30 มีนาคม 2546 18:48 น.
Nonmin
"ฮ้าว~ วันนี้ตื่นแต่เช้ามืดเลย ปกติเราตื่นเก้าโมงนี่หว่า น่ากลัวฝนจะตก" ฉันพูด ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วเดินออกไปหน้าบ้าน ฉันสูดอากาศยามเช้า ฮ้า! สดชื่นจัง ทีหลังต้องตื่นเช้าๆ ทุกวันแล้วสิ
"เฮ้! วันนี้ตื่นแต่เช้าเชียวนะ แม่พิณ!" เสียงหนึ่งทักขึ้น เมื่อฉันหันไปตามเสียงก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเสียงของเพื่อนบ้านฉันเอง เขากำลังกวาดพื้นหน้าบ้านอยู่
"แหม! ขยันแต่เช้าเลยนะ ต้น!" ฉันพูดกับเพื่อนบ้านคนนั้น
"เฮอะ! ฉันก็ตื่นแต่เช้ามากวาดพื้นทุกวันแหละ ว่าแต่เธอเถอะปกติก็ตื่นสาย วันๆ เอาแต่ขี่จักรยานกับเล่นเกมส์อยู่ได้" ต้นว่า ฉันทำสีหน้าโมโหนิดหน่อย
"ขี่จักรยานเล่นบ้าอะไรยะ ปิดเทอมนี้ฉันช่วยแม่ส่งดอกไม้ตะหาก ไม่ได้เล่นอะไรซะหน่อยนายเองก็เหมือนกัน ต้องช่วยแม่ส่งขนมนี่!" ฉันว่าแต่ก็จริงทีเดียวบ้านฉันทำอาชีพส่งดอกไม้ ฉันจึงเป็นผู้ส่งดอกไม้ให้ตามบ้านต่างๆ ที่เขาโทรมาสั่งซื้อดอกไม้ที่แม่จัดเป็นช่อน่ารักๆ ฮื้อ! แต่ก็อย่างที่ต้นว่าแหละ พอส่งเสร็จฉันก็กลับมาเล่นเกมส์สบายใจเฉิบ
"อ๋อเหรอ!" ต้นพูดกวนๆ "เอ้อ! วันนี้แม่ฉันทำขนมมาใหม่ เธอจะมาลองชิมดูไหมล่ะ เพิ่งทำเสร็จเมื่อกี๊นี้เอง" ฉันยิ้มแก้มปริทันที "จริงเหรอ! งั้นไปนะ!" ฉันว่า
คุณพ่อคุณแม่ของต้นเปิดร้านเบเกอรี่ที่บ้าน เป็นร้านเบเกอรี่เล็กที่น่ารักมาก แถมขนมแต่ละอย่างก็อร่อยมากเสียด้วย ช่วงปิดเทอมนี้ต้นก็ต้องไปส่งขี่จักรยานไปส่งขนมเหมือนๆ กับฉันนั่นแหละ
พอฉันเข้ามาในบ้าน คุณแม่ของต้นก็เอาขนมเค้กสูตรใหม่ให้ฉัน ฉันลงมือสวาปามทันที
"ว้าว! อร่อยมากๆ เลยค่ะ คุณป้า!" ฉันพูดขึ้น
"แหงอยู่แล้ว ป้าคิดสูตรเองเลยนะเนี่ย" คุณป้าพูดอย่างภูมิอกภูมิใจ "เออ โรงเรียนของต้นกับพิณจะเปิดอาทิตย์หน้าแล้วใช่ไหมจ๊ะ ยังไงก็ช่วยโฆษณาขนมของป้าที่โรงเรียนบ้างล่ะ?" คุณป้าพูด ฉันยิ้มพลางกินอย่างเอร็ดอร่อย
ฉันเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่มา 2 ปีก่อนนี้เอง แล้วก็ได้รู้จักต้นและครอบครัวของต้น ฉันได้เข้าเรียน ม.1 ที่โรงเรียนเดียวกับต้น แล้วเราก็เป็นเพื่อนซี้กันตั้งแต่นั้น ต้นนั้นเป็นคนเรียนเก่ง เขาเก่งแทบทุกด้านตั้งแต่เรียนยันกีฬา แถมหน้าตาก็เอ่อ ก็พอใช้ได้น่ะนะ (จะบอกว่าหล่อ) ฉันอยู่ห้องเดียวกับต้น และคอยช่วยเหลือกันเสมอมา แต่ก็มีหลายครั้งที่เราทะเลาะกัน
