2 กุมภาพันธ์ 2547 22:25 น.
Nonmin
วันต่อมา ก็เข้าสู่วันแรกของเดือนกุมภาพันธ์ ฉันนอนแทบไม่หลับเลย รู้สึกแย่มาก เพราะไม่เคยจูบกับใครมาก่อน รู้สึกโกรธทั้งตัวเองและต้น เพราะเคยให้สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่ยอมให้ใครมาจูบฉันเด็ดขาดนอกจากคนที่ฉันรัก ใช่! เซฟไง =^_^=
ฉันกับต้นเดินไปโรงเรียนด้วยกันเหมือนวันก่อน ฉันรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศซะอีก เอาแต่ก้มหน้าตลอด แล้วก็ลองแอบมองต้นด้านข้าง เขากำลังมองมาพอดี ว้าย! ฉันสบตากับเขาหรือเนี่ย!
"โครม!"
"ยายแพรบ้าเอ๊ย! มองอะไรของเธอ สมน้ำหน้า ชนเสาเลย โฮ่ๆๆ" เจ้าต้นตู๊ดๆๆๆ ร้อง หนอย ฮือๆๆ TwT (จาก Nonmin: เซ็นเซอร์อีกแล้วค่ะ เพื่อเยาวชน โย่!)
ในตอนกลางวัน เพื่อนๆ นักเรียนหญิงต่างก็มาถามฉัน อย่างเอาเป็นเอาตาย "นี่ๆ แพร เธอจะให้อะไรต้นในวันวาเลนไทน์บ้างหรือเปล่า?"
"เฮ้! ทำไมฉันต้องให้หมอนั่นด้วยล่ะ เราไม่ได้รักกันซะหน่อย!"
"ดีเลยๆ งั้นฉันจะให้ช็อกโกแล็ตกับต้นแทนเธอนะจ๊ะ ฮิฮิ"
"ช็อกโกแลตเหรอ?" ฉันถามอย่างโง่ๆ
"อ้าว? เธอไม่เคยอ่านหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นเหรอจ๊ะแพร" เพื่อนคนหนึ่งพูด "ก็เรากะว่าจะเลียนแบบสักหน่อยน่ะ ประเพณีของที่นู่นเขาบอกว่าถ้าเราเอาช็อกโกแล็ตให้คนที่เรารักในวันวาเลนไทน์ ความรักของเราก็จะสมหวังนะ"
ช็อกโกแล็ต!!!
แล้วในที่สุดฉันก็ตัดสินใจที่จะทำช็อกโกแล็ตให้เซฟในวันวาเลนไทน์ ดังนั้นไม่นานนักฉันก็ไปซื้อของมาทำช็อกโกแลต และคิดว่าฉันอยากจะนัดพบเขาในวันวาเลนไทน์เพื่อให้ช็อกโกแล็ตและสารภาพรักซะเลย!
1 ทุ่มของวันที่ 13 กุมภาพันธ์
-- แพรงาม --
หวัดดีค่ะ เซฟ มีหวานใจที่จะให้ดอกกุหลาบในวันพรุ่งนี้บ้างมั้ยจ๊ะ
-- Safe --
ถามอย่างงี้ ผมก็เขินแย่สิ แหม //// แต่ยังไม่มีหรอกครับ แฮ่ๆ
ฉันหัวเราะกับคำที่เขาพิมพ์มา แล้วก็จะพิมพ์เพื่อนัดเขาในวันพรุ่งนี้ แต่เป็นไงไม่รู้ ฉันไม่กล้าส่งไปเสียที!
-- Safe --
แพร ทำไมเงียบไปล่ะครับ
-- แพรงาม --
เอ้อไม่มีอะไรค่ะ เซฟ คือว่า พรุ่งนี้เรานัดเจอกันทีหาดบางแสนตอนเย็นได้ไหมคะ บ้านเซฟอยู่กรุงเทพนี่ น๊า
โอ๊! ฉันพิมพ์ไปแล้ว! พิมพ์ไปแล้ว! พิมพ์ไปแล้ว!
