22 พฤศจิกายน 2547 20:36 น.

ว้า...เหว่

ไม่อาจข่มตาให้หลับไหล
เลยเดินออกมารับลมไหว...พัดผัน
ทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ไม้...ภายใต้แสงจันทร์
มองดูดาวดวงนี้ ดวงนั้น...อย่างตั้งใจ

ทำไม..ตัวฉันถึงเหมือนดวงจันทร์
มีความรักที่เงียบงัน....หม่นไหว
บางวันมีคนรายล้อม...ดั่งดวงดาวที่เกลื่อนไกล
แต่บางครั้งก็มองไม่เห็นใคร...แม้สักคน

เค้าว่าบางทีความรักก็เหมือนดวงดาว
อาจะมองไม่เห็นในคืนร้าว...แต่ก็ไม่หายไปสักหน
คืนนี้ก็อาจจะเหมือนคืนอื่นๆ...ที่รอบกายฉันไม่เหลือใครสักคน
หรืออาจจะเป็นคืนที่ความรักหม่น...ถึงมองไม่เห็นใครสักคนเลย