15 กันยายน 2554 16:23 น.
++PanizzZ++
วันนี้อาจจะเหนื่อยอ่อนล้า
กับปัญหามากมายถาโถมใส่
หมดหวังหมดพลังหมดแรงใจ
เหนื่อยเกินไปที่จะสู้กับมัน
ลองหยุดหลับตาพักแม้สักนิด
มองชีวิตให้กว้างกว่าที่ฝัน
ปัญหามากมายหลายร้อยพัน
อาจเพียงแค่รอวันจะผ่านไป
อาจเป็นบททดสอบความแข็งกล้า
ที่เย้ยท้ากำลังใจอันยิ่งใหญ่
อาจเป็นมรสุมที่วัดใจ
ว่าข้างในเรานั้นยังแกร่งพอ
กำลังใจตรงนี้มีให้เสมอ
ขอเถิดเธอขอจงอย่าได้ท้อ
ยิ้มสักนิดพักสักหน่อยเถิดเธอหนอ
ไม่นานเกินรอ ทุกอย่างจะดีเอง
13 กันยายน 2554 22:34 น.
++PanizzZ++
ยามไม้ผลัดใบร่วงสู้พื้น
ทิ้งตัวคืนธรรมชาติผู้สร้างสรรค์
จนนาทีสุดท้ายใบไม้นั้น
ยังยืนยันก่อประโยชน์ให้ผืนดิน
ตัวเราตายไปแค่กายหยาบ
บุญหรือบาปเรานั้นหาได้สิ้น
ร่างเราเผาไปไม่ให้อะไรคืนถิ่น
ไม่เหลือให้ยลยินจดจำ
น่าอายใบไม้เป็นหนักหนา
เกิดมาไร้ค่าตายไปยังน่าขำ
ตอนมีลมหายใจไม่เคยคิดทำ
ช่างเลิศล้ำจริงหนอตัวคน
ตอนนี้มีชีวิตยังเหลือเวลา
มาเถิดมา มาร่วม แสวงผล
ทำความดีทิ้งไว้ให้ยินยล
ให้ได้ชื่อว่าเป็น "คน" อย่างภาคภูมิ
11 กันยายน 2554 16:46 น.
++PanizzZ++
จะรู้ฟ้านี้สวย
ต้องดูด้วยดวงตาอิ่มความฝัน
จะรู้ความหมายของกันและกัน
จะต้องแบ่งปันและให้อภัย
จะรู้คุณค่าตน
เมื่อผ่านพ้นอุปสรรคยิ่งใหญ่
จะรู้ความหมายของอะไร
ต้องใช้ใจไปสัมผัสมัน
11 กันยายน 2554 16:26 น.
++PanizzZ++
หมดแรงหมดกำลัง...........หมดความหวังหมดศรัทธา
หมดสิ้นเนื้อประดา...........หมดเวลาและหมดใจ
หมดสิ้นไปทุกอย่าง..........แต่เหลือค้างความทุกข์ไว้
หมดอะไรหมดไป.............แต่อย่าหมดคุณค่าตน
ชีวิตยังคงอยู่...................และรับรู้ความสับสน
ทดสอบความอดทน.........เพื่อให้คนเป็นเพชรงาม
วันนี้อาจเหนื่อยอ่อน.........จนบั่นทอนคิดผลีผลาม
อะไรหมดก็ตาม...............แต่อย่าหมดกำลังใจ
^___^
2 กันยายน 2554 23:23 น.
++PanizzZ++
ภายหลังฟ้าคำราม.ฉันเฝ้าถามถึงสายฝน
เหตุใดจึงทิ้งตน.จากเบื้อบนสู่ผืนดิน
ฟ้ากว้างนั้นคงเศร้า.จึงสีเทาเป็นอาจิณ
สายฝนที่หลั่งรินคือน้ำตาฟ้าเบื้อบน
เมฆม้วนก่อเป็นก้อน..จากเคยว่อนไหววกวน
มืดครึ้มทุกแห่งหนบีบใจคนให้โศกา
ฟากฟ้าคงเหงาหงอย.จึงต้องปล่อยน้ำในตา
เหม่อมองทุกชีวา.จากเบื้อบนอย่างเดียวดาย
คำตอบของคำถาม.ที่ฟ้าครามนั้นหลั่งสาย
เป็นฝนหล่นโปรยปราย.แท้จริงนั้นเป็นเช่นไร
ฝนตกดังเปาะแปะ....ตกกระแซะดินหวั่นไหว
คือสารจากฟ้าไกล..ฝากจากคิดกับฝนมา
ถ่ายถอดความรู้สึก.ตกผลึกความโหยหา
กลั่นถ้อยรจนา.เป็นพิรุณร่วงหล่นดิน
หลากความถามเรื่องฝนหลากเหตุผลที่ยลยิน
ฝนเอยเจ้าโบยบินร่วงจากฟ้ามาอย่างไร
ฝนตกเพราะกบร้อง.เนื่องจากท้องมันโหยไห้
ข้าวดิบที่กินไป..เพราะหยาดฝนหล่นรดมัน
เมื่อเยาว์เคยได้ยินเป็นเพลงพิณขับกล่อมฝัน
เชื่อไปยังงงงันจึงต้องถามความต่อไป
เร่งรื้อค้นตำรา..เหตุใดหนาถึงเกิดได้
ละอองฝนโปรยปราย.เย็นชุ่มชื้นแผ่นพื้นดิน
ไอร้อนดวงทิวา.ก็พัดพานทีสิ้น
จากสายธารน้ำริน..ระเหยไห้กลายเป็นไอ
เกิดก่อเป็นก้อนเมฆเพื่อสรรเสกฝนหยดใหม่
ทิ้งตัวละลิ่วไหวหลั่งลงพื้นตามตำรา
โอ้ว่าน่าเชื่อถือ.ฝนนั้นคือสายธารา
ลอยล่องสู่ฟากฟ้า..แล้วตกมาเป็นฝนพรำ
ไทยเรานั้นโชคดี..ธ ทรงมีพระทรงธรรม
ฝนหลวงโครงการล้ำ..พระราชทานมา
ฝนตกเพราะอะไรเพราะพระทัยองค์มิ่งฟ้า
ห่วงใยไพร่ประชาให้สุขพริ้มความร่มเย็น
ฟ้ากว้างจะโหยไห้หรือห่วงใยพื้นรำเค็ญ
กบร้องกระโดดเต้น....หรือธาราระเหยไอ
ต่างไม่ใช่สำคัญ..เหตุผลนั้นช่างกว้างใหญ่
ธ สร้างธารน้ำใจ....เป็นสายฝนเลี้ยงคนดี
จากนี้หายสงสัย..ว่าทำไมสายฝนนี้
หลั่งรินสายนที....บารมีพระภูมินทร์
หน้าส่วนตัว
1791