-- Safe --
คงไม่ได้อะครับ ขอโทษทีนะครับ คือพรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานพิเศษ
-- แพรงาม --
ไม่เป็นไรค่ะ แพรต้องกล่าว ราตรีสวัสดิ์ก่อนนะคะ เซฟ
-- Safe --
คุยเร็วจังเลย ราตรีสวัสดิ์ครับแพร ฝันดีนะ
ฉันปิดคอมพ์ฯ ทันที ฉันรู้นะ ฉันไม่ควรรู้สึกโกรธเซฟที่เขาปฏิเสธที่จะไม่มาเจอฉัน แต่ถ้าหากว่า ฉันให้ช็อกโกแล็ตหลังจากพรุ่งนี้ไป มันจะมีความหมายอะไรสำหรับคนที่เรารักล่ะเฮ้อ! หยุดคิดเรื่องไร้สาระเถอะแพร! เข้านอนซะ!
แต่ฉันนอนไม่หลับนี่ก็เที่ยงคืนเข้าสู่วันที่ 14 กุมภาพันธ์วันวาเลนไทน์แล้วหรือเนี่ย ฉันรู้สึกเศร้าเหลือเกิน จึงเดินไปหยิบช็อกโกแล็ตที่ห่อใส่กล่องไว้อย่างดี และฉันได้ยินเสียงลมกระทบหน้าต่าง พอไปเปิดดูก็เห็นดาวเต็มท้องฟ้า ฉันคิดว่าถ้าได้ดูดาว จิตใจของฉันคงจะสุขสงบได้บ้าง จึงเดินออกไปที่สนามด้วยเท้าเปล่า รู้สึกว่าพื้นหญ้าจะแฉะนิดหน่อยจากหยดน้ำค้าง ฉันมองดูดาวพร้อมกับกอดกล่องช็อกโกแล็ตไว้ที่อกและน้ำตาก็ไหลออกมา
"นอนไม่หลับเหรอ" เสียงหนึ่งเรียก ต้นนั่นเอง!
"มีอะไรเหรอต้น" ฉันถามและรีบเช็ดน้ำตา
"คืนนี้ดาวสวยดีน่ะ เลยเดินออกมาดู และบังเอิญเห็นเธอด้วย" เขาพูดเสร็จก็ยิ้มให้ฉัน และอยู่ๆ เขาก็เอาดอกกุหลาบสีแดงดอกหนึ่งวางบนมือฉัน ฉันรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงอีกแล้ว "ฉันให้เธอนะ ไหนๆ เราก็เป็นคู่หมั้นกัน"
"ขอบคุณมากนะต้น" ฉันพูดแล้วเอาช็อกโกแล็ตให้เขา "อ้ะ ฉันให้" ฉันคิดว่าถึงให้ไปก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เพราะฉันไม่ได้รักต้นและไหนๆ เซฟก็คงไม่ได้กินมันอยู่แล้ว
ต้นรับช็อกโกแล็ตแล้วยิ้ม ฉันสังเกตเห็นว่าเขาก็เขินนิดๆ เหมือนกัน แล้วอยู่ๆ
"จุ๊บ"
เขาเขาจูบแก้มฉัน อ๊า!!!! >///
1 กุมภาพันธ์ 2547 00:18 น.
