19 พฤศจิกายน 2547 14:16 น.
oละอองน้ำo
ฉันเป็นพนักงานห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง วันนั้นเป็นวันเงินออกค่ะ... ดีใจจังอิอิ...ฉันกับเพื่อนๆเลยนัดที่จะโดดงานเพื่อไปเที่ยวกัน"หวานพรุ้งนี้ไปเที่ยวทะเลกันนะ"เพื่อนฉันพูดและก็เดินบอกเพื่อนคนอื่นๆอีกและเพื่อนฉันก้ตะโกนมาอีกว่า"ห้ามลืมนะโว้ยไม่งั้นโดนแน่" ฉันไม่เคยปฏิเสธเพื่อนเลยสักครั้ง...เช้าของอีกวันเรานัดเจอกันที่หน้าห้างที่เราทำงานกัน..."มากันยังนัด8.00มากันซะเกือบ9.00โมงรอตั้งนาน" ฉันบ่นกับเพื่อนด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีเท่าไหร่นักเพราะว่าปล่อยให้ฉันรอคนเดียวมาเกือบชั่วโมง..."หวานไปเร็วเดี๋ยวไปหาอีส้มที่บ้านมันอีก"เพื่อนฉันพูดพร้อมวิ่งขึ้นรถไป"ไรกันว่ะ" ฉันพูดพร้อมกันทำหน้าเซ็งเล้กน้อยและนึกในใจว่า ...รู้งี้ไม่หยุดงานก็ดี... พอถึงบ้านสัมก็เตรียมของที่จะไปเที่ยวกันก็ไม่มีไรมากกระเป๋าเครื่องสำอางที่ขาดกันไม่ได้ และก็ขนมและเงินที่ได้มากันจากนั้นก็เริ่มเดินทางจากบ้านส้มไปทะเลนั้นไม่ห่างกันมากเท่าไหร่ประมาณซัก8-9กิโลได้ พอถึงฉันกะได้เดินเล่นและได้เล่นน้ำเต็มที่แต่กลับว่าเปล่าเลยเราหาที่นั่งเพื่อกินขนมและเดินคล้ายกับหาหนุ่มไปเรื่อยฉันล่ะเซ็งชิบ...แต่จะให้โทษเพื่อนก็ไม่ได้เพราะเพื่อนฉันหน้าตาดีจนถึงน่ารักมากเลยก็ว่าได้โดยเฉพาะ...วรรณ...หรือชื่อที่แสนจะน่ารักที่ตั้งขึ้นว่า..ลูกหว้า...(น่ารักมากเลยชื่อ) จากนั้นก็มีหนุ่มหน้าตาดีมาคุยด้วยแต่ฉันก็ไม่รู้ว่ามาได้ไงเพราะฉันนั้นหวังที่จะกินก่อนเลยไปซื้อขนมกลับมาก็เห็นเค้าคุยกันอยู่ แต่ฉันก็ไม่สนใจใครเท่าไหร่จนมองผ่านไปเห็นคนที่ยืนคุยอยู่กับวรรณเพื่อนฉันเค้าเป็นคนขาวหน้าตาน่ารักหล่อก็ว่าได้แต่เค้านั้นมาจีบเพื่อนฉัน ฉันคิดอย่างนั้นแต่สุดท้ายเราก็เดินจากเค้าไปและจนกระทั่งเราคิดว่าเราจะกลับกันแล้วเพราะอยู่ไปก็ไม่มีอะไร (เป็นการเที่ยวที่หน้าเบื่อมาก) เราเดินย้อนกลับมาที่เดิมและก็เจอเค้าอีกเราหยุดคุยกันเค้าขอเบอร์โทรและเพื่อนฉันก็ให้ไปแต่ที่ให้ไปนั้นเป็นเบอร์ของฉันด้วยทั้งที่ฉันยังไม่ให้เบอร์ใครเลยเพราะฉันเพิ่งซื้อมาได้ไม่ถึงสองวันด้วยซ้ำ...แต่พอคิดดุว่าเค้าคงไม่โทรมาหาฉันก้ลยไม่ได้ว่าอะไรและหลังจากนั้นเพื่อนฉันก็ปล่อยให้ฉันกลับบ้านคนเดียวไรง่ามาด้วยกันแท้ๆกำหลังจากวันนั้นฉันก็แทบจะลืมเค้าไปเลยไม่มีใครคุยถึงเค้าเลยจนกระทั่งคืนนี้เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นหลังจากที่ฉันวางสายจากคนที่โทรมาฉันทุกคืนแล้ว และคนที่โทรมาก็คือคนที่ฉันเจอที่ทะเลนั้นเอง ฉันถึงกับตกใจที่เค้าโทรมาหลังจากนั้นเค้าก็โทรมาหาทุกวัน มันทำให้ฉันเกิดความสับสนอย่างหนักเพราะฉันมีคนที่ฉันชอบอยู่แล้วเค้าเป็นคนหน้ารักเป็นผู้ใหญ่แต่ฉันก็ได้แค่แอบชอบเท่านั้น เพราะว่าเราไม่คู่ควรกันเลย บ้านของเค้าออกจะรวยแต่เค้าก็บอกว่าชอบฉันและเป็นห่วงฉันเค้าเป็นเจ้าของร้านทองซึ่งอยู่ติดกับร้านของฉันเราเจอกันทุกวันตอนนี้ฉันเหมือนคนหลายใจทั้งที่ฉันไม่อยากจะทำแบบนั้นเลยทั้งสองคนดูจะเป็นห่วงฉันเท่าๆกันเค้ามักจะโทรมาฉันทุกคืนทั้งสองคนมักทำแบบนี้ทุกวัน แต่สำหรับฉันดีใจนะแต่ก็ต้องทุกข์ใจว่าฉันจะเลือกใคร ระหว่าง พี่ตั้งหนุ่มหล่อรวยแต่เราไม่คู่กันและถึงเค้าจะบอกว่าชอบฉันแต่เค้าก็เคยบอกกับฉันว่าฉันนั้นเด็กเกินไปกว่าเค้าแต่เค้าบอกว่าเค้าก็ยังคงเป็นห่วงอยู่ และ พงษ์หนุ่มหล่อแต่ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเค้าเลยนอกจากที่เราคุยโทรศัพท์กันฉันคิดว่าเค้าคือคนดี
เพื่อนๆลองตอบเดาใจฉันดูว่าฉันจะเลือกใครและมาต่อกันอีกตอนนะ
12 พฤศจิกายน 2547 12:43 น.
