีผู้ชายคนหนึ่งมาช่วยเอาไว้ กลิ้งลงไปข้างทางทั้งคนทั้งสุนัข เอ...แล้วกลิ้งไปอยู่ตรงไหนแล้วล่ะนี่...
ลุงเจ้าของรถเดินออกไปตามหา ทำให้พัชต้องรีบเดินตามไป ห่างจากรถของลุงคนนั้นไม่เท่าไหร่ .ก็เจอกับผู้ชายที่ช่วยโมโม่เอาไว้...เจ้าโมโม่ตัวสั่นด้วยความตกใจ...แต่มันไม่มีบาดแผลอะไร...ชายหนุ่มที่ช่วยมันไว้นั้นมีแผลตามแขนและมือ เป็นรอยถลอก เลือดไหลออกมาซิบๆ...
เป็นอะไรมากไหมพ่อหนุ่ม... ลุงคนนั้นถามอย่างเป็นกังวล
ไม่มากครับ แค่ถลอกเท่านั้น แล้วเจ้านี่ก็ไม่เป็นอะไรด้วยครับ ชายหนุ่มอุ้มเจ้าโมโม่ที่ยังตัวสั่นและลูบมันเบา ๆ...เป็นการปลอบให้มันหายตกใจ...
ลุงว่าให้ลุงพาไปทำแผลดีกว่านะ
ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร ขอบคุณมากนะครับ คือเรารู้จักกันน่ะครับ ใช่ไหมโมโม่
ชายหนุ่มหันมาถามโมโม่ที่ตอนนี้หายตัวสั่นแล้ว โมโม่เห่าตอบไปหนึ่งครั้ง ทำให้ลุงคนนั้นหัวเราะชอบใจ...
เจ้าหมาตัวนี้นี่แสนรู้จังนะ...เอาล่ะไม่เป็นอะไรกันก็ดีแล้ว ลุงก็โล่งอก อ้อ..นี่แม่หนู คราวหน้าน่ะอย่าเดินเหม่อลอยแบบนี้อีกล่ะ ลุงคนนั้นหันมาบอกกับพัชก่อนจะเดินไปขึ้นรถและขับออกไป...
พัชได้สติกลับมาอย่างสมบูรณ์แล้ว เธอรู้สึกผิดท่วมท้นหัวใจ...
บิ๊ก...พัชขอโทษนะ...
ขอโทษโมโม่ดีกว่านะ ท่าทางจะตกใจมากทีเดียว
พัชเอื้อมไปรับเจ้าโมโม่มากอดไว้แน่น พลางบอกกับมันว่า
โมโม่...พัชขอโทษจ้ะ...พัชจะไม่ปล่อยให้เป็นแบบนี้อีกแล้วนะ
โมโม่ซบหัวลงกับอกของพัช คล้ายๆจะบอกกับเธอว่า ไม่เป็นไร
กำลังจะไปไหนเหรอ แล้วทำไมเดินใจลอยขนาดนี้ บิ๊กถามด้วยน้ำเสียงดุ ๆ นิดหน่อย...
ก็...จะไปหาบิ๊กน่ะ...ใจร้ายจังเลยนะ..เงียบหายไปเลย..ไม่นึกถึงกันบ้างหรือไง พัชตอบพลางหลบสายตาของเค้า...ตอนนี้เจ้าโมโม่กลับไปร่าเริงกับสิ่งของข้างทางอีกแล้ว...
แล้วที่เขียนบอกไว้ว่า ลาก่อน ไม่ได้หมายความว่าต้องการจะให้เป็นแบบนี้เหรอ น้ำเสียงของชายหนุ่มกลายมาเป็นตัดพ้อต่อว่า...
บิ๊ก... พัชกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น และก็คิดไม่ออกเลยว่าจะพูดอะไรต่อไป
เด็กโง่...ไป...กลับบ้านกันดีกว่านะ... บิ๊กเอื้อมมือไปจับมือเธอแล้วบีบเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ
พัชยิ้มและรู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าว...
นี่...ไม่อนุญาตให้ร้องไห้นะ...ไม่ชอบเห็นน้ำตา...มันหดหู่ บิ๊กใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่เธอและจับตัวเธอให้มาใกล้กับเค้า...
คือว่าพัช... เธอก็ยังหาคำพูดที่จะอธิบายสิ่งที่อยู่ในใจไม่ได้อยู่ดี...
ไม่เป็นไร...เค้ายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน และลูบผมยาวสลวยของเธอไปมา...
ทั้งสองยิ้มให้กัน และก็หัวเราะด้วยกันเบา ๆ บิ๊กเดินไปอุ้มเจ้าโมโม่ไว้ และทั้งสามก็เดินไปยังบ้านของบิ๊ก...
ที่บ้านของบิ๊ก
เจ้าโมโม่หลับไปแล้ว คงเพราะว่ามันสนุกกับการเดินทางครั้งนี้มาก มันวิ่งและกระโดดโลดเต้นมาตลอดทาง มันหลับไปด้วยความเหนื่อย และ เป็นสุข
พัชกับบิ๊กนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ทั้งคู่เพิ่งจะกินข้าวเสร็จแล้วพัชก็เอ่ยขึ้นมาว่า
บิ๊ก...เป็นยังไงบ้าง เธอถามเค้าอย่างห่วงใย
ก็ไม่ค่อยสบายหรอก เห็นว่าจะถูกทิ้งน่ะ บิ๊กตอบเสียงงอน ๆ
นี่...น่ารักแย่เลยนะ..งอนแบบนี้น่ะ พัชแกล้งแซวเค้าพลางเอียงหน้าไปใกล้ๆเค้า...
