2 สิงหาคม 2555 22:24 น.
papaanan
บทสุดท้ายของนิยายรัก ของ หยก บูรพา
(ก็แค่บางอารมณ์ ที่คิดถึง!..เพียงอยากนำมาบันทึกไว้)
๏ จริงหรือนี่ที่ว่ารักเราจักร้าว
นึกแล้วหนาวเหน็บนักแก้วรักเอ๋ย
รสสัมผัสอ่อนละมุนที่คุ้นเคย
ไยจึงเผยรสร้างจืดจางกัน
เราเคยร่วมใจฝันว่าวันหนึ่ง
เราจะถึงวันที่งามเหมือนความฝัน
ฟ้าสีทอง ดอกไม้บาน ธารพระจันทร์
และรักอันคงค่าสถาพร
ฉันเฝ้ารอคอยวันที่ฝันไว้
รอด้วยรักด้วยใจไม่ถ่ายถอน
แต่นี่สร้อยสายสวาทมาขาดตอน
เธอกล้ารอนลงด้วยมือเธอหรือไร
เมื่อเธอสิ้นเสน่หามาสนอง
รักที่ปองมอดหมดความสดใส
แผลรักร้ายบ่อนทั่วเนื้อหัวใจ
จะต้องปวดร้าวไปถึงไหนกัน
ดอกรักบานในหัวใจใครทั้งโลก
แต่ดอกโศกบานในหัวใจฉัน
และอาจเป็นเช่นนี้ชั่วชีวัน
เมื่อรักอันแจ่มกระจ่างกลับร้างไกล
นิยายรักยืดยาวของเรานั้น
คงไร้วันสดชื่นขึ้นบทใหม่
หมดความหมายที่จะรอกันต่อไป
เพราะเปลวไฟรักดับลงกับตา ๚
ผลงานของ หยก บูรพา หรือเฉลิมศักดิ์ (ศิลาพร) รงคผลิน
1 สิงหาคม 2555 17:46 น.
papaanan
อย่ากังวล ถึงมัน อนาคต
อย่าสลด กับความหลัง ที่ฝังจิต
แล้วอยู่อย่าง คนกล้า ท้าชีวิต
ฝ่าวิกฤต ปัจจุบัน ให้มันดี
ทำวันนี้ ให้มัน ดีที่สุด
อย่าได้หยุด ศรัทธา แล้วผละหนี
เดินไปตาม ความเชื่อมั่น ที่ตนมี
เพียงเท่านี้ ก็ถึงฝั่ง ที่หวังไว้
ทำไปแล้ว ไม่ต้องคิด ว่าผิดถูก
จะเกิดทุกข์ อย่าย้ำคิด ผิดวิสัย
อย่าย้ำทำ เพราะคิดแล้ว จึงทำไป
สิ่งต้องการ เอาให้ได้ ในทุกทาง
มีสิ่งใด ยิ่งใหญ่เกิน ใจมนุษย์
ไปให้สุด ไม่ต้องแคร์ แม้ผีสาง
เมื่อชีวิต ยังต้องเดิน ต้องมีทาง
อย่ากลับหลัง ถอดใจ ก่อนไปถึง!..
อนันต์ อนันทชัยวรกุล ๒๕๕๔
ศรัทธาด้วยใจ...ไม่แปรเปลี่ยน!..
หน้าส่วนตัว
3015