Nonmin
แต่ยายแพร ลูกตาแทบจะกระเด็นเมื่อเรามาถึงบ้านชุวามนุษย์
"หนูไม่ยอมค่ะ พ่อคะ คุณลุงคะ หนูก็มีหัวใจนะคะ หนูมีสิทธิ์ที่จะเลือกคนที่หนูรัก ไม่ใช่คนๆ นี้ คนที่เพิ่งรู้จัก แถมยังเป็นคู่แข่งกันอีกเนี่ย!" แต่ถึงแพรจะพูดยังไงพ่อกับคุณอาปกรณ์ก็ยังคงให้ผมกับแพรหมั้นกันอยู่ดี
ผมขนของเข้ามาในบ้าน ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกของใช้ส่วนตัวน่ะแหละ แต่ที่สำคัญมากๆ ก็คือเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ใช้ทำรายงานกับเล่นอินเตอร์เน็ต เมื่อมาถึงห้องของผม แพรก็ออกมาจากห้องของเธอพอดี ผมเห็นหน้าเธอแบบใกล้ๆ ชัดๆ ครั้งแรก เพราะห้องของผมกับของเธอติดกันมาก
แพรงาม งามสมชื่อเหมือนกันนะ ผิวขาว ผมยาว แก้มมีเลือดฝาด แต่สะโพกกับต้นขา -_-"
"มองอะไรยะ!" ยายอารมณ์ร้ายพูด "เอ้อให้ฉันช่วยมั้ย ของของนายน่ะ" ผมมองหน้าเขาอีก
"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่อยากให้เธอช่วย อีกอย่าง อีกไม่นานนี้ฉันก็จะไปแล้ว ฉันน่ะจะรีบไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด"
"อ๋อ เหรอ ดีเหมือนกัน!" ยายแพรว่า แล้วเดินตึงๆ ไป คุณคงเข้าใจนะ เป็นคุณก็คงทนไม่ได้ กับอาการของยายกวนประสาทนี่! หนอย! ฉันไม่อยากเกลียดก็จริง แต่ว่า ยาย ตู๊ดๆๆๆ เอ๊ย อย่างกับว่าหล่อน ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆ นัง ตู๊ดๆๆ และ ตู๊ดๆ (จาก Nonmin: ยังคงใช้การเซ็นเซอร์อยู่ค่ะ ^_^")
แต่พวกพ่อแม่ของแพรกับพี่ลายผ้าและพี่ลูกไม้ก็ใช้ได้นะ พวกเขาใจดีกันมาก ผมจึงเข้ากับทุกคนในบ้านยกเว้นแพรได้เป็นอย่างดี ผมชอบมากโดยเฉพาะในเวลาอาหาร เพราะคุณอาสายน้ำที่เป็นแม่ของแพรกับพี่ลายน่ะ ทำอาหารอร่อยที่ซู้ด!!!!! เออ แต่ของแม่ผมอร่อยกว่านะครับ!
กุ้งชุบแป้งทอดเหลือตัวสุดท้ายแล้ว! ผมรีบเอาส้อมพุ่งลงไป แต่แล้วส้อมอีกคันหนึ่งก็มากระทบ ฮึ่ย! ส้อมของยายแพรงามจอมกวนประสาทนี่เอง เราจึงแย่งกุ้งตัวนั้นกันใหญ่ "เคร้ง เคร้ง เคร้ง" (เสียงกระทบของส้อมคับ)
"เฮ้! ต้น เราน่ะเป็นสุภาพบุรุษหน่อยสิ เอากุ้งให้แพรเขาไป!" พ่อว่า
ฮึ่ย! -"-
ผมขอพูดถึงวันต่อมาเลยนะครับ ผมต้องเดินไปโรงเรียนใหม่กับแพรด้วย น่าเบื่อชะมัด เดี๋ยวก็หาเรื่องทะเลาะอีกแหละ
"เราไม่รู้จักกันนะ!" แพรว่า เห็นมั้ยครับ เริ่มแล้ว!