เค้าเดินมาจับตัวเธอให้ลุกขึ้นยืนเค้ายืนหันหน้าเข้าหาเธอและก็กุมมือเธอมาวางไว้แนบอก...
พัช...เคยได้ยิน เคยรับรู้ เคยสัมผัสได้กับสิ่งที่ หัวใจ ของผมบอกพัชบ้างไหม...ผมไม่รู้นะว่าระหว่างเราน่ะมันเกิดอะไรขึ้น...ทำไมเราถึงได้เป็นแบบนี้ในสามสี่วันที่ผ่านมานี้...ผมอาจจะเป็นคนที่ใช้คำพูดไม่เป็น มันก็เลยอาจจะทำให้คนรอบข้างไม่เข้าใจผม...แต่สิ่งที่ผมสื่อออกมาด้วยหัวใจน่ะพัชเคยใช้หัวใจสัมผัสมันบ้างมั้ย เค้าพูดกับเธอ สบตาเธอ อย่างจริงจัง...
ผม...อยากจะขอโทษกับเรื่องคืนวันนั้น...ผมรู้ว่าผมทำให้พัชเสียใจมากที่สุด ผมเองก็เสียใจและปวดร้าวมากเช่นกัน...พัช...ผมรักพัชนะ ประโยคสุดท้าย เค้ากระซิบเธอเบาๆที่หู...
น้ำตาของพัชไหลลงมาช้า ๆ...เธอพูดไม่ออกและซาบซึ้งกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินเมื่อกี้นี้จากปากผู้ชายที่เธอรัก...ใช่...เธอสัมผัสทุกๆอย่างจากหัวใจของเค้าได้ตลอดมา...เพียงแต่ว่าเธออาจจะมองข้ามไป...ด้วยความที่เธอไม่แน่ใจว่า...จริง ๆ แล้วเค้ารู้สึกยังไงกับเธอกันแน่...เค้ายังคงเช็ดน้ำตาของเธอให้เธอเสมอ...เค้าสบตาเธอและ...พัชรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา และใกล้เข้ามาทุกที
เค้าประทับจุมพิตแรกที่แสนจะอ่อนโยนไว้กับริมฝีปากของเธอ เธอตกตะลึงและตัวสั่น
เป็นอะไรกลัวเหรอเค้าถามเธอเบา ๆ อย่างอ่อนโยนเธอส่ายหน้าเบา ๆ เป็นเชิงปฏิเสธ...
บิ๊ก...พัชขอโทษ...พัช ก่อนที่เธอจะพูดอะไรต่อเค้าก็ใช้นิ้วมาปิดปากเธอไว้...แล้วบอกกับเธอว่า
คิดถึงจัง เค้าดึงเธอเข้ามากอดและเธอก็กอดตอบเค้าอย่างยินดี...
ทั้งคู่กอดกันอยู่สักครู่ พัชก็คลายอ้อมกอดและพูดขึ้นมาว่า
คิดถึงที่สุดเลย...กอดฉันไว้ตลอดไปด้วยนะ
เค้าเชยคางของเธอให้สบตากับเค้าอีกครั้ง...
พัช...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...จำไว้นะว่า...ผมรักพัช... เค้าพูดน้ำเสียงจริงจัง...
นี่...บอกเป็นครั้งที่สองแล้วนะ...รู้แล้วล่ะน่า พัชยิ้มและส่ายหัวเป็นเชิงแกล้งแหย่เค้า
เค้าหันหลังกลับและก็พูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าน้อยใจ...
รู้แล้ว...แต่ไม่เคยจำสินะ...
พัชตกใจเมื่อเห็นว่าเค้ากำลังเข้าใจผิด เธอจึงเดินไปกอดเค้าไว้จากทางด้านหลัง
และแนบแก้มกับแผ่นหลังแข็งแรงของเค้าแล้วบอกกับเค้าว่า
งอนเหรอ...เป็นผู้ชายงอนไม่น่ารักนะ...จะบอกให้
เมื่อเห็นว่าเค้าไม่ตอบอะไรเธอจึงพูดต่อ...
นี่...ถ้าไม่จำและไม่รับรู้น่ะ...จะกลับมาหาเหรอ...มาหาทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า...ยังจะยินดีต้อนรับกันอยู่ไหม...บิ๊ก...คนใจร้าย คราวนี้กลายเป็นเธอที่เดินหนีเค้าไป เธอเดินออกไปที่สวนหลังบ้าน...และเริ่มร้องไห้...สักครู่เดียวเท่านั้น...เค้าก็ตามมาและก็ยื่นดอกกุหลาบสีขาวให้เธอ...
ขอโทษนะ เค้าเอ่ยขึ้นพยามจะสบตาเธอ แต่เธอก็ก้มหน้าอยู่อย่างนั้น
นี่...เงยหน้าหน่อยสิครับ อยากเห็นหน้านะ
พัชรับดอกกุหลาบสีขาว..และก็แอบยิ้มทั้งๆที่ก้มหน้าอยู่...
จะไม่เงยหน้ามาคุยกันใช่ไหม เค้าไม่ลดละ
หึ...งอนเข้าไป...ได้ทีล่ะสิ...เห็นว่าคนเค้ารัก เค้าห่วง และก็หวงน่ะ เค้าพูดต่อและก็จับไหล่เธอเอาไว้ ทำท่าจะกอดเธออีกแล้ว...แต่เธอก็ยังขืนตัวเอาไว้ไม่ให้เค้ามาใกล้มากกว่านี้...
แหวะ... เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาเค้าและก็ยิ้มให้เค้าแล้ว...เค้าขยี้ผมเธอเบา ๆ...และก็กอดเธอไว้อีกครั้งอย่างแสนรัก...
