11 เมษายน 2548 10:23 น.
numkangsai
ตามรักคืนใจ.
ระหว่างทางเดินของอาคารเรียน กลุ่มนักศึกษาทั้งชายและหญิงต่างเดินกันขวักไขว่ ด้วยประกอบกับเป็นช่วงเปลี่ยนชั่วโมงเรียน หญิงสาวร่างบางระหงกำลังเดินลัดเลาะไปตามทางเดินอย่างรีบเร่งตรงไปยังหอสมุดของมหาวิทยาลัย
ขอโทษนะนุช ที่มาช้า แล้วแกมานานรึยังเนี่ย พิมพ์ชนกถามเพื่อน ก่อนที่จะวางหนังสือลงบนโต๊ะ
ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษขอโพยอะไรฉันหรอกยายพิม เพราะฉันก็เพิ่งจะมาถึงก่อนหน้าแกเมื่อกี้นี่เองแหละ อากาศร้อนเป็นบ้าเลยว่ะ นุชนาถบอกเพื่อน แต่ก็ยังไม่วายบ่น
ฉันก็รีบแทบตายเหมือนกัน รถติดเป็นบ้าไม่รู้ว่าวันนี้เชียงใหม่มันเป็นอะไร รถรามันถึงได้เยอะนักเยอะหนาก็ไม่รู้ เอ่อ..เริ่มเลยดีมั้ย
เริ่มเลยก็ดีเหมือนกันว่ะ ขืนรอให้แกบ่นเสร็จก็ไม่ต้องเป็นอันได้แก้ไขมันล่ะวิทยานิพนธ์เนี่ย
แหม นี่ยายนุชเกินไปหรือเปล่าจ๊ะ บ่นนิดบ่นหน่อยทำเป็นมาพูดเหน็บ เดี๋ยวเถอะ
จะทำอะไรฉันไม่ทราบจ๊ะแม่สาวตาคม..นี่พิม งานที่ฉันสมัครไปน่ะพอมีลุ้นนะโว้ย ฉันได้ยินมาว่าเค้ามีตำแหน่งว่างพอดีน่ะ
งั้นก็ดีน่ะสิยายนุช งานนี้แกเป็นเจ้ามือแล้วนะโว้ย อย่าปฏิเสธเชียว
พิมพ์ชนกพูดน้ำเสียงตื่นเต้นระคนยินดี ก็แน่ล่ะจะไม่ให้ดีใจได้ยังไง ก็พิมพ์ชนกกับนุชนาถกำลังจะจบปริญญาโททั้งคู่ และก็กำลังหางานทั้งคู่เหมือนกัน เพียงแค่ส่งวิทยานิพนธ์ที่นั่งแก้กันอยู่ตอนนี้ แล้วก็ส่งบัณฑิตวิทยาลัย รออนุมัติจบก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย พอรู้ว่านุชนาถพอจะมีลุ้นงานมันก็น่ายินดีกับเพื่อน แต่ตัวพิมพ์ชนกเองนี่สิ ที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะยังไง จะหมู่หรือจ่าก็ยังไม่อยากคาดเดา
ว่าแต่แกสิยายพิม เป็นยังไงบ้างวะงานที่สมัครไปน่ะ
พิมพ์ชนกมองหน้าเพื่อนครู่หนึ่งก่อนที่จะส่ายหน้า แล้วแววตาที่ก่อนหน้านี้แวววาวสดใส มีอันต้องสลดวูบลง
คงไม่ได้แล้วล่ะนุช สงสัยคงได้ทำงานที่บริษัทคุณลุงนันทชัยตามที่ได้ตกลงกับแม่ไว้ก่อนหน้านี้แหง ๆ
พิมพ์ชนกนึกภาพของตัวเองที่ต้องไปทำงานที่บริษัทเพื่อนของพ่อแล้วชวนเสียวสันหลัง ก็จะอะไรล่ะโดยส่วนตัวพิมพ์ชนกเองก็ไม่อยากจะทำอยู่แล้ว ด้วยเหตุผลที่ว่าพิมพ์ชนกกลัวคำครหาจากพนักงานในบริษัท อีกอย่างถ้าเกิดนายภานุกลับมามีหวังบริษัทแตกแน่ ๆ
เอาน่าพิม ยังไงเราก็ต้องรอลุ้นไม่ใช่เหรอ
ฉันก็อยากลุ้นอยู่เหมือนกันแหละนะ แต่ดูยังไงมันก็ลุ้นไม่ขึ้นอยู่ดี
เอาน่า อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด แต่อย่าเพิ่งเอามาเป็นกังวลตอนนี้เลย ที่สำคัญตอนนี้แก้ไอ้ที่มันวางไว้ตรงหน้าแกนี่ให้เสร็จก่อนแล้วกันนะเพื่อนรัก เอาให้มันจบก่อนแล้วกันอย่างอื่นค่อยพูดกันทีหลัง เอามาคิดตอนนี้เดี๋ยวก็พาลไม่จบกันพอดี
นุชนาถตัดบทก่อนที่จะยื่นวิทยานิพนธ์ที่กำลังรอการแก้ไขให้กับพิมพ์ชนก
พิมลูก หนูนุชโทร. มาแน่ะ
เสียงแม่เรียกพิมพ์ชนกให้รับโทรศัพท์ดังมาจากข้างล่าง
ค่ะแม่ ลงไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ
พิมพ์ชนกตะโกนบอกแม่ โดยที่ไม่ลืมเซฟงานพิมพ์ของตัวเองก่อนที่จะลงไปรับโทรศัพท์
ว่าไงจ๊ะยายนุช
แหม อารมณ์ดีเชียวนะแม่คุณ เสียงใสเชียว ว่าแต่เสร็จหรือยังล่ะ วิทยานิพนธ์ของแกน่ะ
เกือบ ๆ แล้วล่ะ เหลือแค่พิมพ์ออกมาเท่านั้นเอง
งั้นดีเลย เพราะว่าของฉันก็เหลือแต่พิมพ์เหมือนกัน งั้นยังไงพรุ่งนี้เจอกันที่มหาวิทยาลัยนะ 9 โมงเช้านะยะ เพราะฉันนัดอาจารย์ไว้เรียบร้อยแล้ว จะได้ส่งพร้อมกันเลย
โอเค ได้เลยเพื่อนรัก เจอกันพรุ่งนี้จ๊ะ
พิมพ์ชนกรับปากเพื่อนก่อนที่จะวางสาย เพื่อไปจัดการพิมพ์งานของตัวเองต่อ
เฮ้อ ! สบายใจไปเปาะหนึ่งแล้วล่ะ ก็เหลือแต่เรื่องงาน เอ่อ นี่ยายนุชตกลงได้แล้วใช่มั้ยงานที่แกสมัครไว้น่ะ
พิมพ์ชนกถามเพื่อนเมื่อนึกขึ้นได้ แล้วนุชนาถก็พยักหน้ารับ
งั้นงานนี้ฉลองก่อนเลยเป็นไง
ได้เลย
นุช ว่าแต่แกจะไปจริงเหรอ ตั้งประจวบ ฯ เลยนะ ไม่ไกลเลยนะแก
ทำไงได้ล่ะพิม ถ้าไม่ไปจะเอางานที่ไหนทำกันล่ะ ไม่เหมือนหล่อนหนิยะ ถึงไม่มียังไงก็ได้ทำอยู่แล้วน่ะ พ่อนายภานุเขาออกจะดูแลแกดีออกอย่างนั้น นุชนาถค้อนเพื่อน
ก็คนคุ้นเคยกันแหละนุช อีกอย่างพ่อคงจะฝากไว้ก่อนเสีย พิมพ์ชนกสีหน้าสลดไปแว้บหนึ่งเมื่อพูดถึงพ่อ ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย
ฉันก็คิดถึงแกแย่ล่ะสิ
คิดถึงไม่กลัว กลัวจะไม่คิดถึงน่ะสิ เอ่อนี่พิมได้ข่าวของภานุบ้างรึเปล่า
ถามทำไม พิมพ์ชนกนึกฉุน ก็ไม่น่าจะเอ่ยถึงชื่อนายนุเลยนี่นา พาลหมดอารมณ์ไปเลยเรา
ก็ถามไปงั้นแหละ ก็เพื่อนกันถามไถ่ถึงไม่ได้เลยหรือไงจ๊ะ ว่าแต่พิมเถอะไม่คิดถึงนายนุคู่กัดตัวเองบ้างเลยหรือไง เห็นตอนที่ไปส่งนายนุขึ้นเครื่องตอนนั้นร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยหนิ
นุชนาถหยอกเพื่อนอย่างไม่จริงจังมากนัก แต่พิมพ์ชนกมาคิด ๆ ดูมันก็นานหลายปีเหมือนกันที่ภานุไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ตอนนั้นเรียกได้ว่าพิมพ์ชนกกับภานุเป็นไม้เบื่อไม้เมากันเลยก็ว่าได้ ก็เป็นได้ทะเลาะกันทุกทีล่ะน่าที่เจอหน้ากัน และที่สำคัญทั้งสองก็มีโอกาสได้เจอกันมากขึ้นกว่าคนอื่นเพราะบางทีพิมพ์ชนกก็ต้องติดสอยห้อยตามผู้เป็นพ่อไปบ้านนายภานุอยู่บ่อย ๆ เพราะพ่อของพิมพ์ชนกกับพ่อของภานุเป็นเพื่อนซี้ย่ำปึ๊กกันน่ะสิ แต่ถึงจะเป็นไม้เบื่อไม้เมายังไงก็เถอะ ทั้งสองก็ยังมีความเป็นมิตรต่อกันอยู่บ้าง มิตรภาพระหว่างพิมพ์ชนกกับภานุก่อตัวขึ้นมาโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว จนมาถึงวันที่ภานุต้องเดินทางไปอเมริกา ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ เพราะพิมพ์ชนกร้องไห้โฮเหมือนเด็ก ๆ และทั้งคู่ยังกอดกันกลมดิกไปเลย
พิมถ้าแกทนคิดถึงฉันไม่ไหวก็ลงไปเที่ยวที่ประจวบ ฯ สิ
ไปน่ะไปได้ แต่ไม่รู้ว่าจะได้ไปเมื่อไหร่น่ะสิ อย่าลืมนะโว้ยว่าตอนนี้ต้องทำงานไม่ได้เรียนเหมือนแต่ก่อน
เอาน่า ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้นล่ะตอนนี้ นี่ทานเถอะ วันนี้มาฉลองให้ฉันไม่ใช่เหรอ เอ้า ทาน
พิมพ์ชนกแหงนหน้าดูนาฬิกาที่แขวนไว้ที่ฝาผนัง ก่อนที่จะหันกลับมาเก็บเอกสารบนโต๊ะให้เข้าที่ เกือบจะทุ่มแล้วหรือนี่ เวลาทำไมเร็วดีแท้ เผลอแป๊บเดียวมืดซะละ
ร่างบางหอบหิ้วกระเป๋าและแฟ้มเอกสารออกมาจากห้องทำงานอย่างทุลักทุเล ก็อย่างว่าล่ะนะ ทำงานเป็นลูกน้องเขามันก็ต้องทำให้ดี ๆ หน่อย เกิดทำไม่ดีขึ้นมาจะเสียชื่อคนฝากงานให้ คราวนี้ละพิมพ์ชนกเอ๋ย พ่อแกจะได้ตามมาด่าแกในฝัน
ให้ผมช่วยมั้ยครับ
เสียงทุ้มที่ดังมาจากด้านหลังทำเอาพิมพ์ชนกชะงักงันไปทันที ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปตามเสียง แล้วก็ต้องอ้าปากค้าง
นายนุ
พิมพ์ชนกพูดได้แค่นั้น เพราะทั้งช็อกทั้งตกใจ และไม่คาดคิดว่าจะมาเจอภานุตอนนี้ แล้วตานี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า ตายยากจริงนะ เพิ่งพูดถึงไปเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง พิมพ์ชนกคิดอยู่ในใจ
ส่งมาสิครับพิม เดี๋ยวผมช่วยถือให้
เสียงทุ้ม ๆ ของภานุช่วยดึงให้สติของพิมพ์ชนกกลับมา
ไม่เป็นไร ฉันถือเองได้
พิมพ์ชนกพูด โธ่เอ๊ย จะใจสั่นไปทำไมนะยายพิม มั่นใจหน่อย
น่า ยังไงผมก็ดูท่าว่าคุณถือคนเดียวไม่ไหวอยู่ดี เอามาให้ผมถือดีกว่า
ภานุพูดเสร็จก็แย่งแฟ้มจากมือพิมพ์ชนกมาถือซะดื้อ ๆ ก่อนจะยิ้มให้ แล้วเดินนำออกไป แต่พิมพ์ชนกยังไม่ขยับไปไหน จนภานุต้องเดินกลับมาหาอีกครั้ง
ตกใจมากเลยหรือไงพิมที่เห็นผม
เอ่อเปล่า
ถ้างั้นก็มาสิ เดี๋ยวผมจะไปส่ง ภานุพูดก่อนจะเดินไป
เอ่อเดี๋ยวภานุ
เสียงนั้นทำให้ภานุหันมา พร้อมกับยักคิ้วให้เป็นเชิงถาม
คือฉันเอารถมา ฉันกลับเองได้
โอเค งั้นผมไปส่งพิม
เอ๊ ! นายภานุ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ฉันบอกว่าฉันกลับเองได้ พิมพ์ชนกแหวออกมา
พิมต่างหากที่พูดไม่รู้เรื่อง ผมบอกว่าจะไปส่งไง
ภานุยังกวนพิมพ์ชนกเหมือนเดิม พร้อมกับดึงแขนพิมพ์ชนกให้เดินไปขึ้นรถ
นี่ปล่อยฉันนะภานุ ฉันเดินเองได้ พิมพ์ชนกแหวใส่ภานุอีก
อ่ะ ปล่อยก็ปล่อย พิมนี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ ดื้อเป็นเด็กไปได้
ภานุพูด แต่ก็เล่นทำเอาคนที่โดนว่าหน้างอไปทันที ไม่โตสักทีล่ะน่าพิม ภานุคิดในใจพร้อมกับยิ้มน้อย ๆ
ยิ้มทำไม
เปล่า
ขอบใจนะที่ช่วยถือแฟ้มให้
พิมพ์ชนกกล่าวขอบใจภานุ เมื่อเดินมาถึงรถตัวเอง พร้อมกับยื่นมือไปรับแฟ้มจากภานุ แต่ภานุไม่ยอมคืนให้
บอกแล้วไงว่าผมจะไปส่ง
พูดเสร็จภานุก็เปิดประตูโยนแฟ้มไปไว้เบาะหลัง ก่อนที่จะหันมาคว้าแขนพิมพ์ชนกให้เข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ ส่วนตัวเองก็เดินอ้อมไปทำหน้าที่คนขับ โดยที่ไม่ใส่ใจว่าพิมพ์ชนกจะว่ายังไง
นี่นายนุ จะมากไปแล้วนะ แล้วนี่.
