23 มีนาคม 2548 20:37 น.
nuclear_life
มีคนบอกว่าชีวิตนั้นรันทด
มีแต่บทเศร้าโศกให้แลเห็น
มีแต่ความทุกข์ยากแสนลำเค็ญ
ไม่เคยเห็นแสงสว่างส่องกลางใจ
ในวันนี้ก็ยังเป็นเช่นเคยก่อน
มีสังหรณ์ทุกข์เศร้าปนน้ำใส
ไหลจากเนตรพร้องความเศร้ายอมเป็นไป
อีกนานไหมหยุดไหลเปรมฤดี
เวลาผ่านเลื่อนคล้อยเดือนดาวตก
เห็นตัวนกบินร่ายตามวิถี
แท้จริงแล้วแสนง่ายนะคนดี
แค่ทำใจตรงนี้ให้แข็งแรง
กว่าจะรู้ว่าชีวิตอยู่แค่นี้
อยู่ตรงที่อกข้างซ้ายพร้อมส่องแสง
ยามเธอเศร้ายามเธอทุกข์เป็นดั่งแรง
รวมกำลังทุกข์แห่งแกร่งกว่าใคร
แม้เธอจะไม่เห็นมีใครอยู่
แต่ให้รู้ใจของเธอไม่ไปไหน
จงรักษาทะนุทนอมน้องดวงใจ
ให้ฝันใฝ่เคียงคู่ตลอดกาล.....
รักตัวเองให้มากๆๆ
19 มีนาคม 2548 23:48 น.
nuclear_life
ได้ฝันเพ้อนั้นก็คือสุขอย่างหนึ่ง
เป็นที่พึ่งใจจิตถวินหา
รักความฝันทะนุถนอมดั่งดวงตา
บ้างคนบอกว่าบ้าสร้างวิมาร
บางคนโกรธโดนว่ารับไม่ได้
แค้นในใจความฝันถูกมองผ่าน
ไม่ใส่ใจโดนดูถูกทรมาน
สร้างวิมารเพ้อฝันนั้นหรือเรา
แต่ลองคิดทบทวนหวนดูอีก
เราเขาผิดใครกันแน่แสนโง่เขลา
เราไม่ทำเขาดูถูกนั้นสิเรา
ที่โง่เขล่าสร้างฟ้าเพ้อฝันไป
หากเราทำเราสู้เราไม่เพ้อ
เขาเหม่าเบลอว่าเรา..ถูกไฉน
ตัวเขานั้นโง่เขลาที่พูดไป
แต่ตอนนี้ถูกไหมทำหรือยัง
..... เพ้อ ฝัน .... ต่างกันนิดเดียว
18 มีนาคม 2548 16:33 น.
nuclear_life
หากให้เลือกรักใครสักคนหนึ่ง
เป็นที่พึ่งจิตใจยามหงอยเหงา
เป็นที่พักที่พิงให้ใจเรา
เป็นที่เคล้าความทุกข์เมื่อตรอมตรม
คนหนึ่งเรารักเขาจนหมดจิต
อีกคนคิดรักเราอยากใจสม
คอยดูแลเคียงคู่น่านิยม
แต่ขืนข่มที่ไม่รักจับดวงแด
รู้ทั้งรู้เขารักเราแต่ใจผิด
ใยไม่คิดรักตอบยอมพ่ายแพ้
เฝ้ารักคนที่เขาไม่เคยแคร์
ไม่รู้แม้มีเราเป็นเงาตาม
อยากจะรู้ที่ทำผิดหรือถูก
ดาวเดือนเลื่อนโปรดหยุดให้ใจถาม
ควรรักใครเลือกใครโปรดบอกนาม
อย่าให้พล่ามพูดต่อพร้อมน้ำตา
16 มีนาคม 2548 20:29 น.
nuclear_life
ผืนฟ้าขวางเรา
ยินเสียงคนพร่ำบอกภายนอกจิต
ว่าลิขิตแพ้ความชิดสนิทสนม
ต่อให้รักอาจลบลืมไม่ชื้นชม
อาจขื่นขมทนระกำเพราะร้าลา
ไกลออกไปหลายหลากร้อยกิโลเมตร
สุดขอบเขตดวงตาจะใฝ่หา
มองไม่เห็นไม่ได้พบสบในตา
ไม่รู้ว่าจะเธอจะแปลเปลี่ยนหรือไร
ใจพร่ำบอกตัวเองอยู่เสมอ
อยากให้เธอเคียงข้างอย่าอ่อนไหว
ฟ้ากันเรากั้นได้เพียงกายไกล
จิตยังไซร้มั่นคงไม่เปลี่ยนแปล
ตัวฉันเองมั่นใจฉันทำได้
ไม่เปลี่ยนไปมาดมั่นในดวงแข
ยังรอรักรอเธอนะดวงแด
ที่ต้องนี้มีแน่รักเก่าคอย
14 มีนาคม 2548 21:46 น.
nuclear_life
นั่งเปล่าเปลี่ยวเดียวดายปลายท้ายหาด
หวังแสงสาดทอดผ่านความเหงาเห็น
ให้ความเหงาแห้งไปหายลำเค็ญ
นำทุกข์เข็ญในชีวีหลีกหนีไกล
นั่งมองคลื่นซัดสาดกระเซ็นทบ
ช่วยสงบจิตเย็นหมดอ่อนไหว
กำหนดจิตไม่คิดตามสงบใจ
อีกนานไหมใจเลิกว้าระทมทน
เจ็บปวดแปลบไม่รู้เหตุ ฤ ไม่คิด
ว่าชีวิตอนิจจาปลงสังขร
มีเกิดดับเก่าใหม่อย่าอาวรณ์
ละลดน้อมกายาฝากปฐพิน
อยู่กับใจอยู่กับตนกับความคิด
อย่าหงุดหงิดงุ่นง่านใจถวิน
ทำความดีให้ได้เป็นอาจิณ
น้ำไหลรินเย็นฉ่ำรดจิตตม
บอกตัวเองต่อแต่นี้เริ่มต้นใหม่
ที่ผิดไปเหมือนสายน้ำรสขื่นขม
ตอนจากนี้สายธารรสหวานนม
ฉ่ำชื่นสมจิตปองพ้องใจกาย
หน้าส่วนตัว
1454