ยัยเด็กบ้าเอ๊ย...กว่าจะเข้าใจอะไรนี่ทำไมยากจังนะ บิ๊กบ่นพึมพำ
เข้าใจแล้วค่า...คุณภัคนนท์... เธอเอียงหน้ามาใกล้ๆเค้าและก็รีบหลบทันทีรักษาระยะห่างเอาไว้เท่าเดิม...
บิ๊กหัวเราะ กลัวจะโดนจูบอีกเหรอ พัชหน้าแดงและไม่ตอบอะไร...
พัช...ไปทุ่งหญ้ากันนะ พัชพยักหน้าและก็บอกกับเค้าว่า...
บิ๊ก...ก่อนจะไปน่ะ..ขออยู่ตรงนี้อีกสักเดี๋ยวได้ไหม...และก็...กอดพัชเอาไว้เหมือนเมื่อกี้...ได้ไหม เธอวิงวอนเค้า...
ไม่ต้องอ้อนวอนขนาดนี้หรอกน่า...รู้ใช่ไหมว่าบิ๊กไม่เคยทนกับสายตาท่าทางและน้ำเสียงแบบนี้ของพัชได้เลย อ๊ะๆ...อยากกอดเค้าล่ะสิ... บิ๊กแกล้งแซวเธอเธอตีแขนเค้าเบาๆ...และเมื่อเค้ากางแขนออก เธอก็โผเข้าสู่อ้อมกอดของเค้าด้วยความเต็มใจอีกครั้ง...
ตอนนี้เสียงหัวใจของเค้าและเธอเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
17 มีนาคม 2548 15:07 น.
Pat_Big
พัชกรีดร้องอย่างปวดร้าวหัวใจ ที่ผู้ชายที่เธอรักกลายเป็นเหมือนคนละคนกับผู้ชายที่เธอรู้จัก เค้ากดตัวเธอไว้กับเตียง เค้าเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน แต่ตอนนี้สำนึกของเค้าแพ้ต่อความรู้สึกโกรธแค้น เค้ารักผู้หญิงคนนี้มาก เช่นเดียวกันกับที่เค้ารู้ว่า เธอเองก็มีใจให้เค้าเช่นกัน แต่ตอนนี้ความโกรธแค้นของเค้ามันได้ทำลายสำนึกของเค้าไปซะแล้ว
เธอจะร้องทำไม ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก อ้อ แล้วเธอก็น่าจะดีใจนะที่ฉันช่วยสงเคราะห์ให้เธอ ฉันรู้นะว่าเธอน่ะรักฉัน บิ๊กใช้คำพูดห่างเหินกับเธอเข้าไปทุกขณะพัชหยุดกรีดร้องทันที แล้วก็หันมาเผชิญหน้ากับเค้า เธอจ้องหน้าเค้าด้วยแววตาที่บ่งบอกว่าผิดหวังและปวดร้าวอย่างสุดหัวใจ
ฉาดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
พัชตบหน้าบิ๊กไปหนึ่งครั้ง แล้วเธอก็ทำได้แค่น้ำตานองหน้าอยู่อย่างนั้น
ตัวเธอสั่นไปหมดแล้วตอนนี้ ทั้งกลัว ทั้งเสียใจ ทั้งผิดหวัง ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอเสียบิ๊กไปแล้ว ต่อไปนี้เธอกับเค้าก็คงจะกลายเป็นเหมือนคนแปลกหน้าของกันและกัน เค้ายังไม่ได้ทำอะไรเธอมากไปกว่าการระดมจูบเธอ เธอดิ้นรนและขัดขืน แต่ยิ่งเธอดิ้น เค้าก็ยิ่งจับเธอไว้แน่นมากขึ้นทำให้เธอรู้สึกเจ็บที่แขนมากแล้วตอนนี้ เธอดิ้น ๆ ๆ จนในที่สุดเธอก็หมดแรง และก็หมดสติไปในที่สุด เธอสลบไปแล้ว ทำให้บิ๊กได้สติกลับคืนมา เค้าตกใจอย่างที่สุด ในที่สุดเค้าก็รู้สึกตัวแล้วว่า เค้าทำอะไรลงไป เค้าเกือบจะทำร้ายผู้หญิงที่เค้ารักที่สุด ผู้หญิงที่ไมได้รู้เรื่องและมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องราวในอดีตนั้นเลย
พัช...พัช.. น้ำตาของลูกผู้ชายไหลมาอาบสองแก้ม เค้าไม่ยอมเช็ดมัน ปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้น
นี่เราทำอะไรลงไป บ้าไปแล้วหรือไง เลวที่สุดเลย แล้วจะมองหน้าพัชได้ยังไง เราเกือบจะทำร้ายพัช เกือบจะทำในสิ่งที่มันจะเป็นตราบาปติดตัว เกือบจะทำร้ายคนที่ไว้ใจเรามากที่สุด เราทำได้ยังไง
เค้าทุบกำปั้นเข้ากับกำแพง จนตอนนี้มือของเค้าแดงช้ำไปหมด บางแห่งก็มีเลือดไหลออกมาซิปๆ แต่เค้าไม่สนใจแผลของตัวเอง เค้าค่อยๆหันไปหาพัช เค้าประคองใบหน้าเธอขึ้นมาช้าๆ เสยผมที่ปรกหน้าให้พ้นทาง แล้วมองดูเธอด้วยน้ำตาที่ยังคงไหลไม่ขาดสาย เค้าปวดร้าว และเค้าก็รู้ว่าคนที่ปวดร้าวมากที่สุด ก็คือ พัช