เงียบน่าพิม
ภานุไม่ฟังเสียง พร้อมกับออกคำสั่งเสียงเข้ม ทำเอาพิมพ์ชนกขยาดและก็ทำตามอย่างว่าง่าย ก็ไม่ให้เงียบได้ไงล่ะ หมอนี่เล่นส่งสายตาเอาเป็นเอาตายมาให้ ระหว่างทางที่นั่งรถมาด้วยกันต่างคนก็ต่างพากันเงียบ ตกอยู่ในวังวนของความคิดตัวเอง บ่อยครั้งที่ภานุหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพิมพ์ชนก และก็แอบยิ้มกับตัวเอง ตลอดเวลาที่เขาอยู่เมืองนอก ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เหรอที่เขาเฝ้าแต่คิดถึง และก็ผู้หญิงคนนี้อีกเหมือนกันที่เมื่อสิบกว่าปีที่แล้วโดนเขาแกล้งจนต้องร้องไห้ทุกครั้ง ถือว่าเป็นโชคดีของภานุที่เจอกับพิมพ์ชนกวันนี้ เพราะตั้งแต่เขากลับมาเขาก็ยังไม่มีเวลาไปเยี่ยมพ่อแม่ของพิมพ์ชนกเลย และวันนี้เพียงแค่เห็นด้านหลังเขาก็จำได้แม่นว่าเป็นใคร ส่วนเจ้าตัวก็คงไม่รู้สักนิดว่าตลอดเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมามีใครที่คิดถึงอยู่ตลอดเวลาและติดตามความเป็นไปของเธออยู่เสมอ
ถึงแล้วครับพิม
เสียงของภานุทำเอาพิมพ์ชนกสะดุ้ง
อ้าวยายพิมมากับใครล่ะนั่น เสียงคุณประไพถามลูกสาวเมื่อเห็นบุรุษหน้าตาคุ้น ๆ ลงรถมา
เอ่อ
ยังไม่ทันที่พิมพ์ชนกจะเอ่ยอะไร
สวัสดีครับคุณอา
ภานุยกมือไหว้คุณประไพ ทำเอาพิมพ์ชนกตาเขียว เสนอหน้าไม่เคยเปลี่ยนเลยนะนายภานุ
สวัสดีจ๊ะ อ้าวตานุนั่นเอง อานึกว่าใครที่ไหน มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ ดูสิ มาเข้าบ้านก่อนลูก ยายพิมไปเอาน้ำมาให้ตานุหน่อยลูก คุณประไพพาภานุเข้าไปในบ้านพร้อมกับสั่งให้พิมพ์ชนกไปเอาน้ำมาให้ภานุ ทางด้านพิมพ์ชนกเมื่อโดนแม่สั่งก็หน้างอเลยทันที
อยู่กันสองคนแค่นี้เหรอครับ ภานุถามอย่างแปลกใจเมื่อไม่เห็นคุณปรเมศพ่อของพิมพ์ชนก
จ๊ะ คุณเมศเขาไปสบายแล้ว คุณประไพบอกภานุเสียงเรียบ
เอ่อ ผมเสียใจด้วยนะครับ ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วครับคุณอา คุณพ่อไม่เห็นบอกผมเลย
เมื่อปีกลายนี่เองจ๊ะ ก่อนที่ยายพิมจะจบปริญญาโทด้วยซ้ำ ก่อนที่คุณประไพจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้พิมพ์ชนกก็เข้ามาพอดี
น้ำค่ะ
เอ่อ คุยกันไปก่อนนะจ๊ะเดี๋ยวแม่ขอตัวไปจัดโต๊ะก่อน ตานุเดี๋ยวอยู่ทานข้าวด้วยกันเลยนะจ๊ะ คุณประไพพูดก่อนจะขอตัวเข้าไปในครัว
พิม ทำไมพิมไม่บอกผมสักนิดว่าอาเมศท่านเสียแล้ว
ก็นายไม่ถาม อีกอย่างเราก็เพิ่งจะเจอกันเมื่อกี้นี่เอง จะเอาเวลาที่ไหนมาคุยล่ะ นอกจาก..
กัดกัน ภานุต่อให้อย่างรู้ทัน ทำเอาพิมพ์ชนกหน้าบึ้งทันที หึทำเป็นรู้ทัน เดี๋ยวเถอะนายภานุ
ระหว่างที่รับประทานอาหาร ภานุเข้ากับแม่ของพิมพ์ชนกได้เป็นอย่างดี ทำเอาพิมพ์ชนกนึกหมั่นไส้ ก็จะไม่ให้หมั่นไส้ได้ไงล่ะ ก็อีตาภานุเล่นเอาใจแม่ของพิมพ์ชนกขนาดนั้น
แล้วนี่นุกลับมาบริหารงานให้คุณพ่อเต็มตัวแล้วหรือจ๊ะ
ครับคุณอา ทีแรกก็กะว่าจะต่อเอกเลย แต่ทนคิดถึงคนทางนี้ไม่ไหว พูดแล้วก็ชำเลืองไปทางพิมพ์ชนก ทำเอาเจ้าตัวหน้าร้อนผ่าว อีตาบ้านี่เดี๋ยวเถอะอย่ามาทำเจ้าชู้ประตูดินแถวนี้นะ พิมพ์ชนกคิดในใจ
พูดแบบนี้จะจีบลูกสาวอาหรือไงจ๊ะ คุณประไพพูดยิ้ม ๆ พลางมองหน้าลูกสาว ที่ตอนนี้แดงเป็นลูกตำลึงไปแล้ว
พิมอิ่มแล้วขอตัวนะคะแม่ จะรีบไปเคลียร์งานต่อน่ะค่ะ
อ้าวยายพิม แล้วตานุล่ะ
คุณแม่ก็คุยกับเขาไปสิคะ เห็นเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ไม่เอาล่ะค่ะ พิมขอตัวดีกว่า อยู่ไปก็ยิ่งรู้สึกเหมือนเป็นคนนอกยังไงก็ไม่รู้ พิมพ์ชนกย้ำคำว่า คนนอก ก่อนที่จะปรายตาไปทางภานุ แล้วก็เดินตัวปลิวขึ้นไปบนห้อง โดยไม่ฟังเสียงทัดทานของผู้เป็นแม่
ดื้อจริง ๆ ลูกคนนี้ อย่าถือสาเลยนะตานุ คุณประไพพูดพร้อมกับหัวเราะ
อย่างนี้สิครับถึงจะเป็นพิมพ์ชนกที่ผมรู้จัก ภานุพูดพร้อมกับส่ายหน้ายิ้ม ๆ
ส่วนพิมพ์ชนกเมื่อขึ้นมาบนห้องก็ไม่เป็นอันได้เคลียร์งาน เพราะมีแต่หน้าของภานุมาวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ เป็นอะไรของเรานะ เพราะนายแท้ ๆ เชียวนายนุ โอ๊ย.แล้วจะเป็นอันเสร็จมั้ยงานเนี่ย พิมพ์ชนกโอดครวญกับตัวเอง
หนูพิม เดี๋ยวลุงจะให้หนูย้ายห้องทำงานนะ
คะ อะไรนะคะคุณลุง พิมพ์ชนกถามน้ำเสียงแปลกใจ
คือลุงจะให้หนูไปเป็นเลขาของภานุน่ะ
หนูเนี่ยนะคะ พิมพ์ชนกพูดพลางชี้มือมาที่ตนเอง
ถูกต้อง เสียงภานุดังขึ้น
พิมพ์ชนกหันไปทางคุณนันทชัย พร้อมกับโอดครวญ
เอ่อ คุณลุงคะหนูว่าหนูเป็นเลขาของคุณลุงก็ดีอยู่แล้วนี่คะ ส่วนของภานุเราก็ประกาศรับใหม่ก็ได้หนิคะ พิมพ์ชนกยื่นข้อเสนอ
เรื่องนั้นเป็นเรื่องของฝ่ายบุคคล แต่ผมต้องการให้พิมไปเป็นเลขาของผม แล้วอีกอย่างคุณพ่อก็อนุญาตแล้ว เอาเป็นว่าผมให้เวลาพิมเก็บของสิบห้านาที แล้วพบกันที่ห้อง ตกลงตามนี้นะครับ ภานุสรุปเสร็จสรรพ ก่อนที่จะหมุนตัวออกไปจากห้องทำงานของผู้เป็นพ่ออย่างรวดเร็ว
เดี๋ยว.. ไม่ทันแล้วล่ะพิมเอ๋ย ทำไมต้องซวยแบบนี้นะ ทำงานที่นี่ก็ว่าซวยแล้วนะ แต่นี่ยังต้องไปทำงานเป็นเลขาหมอนี่อีกไม่ซวยยิ่งกว่าหรือไงนะ พิมพ์ชนกคิดในใจก่อนที่จะลงมือเก็บของ
ทนเอาหน่อยนะหนูพิม คุณนันทชัยปลอบหญิงสาวที่กำลังง่วนเก็บของอยู่บนโต๊ะอย่างเอ็นดู ลุงคิดว่าลุงทำดีที่สุดแล้วล่ะหนูพิม คุณนันทชัยคิดในใจก่อนที่จะหันไปสนใจกับงานบนโต๊ะของตัวเอง
เสียงเคาะประตูดังขั้น พร้อมกับเปิดออก ทำให้ภานุที่กำลังง่วนอยู่กับงานเงยหน้าขึ้นต้อนรับผู้เข้ามาเยือน
โต๊ะของพิมอยู่ทางขวามือนะ เอ่อ.. ผมว่าอย่าเพิ่งจัดของเลย นี่ก็เลยเที่ยงมาแล้วผมว่าเราไปหาอะไรทานก่อนดีกว่านะ พูดจบภานุก็เอาเอกสารของพิมพ์ชนกวางไว้บนโต๊ะ
เอ่อ ภานุ คือฉันอยากจัดของให้เสร็จก่อนน่ะ นายไปกินก่อนเถอะ
ไม่ ผมอยากไปทานกับพิม ภานุบอกพร้อมกับส่งสายตาบังคับมายังพิมพ์ชนก
ถ้าฉันไม่ไปนายจะทำอะไรฉันมั้ยห๊ะ พิมพ์ชนกพูดอย่างหัวเสียก่อนที่จะคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป ผมก็คงจะไม่ทำอะไรคุณหรอกพิม นอกจากจะแกล้งคุณซะให้หายคิดถึงให้สมกับที่รอมานานแรมปี ภานุคิดพร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ ที่ปรากฏบนใบหน้า ก่อนที่จะเดินตามร่างบางระหงไปอย่างอารมณ์ดี
พิม เย็นนี้ผมไปส่งนะ
ไม่ต้องฉันกลับเองได้ อีกอย่างฉันก็ขี้เกียจออกมาส่งนายอีก
แต่ผมอยากไปนะพิมนะ ให้ผมไปส่งนะ
ตามใจ แต่บอกไว้ก่อนนะ ว่าไม่มีการไปส่งนายกลับ
โอเค พิมจะใจร้ายกับผมก็เชิญ
พอสิ้นเสียงของภานุ พิมพ์ชนกหันมามองภานุอย่างไม่เชื่อหูว่าภานุเป็นคนพูด ก็จะอะไรซะอีกล่ะ เมื่อก่อนนายภานุไม่เคยพูดแบบนี้กับพิมสักครั้ง ยกเว้นครั้งที่พิมพ์ชนกไปส่งที่สนามบินนั่นแหละ แต่นั่นมันก็นานมาแล้วตั้งสิบกว่าปีแล้วด้วย แต่จะว่าไปแล้วตั้งแต่ภานุกลับมาคราวนี้มีอะไรเปลี่ยนไปตั้งมากมาย เป็นต้นว่าแทนตัวเองว่าผม ทุกครั้งที่พูดกับพิม และก็จะเรียกชื่อพิมแทนคำว่า เธอ ซึ่งเมื่อก่อนภานุเคยเรียกจนติดปาก
มองอะไรพิม หน้าผมมันมีอะไรแปลกไปหรือไง
อ้อเปล่า พิมพ์ชนกปฏิเสธ ใบหน้าร้อนผ่าว แล้วก็แสร้งหันไปจัดการงานของตัวเองต่อ
กริ๊งงงงงงงงงงง..กริ๊งงงงงงงงงงง. เสียงโทรศัพท์ดังติดต่อกัน โดยไม่มีท่าทีว่าจะมีใครรับสาย พิมพ์ชนกจึงต้องรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาห่อตัวก่อนที่จะเดินลงไปรับโทรศัพท์ แต่พอมาถึงผู้เป็นแม่ก็รับเสียแล้ว
ใครโทร.มาคะแม่
ตานุน่ะจ๊ะ เขาฝากให้แม่บอกพิมว่าเดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงเขาจะเข้ามารับ นัดกันไปไหนอีกล่ะเนี่ยฮึ
เปล่านี่คะแม่
ไม่ต้องมาทำไขสือเลยนะเราน่ะ พักนี้แม่เห็นเราไปไหนมาไหนกับตานุบ่อยนะพิม
แหม.. แม่ขาคิดมาก พิมไม่ได้นัดกับเขาไว้จริง ๆ ค่ะ แล้วเขาไม่ได้บอกเหรอคะว่าจะมารับพิมไปไหน
ไม่ได้บอกจ๊ะ เอาไว้เดี๋ยวตานุมาพิมก็ถามก็ได้หนิ
งั้นพิมขอตัวไปอาบน้ำต่อนะคะแม่ ร่างบางหมุนตัวเดินขึ้นไปข้างบน แต่สีหน้ายังแสดงออกว่ายังคิดไม่ตกว่าภานุจะมารับตนไปไหน
พิมแต่งตัวเสร็จหรือยังลูก ตานุมารอแล้วนะ
ค่ะแม่ เดี๋ยวลงไปค่ะ เมื่อพิมพ์ชนกลงมา ภานุก็ถือโอกาสลาคุณประไพ พร้อมกับฉุดพิมพ์ชนกออกมาจากบ้าน
นี่เดี๋ยว นายภานุ นายจะพาฉันไปไหน
เดี๋ยวก็รู้
ไม่ไป ถ้านายยังไม่บอกฉันให้รู้เรื่อง พิมพ์ชนกพยายามแกะมือของภานุออก
ก็ได้ บอกก็ได้ ไปเรื่องงาน
เรื่องงาน! งานอะไรของนาย นี่มันวันหยุดนะ
รู้ครับผม แต่มันด่วนจริง ๆ นะพิม พูดจบเขาก็เปิดประตูให้พิมพ์ชนกเข้าไปนั่ง ส่วนตัวเขาก็เข้าประจำที่คนขับ ภานุพารถออกนอกเมืองไปทุกที จนพิมพ์ชนกเริ่มไม่แน่ใจ ว่าภานุจะหลอกตนหรือเปล่า ก็หมอนี่ไว้ใจได้เสียที่ไหนล่ะ
ภานุ นายจะพาฉันไปไหนกันแน่เนี่ย นายออกนอกเมืองมาแล้วนะ
ไปฝาง คำตอบสั้น ๆ จากปากของภานุทำเอาพิมพ์ชนกอ้าปากค้าง
ฝาง ทำไมเราต้องไปไกลถึงฝางนู่นเลยล่ะ
ก็ผมอยากพาพิมไปเที่ยวไง ผมจะพาพิมไปดอยอ่างขาง พอภานุพูดจบ พิมพ์ชนกก็รู้ทันทีว่าตัวเองเสียรู้ภานุเข้าให้แล้ว ก่อนที่จะทุบหมัดเล็ก ๆ แต่หนัก ลงไปที่ไหล่ของภานุอย่างแรง
โอ๊ย! พิม ผมเจ็บนะ ผู้หญิงอะไรตัวเล็กนิดเดียว แต่มือหนักเป็นบ้า
ดี สมน้ำหน้าหลอกคนอื่นดีนัก
คนอุตส่าห์จะพาไปเที่ยว ยังมาว่าเขาอีก ภานุตัดพ้อ
