12 สิงหาคม 2548 10:46 น.
nuclear_life
ไม่เคยคิดว่าการที่ต้องมีใครเข้ามาในชีวิต
จะทำให้จิตใจต้องว้าวุ่นสับสน
ไม่เคยคิดว่าการที่ได้มอบใจให้ใครซักคน
จะต้องมาทุกข์ทนต้องขื่นขมจมน้ำตา
เคยคิดว่าถ้าได้รักใครสักคน
จะทำให้เราสุขล้นจึงทำให้เฝ้ามองหา
คนที่ดีคนที่ใช่จะมีหรือไม่ที่ผ่านมา
ลองค้นหาเฝ้ามองคอยการพบเจอ
ทั้งที่มีคนดีๆผ่านเข้ามามากมายในชีวิต
แต่ในเมื่อไม่ใช่ไม่ตรงกับจิตใจทำให้ไม่เผลอ
ทั้งที่รู้ว่าเข้าต้องเจ็บกับความผิดหวังที่ต้องเจอ
แต่ต้องขอโทษตัวเธอที่ฉันมีฝันมีใจเป็นของตัวเอง
มองหา....พยายามหาจนพบเจอคนที่ใจว่าใช่แล้ว
อยากให้ความรักคราดแคล้วอยากให้ใจไม่ถูกข่มเหง
อยากให้เขามีใจให้เราเหมือนกับที่เคยได้ยินในบทเพลง
ไม่อยากให้ใจเราต้องเคว้งอ้างว้างรอใจอีกครึ่งดวง
ในหลายเพลงรักที่มีคนขับขานประสานเสียง
บอกถึงความสมหวังคู่เคียงจริงใจไม่หลอกลวง
ทำให้ฉันอยากเผยใจให้เขาได้รู้โดยไม่มีอาการหวง
อยากให้ใจอีกครึ่งดวงนั้นคิดเหมือนกัน
แต่มันไม่สนุกทุกอยากที่ได้เจอไม่เหมือนที่คิด
จิตใจเขาเราไม่อาจลิขิตหัวเราะทั้งน้ำตาน่าขบขัน
เขาคงบอกว่าขอโทษจิตใจเราไม่ตรงกัน
เหมือนที่ฉันเคยได้ทำกับใครใคร
แต่ทำไมนิ่งเงียบนั่งเฉยอยู่อย่างนี้
ขอร้องเถอะ..บอกฉันที่จะเผื่อจะทำใจได้
ให้เลิกรักเธอ...ขอร้องไม่อยากเป็นแบบนี้อีกต่อไป
เคยรับรู้บ้างไหมว่าใจของใครต้องร้าวต้องทุกข์ทน
จากที่ใจเคยไม่มีใครแต่เก่าก่อน
ยังไม่เหงาไม่รู้สึกอ่อนไม่รู้สึกร้อนรน
ไม่น่าคิดหาใครเข้ามาในชีวิตให้สับสน
ผิดเพราะตัวตนเราไม่รู้จักความสงบที่เกิดขึ้นที่จิตใจ
แต่ตอนนี้คิดว่าจะไม่ใช้คำว่าสาย
ไม่อยากร่ำไห้ทนทุกข์ต้องคิดถึงวันที่ผ่านไป
จะเป็นคนใหม่ที่เธอไม่เคยคิดว่าจะพบเจอ
จะไม่เผลอมีใจให้ใครอีก....จนกว่าจะถึงเวลา
อาจดูแกร่งเหมือนหินก็จะไม่สนใจสักนิด
ขออยู่กับตัวเองกับความคิดที่จะไม่ทำให้เจ็บดีกว่า
จะได้ไม่ต้องทุกข์ทนไม่ต้องคิดถึงใครให้เสียเวลา
สงสารใจเราที่อ่อนล้าล้มแทบหมดแรง....เมื่อครั้งมีใจให้ใคร
23 กรกฎาคม 2548 23:05 น.
nuclear_life
หมองสีแดงแสดเข้มเต็มท้องฟ้า
หมอกบังตาแลไม่เห็นแสงแสดสี
หมอกสีแดงทั่วท้องนภารี
หมองสีแดงจัดสีไม่จางตา
ความอิจฉาความโลภจัดชัดกว่า
ในดวงตามืดมิดแสงโหยหา
แปลกที่ใจร่วงร้อยอ่อนโรยรา
เพราะตัณหากัดกินมาแรมปี
หมอกสีแดงกัดกินดวงตาข้า
หลอกใจล้าว่าสวยสดคดแสดสี
นึกว่างามนึกว่าเก๋หากได้มี
สีแสดเข้มจนแดงไว้ครอบครอง
มาวันนี้รู้แล้วว่าความโลภ
นำวันโศกวันเศร้าพาเราหมอง
สีแดงอ่อนบอกว่ารักตามใจปอง
เข้มเกินอ่อนบอกว่าเจ็บ....ทรมาน
7 กรกฎาคม 2548 14:05 น.