พัช..บิ๊กขอโทษ บิ๊กไม่น่าปล่อยให้ความโกรธแค้นมาครอบงำจิตใจจนเกือบจะทำอะไรที่เลวร้ายกับพัชลงไป บิ๊กรู้ว่าพัชคงจะเสียใจและผิดหวังในตัวบิ๊กมาก บิ๊กเสียใจ เสียใจจริง ๆ บิ๊กจับมือพัชไว้ และก็ร้องไห้อยู่อย่างนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของพัชดังขึ้น ป้านิ่มนั่นเองโทรมา บิ๊กค่อยๆเช็ดน้ำตา พยายามปรับเสียงให้ปรกติที่สุด
สวัสดีครับป้านิ่ม เค้ากรอกเสียงลงไป
อ้าว บิ๊กเหรอลูก หนูพัชล่ะ เป็นอะไรรึป่าว ป้าเห็นว่ามันดึกแล้วน่ะลูก แล้วหนูพัชก็ยังไม่ถึงบ้าน ป้าเป็นห่วง ป้านิ่มน้ำเสียงร้อนรน นั่นยิ่งทำให้บิ๊กรู้สึกผิดเข้าไปอีก
คือพัชเค้าหลับไปแล้วล่ะครับป้านิ่ม ไม่ต้องห่วงนะครับป้า บิ๊กจะดูแลเค้าเองครับ สัญญาครับว่าจะไม่มีอะไรที่เป็นอันตรายกับพัชเกิดขึ้น บิ๊กปวดร้าวเหลือเกิน เค้ากำลังโกหกป้านิ่มว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ป้านิ่มชะงักไปชั่วครู่ แต่ก็พูดกับเค้าว่า หลับไปแล้วเหรอ โถ แม่คุณของป้า วันนี้ก็เจอเรื่องอะไรก็ไม่รู้มาทั้งวัน เฮ้อ ป้าล่ะสงสารหนูพัชจริงๆ บิ๊ก ป้าฝากดูแลหนูพัชด้วยนะลูก คิดซะว่าเป็นน้องสาวนะ ป้าไว้ใจบิ๊กนะลูก
ครับ ป้านิ่ม ไม่ต้องห่วงนะครับ บิ๊กจะดูแลพัชเป็นอย่างดี พรุ่งนี้บิ๊กจะรีบพาไปส่งบ้านครับ
งั้นก็ฝากด้วยนะลูกนะ
ครับ สวัสดีครับป้านิ่ม
ป้าไว้ใจบิ๊กนะลูก... คำนี้ของป้านิ่มทำให้เค้าโกรธตัวเองมากเข้าไปอีก พัชก็คงรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน พัชไว้ใจเค้ามากที่สุด แต่เค้ากลับทำให้เธอต้องเสียใจ และเสียขวัญกับเรื่องเมื่อกี้นี้มาก พรุ่งนี้จะเป็นยังไงต่อไประหว่างเค้ากับพัช เค้ากลัวเหลือเกิน....เค้าจัดการห่มผ้าให้เธอ และดูแลความเรียบร้อยเสร็จแล้วจึงไปจัดการกับตัวเอง เมื่อเค้าอาบน้ำเสร็จแล้วก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว เค้ารู้สึกง่วงนอน เค้าจึงหาที่นอนมาวางข้างๆเตียงของเค้าที่ตอนนี้พัชนอนหลับไม่ได้สติอยู่บนนั้น แต่เค้าก็นอนไม่หลับเลย เค้าจึงลุกขึ้นมานั่งอยู่ข้างๆเตียง และจับมือพัชไว้พลางนั่งมองเธอหลับ เค้ายังเห็นคราบรอยน้ำตาของเธออยู่เลย ตอนนี้เธอกำลังคิดอะไร ฝันถึงอะไรอยู่นะ เธอจะให้อภัยในสิ่งที่เค้าทำลงไปได้หรือเปล่านะ เค้านั่งมองเธอไปเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกผิดท่วมท้นหัวใจ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เค้าค่อยๆรู้สึกอ่อนเพลีย และเปลือกตาหนักขึ้นเรื่อย ๆ
จนกระทั่ง...แสงสว่างของวันใหม่เริ่มส่องแสงเรื่อๆ พระจันทร์กำลังจะลับขอบฟ้าให้พระอาทิตย์ขึ้นมาแทนที่พัชค่อยรู้สึกตัว และค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งที่เธอมองเห็นเมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็คือภาพบิ๊ก นั่งหลับอยู่ข้างๆเตียง มือของเค้ายังคงกุมมือของเธอไว้ เธอคิดและทบทวนความจำ เมื่อคืนนี้ ใช่ เมื่อคืนนี้ เกิดเรื่องขึ้นระหว่างเธอกับเค้า แต่เธอก็ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหลังจากที่เธอหมดสติไปแล้ว ผู้ชายคนนี้ คนที่เธอรัก เค้าทำอะไรเธอหรือเปล่า เธอเริ่มสับสนอีกแล้ว เธอไม่ได้โกรธเค้าเลย เพียงแต่ว่าเธอเสียใจมากที่เค้าเปลี่ยนไปเป็นเหมือนคนที่เธอไม่รู้จัก เธอค่อยๆเอามือเธอออกจากการเกาะกุมของมือเค้าเธอลงมาจากเตียง แล้วค่อย ๆ พยุงตัวเค้าให้นอนลงกับที่นอนให้เรียบร้อย เค้าหลับสนิทมาก ไม่รู้สึกตัวเลย