ไม่ต้องพูดเลย จะพาไปเที่ยวก็บอกกันดี ๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องหลอกกันเลย นี่เลยพาลไปหลอกแม่ฉันด้วย
เปล่าผมบอกคุณอาไปแล้วว่าจะพาพิมไปเที่ยวที่ฝาง แล้วแม่พิมก็อนุญาตแล้วนะ
อ้อนี่ แสดงว่านายก็โกหกฉันใช่มั้ย พูดเสร็จพิมพ์ชนกก็รัวกำปั้นใส่ภานุเป็นพัลวัน
นี่แน่ะ โกหกเก่งดีนัก เอาให้ตายไปเลย
โอ๊ย! พิมพอแล้ว ผมขอโทษ แค่นั้นแหละพิมพ์ชนกจึงยอมหยุด
เฮ้อออ นึกว่าจะตีผมให้ตายคารถซะแล้วสิ
ฉันไม่ตีนายถึงตายหรอก เพราะฉันยังไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นฆาตกร
หายโกธรผมแล้วใช่มั้ยพิม
ใครบอก แค่ยอมยกโทษให้เฉย ๆ หรอกย่ะ นี่เห็นว่าอุตส่าห์มารับไปเที่ยวนะ
พูดจบพิมพ์ชนกก็สบัดหน้าไปอย่างงอน ๆ ภานุมองตามแล้วแอบยิ้มน้อย ๆ นี่ล่ะพิมพ์ชนกคนเดิม คนที่เขาเฝ้าคิดถึงตลอดเวลา ส่วนพิมพ์ชนกก็หันไปสนใจกับทิวทัศน์ข้างทาง จนภานุไม่อยากกวนใจปล่อยให้เจ้าตัวดื่มด่ำกับธรรมชาติต่อไป
ช่วงนี้อากาศกำลังดี เพราะกำลังเข้าช่วงฤดูหนาว อากาศที่เชียงใหม่เลยไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่ แต่ออกจะหนาวเสียด้วยซ้ำ ภานุเลยตัดสินใจเลือกที่จะพาพิมพ์ชนกไปเที่ยวภูเขาแทนการไปเที่ยวน้ำตก ภานุพารถแล่นไปตามถนน พอรถเลี้ยวเข้าสู่ทางแยกไปดอยอ่างขาง ทางก็เริ่มคดเคี้ยว เพราะเป็นทางขึ้นเขา อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ จนทำให้คนที่นั่งมาด้วยถึงกับห่อไหล่ ภานุชะลอรถหยิบเสื้อกันหนาวของตนที่เตรียมมายื่นให้กับพิมพ์ชนก
เอาใส่ก่อนสิพิม อากาศเย็นเดี๋ยวได้เป็นหวัดกันพอดี
พิมหันมาทางภานุ กำลังจะอ้าปากปฏิเสธ แต่ภานุส่งสายตาดุมาให้ พิมพ์ชนกจึงยื่นมือมารับเสื้อจากภานุไปใส่แต่โดยดี
แล้วนายล่ะ ไม่หนาวเหรอ
ไม่ต้องห่วงผมหรอกพิม เสื้อที่ผมใส่ก็หนาอยู่แล้วไม่หนาวหรอก
อีกนานมั้ยล่ะ กว่าจะถึง
อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว พิมเบื่อแล้วหรือ
เปล่าฉันอยากไปถึงเร็ว ๆ อยากรู้ว่าอ่างขางตอนนี้เปลี่ยนไปมากแค่ไหน ตั้งแต่ฉันเรียนจบปริญญาตรีก็ไม่ได้ขึ้นมาอีกเลย ถึงแม้ว่าจะเรียนต่อโทที่นี่ก็เถอะ
พิม
อะไรเหรอ
เปล่า
แปลกคน เรียกแล้วจะพูดอะไรก็ไม่พูด
ภานุหันไปมองพิมแล้วก็ยิ้มแต่ก็ไม่พูดอะไร เขามีเรื่องอยากจะพูด อยากจะบอกพิมพ์ชนกมากมาย แต่ดูเหมือนพิมพ์ชนกจะไม่รับรู้เลยว่าภานุอยากบอกอะไรตน
พอภานุหันไปมองพิมพ์ชนกอีกทีเจ้าของร่างบางก็หลับปุ๋ยไปเสียแล้ว ขนตาดำยาวงอน ริมฝีปากบางได้รูปสีชมพูระเรื่อ ใบหน้าคมรูปไข่ที่ซ่อนภายใต้เรือนผมสีดำสนิท ภานุจำได้ไม่เคยลืม เขาได้แต่ทอดสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ความอาทรให้หญิงสาว ไม่น่าเชื่อว่าตลอดเวลาที่ภานุกลับมาทำงานให้กับผู้เป็นพ่อได้ไม่ถึงปีเขาจะเกิดความรู้สึกมากมาย โดยเฉพาะเมื่อเขาได้พบกับพิมพ์ชนกผู้หญิงที่เขาเฝ้ารอมาตลอดระยะเวลาที่เขาเรียนอยู่ที่อเมริกา เฝ้านับวันรอที่จะได้กลับมาพบกับเธอตามที่ได้สัญญาไว้ แต่เขาก็แอบเสียใจนิด ๆ ที่พิมพ์ชนกไม่แสดงอาการดีใจเลยเมื่อเห็นเขากลับมา ผู้หญิงคนที่คอยเป็นไม้เบื่อไม้เมากับเขาตั้งแต่สมัยเป็นเด็ก จนเมื่อมาเจอกันตอนนี้ภานุกับพิมพ์ชนกก็ยังไม่เปลี่ยน ยังคงความเป็นไม้เบื่อไม้เมากันเหมือนเดิม แต่อาจจะน้อยลงเพราะทั้งคู่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจากความรู้สึกของภานุก็คือความรักที่เขามีให้กับพิมพ์ชนกตลอดมา แต่เขาก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าเขาเริ่มรักพิมพ์ชนกตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่จะเป็นไรไปล่ะหากการที่เราจะรักใครสักคนไม่เห็นจำเป็นเลยที่จะต้องคอยหาเหตุผลว่ารักตั้งแต่เมื่อไหร่ และทำไม แล้วพิมพ์ชนกล่ะจะมีความรักให้กับเขามั้ยหนอ
พิม . ถึงแล้วครับพิม
ร่างบางขยับเมื่อได้ยินเสียงภานุเรียก
ถึงแล้วหรือ หลับซะยาวเลย
พิมพ์ชนกเปิดประตูลงมาจากรถ และภานุก็ตามมา
โห เปลี่ยนไปตั้งเยอะแน่ะ เปลี่ยนไปมากจนฉันเกือบจำไม่ได้ นายดูดอกไม้นู่นสิ สวยดีนะ พิมพ์ชนกว่าพร้อมกับชี้ให้ภานุดู แล้วทั้งคู่ก็เดินดูแปลงสาธิตต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้เมืองหนาวหลากหลายชนิดที่กำลังแข่งกันบานรับแสงอาทิตย์ แปลงสาธิตการปลูกสตอเบอรี่ ฯลฯ แล้วพิมพ์ชนกก็ออกมานั่งพักใต้ต้นไม้ พลางวางกระเป๋าถือไว้ข้าง ๆ กาย
พิมพ์ชนกเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า ซึ่งบัดนี้เป็นสีฟ้าสะอาดตา มีริ้วเมฆสีขาวพาดเป็นเส้นยาวสุดขอบฟ้าอีกด้าน พิมพ์ชนกละสายตามาหยุดอยู่ที่ร่างสูง ๆของใครคนหนึ่งที่คุ้นตา แล้วภาพความทรงจำเก่า ๆ ก็ผุดขึ้นมา ภาพเด็กนักเรียนชายม. ปลายตัวสูง ๆ ที่คอยแกล้งพิมพ์ชนกขณะที่รอพ่อมารับกลับบ้านที่หน้าโรงเรียน แต่บางครั้งที่พิมพ์ชนกโดนคนอื่นรังแกก็จะมีเขาคนนี้แหละที่คอยปกป้อง แต่ส่วนใหญ่แล้วจะโดนภานุแกล้งเสียมากกว่า จนมาถึงปีสุดท้ายของการศึกษา ตอนนั้นจะว่าเด็กไปก็คงไม่ใช่เพราะก็สิบเจ็ดสิบแปดปีกันแล้ว พิมพ์ชนกนึกถึงภาพที่ตัวเองร้องไห้จะเป็นจะตาย แล้วโผเข้ากอดภานุ ที่สนามบินดอนเมือง
นุนายไปแล้วใครจะคอยไปส่งเราที่บ้านล่ะนายไม่ไปไม่ได้หรือไง ฮื่อ ๆ ๆ ๆ
เสียงสะอึกสะอื้นของพิมพ์ชนกพูดออกมาอย่างยากลำบาก
ฉันไปไม่กี่ปีน่าพิม อย่าร้องสิ เดี๋ยวตาบวมนะ ฉันสัญญานะว่าจะกลับมาหาเธอ
สัญญานะนุ นายสัญญาแล้วนะ แล้วฉันจะรอนายนะ
พิมพ์ชนกพูด ยิ้มทั้งน้ำตา ท่าทางดีใจเหมือนกับเด็กเพิ่งได้ของเล่นชิ้นใหม่ พิมพ์ชนกนึกไปก็ขำตัวเองไป จนทำให้คนที่ตามมาแปลกใจว่าพิมพ์ชนกนั่งยิ้มอะไรอยู่คนเดียว
พิม . เป็นไรหรือเปล่าน่ะ เสียงทุ้ม ๆ ของภานุทำให้พิมพ์ชนกตื่นจากภวังค์
ฮึ นุว่าไงนะ พิมฟังไม่ถนัดน่ะ
เอ่ออ้อ นายว่าไงนะนายภานุเมื่อกี้ฉันฟังไม่ค่อยได้ยิน พิมพ์ชนกเพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อกี้เผลอแทนชื่อตัวเองออกไปกับภานุ จึงรีบเปลี่ยนคำพูดใหม่อย่างรวดเร็ว และนั่นก็ทำให้ภานุอดยิ้มไม่ได้
ช่างเถอะ เอ่อ พิม ผมอยากให้พิมเรียกผมเหมือนเมื่อกี้ที่พิมเรียก และแทนตัวเองกับผมว่าพิมด้วย
พิมพ์ชนกหันมาจ้องหน้าภานุเขม็ง
จำเป็นด้วยหรือไงที่ฉันต้องทำตามที่นายขอ
จำเป็นสิ
ฉันไม่เห็นว่ามันจะจำเป็นอะไรเลย พูดพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นนิด ๆ
จำเป็นสิ ถ้าพิมไม่ยอมทำตามที่ผมขอ มีหวังงานนี้พิมไส้แห้งทั้งเดือนแน่ ภานุพูดพร้อมกับชูกระเป๋าเงินของพิมพ์ชนกให้เจ้าตัวดู
นายนุ เอาคืนมานะ พิมพยายามแย่งกระเป๋าเงินคืนมาจากภานุ แต่ไม่สำเร็จ
ไม่ให้ จนกว่าพิมจะยอมตกลง
เอ๊ะ นายนี่ท่าจะพูดไม่รู้เรื่อง ฉันบอกให้เอาคืนมา นี่นายภานุ จะให้หรือไม่ให้ พิมพ์ชนกขึ้นเสียง พร้อมกับลุกขึ้นเท้าสะเอว
ไม่ให้ ภานุตอบก่อนที่จะออกวิ่ง
นี่เอาคืนมานะ นายภานุบ้า เอาของเขาคืนมานะ
พิมพ์ชนกวิ่งตามไปแย่งกระเป๋าเงินจากมือภานุ ทั้งคู่แย่งกันไปแย่งกันมา แล้วพิมพ์ชนกก็คว้ากระเป๋าเงินได้ พร้อมกับผลักภานุโดยหวังจะแกล้งคืน แต่ภานุไวกว่าเขาฉุดข้อมือพิมพ์ชนกได้ก่อนที่ทั้งคู่จะล้มลงไปพร้อมกัน
เจ็บมากมั้ยพิม ภานุถามเสียงห่วงใย แต่คนถูกถามตอนนี้หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกไปแล้ว ก็จะไม่ให้หน้าแดงได้ไงล่ะ ก็ตอนนี้พิมพ์ชนกอยู่ในอ้อมแขนของภานุเสียแล้ว
เอ่อ.. ไม่เป็นไร ปละปล่อยฉันได้แล้ว
ไม่ปล่อย จนกว่าพิมจะยอมตกลงตามที่ผมขอ
ภานุยังคงต่อรอง เพราะยังไงเขาก็ยังเป็นต่ออยู่ดี ส่วนพิมพ์ชนกเริ่มจ้องหน้าภานุอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับพยายามดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดจากอ้อมแขนของภานุ แต่ก็ไม่สำเร็จดูเหมือนว่ายิ่งพิมพ์ชนกดิ้นมากขึ้นเท่าไหร่ ภานุก็ยิ่งกระชับวงแขนให้แน่นมากขึ้นเท่านั้น แล้วยังทำหน้าทะเล้นใส่พิมพ์ชนกอีก
นี่ ! นายภานุ อย่าแกล้งฉันได้มั้ย ปล่อยฉันได้แล้ว
พิมพ์ชนกเริ่มโวย ก็ไม่ให้โวยได้ไง คนเขินก็เขิน อีตาบ้าที่ก็ยังไม่ยอมปล่อยอีก
ผมยังยืนยันคำพูดเดิม เพียงแค่พิมตอบตกลงผมก็จะปล่อยพิมทันที
ก็ได้ ตกลง พอใจรึยังล่ะ มัดมือชกกันชัด ๆ เลย แล้วก็ปล่อยฉันสิ พิมพ์ชนกพูดพร้อมกับผลักภานุให้ออกห่าง
ยัง
เฮ้ย ! จะเอายังไงอีก เล่ห์มากนักนะ นายจะแกล้งฉันไปจนตายเลยหรือไงฮึ
แล้วพิมจะอยู่กับผมให้ผมแกล้งพิมจนตายมั้ยล่ะ ภานุถามพร้อมกับส่งสายตาเป็นประกาย ทำเอาพิมพ์ชนกหน้าแดงอีกรอบ
บ้า .. ใครจะอยู่กับนาย นี่ปล่อยฉันได้แล้ว
ไม่พิมต้องพูดก่อนว่า นุปล่อยพิมเถอะนะคะ
อะไรนะ นายจะบ้ารึไง ไม่ ยังไงฉันก็ไม่พูด นี่ปล่อยฉันได้แล้ว
ไม่ปล่อย ถ้าพิมยังไม่พูดผมก็จะกอดพิมอยู่แบบนี้ล่ะ ดีเหมือนกันไปอยู่เมืองนอกตั้งหลายปีไม่ได้กอดพิมเลยหลังจากที่กอดพิมที่สนามบินตอนที่พิมไปส่งผมขึ้นเครื่องไปอเมริกาครั้งแรก วันนี้ก็ขอกอดให้หายคิดถึงทีเถอะนะ พูดจบภานุก็กระชับวงแขนให้แน่นขึ้นกว่าเดิม เลยทำให้พิมพ์ชนกโวยใส่อีกรอบและก็ยอมพูดตามที่ภานุบอก และก่อนที่ภานุจะปล่อยให้ร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเป็นอิสระ เขาก็ก้มลงมาหอมแก้มพิมพ์ชนกเสียฟอดใหญ่
