17 พฤษภาคม 2549 17:40 น.
OO_Paracetamol
กุหลาบขาว แหงนมองดาว ที่ปลายฟ้า
ระยับตา ดูสวยงาม ดังภาพฝัน
หวังเชยชม สมใจ ในสักวัน
อยากเกี่ยวดาว ดวงนั้น มาแนบใจ
ลองไขว่คว้า เอื้อมเท่าไร ไม่เคยถึง
คิดรำพึง ดาวช่างสูง เกินเอื้อมไหว
แอบละเมอ เพ้อฝัน อยู่ไกลไกล
สัมผัสเพียง แสงรำไร จากดวงดาว
ทรมาน สักเพียงใด ต้องทนฝืน
ทุกค่ำคืน ยังกระซิบ ผ่านลมหนาว
ฝากบอกไป ที่ปลายฟ้า ถึงเรื่องราว
ตั้งใจฟัง นะดวงดาว "ฉันรักเธอ"
9 มีนาคม 2549 21:04 น.
OO_Paracetamol
ในคืนหนาว ที่ดาวสั่น จนจันทร์ไหว
ณ ดินแดน อันแสนไกล ไร้คนเห็น
มีป่าสวย นกเสียงหวาน สายธารเย็น
ทุกคืนเพ็ญ ป่าไสว ด้วยไอจันทร์
คืนหนาวจัด ลมพัดแรง เหมือนแกล้งซ้ำ
ฝนยังพรำ ชะโลมดาว ให้หนาวสั่น
ดาวล้อมเดือน แผ่ไออุ่น เกื้อหนุนกัน
รอตะวัน มาเบิกฟ้า พาบรรเทา
พลันแว่วเสียง สำเนียงเพลง จากพงไพร
จันทร์สงสัย ถามลงไป ในป่าเขา
อุ่นสบาย กันหรือไร พ้องเพื่อนเรา
ไม้วัยเยาว์ จึงขับขาน สำราญเพลิน
เหล่าต้นไม้ ในป่าล่าง ครางสำเนียง
เสนาะเสียง พร้อมเพรียงกัน ไม่ขัดเขิน
ว่าผืนดิน ช่างแสนกรุ่น อุ่นเหลือเกิน
เราขอเชิญ เพื่อนบนฟ้า มาแนบดิน
ให้ได้รู้ คืนหนาวนี้ ช่างแสนอุ่น
พื้นละมุน หนุนสบาย ทั้งทรายหิน
สู่ภวังค์ ฟังเสียงธาร ผ่านไหลริน
ดังเสียงพิณ ขับกล่อมใจ ให้สบาย
ดาวสองเหล่า พุ่งทะยาน ผ่านนภา
มุ่งตรงสู่ พสุธา อย่างมุ่งหมาย
อยู่บนฟ้า ทรมาน สังขารกาย
หนาวเจียนตาย หวังทุกข์คลาย ย้ายกายา
ดาวหมู่หนึ่ง เลือกอาศัย ในทุ่งกว้าง
สลายร่าง จำแลงกาย เป็นบุปผา
ดอกสวยดี สีรองเรือง เหลืองงามตา
เหล่าผีเสื้อ ให้ฉายา "ทานตะวัน"
คอยชูช่อ รอตะวัน หันหน้าหา
จนเวลา สนธยา พาโศกศัลย์
ต้องก้มหน้า พาอาลัย ดวงตะวัน
ดาราจันทร์ เป็นเพื่อนคุย ยามราตรี
ดาวอีกหมู่ เลือกจะอยู่ ใต้ผืนน้ำ
ทะเลคราม งามสดใส ใจสุขี
ได้เป็นเพื่อน กับฝูงปลา คงจะดี
ใต้นที ขอพำนัก พักสักคราว
เหล่าสัตว์น้ำ ต่างยินดี ได้เพื่อนใหม่
แวะเวียนไป คุยทักทาย ให้หายหนาว
แล้วเรียกขาน เป็นสมญา ว่า "ปลาดาว"
ดังเรื่องราว จากฟากฟ้า สู่วารินทร์
จากวันนั้น วันผันผ่าน กาลเคลื่อนคล้อย
เหล่าดาวน้อย ยังเฝ้าคอย เพื่อนคืนถิ่น
ทิ้งทุ่งหญ้า ลาผืนน้ำ เบื่อผืนดิน
ออกโบยบิน คืนนภา มารวมกัน
13 มกราคม 2549 23:03 น.
