14 มีนาคม 2548 21:46 น.
nuclear_life
นั่งเปล่าเปลี่ยวเดียวดายปลายท้ายหาด
หวังแสงสาดทอดผ่านความเหงาเห็น
ให้ความเหงาแห้งไปหายลำเค็ญ
นำทุกข์เข็ญในชีวีหลีกหนีไกล
นั่งมองคลื่นซัดสาดกระเซ็นทบ
ช่วยสงบจิตเย็นหมดอ่อนไหว
กำหนดจิตไม่คิดตามสงบใจ
อีกนานไหมใจเลิกว้าระทมทน
เจ็บปวดแปลบไม่รู้เหตุ ฤ ไม่คิด
ว่าชีวิตอนิจจาปลงสังขร
มีเกิดดับเก่าใหม่อย่าอาวรณ์
ละลดน้อมกายาฝากปฐพิน
อยู่กับใจอยู่กับตนกับความคิด
อย่าหงุดหงิดงุ่นง่านใจถวิน
ทำความดีให้ได้เป็นอาจิณ
น้ำไหลรินเย็นฉ่ำรดจิตตม
บอกตัวเองต่อแต่นี้เริ่มต้นใหม่
ที่ผิดไปเหมือนสายน้ำรสขื่นขม
ตอนจากนี้สายธารรสหวานนม
ฉ่ำชื่นสมจิตปองพ้องใจกาย
13 มีนาคม 2548 18:15 น.
nuclear_life
เหมือนนักมวยแขวนนวมไม่สวมติด
เหมือนครูคิดวางไม้เรียวเกรียวกราดเสีย
เหมือนนกน้อยลาอกแม่ไม่คลอเคลีย
เหมือนผาเบียร์หลุดจากขวดไม่ติดคืน
วางปากกาลดฝีปากมานานนับ
ลองหันกลับร่ำลาลองทนฝืน
แต่ทำได้ทรมานเพียงค่ำคืน
ใจขมขื่นหยิบปากกาพร่ำเขียนไป
อ่านวิชาตำราหนาล้นท่วมหัว
ไม่สุขทั่วเหมือนเขียนกลอนใจแจ่มใส
แม้ไม่ได้ลงโพสทุกครั้งไป
สมุดใจลงเขียนไม่เว้นวัน
มาตอนนี้โรงเรียนปิดสดใสสุด
ใส่ป็นชุดบทกวีดั่งใจฝัน
คืนสู่เหย้าฟ้าใสดาวหมื่นพัน
กลับคืนวันเป็นตัวเองที่รอคอย
บ้านแห่งนี้อุ่นอกอุ่นไอรัก
บ้านแห่งนี้เป็นที่พักใจไม่หงอย
บ้านแห่งนี้มีรักจริงใจเลื่อยลอย
แม้เย็นคล้อยยังแอบเห็นอาทิตย์งาม
หน้าส่วนตัว
1103