นายภานุ นาย พิมพ์ชนกชี้หน้าภานุ ตัวสั่นราวกับเจ้าเข้าด้วยความโกรธ
อ๊ะ ๆ พิม ผมให้โอกาสพิมพูดใหม่นะ ไม่งั้นผมจะหอมแก้มพิมอีกข้างที่เหลือแน่ ๆ
พิมพ์ชนกทั้งโกรธทั้งอาย แต่ก็ทำอะไรภานุไม่ได้ ทำได้แค่สะบัดหน้าแล้วก็เดินหนีไปที่รถ
อ้าวพิม รอผมด้วยสิ อยากกลับก็บอกกันดี ๆ ก็ได้
ภานุตะโกนไล่หลังพิม พร้อมกับหัวเราะกับกริยาของหญิงสาว พลางก้าวเท้าตามพิมพ์ชนกไป
อ้าวพิมตื่นแต่เช้าเชียวลูก แล้วทำอะไรอยู่น่ะนั่น คุณประไพถามเมื่อเห็นลูกสาวกำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่ซุ้มดอกเอื้อง
พิมกำลังใส่ปุ๋ยให้มันน่ะค่ะแม่ ดูสิคะเอื้องกำลังออกดอกสวยเลย
พิมงั้นเดี๋ยวช่วยปลูก ต้นดอกแก้วให้แม่หน่อยนะ ซื้อจากกาดคำเที่ยงมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วยังไม่ได้เอาลงดินเลยลูก พูดพลางเดินไปหยิบต้นดอกแก้วมาวางไว้ให้พิมพ์ชนก
ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูจัดการให้
เอ๊ะใครมาแต่เช้าเชียว เดี๋ยวแม่ไปดูก่อนนะ
พิมพยักหน้ารับ และก็หันไปสนใจกับการใส่ปุ๋ยต่อ
สวัสดีครับคุณอา
อ้าว ตานุ แหมวันนี้มาแต่เช้าเชียวนะ ติดใจอะไรบ้านนี้รึเปล่าจ๊ะ คุณประไพแซวภานุอย่างรู้ทัน ก็อย่างว่าแหละนะ ผู้ใหญ่เขาเคยอาบน้ำร้อนมาก่อนทำไมเขาถึงจะดูไม่ออก ส่วนภานุก็ได้แต่ยิ้มก่อนที่จะถามหาพิมพ์ชนก
พิมล่ะครับคุณอา
โน่นแน่ะ กำลังใส่ปุ๋ยดอกเอื้อง ไปช่วยเขาหน่อยสิ อาก็เพิ่งจะสั่งให้เขาปลูกต้นดอกแก้วให้
คุณประไพบอกภานุพร้อมกับพยักพะเยิดให้ภานุไปช่วย เมื่อได้รับการสนับสนุนจากผู้เป็นแม่ของสาวเจ้าขนาดนี้ ภานุก็มีชัยไปกว่าครึ่ง แต่จริง ๆ แล้วไม่ว่ายังไงผู้ใหญ่ก็เห็นชอบด้วยอยู่แล้วเพราะคู่นี้คุณนันทชัยพ่อของภานุกับคุณปรเมศพ่อของพิมพ์ชนกได้วางแผนกันไว้ตั้งแต่ก่อนภานุจะไปเรียนที่อเมริกาแล้ว ก็ตั้งแต่พ่อของพิมพ์ชนกยังมีลมหายใจอยู่นั่นแหละ แต่โชคดูเหมือนจะเข้าข้างทางผู้ใหญ่เสียเหลือเกินเพราะไม่ต้องมาเสียเวลาทำตามแผน เพราะดู ๆ แล้วทั้งคู่ก็ดูจะมีใจให้กันอยู่แล้วหนินะ เพียงแค่รอลุ้นเฉย ๆ เท่านั้นเอง
พิมมีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ
พิมพ์ชนกหันไปพอรู้ว่าเป็นภานุ ก็หันกลับ
ไม่มี นายมาทำไม
โธ่ พิมพูดดี ๆ กับผมหน่อยก็ได้ ผมขอโทษเรื่องเมื่อวาน
ไม่ยกโทษให้
จะให้ผมทำยังไงพิมถึงจะหายโกรธผม ภานุอ้อน
ก็ไม่ต้องทำอะไร นายกลับไปได้แล้วภานุ พิมพ์ชนกพูดก่อนที่จะเดินหนีเข้าบ้าน คนอะไรหอมแก้มเขาไปเมื่อวาน วันนี้ยังมีหน้ามาหาเขาอีก
พิม เดี๋ยวสิพิม ภานุเรียก พิมพ์ชนกหยุด
อย่าตามมานะ ไม่งั้นนายได้เรื่องแน่ พิมพ์ชนกขู่
พิมผิดสัญญานะ
ใครผิดสัญญา นายต่างหาก นี่นายภานุยังไงฉันก็จะไม่ทำตามที่นายขอ เพราะนายเป็นคนผิดสัญญาก่อน งานนี้ถือว่าโมฆะ
ผมผิดสัญญาตรงไหนล่ะพิม
ก็ใครใช้ให้เอ่อ ชั่งเถอะ พิมพ์ชนกพูดค้างไว้แค่นั้น ก่อนที่แก้มเริ่มจะมีสีชมพูระเรื่อขึ้น ก็ใครจะกล้าพูดออกมาล่ะว่าอีตาบ้านี่มาหอมแก้ม ก็คนเขาก็ยังมียางอายนะ
ภานุพอจะรู้ว่าพิมพ์ชนกโกรธเขาเรื่องอะไร โธ่เอ๊ย ! จะให้ทำยังไงล่ะก็คนมันรักหนิห้ามใจอยู่ซะที่ไหน แต่ก็ไม่น่าจะลืมว่าพิมพ์ชนกน่ะโกรธนานขนาดไหน แล้วทีนี้จะง้อยังไงกันล่ะเนี่ย ภานุเอ๊ยแกไม่น่าจะหาเหาใส่หัวเลย กำลังทำท่าว่าจะดี ๆ อยู่แล้วเชียว กลับทำเสียเรื่องจนได้
อ้าว เสร็จแล้วหรือจ๊ะพิม แล้วนั่นใครไปทำอะไรให้เราไม่พอใจอีกล่ะหน้าบึ้งมาเชียว คุณประไพถามเมื่อเห็นลูกสาวทำหน้าบึ้งเข้ามาในบ้าน
เปล่าค่ะ แม่คะพิมขอตัวนะคะ พิมพ์ชนกปฏิเสธ ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องตัวเองไป
อ้าวตานุ มีเรื่องอะไรกันรึเปล่าจ๊ะ คุณประไพถามภานุบ้าง เมื่อเห็นคนที่ตามมาท่าทางก็ไม่ค่อยจะดีเหมือนกัน
เปล่าครับคุณอา พิมเขาโกรธผมนิดหน่อยน่ะครับ ภานุบอก
ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันนะจ๊ะ ยายพิมก็เป็นแบบนี้แหละขี้งอนก็ที่หนึ่งละ ว่าแต่เราไปทะเลาะกันเรื่องอะไร พอจะเล่าให้อาฟังได้มั้ยเผื่ออาจะช่วยได้ คุณประไพให้กำลังใจภานุพร้อมกับถาม
เอ่อ.ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่ทะเลาะกันนิดหน่อย เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะครับ ภานุตอบก่อนที่จะขอลากลับ ขืนภานุเล่าให้แม่พิมพ์ชนกฟังสิ มีหวังโอกาสได้เป็นลูกเขยบ้านนี้เท่ากับศูนย์ไปเลยทันที
ยายพิม . ยายพิม สายแล้วนะลูก เดี๋ยวก็ไม่ทันไปทำงานหรอก คุณประไพเรียกลูกสาวเป็นครั้งที่สามแล้ว และก็อดแปลกใจไม่ได้เพราะปกติพิมพ์ชนกไม่เคยนอนตื่นสาย หรือว่าเป็นอะไรไป คุณประไพคิดพร้อมกับขึ้นไปดูลูกสาวตัวเอง และก็ต้องตกใจ
ตายแล้วยายพิม ทำไมตัวร้อนแบบนี้ คุณประไพอุทานอย่างตกใจ พร้อมกับเขย่าตัวลูกสาวเบา ๆ แต่ร่างที่นอนอยู่บนเตียงก็ยังไม่มีการรับรู้แต่อย่างใด โชคดีที่ภานุมา ทั้งคุณประไพและภานุจึงช่วยกันนำพิมพ์ชนกส่งโรงพยาบาล
หมอว่ายังไงบ้างจ๊ะตานุ
เป็นไขัหวัดใหญ่น่ะครับคุณอา หมอให้นอนดูอาการสัก 2 3 วันน่ะครับ ภานุบอกคุณประไพพร้อมกับอาสาที่จะเป็นคนเฝ้าไข้พิมพ์ชนกเอง
อาว่ารบกวนภานุเปล่า ๆ นะ
ไม่เป็นไรหรอกครับคุณอา ผมเต็มใจ อีกอย่างที่บ้านคุณอาก็ไม่มีใครอยู่ด้วย เอาเป็นว่าทางนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมดีกว่าครับ
จริงอย่างที่ภานุพูด คุณประไพจึงไม่ปฏิเสธ อีกอย่างคุณประไพรก็พอจะรู้ว่าภานุกับลูกสาวตัวดีของตนมีเรื่องผิดใจกันอยู่ ไหน ๆ ก็แอบเชียร์อยู่แล้ว ก็ถือโอกาสให้ภานุได้ง้อพิมพ์ชนกซะเลยจะเป็นไรไปล่ะ
ร่างบางนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียง ภานุคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ใบหน้าหน้าซีดเซียวเนื่องจากพิษไข้ของพิมพ์ชนกทำให้ภานุสงสารจับใจ สักพักพิมพ์ชนกก็เริ่มรู้สึกตัว
พิมเป็นยังไงบ้าง ทันทีที่พิมพ์ชนกตื่น พิมพ์ชนกก็เจอภานุอยู่ข้าง ๆ เตียง สายตาของภานุมองมาที่พิมพ์ชนกอย่างห่วงใย
ไม่เป็นไรแล้วล่ะ แต่ปวดหัวเป็นบ้าเลย
ทนเอาหน่อยนะพิม ภานุพูดพร้อมกับจับมือพิมพ์ชนกบีบเบา ๆ ก่อนที่จะรินน้ำมาให้พิมพ์ชนกดื่ม
แล้วนายไม่ไปทำงานเหรอ
ไม่ล่ะ ผมอยากอยู่ดูแลพิม ภานุบอกพร้อมกับมองหน้าพิมพ์ชนก พิมพ์ชนกเลยต้องสบตากับภานุอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อกี้ตอนตื่นมาก็ทีหนึ่งละนะ ทำเอาเจ้าตัวหน้าร้อนผ่าวไปทันที แล้วพิมพ์ชนกก็แกล้งหันไปทางอื่น ก็จะให้ทำไงล่ะคนมันเขินหนิ
แล้วฉันต้องอยู่โรงพยาบาลนี่อีกกี่วันล่ะเนี่ย
หมอบอกว่าสัก 2- 3 วันน่ะ
โห ฉันไม่ต้องเป็นง่อยตายไปเลยหรือไง พิมพ์ชนกบ่น ภานุหันมามอง ก่อนที่จะเอามือขยี้ผมหญิงสาวเบา ๆ อย่างเอ็นดู
บอกแล้วไงว่าทนหน่อย มีผมอยู่เป็นเพื่อนพิมไม่เหงาหรอกน่า ภานุบอก ทำเอาพิมพ์ชนกหน้าเบ้
แล้วแม่ล่ะ
เพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี่เอง เดี๋ยวตอนเย็นเห็นบอกว่าจะเข้ามาใหม่
พิมพ์ชนกพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะหันไปสนใจรายการโทรทัศน์ต่อไป
ตลอดระยะเวลาที่พิมพ์ชนกนอนอยู่โรงพยาบาล ภานุก็คอยดูแลพิมพ์ชนกอยู่ไม่ห่าง พอตื่นมาพิมพ์ชนกก็เห็นแต่ภานุ
วันนี้หลังจากที่พิมพ์ชนกทานยาเรียบร้อยแล้วภานุจึงขอตัวเข้าบริษัท เพราะเห็นว่าคุณประไพมาพอดี
ขอบใจมากนะตานุ
ไม่เป็นไรครับคุณอา เดี๋ยวตอนเย็นผมจะเข้ามาใหม่นะครับ ภานุกล่าวก่อนจะลากลับ
ลับหลังภานุ พิมพ์ชนกก็เริ่มต่อว่าผู้เป็นแม่
แม่คะ ทำไมแม่ให้นายนุเขามาเฝ้าพิมล่ะ แล้วแม่ทำไมไม่เฝ้าล่ะคะ
พอดีตานุเขาอาสา แม่เห็นว่าเขาอยากเฝ้าจริง ๆ ก็เลยให้เขาเฝ้าแทน อีกอย่างบ้านเราก็ไม่มีใครอยู่ด้วย แม่ก็ไม่อยากทิ้งบ้านน่ะจ๊ะ แต่ก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไรหนิ แม่เห็นตานุเขาดูแลเราดีออก
เข้าข้างนายนุอีกแล้วนะคะ
เรานี่จริง ๆ เลยนะ แล้วดีขึ้นรึยังลูก
ก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะค่ะ
แหมไม่ให้ดีขึ้นได้ยังไงเนอะ ก็กำลังใจดีขนาดนี้
เสียงใส ๆ ฟังดูคุ้นหู พิมพ์ชนกหันไปตามเสียง
ยายนุช พิมพ์ชนกเรียกเพื่อนเสียงดัง
แหมยายพิม ไม่ต้องตะโกนขนาดนั้น เดี๋ยวหมดแรงแล้วจะแย่ ยิ่งหวานใจไม่อยู่ด้วย
ใครหวานใจใคร พิมพ์ชนกถามเพื่อนท่าทางเอาเรื่อง
เอ้า ก็นายนุไงหวานใจแก
ปากมอมจริงนะแก เอาอะไรมาพูด
เอาปากฉันเนี่ยแหละพูด แหมอย่าทำเป็นปากแข็งหน่อยเลยแม่สาวตาคมคนเก่ง นุชนาถยังแซวไม่หยุด
บ้า นี่หยุดได้แล้ว ว่าแต่แกมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันเข้าโรงพยาบาล
เอ้า ถามกันเข้าไป แหมไม่เว้นช่องเลยนะยะ ฉันมาถึงตั้งแต่เมื่อวาน พอดีโทร.เข้ามือถือแกก็ดันปิดเลยโทร.เข้าบ้านก็ไม่มีคนรับสาย จนตอนสายน่ะแหละนายนุก็โทร.มา ฉันจึงรู้ว่าแกอยู่ที่นี่ นุชนาถร่ายยาวให้พิมพ์ชนกฟัง พิมพ์ชนกพยักหน้ารับ แต่ว่านายนุมีเบอร์โทรศัพท์ของยายนุชได้ยังไง ปากไวเท่าความคิด
นุช นายนุมีเบอร์แกได้ไง
อ้าว ก็เพื่อนกันมีเบอร์กันมันเสียหายตรงไหนจ๊ะ
ไม่ใช่อย่างนั้น
หรือว่า..นั่นแน่ หึงล่ะสิ
นี่ยายนุช ฉันถามเฉย ๆ ไม่ได้หึง ฉันจะไปหึงอะไรนายนั่น ไม่ใช่แฟนฉันสักหน่อยจะหึงทำไม พิมพ์ชนกเริ่มหน้าแดง
