2 สิงหาคม 2554 01:55 น.

ลืม

เดินทางล่องลอยดุจสายลม
ใช้ฟ้าห่มแทนผ้ากันหนาวสั่น
ใช้ดินรองร่างกายคลายหนาวพลัน
ใช้เมฆกั้นกันตัวจากโลกา
เดินทางเรื่อยๆไร้จุดหมาย
ตราบฟ้าปลายยังคงทอดตัวหา
กั้นตัวเองจากอดีตวันเวลา
อยู่กับเมฆฝนฟ้าสบายใจ
ยังคงใช้ชีวิตเดินทางอยู่
แม้ไม่รู้ปลายทางคือที่ไหน
มีความสุขกับชีวิตล่องลอยไป
อยู่ที่ใด อยู่ที่ใด อยู่ที่ใด
เดินทางไปกับหมอกจางสีขาวๆ
ที่บางคราวหมอกก็หนาน่าสงสัย
แต่นี่ฟ้านั่นผืนดินนู่นเมฆไง
เดินต่อไปไม่มีอะไรที่น่ากลัว

แล้วช่วงหนึ่งของการเดินทาง
กลับพบความเลือนลางในมุมสลัว
ภาพบางอย่างค่อยๆก่อตัว
ปวด ฉันปวดหัว อะไรกัน
จากภาพนิ่งค่อยๆหมุนช้าๆ
เวลาค่อยๆย้อนกลับห้วงฝัน
เรื่องราวค่อยๆถักทอเป็นร้อยพัน
ชายผู้นั้น อยู่ตรงนั้น ฉันเห็นเขา
โอ๊ย โอ๊ย ปวด ปวดหัว อีกแล้ว
เสียงแผ่วๆลอยเข้ามาให้คิดเหงา
เห็นเมฆขาวปกคลุมทางอีกแล้วเรา
ไม่มีเขา ชายผู้นั้น ภาพฝันใด
ยังคงเดินทางเรื่อยๆไปต่อ
ไม่คิดท้อไม่มีจุดหมายไหน
นอนห่มฟ้าตากดินสุขเรื่อยไป
ไม่ต้องรับรู้อะไรให้ทุกข์ทน

ในห้องแคบผนังสีจางๆ
มีร่างบางดูเลื่อนลอยหมองหม่น
เธอยิ้มมีความสุขอยู่เพียงตน
ไม่คิดสนไม่แยแสใครต่อใคร
ไม่มีฟ้ากว้างโอบเธอกันลมหนาว
ไม่มีเรื่องราวเดินทางไปที่ไหน
มฆหมอกไร้ไม่พบแม้เพียงเงา
เพราะนี่คือห้องสี่เหลี่ยมธรรมดา
ที่กั้นเธอกับโลกาใบเก่าๆ
ลืมความเจ็บลืมความทุกข์ ลืมลืมเขา
อยู่ในเงาหมอกฝันกั้นตัวเอง