nuclear_life
เคยรู้ไหมว่าเจ้าหนอนมีความฝัน
ว่าสักวันต้องบินผกหกเหิน
เคยรู้ไหมใครขำเยาะน่าเศร้าเกิน
จะหกเหินโบยบินได้เยียงไร
เจ้าหนอนน้อยยังสู้ทนเฝ้าอุส่าห์
ยอมฟันฝ่าอุสรรคเจ็บเพียงไหน
แต่ไม่เคยนึกท้อนึกอ่อนใจ
แม้ใครใครจะมองว่าโง่งม
เฝ้ารอวันใยใสพันฝัดห่อ
หนอนเจ้าหนอไม่ท้อมีสุขสม
เห็นความฝันลอยเลื่อนผ่านเวียนวน
ไม่เคยสนรอวันปีกฝันงาม
แต่ความจริงใช่ว่าฝันจะแสนง่าย
ใช่จะหมายหาความสุขได้จากหนาม
อุปสรรคยังราวียังคอยตาม
ลมพัดผ่านฝนคะนอนดักแด้ปลิว
ยินเสียงบอกให้ออกจากดักแด้
มิงั้นแย่ตายติดจิตหวิดหวิว
แต่หนอนน้อยรักษาฝันไม่ให้ปลิว
เหมือนลมกิ่วที่ทำลายความสุขเรา
ขออยู่เสี่ยงเสี่ยงเพื่อนฝันที่เราสร้าง
เพื่อฟ้างามทางตระกานไม่ใช่เขลา
จนวันนี้จากวันนั้นกลายเป็นเงา
ระยิบเศร้า กับดักแห้งบนกองทราย
แต่ตอนนี้เรื่องของหนอนยังเล่าอยู่
เพื่อเชิดชูหนอนผีเสื้อไม่จางหาย
ความฝันเจ้าเป็นจริงไม่ผิดกลาย
หนอนสลายแต่ปีกกางถ่างปฐพี
30 มิถุนายน 2548 13:24 น.
nuclear_life
ชีวิตของนักเรียนวัยแรกรุ่น
ชีวิตวุ่นเรื่องแปลกแยกปัญหา
ชีวิตสุขชีวิตเศร้าเคล้าน้ำตา
ชีวิตหนาโอ้ชีวิตจิตใจคน
การบ้านมากไม่ได้พักหนักสมอง
คุณครูจองเตรียมสอบพาสับสน
เห็นรอยย่นหน้าคุณป้าจิตวกวน
ยังสับสนหนักใจในม.ปลาย
ยังไม่จบยังต้องสู้ยังต้องสอบ
แอดมิสชั่นมาหอบฝันสลาย
ยังไม่รู้ชีวิตยอดหรือปลาย
คงไม่สายปีกว่าต้องพยายาม
อยู่ม.5กิจกรรมเข้าโทรมทับ
ยังไม่นับเรื่องหนักใยไม่ถาม
เหมือนจะร้องอยากจะบ้าอยากจะจาม
ฮัด ฮัด ช้าม ต้องไปสอบก่อนนะเกลอ
29 มีนาคม 2548 13:21 น.
nuclear_life
ทำความฝันสู้ตากตร่ำงานล้นหัว
เหงื่อโทรมตัวไม่หยุดพักไม่ผลักไส
ไม่เคยมองว่างานนั้นยากไป
เฝ้าฝันใฝ่เรียนรู้จนได้ดี
แม้บางคนบอกยากเลิกเสียเถิด
ใจกำเริบไม่ท้อไม่ถอยหนี
ฝันของเราใจของฉันไม่รอรี
แม้ฝันนี้ยากเหลือก็จะทำ
ต่อให้รู้ว่านานกว่าสำเร็จ
ต้องล้มเจ็บไม่ร้องไห้แถมยังขำ
ผิดล้มลงมีบทเรียนให้จดจำ
รอยฟอกช้ำรักษาหายจากใจเรา
บางคนท้อไม่มีแรงจะฮึดสู้
อยากให้รู้มีฉันไม่ต้องเหงา
ฝันของเธอจะเคียงคู่คอยเป็นเงา
เพียงอย่าเขลาทิ้งสิ่งที่มั่นใจ
ฝันเป็นพวกของเธอไม่แปลเปลี่ยน
คอยวนเวียนเป็นแรงกำลังให้
เธอจงรู้รักษาฝันตลอดไป
อย่าร้องไห้ฝันจะคอยเช็ดน้ำตา
....ฝันไม่เคยทิ้งใคร ...แต่ใครหล่ะที่...ทิ้งฝัน
หน้าส่วนตัว
1331