พิมแล้วไปเที่ยวอ่างขางสนุกมั้ย นุชนาถถาม ทำเอาพิมพ์ชนกหันหน้ามาหาเพื่อนทันที
แกรู้ได้ไง
มีเรื่องอะไรที่ยายนุชนาถคนนี้ไม่รู้บ้าง นี่พิมฉันจะบอกอะไรแกให้นะว่านายนุน่ะเขารักแกมากขนาดไหน ขนาดอยู่อเมริกาเขายังโทร.มาถามถึงแกเลย แล้วช่วงหลัง ๆ นี่แกไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าไปทำอะไรให้นายนุเขากลุ้ม นี่พิมใจอ่อนซะบ้างเถอะ เล่นตัวอยู่ได้ อย่างน้อยน่าจะสงสารไอ้นุมันนะดูดิมันอุตส่าห์มาดูแลเฝ้าไข้แก จะบอกอะไรให้คนเขาไม่รักไม่ห่วงกันน่ะ เขาไม่มาเฝ้าไม่มาดูแลขนาดนี้หรอก คิดหน่อยสิจ๊ะยายพิม ทีเรื่องอื่นล่ะฉลาดเอาฉลาดเอาแล้วอย่าลืมถามตัวเองล่ะว่ารักภานุเขาบ้างหรือเปล่า นุชนาถว่าเพื่อน พิมพ์ชนกเริ่มนิ่ง คิดตามที่นุชนาถพูด ใช่มันก็จริงแหละ แต่ว่ามันก็น่าโกรธไม่ใช่เหรอ มาฉวยโอกาสกับเราชัด ๆ ถึงจะรักยังไงก็ช่างเถอะมันก็ไม่ควรที่จะทำกันแบบนี้นี่นา แล้วแกรู้ได้ยังไงยายนุชว่าฉันไม่ได้รักนายนุ ก็ฉันเป็นผู้หญิงหนิมันต้องไว้ฟอร์มกันบ้างล่ะน่า
นี่พิม . ยายพิม เสียงของนุชนาถทำให้สติของพิมพ์ชนกกลับมา
ใจลอยไปถึงไหนแล้วล่ะเนี่ย เฮ้อออเพื่อนฉัน อ้าวดูสิว่าใครมานู่น นุชนาถพูดพลางมองไปยังภานุ
เป็นไงบ้างครับพิม ดีขึ้นหรือยัง ไหนดูสิ ภานุถามพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะหน้าผากพิมพ์ชนก
ตัวไม่ร้อนแล้วหนิ ว่าแต่พิมทานข้าวหรือยัง ภานุถาม พิมพ์ชนกพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร ภานุจึงถอยออกมาแล้วหันมาคุยกับนุชนาถ
หวัดดีนุช มานานแล้วเหรอ
หวัดดีเช่นกันย่ะ ฉันมาได้สักพักหนึ่งแล้วล่ะ
ว่าแต่นุชล่ะจะกลับไปเมื่อไหร่
แหมอะไรกันนุ มาถึงก็มาไล่กันเลยนะ นุชนาถแกล้งเย้าเพื่อน
ไม่ใช่อย่างนั้น ที่ถามน่ะหมายถึงกลับไปประจวบ ฯ น่ะ
อ๋อ. นึกว่าจะไล่กันซะละ ก็อีก 2 วันน่ะ ไปเที่ยวด้วยกันมั้ย นุชนาถบอกพร้อมกับชวนเพื่อน
อืมก็น่าไปอยู่เหมือนกันนะ ว่าแต่คนที่จะชวนไปด้วยเนี่ยสิ ไม่รู้จะยอมไปด้วยมั้ย ภานุพูดพลางหันไปทางพิมพ์ชนก
พิมไปเที่ยวประจวบ ฯ ด้วยกันมั้ย นุชนาถหันไปถามเพื่อน
ไม่อยากไปอ่ะ
ไปหน่อยน่า ไปเปิดหูเปิดตาซะบ้าง ทำงานมาเกือบปีแล้วนะ นุชนาถขยั้นขยอเพื่อน
นี่ยายนุช ฉันกำลังจะฟื้นไข้นะ พิมพ์ชนกให้เหตุผล
แต่แม่ว่าไปก็ดีเหมือนกันนะจ๊ะลูก เป็นการพักฟื้นไปในตัว คุณประไพสนับสนุนอีกเสียง
แต่ว่างานล่ะคะแม่
นี่ยายพิมไม่เห็นต้องห่วงเลย มีแฟนเป็นถึงผู้บริหารบริษัทแกจะกลัวไปทำไม ใช่มั้ยนุ นุชนาถหันไปขอความเห็นจากภานุ โดยที่ไม่สนใจว่าพิมพ์ชนกจะว่ายังไง
ไปเถอะครับพิม เรื่องงานไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวผมให้คนอื่นทำแทนได้ ภานุหันไปบอกพิม
เห็นมั้ยยายพิม พรุ่งนี้แกก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว มะรืนเราก็เดินทางไปกันเลย โอเคมั้ยนุ
นุชนาถพูดพร้อมกับหันไปถามภานุ ภานุพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าตกลง
งั้นก็ตามนี้เลย นุนายอย่าลืมไปรับฉันด้วยนะ นุชนาถบอกภานุ ก่อนที่จะลาทุกคนกลับบ้าน
ระหว่างการเดินทาง มีแต่นุชนาถเท่านั้นที่คุยจ้อตั้งแต่เชียงใหม่ยันประจวบ ฯ ส่วนพิมพ์ชนกนั้นปิดปากเงียบมาตลอดทาง ภานุแอบมองพิมพ์ชนกอยู่บ่อย ๆ จนนุชนาถจับสังเกตได้
โอ๊ย ! เบื่อพวกฟอร์มจัดเหลือเกิน นี่อย่าหัดปากหนักกันนักเลย คิดอะไรอยู่ก็รีบ ๆ พูดกันให้มันเข้าใจซะ เดี๋ยวก็มีลูกไม่ทันใช้กันพอดี นุชนาถพูดขึ้นมาลอย ๆ พลางลอบสังเกตดูพฤติกรรมของพิมพ์ชนกและภานุว่าทั้งคู่จะมีปฏิกิริยายังไงกับคำพูดของตน และก็ได้ผล เพราะทั้งพิมพ์ชนกและภานุหันมามองหน้ากัน ก่อนที่ทั้งคู่จะหันกลับไปตามเดิม หึ ๆ ฉันคงมีงานเสริมเป็นกามเทพจำเป็นซะแล้วล่ะงานนี้ นุชนาถคิดในใจ
ภานุพารถเข้ามาจอดบริเวณบ้านพักตากอากาศของเขา บ้านหลังนี้พ่อของภานุซื้อไว้ก่อนที่จะไปตั้งรกรากอยู่ที่เชียงใหม่
สวัสดีครับคุณลุง คุณป้า
อ้าวคุณภานุ มายังไงคะ ทำไมไม่โทร.มาบอกป้าก่อน ตาฝั้นช่วยคุณเขาขนของหน่อยเร็ว แกหันไปบอกลูกชายให้ไปช่วยภานุขนของ
เอ่อ พิม นุช นี่ลุงฉ่ำกับป้าปริก ลุงกับป้าเขาเป็นคนดูแลบ้านหลังนี้
สวัสดีค่ะ พิมพ์ชนกและนุชนาถยกมือไหว้ลุงกับป้าพร้อมกัน
เอ่อ พิมฉันคงไม่ได้พักที่นี่กับเธอหรอกนะ เพราะฉันมีงานค้างอยู่ต้องรีบไปเคลียร์เพราะต้องส่งพรุ่งนี้ ไม่งั้นหัวหน้าได้เฉ่งกะบาลฉันเละแน่ ๆ นุชนาถหันไปบอกเพื่อนหลังจากขนของลงรถเรียบร้อยแล้ว
อ้าว แล้วฉันจะอยู่ยังไงล่ะ เฮ้ย ! อย่าบอกนะว่าฉันต้องอยู่กับนายนุสองคนที่นี่ นุชแกกลับไปเอามาทำที่นี่ไม่ได้เหรอ พิมพ์ชนกเริ่มโวยใส่เพื่อนพร้อมทั้งขอร้อง
โอยไม่เอาล่ะ ขี้เกียจขนไปขนมา นี่พิมฉันมาทำงานนะจ๊ะ ไม่ได้มาเที่ยวเหมือนเธอ นุชนาถปฏิเสธพร้อมกับขยิบตาให้กับภานุ ถึงเวลาเริ่มทำงานเสริมของนุชนาถแล้วล่ะ
นุ ดูแลยายพิมให้ดีล่ะ อย่าปล่อยให้เป็นไข้กลับเชียงใหม่นะ นุชนาถหันไปบอกกับภานุ ก่อนที่จะช่วยถือกระเป๋าของพิมพ์ชนกขึ้นบ้านไป
นุช เดี๋ยวอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิ ภานุชวนนุชนาถ
แน่นอนอยู่แล้ว ถึงนายไม่ชวนฉันก็จะอยู่ เอ่อ เดี๋ยวฉันกับพิมออกไปซื้ออาหารสดนะ ส่วนนายก็จัดของไปก่อนก็แล้วกัน
พูดจบนุชนาถและพิมพ์ชนกก็พากันขับรถออกไป โดยมีนุชนาถเป็นคนขับ เพราะถือว่าชำนาญที่สุดก็ไม่ให้ชำนาญได้ไง ทำงานอยู่ที่นี่เกือบปีแล้วนี่นา ไม่รู้ก็เกินไปล่ะ
พิมพ์ชนกออกมาเดินเล่นที่ชาดหาด ตอนเช้าที่นี่อากาศดีจริง ๆ ไม่แพ้ที่เชียงใหม่เลย อยู่เชียงใหม่เห็นแต่ป่าแต่เขา ก็ดีเหมือนกันเปลี่ยนบรรยากาศ พิมพ์ชนกเดินไปเรื่อย ๆ พลางคิดอะไรไปเพลิน ๆ จนลืมเวลา ทางด้านภานุก็ออกตามหาพิมพ์ชนกใหญ่ ไปเดินเล่นถึงไหนของเขานะ ภานุคิดขณะที่เดินหาพิมพ์ชนก
พิม มาอยู่นี่นี่เอง ผมตามหาแทบตาย
ใครใช้ให้นายมาตาม
นี่พิมยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ
ยัง พิมพ์ชนกตอบ ก่อนที่จะเดินหนีภานุกลับไปทางเดิม
พิมพ์ชนกเดินออกมานอกระเบียง จากจุดนี้ของตัวบ้านมองออกไปก็จะหาดทรายสีขาวยาวสุดลูกหูลูกตา คลื่นม้วนตัวเข้าฝั่งลูกแล้วลูกเล่า พิมพ์ชนกยืนมองภาพข้างหน้าได้ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหันกลับมาแล้ววางหนังสือเล่มโปรดไว้บนโต๊ะ ความคิดที่จะลงไปเล่นน้ำตอนนี้เป็นอันต้องยกเลิกไปเลย เพราะดูแล้วคงไม่ไหวแดดแรงเหลือเกิน เอาไว้ตอนเย็นก่อนเถอะ พิมพ์ชนกคิด ก่อนที่จะเอนตัวลงนอนบนฟูกข้างโต๊ะกลมเตี้ยนั่นเอง
พิม เสียงทุ้มคุ้นหูของภานุ ทำให้พิมพ์ชนกหันไป
นายมาทำไม พิมพ์ชนกถามพร้อมกับเดินต่อ
ก็มาเดินเล่นเป็นเพื่อนพิมไง ผมกลัวว่าพิมจะเหงา พิมพ์ชนกหันไปมองหน้าภานุแว้บหนึ่ง แต่ก็ไม่พูดอะไร ทั้งคู่เดินเล่นกันอย่างเงียบ ๆ ไม่มีใครเอื้อนเอ่ยวาจาใด ๆ ออกมาอีกเลย แล้วภานุก็ยื่นมือไปจับมือพิมพ์ชนก
นี่นายจะทำอะไร พิมพ์ชนกเริ่มหน้าเสีย
นั่งตรงนี้เถอะ ดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน จากนั้นทั้งคู่ก็ไม่พูดอะไรกันอีก จนภานุรู้สึกอึดอัด
พิม
ฮึ
ผมมีอะไรอยากจะบอกพิม ภานุพูด พร้อมกับเอามือของพิมพ์ชนกไปกุมไว้
อะไรของนาย นี่อย่ามาทำซึ้งใส่ฉันนะ พิมพ์ชนกพูด พร้อมกับดึงมือกลับ โธ่เอ๊ย ! นายภานุฉันก็อายเป็นเหมือนกันนะ นี่ดูสิยังมาทำตาหวานใส่อีก แต่ภานุก็ไม่ยอมปล่อย กลับจับแน่นกว่าเดิมอีก
พิม ผมรักพิมนะ พอจบคำพูดของภานุ พิมพ์ชนกก็ได้แต่อ้าปากค้าง
เอ่อนี่นุ อย่ามาแกล้งพิมเล่นน่า ไม่ตลกนะ พูดจบพิมพ์ชนกก็เดินหนีภานุไปเสียดื้อ ๆ เพราะทั้งอายทั้งเขิน ก็ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครบอกรักพิมพ์ชนกเลย ก็มีครั้งนี้แหละและก็แอบโรแมนติกซะด้วย
พิม เดี๋ยว ผมพูดจริง ๆ นะไม่ได้แกล้ง ผมรักพิมตั้งแต่วันแรกที่เราพบกันแล้วนะ ตั้งแต่สิบกว่าปีที่แล้วด้วยซ้ำ ผมเฝ้านับวันนับคืน ว่าเมื่อไหร่ผมจะได้กลับมาหาพิม พอเจอกัน พิมก็ทำท่าไม่อยากจะญาติดีกับผมจนถึงวันนี้พิมยังจะใจร้ายเดินหนีผมไปอีกเหรอไง ภานุวิ่งตามพร้อมกับตะโกนบอกพิมพ์ชนก คำพูดของภานุทำให้พิมพ์ชนกหยุดชะงักก่อนที่จะหันหลังกลับ ภานุค่อย ๆ สวมกอดพิมพ์ชนก คราวนี้เจ้าตัวยอมให้กอดแต่โดยดี ไม่มีการขัดขืนแต่อย่างใด แล้วน้ำใส ๆ ที่เกิดจากความดีใจและตื้นตันก็ไหลลงมาอาบแก้มใส ๆ ของพิมพ์ชนก
พิมก็รักนุเหมือนกัน และก็รักมาตลอดเลย พิมพ์ชนกบอกภานุเสียงอุบอิบ ภานุกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นรับรู้กับวาจาที่เอื้อนเอ่ยมาจากปากของหญิงสาว ก่อนจะคลายอ้อมแขนออก
พิมหายโกรธผมแล้วใช่มั้ยครับ
พิมพ์ชนกพยักหน้ายิ้มทั้งน้ำตา ก็จะไม่ให้หายโกรธได้ไงล่ะ ก็รักเขาซะขนาดนี้ แล้วทั้งคู่ก็นั่งดูพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าด้วยกัน
ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ ว่าคนที่คอยเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่สมัยสิบกว่าปีที่แล้วจะมาลงเอยด้วยกันได้ ถ้านุชนาถรู้เข้าคงได้แซวกันตายไปข้างหนึ่งแน่ ๆ หรือว่าพิมพ์ชนกและภานุกลัวมีลูกไม่ทันใช้ เหมือนอย่างที่นุชนาถพูดหรือเปล่านะ พิมพ์ชนกยิ้มก่อนจะเอนศีรษะซบลงบนไหล่ของภานุ .