OO_Paracetamol
เธอทำอ่อนหวานเพียงผลาญหัวใจ
เธอทำห่วงใยเพียงให้สับสน
เธอแกล้งคิดถึงเพียงให้กังวล
คำเธอแยบยลระคนสิ่งลวง
เธอแสดงออกดังบอกว่าชอบ
เธอแกล้งทดสอบให้เราหึงหวง
สุดท้ายเป็นเขาที่เธอเดินควง
คนซมตรมทรวงกลับเป็นตัวเรา
พอแล้วหัวใจไม่กล้าจะหลง
ข่มใจให้ปลงคงต้องลืมเขา
แม้เพื่อนเดินเคียงมีเพียงแค่เงา
หวังสายลมเบาช่วยสมานใจ
เจ็บจริงความรักเจ็บนักความซื่อ
ด้วยเหตุผลคือ รักมีเงื่อนไข
อย่าซื่อ อย่าโง่ หากจะรักใคร
แม้ถลำใจจะช้ำอย่างเรา... คนซื่อ...
17 มกราคม 2548 21:32 น.
OO_Paracetamol
เข้าวันใหม่เห็นไอแสงแห่งตะวัน
ดาวและจันทร์พากันแอบแนบขอบฟ้า
แสงริบหรี่มิอาจสู้สุริยา
รอเวลาอาทิตย์โรยสิ้นเรี่ยวแรง
รัตติกาลผ่านมาถึงจึงสดใส
ต่างออกไปส่องกระพริบระยิบแสง
ครองนภาเพียงคราไร้ตะวันแดง
ไม่คิดแข่งด้วยแรงน้อยด้อยกำลัง
เมื่อไรหนาตะวันกล้าจะผ่อนผัน
ให้เรานั้นได้ร่วมฟ้าสมใจหวัง
อยู่ร่วมกันอยู่ร่วมแรงแบ่งพลัง
โปรดรับฟังคำรำพันจากจันทร์ดาว...
1 กันยายน 2546 23:58 น.
OO_Paracetamol
ห า ก โ ล ก ใ บ นี้ ไ ม่ มี ที่ ยื น บ น ผื น ดิ น
ฉั น ก็ พ ร้ อ ม จ ะ โ บ ย บิ น ไ ป สู่ ผื น ฟ้ า
ห า ก โ ล ก ใ บ นี้ ไ ม่ มี ก า ล เ ว ล า
ฉั น ยิ น ดี ก้ า ว ไ ป ข้ า ง ห น้ า แ ม้ เ ข็ ม น า ฬิ ก า จ ะ ห ยุ ด ห มุ น
ห า ก โ ล ก ใ บ นี้ ไ ม่ มี ด า ว แ ล ะ เ ดื อ น
ฉั น ไ ม่ ก ลั ว ก า ร เ ป็ น เ พื่ อ น กั บ ค ว า ม ว่ า ง เ ป ล่ า แ ส น ก า รุ ณ ย์
แ ต่ ห า ก โ ล ก ใ บ นี้ ไ ม่ มี รั ก เ ธ อ ค้ำ จุ น
โ ล ก ก ล ม ก ล ม ค ง เ ต็ ม ไ ป ด้ ว ย ค ว า ม ท า รุ ณ
ไ ร้ ค ว า ม อ่ อ น ล ะ มุ น ม า ห นุ น ใ จ . . .
หน้าส่วนตัว
1636