"ก็ไม่อยากรู้จักนักหรอก!" ผมว่า แล้วเดินห่างกับแพร 10 เมตร
ผมมาอยู่ที่ห้อง ม.6A ห้องเดียวกับแพร แหม! ไม่อยากอวดเลย! พวกสาวๆ ที่โรงเรียนถิรพิทยารุมล้อมผมกันใหญ่ ฮิฮิ พวกเพื่อนผู้ชายก็ชวนไปเล่นกีฬาและคุยกันถูกคอมากเลยครับ
เพื่อนนักเรียนก็ดี๊ดี
คุณครูก็ดี๊ดี
ครอบครัวชุวามนุษย์ก็ดี๊ดี
คู่หมั้นก็ดี๊ดีตายหละ -"-
คืนนั้น หลังจากที่ผมทำธุระที่ห้องของผมเรียบร้อยแล้ว ก็ออกมาดื่มน้ำที่ห้องครัว แต่แล้ว ฟึ่บ!
"บ้าจริง! ไฟมาดับอะไรตอนนี้นะ" ผมว่าแล้วความหาทางกลับห้อง แต่เมื่อมองไปตรงประตูกระจก ก็เห็นดวงดาวสุกใสระยิบระยับ ผมชอบมากครับ โดยเฉพาะเรื่องดาราศาสตร์นี่แหละ ผมชอบอ่าน ครับ พีรพลก็อ่านหนังสือเป็นนะครับ ^_^
ผมก็เลยเดินออกมาดูดาวข้างนอก ไฟดับตอนกลางคืนนี่ก็ดีเหมือน เพราะเราได้เห็นแสงจากพระจันทร์ ดวงดาวตามธรรมชาติ ไม่ใช่จากหลอดไฟที่น่าเบื่อนั่น ผมยังคงเดินมองดาวที่สนามไปเรื่อยๆ แต่แล้วก็ชนกับคนๆ หนึ่ง ผมจึงล้มนอนหงาย คนๆ นั้นก็ล้มอยู่บนตัวของผม ริมฝีปากของเราสัมผัสกัน
"พแพร"
1 กุมภาพันธ์ 2547 00:09 น.
Nonmin
หวัดดี! ฉันชื่อแพรงาม ชุวามนุษย์นะ นามสกุลฉันเก๋ดีใช่แม๊! คุณทวดของทวดแกเป็นคนทันสมัยกว่าชาวบ้านเมื่อร้อยกว่าปีก่อนนู่นแน่ะ ท่านเอาคำว่า Sure ที่แปลว่าแน่นอน กับคำว่ามนุษย์มารวมกันไงล่ะ กลายเป็น "คนแน่นอน" ตระกูลของฉันเท่าที่รู้มาก็เป็น "คนแน่นอน" จริงๆ นะ แหงล่ะ! ต้องรวมถึงตัวฉันด้วยสิ!
ตระกูลของฉันมาจากจีน คุณทวดของทวดก็เลยมาเปิดสำนักกังฟูอยู่ที่ประเทศไทยด้วย คุณพ่อของฉันตอนนี้ก็เป็นผู้ดูแลกิจการอยู่ค่ะ ฉันนั้นติดกังฟูมาก วันไหนไม่ได้ซ้อมจะเหมือนกับไม่ได้กินข้าวมาเลยเชียวนะ ต่างกับแม่และพี่สาวทั้งสองคนของฉัน คือพี่ลายผ้า กับพี่ลูกไม้ พวกเขาเรียบร้อยกันมาก ชอบเย็บปักถักร้อย เฮอะ น่าเบื่อจะตาย
ลืมบอกไป ที่โรงเรียนน่ะฉันเป็นหัวหน้าชมรมกังฟูด้วยแหละ และพรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปแข่งกังฟูผสมชายหญิงรอบชิงชนะเลิศ ฉันแข่งกับผู้ชายจากกรุงเทพฯ ด้วยหละ แต่ฉันไม่กลัวหรอก เพราะทั้งชีวิตที่ผ่านมา ฉันไม่เคยแพ้!!