11 กุมภาพันธ์ 2548 21:34 น.
numkangsai
เมื่อรักกลับมาทักทาย ตอนที่ 4
กั้ง ตั้งแต่กลับมาเนี่ยแม่ไม่เห็นเราอ่านหนังสือเลยนะ แม่ถามกั้ง เมื่อกั้งกลับจากโรงเรียน
ก็ว่าจะอ่านเหมือนกัน กั้งก็กลัวเอ็นฯไม่ติดเหมือนกันแหละแม่ กั้งหยุดพูดกับแม่ก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป
ฮัลโหล กั้งเหรอเป็นไงบ้าง เสียงบาสถามอย่างเป็นห่วง
เหนื่อย บาส เราเพิ่งกลับมาถึงบ้านน่ะ กั้งตอบบาสไปเสียงเนือย ๆ
อืม เอาอย่างนี้นะ เดี๋ยวตอนกลางคืนเราโทร.หากั้งใหม่นะ กั้งไปพักเถอะนะ เราไม่กวนกั้งแล้วล่ะ แค่นี้นะครับ บาสพูดก่อนจะวางสายไป
กั้งคะแนนออกแล้วนะ กานตะโกนบอกกั้ง
เอ่อ. เหรอเรามีเรียนนะกาน แล้วแกจะไปดูเลยเหรอ กั้งถามกานสีหน้าหวาด ๆ กานพนักหน้า
งั้นแกไปเรียน เดี๋ยวฉันไปดูให้ก็แล้วกัน กานบอกแล้ววิ่งออกไป
ตายแน่ ๆ เลยกั้ง คะแนนคงได้น้อยว่ะ พิมพูด
ไม่ใช่ว่าแกจะตายคนเดียว ฉันก็ตายโว้ย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วว่ะ กั้งพูดออกไปบ้าง
กั้ง ช่วงนี้บาสโทร.มาหาแกมั้ย พิมถามขึ้น
ไม่ค่อยโทร.เลยว่ะ ตั้งแต่หลังสงกรานต์ โทร. มาครั้งสองครั้งได้มั้ง ไม่รู้ว่ะไม่ได้นับ.อืม แต่อีตานี่ก็เล่นหายไปนานเหมือนกันนะ ช่างเหอะ กั้งตอบพิมไป
แกไปว่าอะไรให้ไอ้บาสหรือเปล่ากั้ง พิมถาม
ก็ไม่ได้ว่า แค่บอกว่า ตอนนี้ฉันไม่มีเวลา ฉันต้องอ่านหนังสือ อย่ามาหวังอะไรกับฉันมากนัก ฉันอาจจะไม่ดีอย่างที่บาสคิดก็ได้ หากว่าบาสเจอใครที่ดีกว่าฉัน แล้วจะเลือกเขา ฉันก็ไม่ว่า เท่านั้นแหละ กั้งบอกพิมไปสีหน้าเรียบ ๆ
เอ่อ ให้มันได้ยังงั้นเพื่อนฉัน พิมพูดพร้อมกับส่ายหัว
พิมแกไปสอบที่ธรรมศาสตร์เมื่อไหร่นะ กั้งถามพิม
ก็ อีกไม่กี่วันแล้วว่ะ ชนลอยกระทงสิ เฮ้ย ไม่ได้ลอยกระทงกับแกแล้วล่ะกั้ง พิมพูดเสียงดังเหมือนเพิ่งจะคิดได้
เบา ๆ ก็ได้ เฮ้อ..แกก็เป็นแบบนี้ทุกที เอ่อแล้วตอนขากลับน่ะอย่าลืมของฝากฉันล่ะยายเพื่อนยาก กั้งบอกพิมพร้อมกับหัวเราะ
..
กั้งลอยกระทงปีนี้จะไปลอยกับใคร หนุ่มถามกั้งขึ้นในตอนเย็น
ยังไม่มีคู่ลอยเลย แกว่างมะ ไปลอยด้วยกัน กั้งถามหนุ่มสีหน้ายิ้ม ๆ
ลอยกับแก ไม่เอาว่ะ เสียใจนะกั้งฉันมีคู่ไปลอยแล้วโว้ย หนุ่มพูดอวดกั้ง ก่อนจะเดินจากไป
เอ่อ ถ้าเขาไม่ไปอย่ามาง้อข้านะโว้ยไอ้บ้า กั้งตะโกนตามหลังหนุ่มไป พร้อมกับส่ายหัวด้วยระอาเพื่อนตัวเอง
ลอยกระทงปีนี้ บาสจะกลับบ้านมั้ยนะลองโทร.ถามดีกว่า คิดเสร็จกั้งก็โทร.หาบาส
ฮัลโหล บาสเหรอ อยู่ไหนน่ะ กั้งถามบาส
อยู่บ้านป้าที่ลำปางน่ะ บาสบอกกั้ง
กั้งโทร.มาทำไมเหรอ บาสถามเสียงห่างเหิน
เอ่อ ลอยกระทง บาสกลับบ้านมั้ย กั้งถามบาส ด้วยความรู้สึกที่เริ่มแปลกไป
ยังไม่รู้เลย บาสตอบ เสียงแข็ง ๆ
กลับเถอะนะบาส เราไปลอยกระทงด้วยกัน กั้งขอร้องบาส แล้วก็อยากตบปากตัวเองขึ้นมา
ก็ได้ ถ้าถึงบ้านแล้วเราจะบอกกั้งนะ บาสบอกกั้ง กั้งงั้นแค่นี้นะ แล้วบาสก็วางสายไป
รู้งี้ไม่โทร.หาก็ดีว่ะ นึกว่าง้อหรือไง พูดเหมือนคนไม่เต็มใจพูด กั้งคิด
..
กั้ง ยายกั้ง ไปกับพี่หน่อย พี่สาวกั้งเรียก
ไปไหน กั้งถาม
เอ่อน่า ไปเถอะ ที่สาวสั่งกั้ง
กั้งเริ่มทำหน้าเซ็งเมื่อพี่สาวตัวเองพาไปบ้านลูกค้า แล้วอยู่นานเกินที่กั้งจะทน พี่สาวกั้งทำหน้าดุใส่กั้งบ่อย ๆ
ยายกั้ง ไปรอพี่ที่รถไป พี่เริ่มทำเสียงดุใส่กั้ง
ก็ได้ กั้งรับคำแล้วหน้าบึ้ง เดินไปรอพี่ที่รถ
ไปเที่ยวมั้ยกั้ง เดี๋ยวพาไป พี่บอกอย่างเอาใจ
ก็ได้ แก้เซ็ง กั้งบอก ทั้งที่ยังหน้าบึ้ง
.
กั้งมองอะไรน่ะ พี่กุ้งถามกั้งเมื่อเห็นกั้งตั้งใจดูอะไรสักอย่าง
ไม่มีอะไรนี่ กั้งบอกพี่สาวตัวเองสีหน้าเรียบ ๆ อย่างระงับโทสะ
แล้วจ้องอะไรนักหนา พี่ถามพร้อมกับส่ายหัว อย่างระอาน้องตัวเอง
นั่นบาสนี่ พาใครมา อย่าบอกนะว่าแฟนใหม่ กั้งพูดกับตัวเองอยู่ในใจ
เหมือนตบหน้ากันชัด ๆ กั้งหน้าร้อนผ่าว สติเริ่มจะแตก แต่ก็ต้องอดทน นั่งอยู่กับพี่ตัวเองดูการกระทำของบาสต่อไป
กุ้ง กั้งไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ กั้งบอกพี่ตัวเอง พร้อมกับถือโอกาสไปดูให้แน่ใจว่าใช่จริงบาสจริง ๆ ฮึ ทำเป็นมองไม่เห็นเราอีก ทำไปเถอะ อย่างนี้นี่เองที่ไม่ยอมคุยโทรศัพท์ ทำเสียงแข็งใส่ด้วย กั้งคิด ทั้งที่จะล้มทั้งยืน โกธรแทบบ้า แต่กั้งก็ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะขืนพี่กุ้งรู้ เป็นได้โวยใส่กั้งแน่ ๆ
.
กั้ง เสียงใครคนหนึ่งทักกั้ง เมื่อกั้งหันไปตามเสียง
อ้าว กั้งทำหน้าเอ๋อ ๆ ที่แท้ก็พี่แบงค์ กับพี่โอน่ะเอง
กั้งมากับใครน่ะพี่โอถามกั้ง
เอ่อ.. มากับพี่น่ะ.. เอ่อกั้งไปก่อนนะ เดี๋ยวจะกลับแล้วล่ะ พี่กุ้งรออยู่น่ะ กั้งบอกกับคนทั้งสอง ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา
กุ้งกลับเถอะ อยากกลับแล้ว ไม่หนุกน่ะ กั้งชวนพี่กลับบ้าน
กลับก็กลับ พี่สาวรับคำ ก่อนจะเดินไปที่รถ
เมื่อกลับมาถึงบ้านกั้งก็เข้าห้องนอน ส่วนพี่กุ้งออกไปข้างนอกกับเพื่อนต่ออีกที
กั้ง ทานข้าวยังล่ะ แม่ถามกั้ง
ทานแล้วแม่ กั้งตอบแม่ไป
ทำยังไงดี ทำไมต้องทำกันแบบนี้ด้วย ใช่เราผิดเองบาส แต่ทำไมต้องเยาะเย้ยกันขนาดนี้ด้วย ทำไม นึกว่าเราไม่เจ็บหรือไง แล้วทำไมต้องร้องไห้นะกั้ง หรือแกรักบาส กั้งเป็นไปได้ไง กั้งคิดในใจ
ฮัลโหล กั้งกรอกเสียงลงไปเมื่อมีคนรับสาย
กั้งเหรอ บาสพูด
สนุกมั้ย ไปเที่ยวน้ำตกน่ะ ไม่ชวนกันเลยนะ แล้วจะไม่แนะนำแฟนใหม่ให้เรารู้จักหน่อยเหรอบาส กั้งพูดอย่าง เรียบ ๆ เพื่อระงับอารมณ์
กั้งเห็น บาสถามเสียงเหมือนไม่เชื่อ
ก็เห็นสิ ถึงถามไง กั้งพูดอย่างพยายามระงับความโกรธ มันเป็นใคร กั้งเริ่มขึ้นเสียงกับบาส เมื่อควบคุมความโกรธไม่อยู่
เขาชื่อ ออ ชื่อจริงชื่อ อรวรรณ จะถามอะไรอีกมั้ย บาสพูดกลับมาเสียงดัง
เป็นแฟนนายใช่มั้ย กั้งถามบาสเสียงสั่น
ไม่ใช่ เป็นเพื่อนกัน บาสบอกกั้งเสียงอ่อนลง
จะโกหกเราทำไมอีก การกระทำของนายมันฟ้องอยู่แล้วน่าบาส กั้งต่อว่าบาส พร้อมกับร้องไห้
พอละบาส มันจบแล้ว เราโง่มานานแล้ว เราพอแล้ว เราไม่อยากเป็นตัวตลกให้ใครเล่นอีกแล้วล่ะบาส เราพอแล้ว กั้งพูดก่อนที่จะวางสายไป จากนั้นกั้งก็โทร.หาเพื่อน ร้องไห้เสียจนแม่ของกั้งเริ่มงง ว่าเกิดอะไรขึ้น
กั้ง อย่าเป็นแบบนี้นานนักนะ แกไม่ต้องคิดอีกแล้ว ช่างมันเถอะ แกก็ไม่ได้รักเขาไม่ใช่
เหรอ น้ำถามกั้ง
ไม่รักเหรอ ไม่รู้ รู้แต่ว่าทำไมมันเจ็บ ทำไมต้องร้องไห้เสียมากมาย แล้วทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยล่ะ กั้งพูดไปร้องไห้ไป
เอาน่ะ ไม่ได้ลอยกระทงกับไอ้บาส ก็ลอยกับพวกฉันก็ได้หนินะ ไม่เห็นแปลกเลย ฟางพูด แต่ดูเหมือนว่า ยิ่งพูดกั้งก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก
ร้องไปเลยกั้ง ร้องให้พอ ให้มันหมดไปเลย แล้วจะได้ไม่ต้องร้องอีก ฟางบอกกั้งอีกครั้ง
..
ไอ้ กั้ง ฉันซื้อขนมมาให้แกแล้วนะ พิมบอกกั้งเมื่อเจอหน้ากั้งในเข้าวันจันทร์
เอ่อ ขอบใจ กั้งพูดสีหน้าเนือย ๆ
เฮ้ย เป็นอะไรวะ ทำหน้าเหมือนไม่สบาย อย่างคนใกล้ตายงั้นแหละ พิมถามกั้งติดตลก
เฮ้ย ยายพิมแกมานี่หน่อย ฟางเรียกพิมให้ไปหา แล้วก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับกั้งให้พิมฟัง
นี่ ไหนบอกฉันไงยะ ว่าจะไม่มีวันร้องไห้ขี้มูกโป่ง พิมถามกั้งหลังจากที่ทราบเรื่องทุกอย่างแล้วอย่างล้อ ๆ
ทนไม่ไหวว่ะ เป็นแกจะรู้สึกยังไง กั้งบอกพิมเสียงเศร้า สีหน้าหงอย
ช่างมันกั้ง อย่างแกหาใหม่กี่คนก็ได้ ทีนี้เอาให้มันดีกว่าไอ้บาสว่ะ ให้มันรู้ไปว่าคนอย่างไอ้กั้งก็ไม่แคร์เหมือนกัน.. เฮ้อ ! เนี่ยล่ะนะ ทำปากแข็ง สุดท้ายก็รักเขาไม่รู้ตัว พิมพูดก่อนที่จะชวนกั้งไปเรียนวิชาต่อไป ใช่ รักอย่างไม่รู้ตัว. กั้งต่อไปกั้งต้องเข้มแข็ง กั้งต้องไม่อ่อนแอ กั้งต้องเดินไปข้างหน้า กั้งมีอะไรที่ต้องทำอีกมากมาย กลับไปอ่านหนังสือดีกว่ากั้ง เรื่องอนาคตสำคัญที่สุด กั้งบอกตัวเองอยู่ในใจ ก่อนที่จะเดินตามเพื่อน ๆ ขึ้นอาคารเรียนไป
19 มกราคม 2548 00:05 น.