เธอเหลือบไปเห็นมืออีกข้างของเค้าที่เค้าชกกำแพงเมื่อคืนนี้ มือของเค้าเขียวช้ำ และมีอาการบวม มีรอยเลือดซิบๆ พัชรู้สึกตกใจ แสดงว่าเมื่อคืนเค้าต้องทำร้ายตัวเองแน่ๆ บ้าจริงๆ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยนะ ไม่เห็นเข้าท่าเลย ถึงเค้าจะทำให้เธอกลัวและเสียใจมาก แต่เธอก็อดเป็นห่วงเค้าไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ เธอจึงลุกไปหายาเพื่อจะมาทำแผลให้กับเค้า โดยไม่ได้สนใจที่จะจัดการกับการอาบน้ำ ล้างหน้าให้ตัวเองเลย เธอเดินไปที่ตู้ยา หยิบยาและผ้าพันแผลที่ต้องการได้แล้ว ก็รีบไปทำแผลให้เค้าทันที
เจ็บมากรึป่าวเนี่ย บ้าจริงๆเลย ทำไมต้องทำร้ายตัวเองด้วยนะ พัชนึกต่อว่าเค้าและพูดกับเจ้าตัวที่ยังหลับสนิทเบา ๆ เธอทำความสะอาดแผล เช็ดแผล ทายา และพันผ้าพันแผลให้เค้าเรียบร้อยโดยที่เค้าไม่ได้ตื่นขึ้นมาเลย เธอคิดว่าก็ดีเหมือนกัน เพราะว่าถ้าเค้าตื่นขึ้นมาตอนนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นคุยกับเค้ายังไงดี เหมือนกับว่าตอนนี้เธอทำตัวไม่ถูกแล้ว เหมือนกับว่าเธอกับเค้าเจอกับอะไรบางอย่างที่มาขวางกั้นความรู้สึกเอาไว้
เจ็บมากมั้ยบิ๊ก หลับให้สนิทนะ ยังไม่ต้องตื่นมาหรอกนะ เธอกระซิบบอกเค้า และก่อนที่เธอจะห้ามตัวเองทัน เธอก็หอมแก้มเค้าไปเบา ๆ ก่อนจะลุกออกไป บ้าจริงๆเลยเรา ทำอะไรลงไป จะบ้าหรือไง ลืมแล้วเหรอว่าเมื่อคืนเค้าเกือบจะทำอะไรกับเราลงไป นี่ถ้าเราไม่สลบไปซะก่อน ป่านนี้ก็คง.......... พัชนึกตำหนิตัวเองในใจ เธอลืมอาบน้ำ ล้างหน้า เพราะเป็นห่วงบิ๊กมากเกินไป เธอกลัวว่าเค้าตื่นมาแล้วจะหิว เธอจึงเข้าครัวไปทำอาหารไว้ให้เค้า เมื่อทำอาหารเสร็จ เธอก็นึกได้ เธอโทรหาป้านิ่ม
หนูพัช เป็นยังไงบ้างลูก ป้าเป็นห่วงแทบแย่ นี่จะกลับบ้านหรือยัง เสียงป้านิ่มร้อนรนมากทีเดียว
ใจเย็นๆสิคะป้า พัชไม่เป็นไรค่ะ สบายดี กำลังจะกลับบ้านน่ะค่ะ อีกสักพักน่ะค่ะ ไว้เจอกันที่บ้านนะคะ พัชบอกกับป้านิ่ม
ค่ะ รีบกลับมานะคะ ทุกคนรออยู่ค่ะ
ทุกคน หมายความว่ายังไงคะ ก็มีแค่ป้านิ่ม คุณพ่อ และก็โมโม่นี่คะ พัชสงสัย
เอาเถอะค่ะ กลับมาก็รู้เอง รีบกลับมานะคะ ป้านิ่มกำชับ
ค่า ค่า ทราบแล้วค่ะ สวัสดีนะคะ พัชวางสายพลางนึกสงสัยว่าที่ป้านิ่มพูดมีความหมายอะไรหรือเปล่านะ
เธอจัดการดูแลความเรียบร้อยของบ้านบิ๊ก และก็ขึ้นไปดูเค้าก่อนที่เธอจะกลับบ้าน เค้ายังคงนอนหลับสนิท เธอมองเค้าอยู่สักครู่นึง ก็ตัดสินใจว่าจะกลับบ้าน เธอห่มผ้าให้เค้าและก็บอกลาเค้า
ลาก่อนนะภัคนนท์ ต่อไปนี้ระหว่างเรา คงจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วสินะ
เธอพูดเสียงเศร้า ๆ น้ำตาของเธอไหลลงมาหยดใส่แก้มของเค้า เธอเช็ดน้ำตาของเธอที่หยดใส่เค้าออก แล้วก็หลับตาข่มความรู้สึกอยู่สักพัก เธอจึงตัดสินใจเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้หันมามองเค้าอีก
เมื่อพัชกลับมาถึงบ้าน ป้านิ่มกับโมโม่ก็รออยู่หน้าประตูบ้านเรียบร้อยแล้ว ทันทีที่เจ้าโมโม่เห็นพัชมันก็กระโจนใส่เธอ และเลียหน้าตาของเธออย่างแสนรัก
"ว่าไงจ๊ะ...โมโม่...คิดถึงพัชเหรอ พัชกลับมาแล้วนะ ไม่เป็นไรแล้วจ้ะ"
เธอลูบเจ้าโมโม่ไปทั่วทั้งตัว พลางกอดและหอมมันอย่างคิดถึงเช่นกัน...แล้วเธอก็วางเจ้าโมโม่ลงและเดินเข้าไปกอดป้านิ่ม
."คิดถึงจังเลยค่ะป้า...แล้วที่บอกว่า"ทุกคนรออยู่" หมายถึงใครอีกเหรอคะ"...