ส่วนเรื่องความรักน่ะเหรอ เอ้อ(หน้าแดง) //// ฉันมีเพื่อนอินเตอร์เน็ตที่ชอบมากทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนน่ะ เราคุยกันเสมอตั้งแต่ 1 ทุ่มของทุกๆ วัน ว้าย ทุ่มนึงแล้ว ต้องรีบๆๆๆ
-- แพรงาม --
หวัดดีค่ะ เซฟ คอยนานมั้ยคะ
-- Safe --
ไม่หรอกครับ ทุ่มนึงพอดี
-- แพรงาม --
นี่! เซฟ พรุ่งนี้ แพรจะไปแข่งกังฟูด้วยหละ เซฟไปเชียร์แพรหน่อยได้ไหมคะ
-- Safe --
ผมคงไปไม่ได้หรอกนะแพร ยังไงผมก็ขอให้แพรจำไว้เสมอนะ ว่าเราต้องไม่ยอมแพ้จนวินาทีสุดท้าย
-- แพรงาม --
จ้า!~ ขอบคุณมากนะคะ เซฟ =^_^=
เข้าใจรึยังล่ะ ว่าทำไมฉันถึงชอบเขา นั่นก็เป็นเพราะคำพูดของเขาไงล่ะ มันเป็นคำแนะนำดีๆ ที่เขาให้กำลังใจฉันมาตลอด นั่นทำให้ฉันรักเขามากเหลือเกิน แม้เราจะยังไม่เคยพบหน้ากันมาก่อนเลยก็ตาม
เรายังคงคุยกันอีกมากเลยหละ ในที่สุดฉันก็บอกราตรีสวัสดิ์กับเขา แล้วเข้านอน อาแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้องหรือเนี่ย
"จันทร์ ดวงดาว น้ำค้าง สวยจริงๆ เลยนะเซฟ เธอจะเห็นดาวดวงเดียวกับฉันมั้ยนะ"
วันต่อมา
"แพร!!!! ลูกพ่อ!!!!" พ่อตะโกน เพราะคนที่มาดูนี่มันเยอะมาาาาาาาาาาก เสียงเลยดังสนั่นหวั่นไหว "ลูกต้องคอยโจมตีและหลอกคู่ต่อสู้ให้จนมุมนะ อย่าให้เสียชื่อ!!! นะลูก!!!"
"ค่า!!!!!!!!!! เอาล่ะ!!!!! เราต้อง 'อย่ายอมแพ้จนวินาทีสุดท้าย'!!!!" ฉันตะโกนมั่ง
"เอาล่ะครับ ท่านผู้ชม" โฆษกพูด "ในที่สุดเวลาที่พวกท่านรอคอยก็มาถึง ขอเชิญท่านพบกันสาวน้อยคนเก่งผู้ไม่เคยแพ้ แพรงาม ชุวามนุษย์ครับ!"
"กรี๊ด!!!!!!" ผู้ชมร้องทำเอาฉันหน้าแดง ///
"และชายหนุ่มสุดหล่อแต่น้อยกว่าผมอีกคนหนึ่งซึ่งไม่เคยแพ้อีกเช่นกัน! พีรพล เจนิทีระ!"
"กรี๊ด! กร๊าด! วี้ด! ว้าย! หล่อมาก!!!!! อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงผู้คนดังสนั่นมาาาาาาาก ฉันเลยหันไปมองตรงๆ
หล่อแฮะ
เฮอะ แต่ก็เถอะ เจ้าหน้าหล่อนี่ทำเอาฉันอิจฉาไม่น้อย เพราะผู้ชมส่งเสียงให้ดังกว่า เอาล่ะ แพร อย่ายอมแพ้จนวินาทีสุดท้าย ดังนั้นเมื่อสัญญาณบอกการแข่งเริ่มขึ้น ฉันจึงเริ่มทันที "ย้าก!!!"