numkangsai
เมื่อรักกลับมาทักทาย 3
กั้ง ขืนแกทำแบบนี้ต่อไปไม่ไหวนะกั้ง พิมพูดขึ้นในเย็นวันหนึ่ง
อะไร ทำแบบไหน กั้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ก็ไอ้ที่แกทำอยู่ไง บาสโทร.มาทำไมแกไม่คุยวะกั้ง ทำไมแกต้องให้เขาพูดกับคนอื่นด้วย แกคิดจะทำอะไรของแกกั้ง พิมพูดตำหนิกั้งกราย ๆ
ก็ฉันเบื่อน่ะพิม โทร.มาได้ทุกวัน แล้วทำไมต้องทำเป็นหวง ฉันไม่ชอบเลยพิม กั้งพูดขึ้นบ้าง
กั้ง ดูเหมือนแกไม่แคร์ความรู้สึกของบาสเลยนะ พิมว่าให้กั้ง
จะแคร์ทำไม ทำยังกับบาสแคร์ความรู้สึกเรานักนี่ กั้งว่าเข้าให้
พิมได้แต่ส่ายหัวกับความหัวดื้อของเพื่อน กั้งแกจะรู้ได้ยังไงว่าไอ้บาสมันไม่แคร์แก ก็เล่นไม่ยอมคุยโทรศัพท์ด้วยเลยนี่ กั้งถ้าวันใดแกเสียไอ้บาสไปแล้วแกจะรู้สึก ทำไมไม่รู้จักรักษาน้ำใจกันไว้บ้างก็ไม่รู้ ปวดหัวแทนจัง พิมได้แต่คิดอยู่ในใจ ถ้าหากจะพูดออกไปก็กลัวว่าเพื่อนจะพาลโกธรเอา
แล้วตกลงตอนนี้แกไม่ได้รักไอ้บาสแล้วว่างั้นเถอะ พิมถามกั้งบ้าง
ไม่รู้ รู้แต่ว่าเบื่อ พิมเรายังมีโอกาสเจออีกมากนะ ทำไมเราต้องหยุดอยู่ที่คนคนเดียวด้วยล่ะ กั้งพูดพร้อมกับถามพิม
แกมันก็เป็นซะอย่างนี้ล่ะนะ ทำเป็นปากเก่งไปเถอะไอ้กั้ง แล้วอย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งให้ฉันเห็นนะ พิมพูด
แน่นอน ไม่มีทางที่คนอย่างไอ้กั้งจะเสียน้ำตาให้ผู้ชายคนเดียวหรอกจ๊ะ ยายพิมเอ๋ย กั้งทำหน้าล้อเลียนใส่พิม
ฮัลโหล กั้งอยู่ไหนน่ะ บาสถามกั้งมาตามสาย
อยู่หน้ามอน่ะ ทำไมเหรอ กั้งถามบาส
เที่ยวอีกแล้วนะกั้ง บาสว่ากั้ง
แล้วทำไม เราจะเที่ยวบ้างไม่ได้หรือไง กั้งทำเสียงหาเรื่อง
กั้ง เราถามกั้งจริง ๆ นะ กั้งเบื่อเรามั้ย ที่เราตามกั้งตลอดแบบนี้ บาสถามกั้งเสียงกังวล
จะเอาแบบตรง ๆ เลยมั้ยบาสกั้งย้ำบาสก่อนที่จะบอกออกไป ใช่ เราเบื่อมาก ๆ เลย นาน ๆ โทร.หาเราทีก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาโทร.หาทุกวันหรอก เราไม่ใช่เด็กนะ ที่จะต้องคอยตาม คอยถามอยู่ตลอดเวลาน่ะ ให้เราเป็นส่วนตัวบ้างได้มั้ย กั้งต่อว่าบาส
เอ่อ กั้งเราขอโทษนะ แล้วเราจะไม่ทำอีก งั้นแค่นี้ก่อนแล้วกันนะ เราไม่กวนกั้งแล้วล่ะ เที่ยวให้สนุกนะ บาสพูดก่อนจะวางสายไป
เราทำอะไรผิดไปหรือเปล่าหนอไอ้กั้ง แล้วบาสจะโกรธหรือเปล่านะ กั้งเอ้ย แกนี่พูดอะไรไม่คิดเลยนะ ใช้แต่อารมณ์ กั้งตำหนิตัวเองอยู่ในใจ
ไงไอ้กั้ง พ่อทูนหัวแกโทร.มาหรือไง พิมล้อกั้ง
เอ่อว่ะ โดนเลย สงสัยคงไม่โทร.มาอีกนาน กั้งว่าสีหน้าเรียบ ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปดูของ
พิมได้แต่ส่ายหัวไปมา แล้วเดินตามกั้งไป กั้งแกทำไมหลอกตัวเองได้นานจัง พิมคิดในใจ
กั้ง ไม่สงสารบาสบ้างเหรอ พิมถามขึ้นในคืนหนึ่ง
ไม่ สงสารทำไม สงสารตัวเองสิไม่ว่า กั้งพูดก่อนจะเงียบแล้วเดินออกไปที่ระเบียงห้องพิมก็ไม่ได้ถามกั้งอีก นอกจากมองตามเพื่อนไปอย่างนึกห่วง
ก็ใช่ว่านายจะผิดนะบาส แต่เราไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเรากำลังทำอะไรลงไป และก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไปด้วย หรือว่าเราจะคบกันต่อไปไม่ได้จริง ๆ กั้งคิดในใจ
กั้ง จะทำอะไรก็รีบทำซะนะ ใกล้จะเอนทรานซ์เข้ามาเต็มทีแล้ว จะได้อ่านหนังสือซะบ้าง อย่ามัวแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง ไร้สาระไปวัน ๆ ล่ะ พิมเตือนกั้งอย่างนึกห่วง
กั้งเงียบหันมายิ้มให้พิม ก่อนที่จะหันกลับไป อย่าห่วงเราเลยพิม เรารู้ว่าควรจะจัดการยังไง กั้งพูดขึ้น
อย่าบอกนะ ว่าจะเลิก พิมพูดสีหน้าเครียด ๆ
ไม่แน่ แต่ก็คงไม่ คบไปเรื่อย ๆ ล่ะมั้ง ไม่รู้เหมือนกัน อะไรจะเกิดมันก็คงเกิดแหละพิม แกว่ามั้ย เอาแน่อะไรกับใจคน กั้งว่าก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องแล้วล้มตัวลงนอน
ก็แล้วแต่แกนะกั้ง หากสิ่งที่แกตัดสินใจแล้ว ฉันก็ไม่ว่า เพราะคิดว่ามันคงดีที่สุดสำหรับแก ไม่งั้นแกคงไม่ทำ แต่ตัดสินใจไปแล้ว อย่ามาเสียใจทีหลังมันไม่เข้าท่านะ พิมเตือนกั้ง ก่อนที่จะล้มตัวลงไปนอนตามกั้ง
พิมคงหลับไปแล้ว แต่กั้งล่ะ สมองยังสั่งการ คิดเรื่องโน้น ไปเรื่องนี้ โยงกันไปโยงกันมาสับสนอยู่ในหัว ก่อนที่กั้งก็ผล็อยหลับไป
16 มกราคม 2548 16:25 น.
numkangsai
เมื่อรักกลับมาทักทาย 2
ฮัลโหล กั้งนอนหรือยัง บาสกรอกเสียงมาตามสาย
กั้งทำหน้าเบ้ ก่อนที่จะพูด เอ่อ ยังหรอก เราเพิ่งเก็บของเสร็จน่ะ กั้งบอกบาสในขณะที่ทำหน้าสังกะตาย แล้วนายล่ะ ดึกขนาดนี้ยังไม่นอนอีกเหรอ กั้งถามบาสต่อ
เรายังไม่นอนหรอก นอนไม่หลับ เพราะยังไม่ได้พูดกับกั้งไง บาสเริ่มเล่นบทลิเกใส่กั้ง
นี่ นายบาสไม่ต้องเลย เวอร์ไปมั้ง แหมฟังแล้วอยากอ๊วก กั้งรีบพูด เสียงปนหัวเราะ อืม.. บาส นายพูดแบบนี้ก็เป็นด้วยเหรอ กั้งถาม
พูดแล้วจะหาว่าคุย บาสพูดยังไม่ทันจบ กั้งก็รีบสวนขึ้นมา พูดจีบหญิงมาหลายต่อหลายคนแล้วว่างั้นเถอะ
กั้ง เฮ้อ เราจะทำยังไงให้กั้งเชื่อใจเราสักทีนะ ว่าเรารักกั้งจริง ๆ แล้วก็มีแค่กั้งคนเดียวด้วย บาสพูดเสียงติดกังวล
งั้น ก็รอไง รอว่าเมื่อไหร่เราจะเชื่อนาย โอเคมั้ย กั้งพูด
แล้วอีกนานมั้ยล่ะกั้ง บาสถาม
ไม่รู้สิ แล้วแต่พฤติกรรมของนาย กั้งพูดน้ำเสียงสดใส
กั้ง ถ้าสงกรานต์นี้เราว่าง เราจะขึ้นไปหากั้งที่เชียงใหม่นะ บาสบอกกั้ง
ตามใจนายสิ แต่ไม่มีที่ให้นอนนะ หาที่นอนเองก็แล้วกัน กั้งพูด เอ่อ บาส วันนี้นายโทร.มาหาเราซะดึกเลย พรุ่งนี้เราต้องตื่นแต่เช้าไปเชียงใหม่น่ะ กั้งรีบบอกบาส
กั้งง่วงแล้วสิ เอ่อ กั้งอย่าลืมเอารูปมาให้เรานะ พรุ่งนี้บาสโทร.หากั้งใหม่นะ คืนนี้นอนหลับฝันดีครับผม บาสพูดก่อนวางสายไป
ค่ะ เช่นกันนะ กั้งพูดก่อนที่จะวางสายไป แล้วหลับไปอย่างรวดเร็ว
.
กั้ง ยายกั้ง ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวได้สายกันพอดี แม่เรียกกั้งในตอนเช้าของวันเดินทาง
ค่ะ แม่ ตื่นแล้ว กั้งขานรับแม่
เฮ้อ ลูกคนนี้นี่มันน่าตีนัก แม่บนตามหลังกั้งที่เดินเข้าห้องน้ำไป แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
กั้งลูก รับโทรศัพท์ แม่เรียกกั้งอีกครั้ง
ค่ะแม่ เดี๋ยวนะ เดี๋ยวกั้งไป กั้งตะโกนบอกแม่จากห้องน้ำ
.
ฮัลโหล กั้งกรอกเสียงลงไป
กั้งเหรอ ทำไมมารับโทรศัพท์ช้านักล่ะ บาสถามกั้งพร้อมกับต่อว่า
เอ่อ เราขอโทษ เราเข้าห้องน้ำอยู่น่ะ กั้งบอกบาส เสียงแกน ๆ
ตอนนี้เราอยู่บ้านไอ้เนย์นะ กั้งเอารูปมาให้เราที่นี่ได้มั้ย บาสบอกกั้ง
ได้ ๆ เดี๋ยวเราเอาไปให้นะ ถ้าไปถึงแล้วเราจะโทร.บอกนะ กั้งรีบพูด งั้นแค่นี้นะบาส กั้งวางสายไปโดยที่ไม่รอปลายสายตอบกลับ จากนั้นกั้งก็วิ่งลงบ้าน ขับมอเตอร์ไซค์ออกไป โดยที่ไม่ลืมตะโกนบอกแม่
แม่ กั้งออกไปซื้อของเดี๋ยวนะ กั้งโกหกแม่อีกแล้ว ทุกทีถ้าเป็นเรื่องนี้ ก็ได้ไงเล่า หากแม่รู้ไม่วาย กั้งโดนจับประหารแน่ แม่ก็อะไรหนักหนา ลูกสาวก็ไม่สวย แต่ทำหวงไปได้
.
ฮัลโหล บาส เราถึงแล้วนะ ออกมาเอาได้แล้ว เรารีบนะ แค่นี้นะ กั้งโทร.บอกบาส ในขณะที่รอบาสอยู่หน้าบ้านไอ้เนย์ เอ้า เอามาให้แล้วนะ เดี๋ยวจะหาว่าเราผิดคำพูดอีก กั้งพูด
ขอบคุณครับ แล้วบาสจะโทร.หานะ บาสบอกกั้ง
งั้นเราไปแล้วนะ กั้งโบกมือไปมา ก่อนที่จะขับมอเตอร์ไซค์ออกไป
บาสยืนมองตามหลังกั้งไป พร้อมกับโบกมือ ด้วยท่าทางยิ้ม ๆ
พ่อ รีบเถอะ กั้งเร่งพ่อ
เอ๊ะ ยังไง เราเองน่ะแหละที่ช้า ยังจะมาเร่งพ่ออีก เอ้าไปกัน พ่อพูดปนหัวเราะกับพฤติกรรมการพูดของกั้ง ก็กั้งเล่นทำเหมือนกับตัวเองรอพ่อซะเอง กั้ง โทร.บอกเพื่อนหรือยัง พ่อถามกั้งในขณะที่นั่งรถมาด้วยกัน
ใช่สิพ่อ ถ้าพ่อไม่พูดกั้งลืมไปเลยนะเนี่ย กั้งพูด เหมือนเพิ่งคิดได้
ฮัลโหล พิมเหรอ เราเข้าเชียงใหม่วันนี้นะ แกเตรียมตัวย้ายหอได้เลยเพื่อน ถ้าถึงแล้วจะเข้าไปรับ งั้นแค่นี้นะ กั้งวางสายไป
..
พิม เอ่อ กั้งพูดติด ๆ ขัด
อะไรของแกยายกั้ง อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ หรือดีใจที่ได้อยู่กับฉันถึงกับพูดไม่ออก พิมถามกั้งอย่างล้อ ๆ
เปล่าน่ะ คือ .. เอ่อ .. กั้งก็ยังอ้ำอึ้งอยู่ดี
นี่กั้ง แกมีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปล่า พิมถามกั้งสีหน้าสงสัย
ใช่ มี มากด้วยพิม กั้งรีบบอกพิม
แล้วทำไมมันดูยากเย็นขนาดนั้นวะกั้ง ทุกทีแกไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา พิมยิ่งเริ่มสงสัยกับอาการของกั้งเข้าไปอีก
ก็ คือเรื่องมันมีอยู่ว่า แล้วกั้งก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้พิมฟังจนจบ
แค่นี้ จบแล้วใช่มั้ย พิมถามกั้งเพื่อความแน่ใจ
อือ .. แล้วแกคิดว่าฉันต้องทำยังไงพิม แกช่วยฉันคิดหน่อยสิ กั้งขอคำปรึกษาจากพิมสีหน้ากังวล
แล้วจะให้ทำไงละว้า แล้วแกว่าไงกั้ง พิมย้อนถามกั้ง
เฮ้ย นี่ยายพิม ฉันถามแกนะ ถ้าฉันรู้ ฉันจะมาถามแกทำไมวะ กั้งสวนกลับพิมไปบ้าง
ก็นั่นดิ ฉันก็ว่ายังงั้น พิมพูดสีหน้าหน่าย ๆ
นี่ฉันให้แกคิดช่วยฉันนะโว้ย ไม่ใช่ให้มาทำหน้าเบื่อ กั้งต่อว่าพิม
ฉันว่านะกั้ง แกน่ะแหละต้องถามตัวเอง ว่าจะเอายังไง พิมพูดขึ้นหลังจากนิ่งคิดมานาน
ยังไง กั้งถามพิมสีหน้างง ๆ
งั้นแกตอบคำถามฉันนะกั้ง พิมเริ่ม
ได้ กั้งรับคำ
เอาแบบจริง ๆ นะโว้ย ห้ามโกหกด้วย พิมย้ำเพื่อนอีกครั้ง
อือ..รู้แล้วน่า กั้งรับคำเพื่อนอีกครั้ง
แกรู้สึกยังไง ที่ไอ้บาสมันโทร.มาครั้งแรกน่ะ พิมถามกั้ง
ก็.เอ่อก็ดีใจด้วย งงด้วย สงสัย โอ๊ย สับสนมาก ๆ แก กั้งบอกพิมไปตามตรง
กั้ง แกยังมีความรู้สึกดี ๆ ต่อไอ้บาสอยู่มั้ย พิมถามอีก
จะว่ามี มันก็มีนะพิม ไม่รู้ว่ะ สับสน กั้งเริ่มหน้านิ่วคิ้วขมวด
ฉันว่านะกั้ง แกก็ทำตามหัวใจตัวเองสิ ลองอีกสักตั้งจะเป็นไรไป ฉันรู้ว่าอดีตมันทำให้แกกลัว แต่มันก็ไม่เสียหายอะไรไม่ใช่เหรอหากเราจะลองคบกับเขาดูอีกสักครั้ง พิมพูดให้กั้งคิด
เอ่อ. แล้วแม่ล่ะพิม จะว่ายังไง กั้งพูดสีหน้ากังวล
แกก็อย่าให้ท่านรู้สิ แกก็ปิดเป็นความลับซะก็แค่นั้น จบเรื่อง พิมพูดสีหน้าล้อ ๆ ในขณะที่กั้งนั่งนิ่ง ๆ อย่างใช้ความคิด
ก็ได้หนินะ มันก็ไม่เสียหายอะไรหากเราจะคบกันอีกครั้ง บาส เราจะลองคบกับนายดูอีกสักครั้ง กั้งบอกกับตัวเองอย่างไม่แน่ใจในการตัดสินใจของตัวเอง
เป็นไงก็เป็นกันแล้วล่ะกั้ง ทีนี้ก็เป็นเรื่องของกั้งกับบาสแล้วที่จะต้องสานต่อความสัมพันธ์ต่อไป
15 มกราคม 2548 14:48 น.
numkangsai
เมื่อรักกลับมาทักทาย 1
กั้ง กั้ง เสียงแม่เรียกดังมาจากหลังบ้าน
อะไรแม่ ตะโกนเรียกอยู่ได้ ดังซะขนาดนั้น ได้ยินกันไปสามบ้านสี่บ้านแล้วมั้ง กั้งขานรับแม่ โดยที่ไม่ลืมบ่น พร้อมกับทำหน้ายุ่ง
นี่ เราน่ะจะไปเรียนพิเศษที่เชียงใหม่เมื่อไหร่ แม่ถามสีหน้ากังวล
ยังไม่รู้เลยแม่ ก็รอปรึกษายายอ้อก่อนก็แล้วกัน ว่าจะไปวันไหนแน่ ถ้ายังไง ไว้กั้งบอกแม่อีกทีก็แล้วกันนะแม่นะ กั้งตอบแม่ไปอย่างไม่แน่ใจ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป
เออ ให้มันได้อย่างนี้สิ ไอ้ลูกคนนี้นี่ กั้งเรียกพ่อมาทานข้าวด้วยนะลูก แม่ส่ายหัว พร้อมกับบ่นตามหลังกั้งไป โดยที่ไม่ลืมสั่งให้กั้งเรียกพ่อ
ค่ะแม่ กั้งรับคำแม่ก่อนจะวิ่งลงเรือนไป
นี่ ยายกั้ง เราจะไปวันไหนแน่ เรียนพิเศษน่ะ พ่อถามกั้งขณะที่เดินขึ้นบ้านมาพร้อมกัน
ยังไม่รู้เหมือนกันน่ะพ่อ แต่ก็คงจะเป็นปลาย ๆ เดือนน่ะแหละ เฮ้อ คิดมากน่าพ่อ ยังไงซะลูกสาวพ่อก็ไปเรียนทันอยู่แล้วน่า อย่าห่วงเลย ทานข้าวดีกว่า พูดเสร็จกั้งก็จัดการกับอาหารตรงหน้า
..