พัชถามพลางเอียงหน้าไปซบไหล่ป้านิ่ม...ป้านิ่มลูบศีรษะของเธอพลางบอกว่า..
"คืออย่างนี้นะลูกนะ...เมื่อคืนนี้คุณพีรวิชญ์คุณพ่อของหนูน่ะ โทรไปหาคุณภัทรา แล้วคุณภัทราเธออยากจะพบหนูโดยเร็วที่สุด คุณพีรวิชญ์ก็เลยไปรับเธอมาเมื่อคืนนี้จ้ะ...ตอนนี้เธอรอหนูอยู่"...
ป้านิ่มบอกจบแล้วก็หันมามองหน้าพัชซึ่งตอนนี้กำลังตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่นี้...
"ป้านิ่มหมายความว่า...คุณภัทรา..คุณแม่ของพัชอยู่ที่นี่แล้วเหรอคะ"
พัชรู้สึกระคนปนเป ทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้นที่จะได้พบบุพการีที่เธออยากพบมาตลอด...
"ใช่ค่ะ...เธอรอหนูอยู่ ว่าแต่หนูพร้อมจะพบคุณแม่รึยัง..หนูพัช...ฟังป้านะลูก..คุณแม่ของหนูน่ะ รักหนูมากนะ จำคำป้าไว้นะลูก"
ป้านิ่มมองพัชอย่างหยั่งความรู้สึกว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไร...
"ป้านิ่มคะ...พัชไม่ได้คิดมากแล้วล่ะคะ...พัชดีใจและยินดีที่จะพบคุณแม่ค่ะ" พัชยิ้มกว้างเพื่อบอกกับป้านิ่มว่าความรู้สึกของเธอนั้นปรกติดี...
ขณะที่กำลังเดินเข้าบ้านกันอยู่นั้น...ก็มีเด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งออกมาจากในบ้านของพัช...พัชคลับคล้ายคลับคลาเด็กคนนี้มาก...เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน..ใช่แล้ว...เธอจำได้แล้ว...เด็กผู้หญิงคนนี้คือเด็กที่..บิ๊กช่วยเอาไว้ตอนเธอหลงทางที่สวนสาธารณะเมื่อสองปีที่แล้วที่เธอได้เจอบิ๊กครั้งแรกนั่นเอง..เด็กคนนี้มาอยู่ที่นี่...ก็แสดงว่า...เธอมองเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ไว้ผมเปียยาว แก้มของเธอแดงเรื่อๆเพราะการวิ่ง เธอวิ่งเข้ามาหาป้านิ่มกับพัช..เมื่อเธอเห็นพัช เธอก็มีแววตายินดีสุดขีด และก็ยกมือไหว้พัชอย่างอ่อนน้อม..
"อ๋อ...หนูแพทน่ะค่ะ..น้องสาวของพัชนะ ลูกของคุณพ่อคุณแม่อีกคน"ป้านิ่มเป็นคนแนะนำให้พี่น้องได้รู้จักกัน
น้องสาวเหรอ...พัชรู้สึกดีใจมากที่สุดที่รู้ว่าเธอยังมีน้องสาวอีกหนึ่งคนซึ่งน่ารักน่าเอ็นดูมากเสียด้วย...เธอนั่งลงและก็ยิ้มให้น้องแพท
"พี่พัชใช่ไหมคะ...คุณแม่เล่าให้น้องแพทฟังว่า พี่พัชเป็นพี่สาวของน้องแพท จริง ๆ นะคะ...พี่พัชไปอยู่กับพวกเรานะคะ..." น้องแพทเจื้อยแจ้วเสียงใส
พัชจับแก้มของน้องด้วยความเอ็นดูและก็ดึงเข้ามากอด.."พี่เป็นพี่สาวของน้องแพทค่ะ...ว่าแต่ออกมาแบบนี้คุณแม่อยู่กับใครล่ะคะ"...
น้องแพทมองหน้าพัชด้วยดวงตาที่ใสซื่อ ตาแป๋ว ๆ ของน้อง ทำให้กำแพงแห่งความรู้สึกของพัชทลายลงอย่างหมดสิ้น เธอไม่คิดน้อยใจกับยี่สิบปีที่ผ่านมาแล้ว เธอพร้อมจะอภัยและฟังทุกๆอย่างที่พ่อกับแม่ของเธอจะบอกให้เธอได้รับรู้
"อยู่กับคุณพ่อค่ะ คุณแม่รอพี่พัชอยู่นะคะ บ่นถึงพี่พัชทุกวันเลย น้องแพทสงสารคุณแม่ค่ะ"
น้องแพทพูดพลางมีสีหน้าที่สลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด...
พัชลูบศีรษะน้องสาวเบาๆ..."ไม่เป็นไรนะคะ พี่ก็อยู่นี่แล้วไง ไปค่ะ เราไปหาคุณแม่ด้วยกันนะ"
พัชพูดพลางยื่นมือให้น้องแพทจับไว้...ป้านิ่มมองภาพสองพี่น้องด้วยความตื้นตันใจ แต่ทันใดนั้นความกังวลใจก็แทรกซึมเข้ามา ใช่ อีกเรื่องที่พัชยังไม่รู้ เรื่องของเธอกับบิ๊ก...ป้านิ่มได้แต่ภาวนาในใจว่าขอให้ทุกอย่างราบรื่น และผ่านไปได้ด้วยดีด้วยเถิด ป้านิ่มกลัวเหลือเกินว่าบิ๊กกับพัชจะรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นไว้ไม่ไหว...
ป้านิ่ม พัช และน้องแพท กับเจ้าโมโม่อีกหนึ่งตัว เดินเข้าไปในบ้าน... และเมื่อเดินเข้าไปถึงในห้องที่ภัทรานอนพักอยู่ พัชก็เกือบจะสะกดกลั้นความตื่นเต้นดีใจไว้ไม่ไหว แม่...แม่ของเธอ...ที่เธอโหยหามาตลอดชีวิตมาอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว...แต่สภาพของภัทราตอนนี้กำลังหลับสนิทไปเพราะความเหนื่อยอ่อน เนื่องจากเมื่อคืนนี้เธอรอพัชอยู่ทั้งคืน แม้ป้านิ่มจะบอกว่าพัชไม่กลับมาในคืนนี้ แต่เธอก็ยังขอให้ป้านิ่มนำรูปถ่ายของพัชตั้งแต่เด็กๆมาให้เธอดู และดูจนกระทั่งหลับไป สมุดภาพของพัชยังแนบอยู่กับอกของเธอ...น้ำตาของพัชรื้นขอบตาขึ้นมาทันใด...
พีรวิชญ์ทำลายความเงียบโดยการพูดขึ้นมาว่า...
"พัชกลับมาก็ดีแล้วล่ะลูก ว่าแต่ภัคนนท์เป็นยังไงบ้าง"
น้ำตาของพัชที่รื้นขอบตานั้น บัดนี้ไหลลงมาอาบแก้ม เธอเช็ดน้ำตาออกอย่างเร็วๆ เพราะกลัวทุกคนจะผิดสังเกต แล้วตอบไปด้วยน้ำเสียงผิดปรกติว่า..
"ก็คงสบายดีน่ะค่ะ คุณพ่อมีอะไรกับเค้าเหรอคะ"
"เปล่าหรอกลูก" พีรวิชญ์ส่งสายตาบางอย่างให้กับป้านิ่มซึ่งป้านิ่มก็ดูจะเข้าใจได้ในทันที ป้านิ่มพาเจ้าโมโม่ออกไปข้างนอกด้วย เพื่อไปจัดการอะไรบางอย่าง...ที่ป้านิ่มกับพีรวิชญ์รู้แค่สองคน...ซึ่งเมื่อป้านิ่มออกไปแล้ว พัชก็นั่งลงข้างๆเตียงของภัทรา มีน้องแพทนั่งขนาบข้าง พีรวิชญ์นั่งลงที่โซฟา...ตอนนี้พวกเค้าอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน...พ่อแม่ลูก...อย่างแท้จริง...มีเพียงพีรวิชญ์เท่านั้น...ที่เข้าใจผิดว่าพัชเป็นลูกของชานนท์!!!...
เมื่อ"บิ๊ก" รู้สึกตัวงัวเงียตื่นขึ้นมา...เค้าก็รู้สึกปวดที่แผล...และเค้าก็เหลือบมองไปยังมือของตัวเองที่เค้าชกกำแพงเมื่อคืนนี้...เค้าพบว่า...มือของเค้าได้ถูกทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว...และก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
"พัช..." เค้าพึมพำเรียกชื่อเธอออกมา...และก็นึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืนนี้...
ความปวดร้าว และความรู้สึกผิดจู่โจมหัวใจเค้าอย่างรุนแรง...อา...เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ...เค้าเป็นห่วงความรู้สึกของเธอเหลือเกิน...เค้ารักเธอ...และเค้าก็รู้ว่า...เธอรักเค้ามากเช่นกัน...แล้วทำไมเค้าถึงทำร้ายหัวใจของตัวเอง...และที่สำคัญหัวใจที่แสนงดงามของเธอด้วย...เค้ารีบอาบน้ำ...และลงมาข้างล่าง และเค้าก็พบว่า พัชได้ทำอาหารไว้ให้เค้าเรียบร้อย และมีโน้ตแผ่นหนึ่งวางเอาไว้...เป็นลายมือของพัช...เค้ามองอาหารและโน๊ตของเธอด้วยความเจ็บปวดทวีคูณ...น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาช้าๆ...และเค้าก็ปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้น...เค้าหยิบโน๊ตขึ้นมาอ่าน...ซึ่งมีข้อความว่า...
"บิ๊ก"
ทานข้าวและอย่าลืมทานยาแก้อักเสบนะ ดูแลตัวเองดีๆ
อย่าให้แผลโดนน้ำ และก็ตอนนี้อย่าเพิ่งวาดรูปเลยนะ
มือเจ็บแบบนี้ ถ้าจะออกไปทุ่งหญ้าน่ะเอาเสื้อกันหนาวไปด้วยนะ
บิ๊กชอบลืมเรื่อยเลย ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา
ลาก่อนนะ...พัชจะไม่มีวันลืมบิ๊กเลย...
"ลาก่อน" เค้าอ่านคำนี้กลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น...และเค้าก็อ่านโน๊ตของเธอซ้ำไปซ้ำมารอบแล้วรอบเล่า...
"ไม่นะพัช...เราต้องไม่จบแบบนี้" เค้าพูดกับโน๊ตของเธอ...เค้ามองอาหารให้เธอทำให้...เป็นสิ่งที่เค้าโปรดปรานทั้งสิ้น...พัชเอาใจใส่เค้าเสมอ จดจำทุกรายละเอียด แม้กระทั่งเรื่องที่เค้าคาดไม่ถึง เธอจำได้ขึ้นใจว่าเค้าชอบอะไร ไม่ชอบอะไร...เค้าทานอาหารให้เธอทำไว้ให้ทั้งน้ำตา...น้ำตาของเค้าไม่ยอมหลุดไหลเลย...และก็ดูเหมือนว่าเค้าเต็มใจให้มันไหลอยู่แบบนี้...เค้าทำตามที่พัชบอกไว้ทุกอย่าง ทานข้าว และทานยาที่พัชเตรียมไว้ให้เค้า...และตอนนี้เค้าไม่ต้องคิดแล้วว่าต่อจากนี้เค้าจะทำอะไร...เค้าจะต้องไปปรับความเข้าใจกับเธอ...มันคงถึงเวลาแล้ว...ที่เค้าจะบอกสิ่งที่เค้าเก็บไว้แค่ในใจ...ให้เธอได้รับรู้...ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป...เค้าได้แต่ภาวนาสุดหัวใจว่า...ตอนนี้คงยังไม่สายเกินไป...เค้าหวังเหลือเกิน...
ที่บ้านของพัช...
เมื่อภัทราได้พบกับพัช ลูกสาวที่เธอรอคอยอยากพบมาตลอดชีวิตแล้ว สองแม่ลูกก็กอดกันร้องไห้อยู่เนิ่นนาน...และดูเหมือนว่าอาการป่วยของภัทราจะดีขึ้นมากอย่างน่าแปลกใจ...ซึ่งเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับทุกๆคน...ภัทรา พีรวิชญ์ และป้านิ่ม ได้เล่าเรื่องราวในอดีตให้เธอได้ฟัง ทำให้เธอไม่รู้สึกแคลงใจในความรักของพ่อแม่อีกต่อไป...ดูเหมือนว่าบ้านหลังนี้จะมีแต่ความสุขมาเยือน ณ ขณะนี้ ไม่มีใครเลยที่สังเกตความผิดปรกติของพัช...
สามวันผ่านไปแล้ว...ที่เธอกับบิ๊กไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย...เธอคิดถึงและเป็นห่วงเค้ามาก เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าเป็นยังไงบ้างแล้ว...เค้าเองก็เงียบหายไปเช่นกัน...เธอแอบคิดน้อยใจว่า...เค้าตั้งใจจะให้เรื่องระหว่างเธอกับเค้าจบแบบนี้จริง ๆ ใช่ไหม...เธอไม่ได้รู้ว่า พีรวิชญ์ และ ป้านิ่ม ได้พูดคุยอะไรกับบิ๊ก...เมื่อสามวันที่แล้ว...ไม่ใช่ว่าป้านิ่มไม่รับรู้ถึงความเศร้าซึมของพัชที่เธอพยามไม่แสดงออก...แต่ป้านิ่มไม่อยากพูดถึงต่างหาก อยากให้กาลเวลาทำให้อะไรหลายๆอย่างคลี่คลายและดีขึ้น ซึ่งก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่า จากนี้เรื่องราวจะดำเนินต่อไปอย่างไร...
เด็กหนุ่มสาวสองคน...ที่รักกันเหลือเกิน...กับความผิดพลาดในอดีต...อดีตที่ยังไม่กระจ่างว่าเรื่องจริงเป็นอย่างไร...จะเป็นอย่างไรต่อไปหนอ...คนที่เจ็บปวดและทรมานที่สุด...ก็คงจะเป็นเด็กสองคนนี้ "บิ๊ก" กับ "พัช"...ป้านิ่มเสียใจเหลือเกินที่ช่วยอะไรพัชกับบิ๊กไม่ได้เลย...ทั้งๆที่ป้านิ่มอยากจะให้ทั้งสองคนได้ลงเอยกันใจจะขาด...แต่ก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้...นี่ป้าจะทำยังไงดี...พีรวิชญ์เองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน...เค้ารับรู้ดีว่า...สิ่งที่เค้าทำลงไป...ทำร้ายบิ๊กกับพัชเหลือเกิน...แต่เค้าก็คิดว่า...หนทางนี้เป็นทางที่ดีที่สุดแล้ว...ดีสำหรับใครล่ะ...
ย่างเข้าสู่วันที่ 4...ซึ่งพัชทนรออย่างทรมานแบบนี้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว...เธอตัดสินใจว่าเธอจะต้องไปพบกับบิ๊กอีกครั้ง...อย่างน้อยก็น่าจะดีกว่าทนรออย่างเจ็บปวดแบบนี้...
"หนูพัช...จะไปไหนน่ะลูก" ป้านิ่มถามเมื่อเห็นพัชกำลังจะออกจากบ้านโดยอุ้มเจ้าโมโม่ไว้กับอก...
"ไปหาบิ๊กค่ะ พัชต้องไปคุยกับเค้าค่ะป้า"
"แต่ป้าว่า รออยู่ที่บ้านไม่ดีกว่าเหรอคะ เดี๋ยวบิ๊กก็ต้องมาหาหนู" ป้านิ่มกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น
"ไม่รู้สิคะป้า พัชอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมระหว่างเราถึงได้เป็นแบบนี้" พัชบอกด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด
"เอาล่ะค่ะ ป้ายอมแพ้ ไปเถอะค่ะ ป้าจะดูแลทุกคนเองนะ ไม่ต้องห่วงคุณแม่หรอก" ป้านิ่มยิ้มเป็นเชิงให้กำลังใจ
พัชเดินมากอดป้านิ่ม ป้านิ่มลูบศีรษะพัชเบาๆ
"โชคดีนะลูก" ป้านิ่มอวยพร
"ขอบคุณค่ะป้า"
ป้านิ่มมองพัชอุ้มเจ้าโมโม่ออกไปด้วยหัวใจที่บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร จากนี้จะเกิดอะไรขึ้นนะ
หน้าส่วนตัว
364