oละอองน้ำo
เราคบกันมาได้ไม่ถึงปีแต่สิ่งที่เรามีให้กันนั้น...ตอนแรกที่เรารู้จักกันฉันคิดว่าเค้าเป็นคนที่นิสัยดีมากจนกระทั่งเรามาอยู่ด้วยกันฉันเป็นคนต่างจังหวัดก่อนที่เราจะอยู่ด้วยกันเค้าถึงกับร้องไห้ขอให้เรามาอยู่ด้วยกัน และเพราะฉันรักเค้ามากฉันจึงตัดสินใจที่จะมาอยู่เคียงข้างเขาและหวังว่าเค้าคงจะคิดเช่นเดียวกัน จนถึงวันนี้เราคบกันมาเกือบปีแล้วค่ะ ชีวิตของเราเริ่มเปลี่ยนไปเค้ายังเรียนอยู่อายุของเราก็ไม่ห่างกันนักเค้าเป็นคนหน้าดี ขาว และขี้เล่น (โดยเฉพาะกับผู้หญิง) แต่กับฉันเค้าไม่แม้จะคุยด้วยหรือเล่นด้วยเหมือนก่อนเค้ากับเฉยชา ฉันเป็นคนพูดเก่งแต่ทุกวันนี้ฉันต้องกลายเป็นคนเงียบเพราะสิ่งที่ฉันพูดไปเค้ากับบอกว่ามันผิดและก็ต้องโมโหฉันทุกครั้งไป ฉันไม่รู้ว่าที่เราเป็นแบบนี้เพราะอไรเป็นเพราะเค้าที่เปลี่ยนไปหรือเพระฉันนั้นทำตัวไม่ดีให้กับเค้า
เค้าเคยบอกกับฉันว่าการที่อยู่กับเค้าต้องอดทนเพราะเค้ายังรักที่จะเที่ยวอยู่ เค้ามักออกไปตอนกลางคืนซึ่งฉันก็ไม่เคยถามว่าออกไปไหนบางทีนอนอยู่พอตี3เขาก็ลุกและต้องเอากุญแจรถออกไปฉันต้องนอนร้องไห้หลายครั้งเพราะฉันไม่สามารถที่จะรู้อะไรเกี่ยวกับเค้าได้ทั้งที่อยากรู้ใจแทบขาด ฉันเคยถามเค้าอยู่ครั้งว่าเค้าไปไหนมาแต่คำตอบนั้นก็ออกมาจากเค้า เค้าตอบฉันว่า "จะรู้ไปทำไม เกี่ยวไรด้วย" เท่านั้นฉันก็ไม่เคยคิดที่จะถามเค้าอีกเลยเพราะฉันกลัว กลัวว่าเขาจะคิดว่าฉันน่ารำคาญ กลัวที่เค้าจะเบื่อ ทุกวันนี้เราต้องมานั่งอดทนฉันก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรตอนนี้ฉันอยากรักตัวเองบ้างแต่ก็ไม่เคยที่จะรักตัวเองได้มากกว่าเค้า ฉันชักรู้สึกเหนื่อยและท้อ อยากได้กำลังใจจากใครซักคนฉันเหมื่อนอยู่คนเดียวบางครั้งเคยคิดว่าถ้าเรานอนหลับไปแล้วไม่ต้องตื่นมารับรู้อะไรคงดี ฉันไม่รู้ชีวิตรักของเพื่อนๆ และฉันคงจะต้องอดทนอยู่แบบนี้ฉันอยากได้กำลังใจที่คิดว่าต้องอยู่ต่อไป
ฉันอยากจะรู้และอยากให้ทุกคนลองถามใจตัวเองดูว่าถ้าคุณเป็นฉันคุณจะทำอย่างไรต่อไป ฉันคงคิดเองไม่ได้ตอนนี้เพราะแค่รักตัวเองฉันยังทำไม่ได้เลย
หน้าส่วนตัว
654