กั้ง กั้ง ตื่นได้แล้วลูก ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วมาทานข้าว ติดนิสัยนอนกลางวันนะเราน่ะ นี่ก็เย็นแล้ว เอ้อ ยังไม่ลุกอีกแน่ะ เร็วเข้า เดี๋ยวจะได้ทานข้าวกัน แม่ปลุกกั้ง พร้อมกับบ่น ก่อนที่จะเดินเข้าไปเตรียมอาหารในครัว
แม่ กั้งว่าจะไปประมาณวันที่ 27 น่ะแม่ ก็อีกสิบกว่าวันเอง หรือแม่ว่าไง กั้งบอกแม่พร้อมกับขอคำปรึกษา
ก็ไม่ว่ายังไง ขอให้ไปแล้วทันเรียนก็พอ แม่ว่า
แหม แม่ก็ ไอ้ทันเรียนน่ะ มันทันแน่ กั้งพูดพร้อมกับทำหน้าง้ำ
งั้นก็ตระเตรียมข้าวของให้เรียบร้อยละกัน ขาดเหลืออะไรก็รีบ ๆ หาซะ จะได้ไม่ยุ่งเมื่อถึงเวลา แม่บอกกั้ง
ค่ะ คุณหญิงแม่ กั้งทำเสียงลากยาว ก่อนจะเดินตัวปลิวเข้าห้องไป
เอ.. ใครโทร.หาเรานะ กั้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพร้อมกับกดดูเบอร์ หรือว่าจะเป็นยายเก๋ แกล้งเรา อืมแต่ก็ไม่ใช่เบอร์มันนี่หว่า.หรือว่าจะเอาเบอร์แม่โทร.มา เอาก็เอาว่ะ ลองโทร. โชว์เบอร์มันดู ถ้าใช่มันคงโทร.กลับละน่า กั้งคิด พร้อมกับกดโทรศัพท์ไปหาเก๋
อ้าว ยายนี่วอนแล้วมั้ยล่ะ โทร.ถามก็ได้ กั้งพูดกับตัวเองแล้วกดโทรศัพท์ไปหาเก๋อีกที
ฮัลโหล เก๋เหรอ กั้งกรอกเสียงลงไป
เอ่อ ว่าไง กั้ง เก๋ถามกลับมา
นี่เมื่อตะกี้นี่แกโทร.หาฉันหรือเปล่า กั้งถาม
เปล่านี่ ทำไมเหรอ นี่กั้ง แกนั่นแหละที่โทร.มาโชว์เบอร์ เก๋บอก พร้อมกับต่อว่ากั้ง
เอ่อ งั้นไม่มีอะไร เก๋ แค่นี้นะ มีสายเข้าน่ะ กั้งรีบวางโทรศัพท์
ประเทศไทยเจริญ พ่อยายกั้งมันเป็นเศรษฐีใหญ่ เอ้า โทร.กันเข้าไป โชว์เบอร์น่ะ นี่ถ้าแน่จริงนะ ก็โทร.มาคุยเลยดีกว่า เดี่ยวแม่อารมณ์เสีย โทร.กลับเลยนี่ กั้งต่อว่ากับโทรศัพท์ตัวเอง
ถ้าจะว่ากันจริง ๆ กั้งก็บ้า ๆ บ๊อง ๆ ตามประสาวัยรุ่น แต่ที่แปลกคือกั้งเป็นคนตรง บางครั้งก็ดูห้าว ๆ หนุ่มที่ไหนดาหน้าเข้ามาจีบ เป็นได้เจอกั้งตอกกลับทุกราย
ฮัลโหล กั้งรับโทรศัพท์ พร้อมกับกรอกเสียงลงไป
ไม่มีเสียงตอบกลับจากปลายสาย
นั่นใครน่ะ โทร.มาทำไม โทร.มาแล้วไม่พูด กั้งถามไปอีกครั้ง
เอ่อ จะบอกไม่บอกดี ปลายสายตอบกลับมา กั้งเริ่มใจเต้น ก็จะอะไรเล่า เสียงนี้ไม่ใช่หรอกเหรอที่กั้งยังจำได้ไม่เคยลืม แต่เพื่อความมั่นใจ ว่าใช่แน่ ๆ
บอกนั่นแหละดี จะได้รู้ ๆ กันไปว่าเป็นใคร ชื่อเสียงเรียงนามว่าเยี่ยงไร กั้งสวนกลับไป พร้อมกับรอ ว่าปลายสายจะพูดว่ายังไง
ถ้าบอกออกไปแล้ว กั้งยังจะพูดกับเราอยู่อีกมั้ย ปลายสายถามอีก
ยังไงก็ได้เอ้า ให้พูดเราก็จะพูดล่ะ ทีนี้บอกเราได้ยังว่าใครโทร.มา กั้งถามอีก ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเป็นใครแต่ก็ยังทำเป็นไม่รู้ไปซะอย่างนั้น
เรา บาส ไง กั้งจำเราไม่ได้แล้วเหรอ บาสถามกั้ง กั้งเองนอกจากรู้แล้วว่าเป็นใครที่โทร.มา แต่ก็ยังไม่วายที่จะเสียงสั่น ใจเต้น
โทร.มาทำไม แล้วเอาเบอร์เรามาจากไหน ใครให้เบอร์มา แล้วตอนนี้นายอยู่ที่ไหน กั้งถามบาสกลับไปเป็นชุด
กั้ง เราคิดถึงกั้งนะ กั้งฟังแล้วอยากร้องไห้ที่สุด มาบอกทำไมตอนนี้บาส นายจะเล่นตลกอะไรกับเราอีก
เอ่อ บาสบ้าน่า เราไม่เชื่อหรอก กั้งพูดออกไป อย่างไม่เชื่อคำพูดบาสจริง ๆ
กั้ง ไม่เชื่อเราจริง ๆ เหรอบาสถามกั้ง ด้วยเสียงกังวลปนไม่แน่ใจนิด ๆ
เอ่อ นายจะมาคิดถึงเราทำไม มีคนให้นายคิดถึงเยอะไป กั้งพูด เหมือนกับจะหยั่งเชิงบาส
ใคร เราไม่มีใครให้คิดถึงหนิ นอกจากกั้ง บาสพูด
พอเถอะบาส เราไม่เชื่อนายหรอก นายคิดเหรอว่าเราไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับนาย กั้งพูด อย่างคนเริ่มโกรธ
แล้วอะไรบ้างล่ะที่กั้งรู้ ไหนลองพูดให้เราฟังสิ เราก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะจริงแค่ไหน บาสพูดสวนกลับมาอย่างมีอารมณ์เหมือนกัน
ก็นายมีแฟนแล้ว แล้วก็ไม่ใช่แฟนธรรมดาซะด้วย ความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันไปถึงไหนแล้วล่ะ ขนาดผู้หญิงต้องพาแม่มาขอนายถึงบ้านน่ะ กั้งพูดพร้อมกับรอฟังบาส ว่าบาสจะพูดว่าอย่างไร แต่เมื่อบาสไม่พูด
มีอะไรจะปฏิเสธมั้ย หรือว่ามันเป็นความจริงอย่างที่ชาวบ้านเค้าพูดกัน เราฟังมามันไม่ผิดใช่มั้ยบาส กั้งถามบาสซ้ำอีก
กั้ง กั้งเอาอะไรที่ไหนมาพูด เราอายุเท่าไหร่กัน ฟังนะกั้ง เรายอมรับว่าเรามีแฟน ไม่ใช่เมีย แต่นั่นก็เลิกกันไปแล้ว ตอนนี้เราไม่มีใครจริง ๆ ถ้ากั้งไม่เชื่อ เราก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงให้กั้งเชื่อดี บาสพูดเสียงเศร้า
ไม่มีแฟน แล้วโทร.มาหาเราเนี่ยนะ นายเห็นเราเป็นอะไร คิดอยากจะกลับมาคืนดีด้วยก็มางั้นเหรอ คิดอยากจะหนีหน้าหายไป ก็ไปงั้นเหรอ เห็นเราเป็นของตายหรือไง กั้งถามใส่อารมณ์นิดๆ ด้วยความที่โกรธบาสเป็นทุนเดิม ก็อะไรเล่า พ่อเจ้าประคุณ เล่นหายหน้าหายตาไป แล้วแม่ของนายบาสยังมาว่าให้กั้งเป็นคนทำให้ลูกชายเขาเสียการเรียนอีกเนี่ยสิ กั้งยอมไม่ได้จริง ๆ คิดแล้วยังโกรธอยู่ไม่หาย
ไม่ใช่ยังงั้นนะกั้ง บาสรีบพูด
แล้วนายโทร.มาทำไม. อย่าบอกนะว่าจะโทร.มาขอคืนดี กั้งรีบพูด
ถ้าเป็นยังงั้น กั้งยังจะพอยกโทษให้เราได้มั้ย เรารู้ว่ากั้งยังโกรธเรา เรื่องนั้น ก็แม่เราเองแหละ เรารู้นะว่าเราผิดทั้ง ๆ ที่เรารู้แต่เราก็ช่วยกั้งไม่ได้เลย แม่ไม่ยอมฟังเราเลยด้วยซ้ำ บาสพูดด้วยน้ำ เสียงที่มีสำนึก
เรื่องนั้นน่ะเหรอ ยังลืมไม่ลงเลยบาส พ่อกับแม่เราแทบเป็นบ้าน่ะ นายรู้มั้ย กั้งต่อว่าบาส
เดี๋ยว เราถามอะไรนายหน่อย กั้งพูดขึ้นเหมือนเพิ่งคิดได้
อะไรล่ะกั้ง กั้งจะถามอะไรเรา เราจะตอบกั้งทุกคำถามเลย บาสรีบพูดละลำละลัก
เพราะอะไรนายถึงโทร.มาหาเรา กั้งเริ่มประเดิมคำคามแรกกับบาส
เพราะอะไรเหรอ อืม.. ก็เพราะว่าเราลืมกั้งไม่ได้ บาสตอบกั้ง
เราไม่เชื่อ ลืมไม่ได้ แล้วทำไมมีแฟน กั้งสวนกลับทันที
แต่นั่นก็เลิกไปแล้วนะกั้ง นานแล้วด้วย กั้งรู้มั้ยไม่มีใครเหมือนกั้งสักคน เราลืมกั้งไม่ได้จริง ๆ ไม่งั้นเราไม่หน้าด้านโทร.มาหากั้งหรอก กั้ง เรารู้นะ ว่ากั้งก็ยังไม่มีใคร ทำไมกั้งไม่ลองให้โอกาสคนอย่างเราบ้างละกั้ง บาสพูด
มันนานแล้วนะบาส นานมาก กี่ปีแล้วเหรอที่นายไป โดยที่ไม่ติดต่อกลับเราเลย นานมาก นานจนเราลืมไปหมดเกือบทุกอย่าง กั้งพูดเหมือนคนที่ตกอยู่ในห้วงความคิด
ใช่กั้ง มันนานมาก แต่กั้งรู้มั้ย เราไม่เคยลืมเลย แต่เรากลับจำได้ทุกอย่าง ใครนะช่างว่ากั้งเป็นคนใจร้าย จริง ๆ แล้วกั้งไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย กั้งออกจะใจดี ไม่เหมือนกั้งคนที่คนอื่น ๆ รู้จักหรอก ว่ากั้งด่าเก่งบ้าง พูดจาไม่เพราะบ้าง แต่จริง ๆ ไม่ใช่สักอย่าง รู้ใช่มั้ยว่าทำไมเราถึงรู้ บาสพูด พร้อมกับถามกั้ง
ไม่รู้ แล้วทำไมบาสรู้ล่ะ กั้งถามกลับไปด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ
ถ้าเราไม่เคยคบกับกั้งเราก็ไม่รู้หรอก ยิ่งถ้าไม่เคยรักกันยิ่งแล้วใหญ่ บาสพูดเสียงปนหัวเราะ จะว่าอย่างไรดีหนอกั้งเอ๋ย บาสนายกลับมาทำไม นายกำลังคิดจะทำอะไรของนาย เราไม่เข้าใจนายจริง ๆ กั้งคิดในใจ
อืม. อาจใช่มั้ง กั้งพูด
กั้ง ตกลงกั้ง เอ่อ กั้ง บาสพูดตะกุกตะกัก
ว่าไง กั้งถาม
ตกลง กั้งจะให้โอกาสเรามั้ย บาสถามกั้ง
กั้งหนอกั้ง เอาไงดีว้า ถ้าแม่รู้ล่ะ ทำไงดี อืม.. แล้วเราอยากคบกับบาสต่อมั้ยนะ บาส เราก็อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมนะ แต่เรากลัว กั้งคิดในใจ
เอ่อ บาส เราบอกไม่ได้หรอก ให้เวลาเป็นเครื่องตัดสินดีกว่านะเราคิดว่า กั้งเริ่มติดอ่าง
ไม่เป็นไร เราจะรอนะกั้ง เราสัญญาว่าเราจะทำให้กั้งรู้ จะทำให้กั้งเห็น เราจะเป็นคนดีเพื่อกั้งให้ได้ บาสพูดพร้อมกับให้สัญญาเสียงแข็งขัน
จ้า แล้าเราจะคอยดู ขอให้ทำได้อย่างที่พูดก็แล้วกันน่า กั้งพูดปนหัวเราะ
กั้ง แล้วกั้งจะไปเชียงใหม่เมื่อไหร่น่ะ บาสถามกั้ง
ก็ประมาณวันที่ 27 น่ะแหละ ถามทำไมเหรอ หรือว่าจะไปด้วย กั้งถามบาสติดตลก
ถ้าจะไปด้วยให้ไปมั้ยล่ะ บาสหยอก คือเราอยากขอรูปกั้งน่ะ ให้เราได้มั้ย บาสถามกั้ง
ได้ เอาไว้เราจะเอาไปให้ก็แล้วกันนะ กั้งรับปาก
ก่อนไปเชียงใหม่นะ กั้ง บาสย้ำ
ครับผม ทราบครับ ก่อนไปเชียงใหม่ครับ กั้งรับคำบาสอย่างล้อเลียน
กั้งแล้วบาสจะโทร.หากั้งอีกนะ บาสพูด
ค่ะ กั้งรับคำ
งั้นแค่นี้ก่อนนะครับกั้ง นอนหลับฝันดีครับผม บาสพูดก่อนวางสาย
ค่ะ เช่นกัน กั้งพูดก่อนจะวางสายไปเช่นกัน
บาส เข้ามารบกวนหัวใจของกั้งอย่างหนัก กั้งเองก็คิดไม่ตก ไม่รู้ว่าบาสคิดยังไงกันแน่ ในใจกั้งเองตอนนี้ก็สับสนวุ่นวาย ทั้งดีใจ ทั้งโกรธ ทั้งอยากเอาคืนและอะไรอีกสารพัด
บาส นายกลับมาทำไม เพื่ออะไร นายคิดยังไงของนาย นายต้องการอะไรกันแน่ ฉันจะทำไงดีวะ อ่านหนังสือก็ต้องอ่าน เรียนก็ต้องเรียน เอ็นท์ก็ต้องเอ็นท์ แล้วไหนจะเรื่องของบาสอีก โอ๊ย .. จะทำยังไงดี คิดแล้วอยากร้องไห้โว้ย กั้งพูดกับตัวเอง ก่อนจะผล็อยหลับไป
หน้าส่วนตัว
471
