16 เมษายน 2546 21:24 น.
ong
แค่คนเมา คนเดิมเดิม เค้าเมินหน้า
เหมือนกับว่า ตัวประหลาด เป็นไฉน
ก็แค่คน กินแล้วเมา อยู่ร่ำไป
ให้หัวใจ ลืมความทุกข์ ที่โถมมา
เมาแล้วไม่....เคยทำใคร ให้ช้ำจิต
มิเคยคิด ทำร้ายใคร ให้เจ็บหนา
มิเคยทำ ให้ใครใคร มีน้ำตา
ขอแค่ว่า....อย่ามีใคร มาซ้ำเรา
กินคนเดียว เปลี่ยวดวงจิต คิดไปเรื่อย
ถ้าเราเมื่อย คงนอนเล่น พิงข้างเสา
มองเพดาน มองท้องฟ้า หน้าต่างเรา
เห็นแสงเงา แสงเดือน เป็นเพื่อนใจ
เมาแล้วหลับ พับลง คงดีมาก
ปราศจาก เรื่องกวนทุกข์ สุขไฉน
ลืมเรื่องราว ที่ทำ ให้ปวดใจ
ให้อยู่ใน ความฝัน อันลางเลือน
24 ตุลาคม 2545 00:18 น.
ong
ดั่งกับตา มนมืด ในความเหงา
ดั่งกับเรา มิเห็น เช่นแต่ก่อน
ดั่งกับใจ โรยร่วง ใจรอนรอน
ดั่งกับตอน สิ้นใจ ใกล้เหมือนตาย
ดั่งกับเรา เป็นเพียง แค่ลมฝุ่น
ดั่งกับนุ่น ปริวลม ล่องตามสาย
ดั่งกับจิต กับใจ แทบมลาย
ดั่งกับหาย ไปจาก โลกากัณฑ์
ดั่งกับเรา นั้นเพียง แค่คนผ่าน
ดั่งกับพาล ให้เรา เป็นแค่ฝัน
ดั่งกับจด กับจำ แค่เพียงวัน
ดั่งกับฝัน เป็นเพียง แค่เลื่อนลอย
ดั่งกับรัก เราเป็น แค่ของเล่น
ดั่งกับเป็น ความสุข เกินจะสอย
ดั่งกับโลก นี้มิใช่ ดวงดาวลอย
ดั่งกับคอย วันผ่าน ให้เป็นจริง
22 ตุลาคม 2545 22:38 น.
ong
เอ่อ!..ทำไม หัวใจ ยังมีรัก
เฮ้อ!..อกหัก อีกแล้ว เสียกระนี่
อืม!..ทำไม เรานั้น ทุกข์ทุกที
ฮือ!..เรานี่ แสนช่าง ช้ำกระไร
ว้า!..ทำไม เธอถึง ไม่รับรัก
วู้!..เราจัก จะทำ อย่างฉไหน
โธ่!..เธอคง ที่อยาก ทิ้งเราไป
หึ!..หัวใจ เราคง ช้ำเหลือทน
เออ!..คงต้อง ทำใจ ให้ทนฝืน
เหอะ!..วันคืน นานผ่าน เธอมิสน
โอ้ย!..อึดอัด ให้ใจ ต้องฝืนทน
ว๊ากส์!..จำทน เช่นนี้ ไปเพื่อใคร
เอ้า!..ซักวัน เราคง ทนได้อยู่
ย๊ากส์!..หมดไป ความทุกข์ เหลือสดใส
ว้าว!..หายหมด ทั้งเปลือก ทั้งดวงใจ
เย้!..ทำได้ วันนี้ เป็นของเรา
20 ตุลาคม 2545 01:41 น.
ong
เบื่อเรื่องไรถึงได้มาหายห่าง
รึจืดจางจากใจจากตัวฉัน
มีอะไรถึงได้ห่างไกลกัน
เกียจโกรธฉันเรื่องใดใคร่บอกมา
มิใช่หายห่างไปเสียแบบนี้
ให้ใจมีความเหงาความอ่อนล้า
ช่างเคว้งคว้างอ้างว้างในอุรา
เหมือนกับว่าตัวเราเขาลืมเลือน
โธ่!ได้โปรดบอกกล่าวให้รู้บ้าง
อย่าทิ้งขว้างให้ใจนั้นเฝ้าเหมือน
ดั่งกับคนที่ไร้ค่าไร้คนเยือน
อย่าลืมเลือนคนที่เฝ้าหวงห่วงเธอ
ยังเฝ้ารอวันเธอมาทายทัก
ยังเฝ้ารักคนเดิมที่เคยเพ้อ
ยังเฝ้าฝันถึงเธอจนละเมอ
อย่าให้เก้อขอเธอจงหวนมา
6 ตุลาคม 2545 17:54 น.
ong
ในวันว่าง พาลให้ หัวใจเหงา
นั่งซึมเซา โดดเดี่ยว เปลี่ยวใจนัก
เฝ้าคิดถึง คนที่ เคยรู้จัก
ที่เรารัก ปักใจ ให้คำนึง
ฝันถึงวัน ความหลัง ครั้งเก่าก่อน
ให้ใจรอน เจ็บแปลบ เหลือเพียงครึ่ง
ถูกกัดกร่อน กินใจ เกินรำพึง
เป็นเพียงซึ่ง คนจร ผ่านทางเธอ
อยากจะลืม เรื่องราว ในอดีต
เหมือนโดนกรีด ทุกครั้ง ที่ใจเพ้อ
ทำไงได้ หัวใจ คิดถึงเธอ
คงต้องเก้อ ปวดใจ เพียงลำพัง
อย่างกับมี เวทมนต์ ดลใจให้
ให้หัวใจ เฝ้าคิดถึง ดั่งมนต์ขลัง
เฝ้าเกาะจิต เกาะใจ ให้ภวังค์
ดั่งพลัง โหมใส่ ให้จำเธอ
หน้าส่วนตัว
936