ในตอนเที่ยง ฉันต้องไปส่งดอกไม้ เมื่อลากจักรยานไปหน้าบ้านก็เจอกับต้น
"อ้าว? จะไปส่งขนมเหรอ?" ฉันถาม "อืม ไปส่งในเมือง น่ะ" ต้นบอก "งั้นไปด้วยกันสิ ฉันก็ต้องไปส่งดอกไม้ในเมืองเหมือนกัน" ฉันว่า แล้วเราก็ขี่จักรยานไปด้วยกัน และคุยกันตลอดทาง จนกระทั่งจะเลี้ยวเข้าไปในเมือง ต้นหยุดคุย และหยุดจักรยาน
"มีอะไรเหรอ?" ฉันถามและหยุดรถ เมื่อเห็นสีหน้าของต้นเปลี่ยนไป ต้นไม่ตอบฉัน ฉันมองไปทางที่ต้นมอง แล้วก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง สวยชะมัด "ต้น!" เด็กคนนั้นเรียกและวิ่งมาที่ต้น ต้นทิ้งจักรยานและวิ่งไปที่เด็กคนนั้น จักรยานของต้นมาโดนตัวฉัน จนฉันเกือบล้ม ฉันมองไปที่สองคนนั่น พวกเขากำลังกอดกันอยู่
ฉันอึ้งไป อะไรเนี่ย ผู้หญิงคนนี้ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย ไม่เคยเห็นหน้า คงไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนเดียวกันแน่ ทั้งคู่ดูสนิทสนมกันเหลือเกินจนฉันชักหมั่นไส้
เด็กผู้หญิงคนนั้นมองที่ฉัน และถามต้นว่า "ใครเหรอจ๊ะต้น แฟนเธอเหรอ?" ต้นหงายหลังไปทันที แต่ฉันขอให้มันเป็นจริงเอ๊ย! ฉันขอให้เด็กผู้หญิงคนนั้นถอนคำพูดเดี๋ยวนี้ และให้รู้เสียบ้างว่าตัวเองพูดอะไรออกมา
"ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย ยัยนี่เป็นเพื่อนบ้านฉันตะหาก ชื่อพิณ เราต้องมาส่งของที่เดียวกันเลยมาด้วยกัน อย่าเข้าใจผิดนะฝน!" ต้นพูด ฉันเริ่มรู้สึกว่า ต้นเสียมารยาทอย่างมากที่พูดแบบนั้น
"สวัสดีจ้ะ พิณ" ฝนทักอย่างเป็นกันเอง ฉันรู้สึกหน้าร้อนผ่าวและยิ้มให้ฝน
คนอะไรสวยอย่างนี้
เมื่อส่งของเสร็จ เราขี่จักรยานกลับบ้าน ต้นเริ่มเล่าเรื่องของน้ำฝนให้ฉันฟัง
"เราเป็นเพื่อนกันสมัยอนุบาลเราสนิทกันมากเลย ฝนเป็นคนมีน้ำใจ บ้านเธอรวยด้วย แต่ก็มีความเป็นกันเอง เธอเข้าได้ดีกับเพื่อนๆ เราสนิทกันตอนที่ไปนั่งชิงช้า ฝนชอบเล่าเรื่องหลายอย่างให้ฉันฟัง เธอน่ารักมากแต่แล้วเธอก็ต้องย้ายบ้านไปอยู่ที่ญี่ปุ่น" ต้นเล่า ