11 พฤศจิกายน 2547 17:10 น.
Pat_Big
หลังจากที่หญิงสาวนิ่งคิดอยู่สักครู่ เธอจึงตัดสินใจถามเค้าว่า
"ทำไมคุณถึงอยากให้ฉันเป็นแบบวาดรูปล่ะคะ ในเมื่อคุณไม่รู้จักฉันมาก่อน"
ชายหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วถามเธอว่า
"ผมชื่อบิ๊ก แล้วคุณชื่ออะไรครับ"
"ฉันชื่อพัชค่ะ" หญิงสาวออกจะแปลกใจเล็กน้อยที่เค้าไม่ตอบคำถามเธอแล้วยังมาย้อนถามเรื่องอื่นอีก
" เรารู้จักกันแล้ว ผมวาดรูปคุณได้รึยัง" ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวอย่างรอคำตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
"อืม แต่คุณยังไม่ตอบฉันเลยว่าทำไมคุณถึงอยากให้ฉันเป็นแบบให้ล่ะ" หญิงสาวเป็นฝ่ายมองหน้าชายหนุ่มอย่างจริงจังบ้าง
"ผมไม่เคยวาดรูปผู้หญิงมาก่อนเลย คุณเป็นคนแรกที่ผมกล้าขอให้เป็นแบบให้ เพราะว่า.."
เหมือนชายหนุ่มจะพูดต่อแต่เค้าหยุดไปกระทันหันแล้วก็หันไปหยิบกระดาษและดินสอขึ้นมาเตรียมจะวาดรูป
หญิงสาวแปลกใจที่เค้าหยุดพูดไปซะเฉยๆอย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้ไต่ถามอะไร เพียงแต่บอกเค้าไปว่า
"ก็ได้ค่ะ ฉันจะเป็นแบบให้คุณวาดรูปเพื่อตอบแทนเรื่องเจ้าโมโม่ และก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่เราได้รู้จักกัน คุณอยู่ที่หมู่บ้านนี้ใช่มั้ยคะ" หญิงสาวถามพลางหลบซ่อนอะไรบางอย่างที่อยู่ในแววตา
"ใช่ครับ แล้วผมก็ชอบมาที่นี่ ผมมาที่นี่บ่อยๆ อ้าว เจ้าโมโม่ตื่นแล้วล่ะครับ คุณช่วยอุ้มเจ้าโมโม่ให้เป็นแบบให้ผมวาดรูปด้วยได้มั้ยครับ"
เจ้าโมโม่ตื่นและวิ่งเข้าไปหาหญิงสาว มันดีใจมากที่ได้เห็นหน้าเจ้าของที่มันรัก และมันก็นั่งนิ่งให้ชายหนุ่มวาดรูป
ระหว่างที่ชายหนุ่มวาดรูป หญิงสาวก็แอบมองทุกอิริยาบถของเค้า ไม่ว่าเค้าจะทำหน้าจริงจัง ยิ้ม หัวเราะ และครุ่นคิด หญิงสาวก็เดาเอาเองว่า ผู้ชายคนนี้มีอะไรลึกๆที่คนที่ไม่รู้จักเค้าไม่มีทางรู้ และหญิงสาวก็ไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่เธอเดานั้น เป็นสิ่งที่คนอื่นไม่เคยคิดได้มาก่อนและไม่เคยอยากจะค้นหามันเลย
เค้าวาดรูปหญิงสาวอยู่ครึ่งชั่วโมง แล้วจึงเอ่ยปากบอกเธอว่า
" เสร็จแล้วล่ะครับ อืม ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยเป็นแบบให้ผม ขอบคุณมากนะเจ้าโมโม่ นั่งนิ่งเชียว อยากเป็นนางแบบใช่มั้ยเราน่ะ" ประโยคหลังชายหนุ่มหันไปพูดกับเจ้าโมโม่พลางอุ้มมันขึ้นมา มันเลียหน้าเค้า ทำให้เค้าหัวเราะซะยกใหญ่ ไม่รู้ตัวเลยว่ามีแววตาคู่หนึ่งมองเค้าอยู่ ด้วยความรู้สึกหลายๆอย่างปะปนกัน
หญิงสาวรู้สึกประทับใจ เพราะว่าเค้าเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้เธอรู้สึกว่า การพูดคุยกับสุนัขหรือแม้แต่สิ่งต่างๆรอบตัวไม่ได้เป็นเรื่องที่น่าขันเลย เค้าพูดกับเจ้าโมโม่ และตอนที่เค้ากำลังวาดรูป เธอก็ได้ยินเค้าพึมพำกับตัวเอง เหมือนพูดกับสายลม แสงแดดอะไรทำนองนั้น
" คุณ คุณครับ เป็นอะไรไปรึป่าว " ชายหนุ่มชะโงกหน้าเข้ามามองหน้าหญิงสาว ครู่หนึ่งที่สายตาทั้งสองคู่ประสานกัน และนาทีนั้นเหมือนกับว่าทั้งคู่ตกอยู่ในภวังค์
เสียงเห่าของเจ้าโมโม่ที่เห่ากระต่ายป่า ทำให้ทั้งสองได้สติกลับคืนมา หญิงสาวรีบก้มหน้าและตามไปอุ้มเจ้าโมโม่กลับมา
"เจ้าโมโม่เห็นกระต่ายป่าน่ะค่ะ ก็เลยคงอยากเล่นด้วยมั้งคะ ขอบคุณมากนะคะ ที่ให้ฉันกับเจ้าโมโม่ได้เป็นแบบ นี่เป็นครั้งแรกเลยค่ะที่มีคนขอให้ฉันเป็นแบบให้ เจ้าโมโม่ไม่เคยอยู่นิ่งๆได้นานขนาดนี้เลย คุณทำยังไงเหรอคะ"
"อืม ผมเป็นพ่อมดน่ะ" ชายหนุ่มทำหน้าขึงขัง
หญิงสาวทำหน้าตาไม่ถูก ไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร สีหน้าของเธอเลยทำให้เค้าหัวเราะเสียยกใหญ่
"ผมอำคุณเล่นน่ะครับ คุณเชื่อด้วยเหรอ " ชายหนุ่มยังหัวเราะซะจนตาของเค้าริบหรี่
หญิงสาวอดหัวเราะไปกับเค้าไม่ได้ " คุณนี่แปลกดีนะคะ ฉันนึกว่าคุณจะเป็นพวกชอบสันโดษ ไม่ชอบวุ่นวายกับใคร และที่สำคัญ หัวเราะไม่เป็น พูดเล่นไม่เป็นซะอีก " หญิงสาวทำหน้าเจื่อนๆ สำนึกผิดที่คิดตัดสินคนอื่นโดยที่ยังไม่ได้รู้จักตัวตนของเค้าเลย
" คุณนี่พูดตรงดีนะครับ เอาเป็นว่า เรามาเป็นเพื่อนกันนะ แล้วต่อไปนี้จะเรียกว่า พัข เฉยๆ พัชก็เรียกว่า บิ๊กเฉยๆนะ ไม่ต้องมีคุณมีผม โอเคมั้ย " ชายหนุ่มยื่นนิ้วก้อยมาให้เธอ
"อะไรอ่ะคะ ต้องเกี่ยวก้อยสัญญาด้วยเหรอ เหมือนเด็กๆเลยเนาะ" ทั้งเธอและเค้าต่างก็ยิ้มให้กัน และพูดพร้อมกันว่า " ต่อไปนี้เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป"
หญิงสาวยื่นนิ้วก้อยให้ชายหนุ่ม ทั้งสองเกี่ยวนิ้วกันไว้สักครู่พลางรู้สึกประหลาดๆอย่างบอกไม่ถูก แล้วต่างคนก็ต่างช่วยกันเก็บของแล้วจึงเดินเข้าหมู่บ้านไปด้วยกัน
8 พฤศจิกายน 2547 11:50 น.
Pat_Big
วันนี้...ก็เหมือนกับทุกๆวัน...เธอยังคงนำดอกกุหลาบสีขาวหนึ่งดอกมา ณ ที่แห่งนี้...เป็นประจำ..ที่แห่งนี้เป็นที่สุดท้ายที่เธอได้เจอเค้า...และนับจากวันนั้น..2ปีผ่านไปแล้ว..เธอก็ไม่เคยได้เจอเค้าอีกเลย...
แต่ในหัวใจของเธอนั้น...ไม่เคยหมดหวังหรือเสื่อมศรัทธาต่อความหวังเลย..เธอยังคงรอเค้าด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง...เธอไม่ได้ต้องการอะไร..เธอต้องการเพียงแค่นำดอกกุหลาบสีขาวซึ่งเค้าเคยบอกไว้ว่า "ที่เค้าชอบดอกกุหลาบสีขาว เพราะว่ามันบริสุทธิ์ เค้าอยากให้ความรักของเค้า เป็นรักแท้ที่บริสุทธิ์เหมือนดอกกุลาบขาวนี้"มามอบให้เค้า...และได้บอกเค้าในสิ่งที่เค้าเคยอยากฟังเมื่อสองปีที่ผ่านมา...ก็เท่านั้น...
เธอไม่เคยกังวลว่าถ้าเค้ามีใครอยู่แล้ว เธอจะทำยังไง...เพราะสิ่งที่เธอต้องการก็คือ ได้บอกว่า "เธอรักเค้า...เพราะเค้าเป็นอย่างที่เค้าเป็น เธอไม่ได้รักเค้าเพียงเพราะแค่รูปลักษณ์ภายนอกของเค้าอย่างที่ใครๆเข้าใจ".. อย่างที่เค้าอยากได้ยินแล้วเธอก็ไม่เคยเอ่ยปากบอกเค้าเลยจนมันอาจจะสายเกินไป...ในความรู้สึกของคนอื่น..แต่สำหรับเธอแล้ว..ไม่ว่าจะอีกกี่ปี..เธอก็จะรอบอกคำนี้กับเค้า...แม้ว่าจะรอจนลมหายใจสุดท้ายของเธอก็ตาม...
ที่ตรงนี้...เป็นทุ่งหญ้าใกล้ๆหมู่บ้านที่เธอและเค้าอาศัยอยู่...มีแม่น้ำสายเล็กๆที่ใสสะอาด...มีดอกไม้ป่านานาชนิด...ที่ออกดอกแข่งกันบานเต็มไปหมด...เค้าชอบที่นี่มาก ไม่ว่าเค้าจะมีความรู้สึกแบบไหน เค้ามักจะมาที่นี่...และที่นี่เอง..ที่ทำให้เธอกับเค้าได้เจอกัน
....เธอยังจำวันนั้นได้ดี...เหมือนกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้นี่เอง....
ทุ่งหญ้าหน้าร้อน....ดอกไม้จะออกดอกสีสดใสบานเต็มทุ่งไปหมด...นกและสัตว์ป่าหลายชนิดออกมาวิ่งเล่นราวกับว่าจะทำจิตใจให้ผ่องใสแข่งกับอากาศร้อน...ถึงแม้ว่าจะเป็นหน้าร้อน..แต่อากาศที่ทุ่งหญ้าแห่งนี้นับว่ากำลังดีทีเดียว...มีแสงแดดสาดส่อง..สายลมที่พัดผ่านตลอดเวลา...และมีแม่น้ำที่ทำให้ดูสบายตาสบายใจมากยิ่งขึ้น....
ชายหนุ่มคนหนึ่ง...กำลังนั่งวาดรูปอยู่อย่างผ่อนคลาย...สีหน้าและแววตาของเค้าดูมีความสุขและอ่อนโยน...แต่ภายในตาคู่นั้น..แฝงความเศร้าเอาไว้ลึกๆ...ลึกจนคนรอบข้างเค้าไม่เคยได้สังเกตเห็นเลยแม้แต่คนเดียว...
เค้ากำลังวาดรูปดอกไม้นานาชนิดในทุ่งหญ้านี้...เค้าเป็นผู้ชายที่บางครั้งก็ชอบวาดอะไรที่ผู้ชายคนอื่นไม่วาดกัน...เค้าเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว จัดว่าเป็นที่หมายปองของสาวๆทั่วๆไป...เวลาที่เค้ายิ้ม..ไม่ใช่แค่ปากเค้าเท่านั้นที่แสดงว่าเค้ากำลังยิ้ม..แต่ดวงตาและหัวใจของเค้าก็ยิ้มด้วย...แต่เค้าเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึก จึงไม่ค่อยมีใครเข้าใจความเป็นตัวของเค้านัก...แต่เมื่อเวลาที่เค้าแสดงความรู้สึกแล้ว...จะสัมผัสได้ทันทีว่ามันออกมาจากหัวใจของเค้าจริงๆ...
ขณะที่เค้ากลังเพลิดเพลินกับการวาดรูปอยู่นั้น...มีสุนัขสีขาวตัวเล็กๆตัวนึง...วิ่งมาใกล้ๆเค้า..แล้วหมอบลงตรงใกล้ๆกับที่ๆเค้านั่ง..มันตัวสั่น..เหมือนกับว่ากลัวอะไรบางอย่าง..จริงๆแล้วมันหลงทางมาจนถึงทุ่งหญ้าแห่งนี้...เมื่อมันเห็นเค้ามันจึงวิ่งเข้ามาหา...
เค้ารู้สึกแปลกใจว่า..สุนัขตัวนี้ออกจะแปลกๆ..ทำไมมันไม่กลัวชายแปลกหน้าอย่างเค้าเลย..กลับมาหมอบลงใกล้ๆเค้า..ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน...
"ว่าไง..เจ้าหมาน้อย..หนีอะไรมาเหรอ..แล้วมาที่นี่ได้ยังไง " ชายหนุ่มอุ้มเจ้าสุนัขน้อยขึ้นมา...มันครางหงิงๆ แล้วก็เลียมือเค้า...เค้าหัวเราะแล้วพูดว่า "หิวล่ะสิเจ้าน่ะ เอ้า นี่ ฉันมีแซนวิชนะ แต่ว่าฉันให้เธอก็แล้วกันนะ ฉันยังไม่หิวหรอก"
เจ้าสุนัขน้อยกินแซนวิชของเค้าเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว...แล้วมันก็หลับไปแทบเท้าเค้านั่นเอง...เค้ามองมันอย่างเอ็นดู...ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เจ้าสุนัข..." หลงทางและหิวโซมาเชียว พอกินอิ่มก็เลยหลับ ท่าทางจะเหนื่อย" เค้าจึงลูบหัวมันเบาๆ ก่อนที่จะหันไปวาดรูปต่อ...
สิบนาทีต่อมา..เค้าได้ยินเสียงเรียก..."โมโม่ อยู่ไหน ออกมาหาพัชเถอะ..โมโม่ กลับบ้านเรานะ..โมโม่" เป็นเสียงหญิงสาว เค้าเข้าใจในทันทีว่า "อ๋อ มาตามหาเจ้าตัวนี้ล่ะสินะ หนีเจ้าของมาใช่มั้ยเรานี่ ซนจริงๆเลยนะ" เค้ากำลังจะอุ้มเจ้าโมโม่ไปหาเจ้าของเสียงนั้น แต่หญิงสาวก็วิ่งกระหืดกระหอบมาถึงทุ่งหญ้าพอดี...
ทันทีที่เธอเห็นเจ้าโมโม่...เธอกลับไม่ได้มองมัน...แต่มองชายหนุ่มคนนี้...คนที่เธอรู้สึกคุ้นหน้า...เธอมองเค้าอยู่สักพัก เค้าจึงเอ่ยปากว่า.."คุณเป็นเจ้าของเจ้าตัวนี้ใช่มั้ยครับ " หญิงสาวสะดุ้งก่อนตอบเล็กน้อย " เอ่อ ใช่ค่ะ คือฉันไปซื้อของแล้วเจ้าโมโม่ก็แอบตามไปด้วย แต่คงจำทางกลับบ้านไม่ได้ ก็เลยหลงมาที่นี่น่ะค่ะ "
เค้ายิ้มให้เธอ เธอรู้สึกแปลกๆกับรอยยิ้มนั้น มันดูอบอุ่นอย่างมากมาย อย่างที่เธอไม่เคยได้เจอใครยิ้มแล้วทำให้เธอรู้สึกแบบนี้ได้เลย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกแบบนี้...
"ผมก็คิดว่าเจ้าตัวนี้คงหลงทางมา และท่าทางจะหิวมากด้วย พอกินอิ่มก็เลยหลับไปน่ะครับ" หญิงสาวเหลือบไปเห็นกล่องแซนวิชที่ว่างเปล่า..เธอหน้าแดงแล้วพูดว่า..."ตายจริง เจ้าโมโม่แย่งแซนวิชคุณกินหมดเลย ขอโทษด้วยนะคะ ถ้ายังไงฉันจะชดใช้ให้ค่ะ"
ชายหนุ่มหัวเราะ...พลางพูดว่า..."ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยินดีให้มันกินเอง ทุกๆอย่างในโลกนี้ก็เหมือนกัน ถ้าผมยินดีจะให้ ผมจะไม่รับอะไรคืนตอบแทนหรอกนะครับ เอาเป็นว่าถ้าคุณอยากจะตอบแทนผม ช่วยเป็นแบบให้ผมวาดรูปแทนละกัน..."
หญิงสาวประหลาดใจมาก...ที่เค้าขอให้เธอเป็นแบบ ทั้งๆที่เค้ายังไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ เธอนิ่งและคิด...............
หน้าส่วนตัว
476