ฉันใช้ท่าเตะด้วยความรวดสายฟ้าแลบ 3 ที แต่โอ๊ว หม่าย ก้อด! เจ้าหน้าหล่อหลบได้หมด ฉันจึงใช้ท่าชก แต่เจ้าบ้านั่นก็ยังหลบได้ "ฝีมือเธอแค่นี้เองเหรอ" มันพูดแล้ววิ่งเตะฉัน ฉันจึงตีลังกาหลบ แต่ด้วยความที่ฉันเหนื่อยจึงถูกมันเตะก้น ฮึ่ย -_-"
"พีรพลได้ 1 แต้มแล้วครับ!" แล้วเจ้าหน้าหล่อก็ทำท่าจะชก ฉันจึงกระโดดหลบ แล้วทำท่าจะเตะตรงคอหอย เจ้าหน้าหล่อจึงเอามือบัง ฉันเลยรีบเปลี่ยนมาชกตรงท้อง "เสมอแล้ว เย้! หึหึหึ เอาล่ะนะ เจ้าหน้าหล่อ อีกแค่แต้มเดียว ฉันต้องสยบนายให้ได้" แล้วฉันก็ทำให้มันหลบจนจนมุม เมื่อทำท่าจะชก มันก็ทำตาโต ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า
"โอ๊ะบีมิกซ์มาดูด้วย!" "หา ไหนๆๆ" แล้วฉันก็รีบมองหาบีมิกซ์ด้วยความตื่นเต้น แต่แล้วเจ้าหน้าหล่อมันก็เตะฉัน
"ในที่สุด พีรพลก็เอาชนะแพรงามได้แล้วครับ!" โฆษกพูดท่ามกลางเสียงเชียร์ดังสนั่น ฉันแทบจะร้องไห้ท่ามกลางคนดู ก็ฉันไม่เคยแพ้นี่!
หนอย! เจ้า ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันเกลียดนาย คนอย่างนายมัน ตู๊ดๆ ใช้กำลังกับผู้หญิง ตู๊ด เจ้า ตู๊ด ตู๊ดๆๆๆๆ (จาก Nonmin: คือมีแต่คำไม่สุภาพ ฉันจึงขอเซ็นเซอร์ด้วยคำว่าว่า ตู๊ดๆๆ ค่ะ ^_^")
เมื่อทำการมอบรางวัลเรียบร้อยและผู้ชมเริ่มกลับแล้ว ฉันจึงเข้าไปอาบน้ำ แล้วเดินออกมาข้างนอกด้วยอารมณ์หงุดหงิด แต่แล้ว พ่อก็ลากฉันไปพบกับลุงคนหนึ่งซึ่งอายุพอๆ กับคุณพ่อ ฉันยกมือสวัสดี แล้วพ่อก็พูดว่า "แพร ลุงคนนี้คือลุงปราโมทย์นะลูก ตั้งแต่วันนี้ เขาจะย้ายเข้ามาอยู่บ้านเดียวกับเราพร้อมกับลูกชายของเขา ต้น พีรพลคนที่ลูกแข่งกับเขาเมื่อกี๊น่ะ"
ว่าไงนะ! เจ้า ตู๊ด ที่ฉันสุดยอดจะ ตู๊ดๆ นี่น่ะเหรอ "ทำไมล่ะคะ หนูต้องอยู่บ้านเดียวกับนายนี่น่ะเหรอ" ฉันพูดแล้วมองไปที่ต้น พีรพลด้วยสายตาดุดัน
"เฮอะ ทำอย่างกับว่า ฉันอยากจะอยู่บ้านเดียวกับเธองั้นแหละ ยายเบ๊อะเออ ว่าแต่ทำไมล่ะฮะ พ่อ" ต้นถาม ลุงปราโมทย์จับตัวต้นมาอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วโอบไหล่เราสองคนก่อนจะพูดว่า
"พวกลูกเป็นคู่หมั้นกันจ้ะ"
"หา! ว่าไงนะ!" ฉันกับต้นร้องพร้อมกัน
บ้าที่สุด พวกพ่อทำแบบนี้ได้ยังไง ฉันก็มีหัวใจนะ ฉันมีสิทธิ์จะเลือกคนที่รักเองนะ ไม่ใช่ เจ้า ตู๊ดๆๆๆๆๆ
หน้าส่วนตัว
1024
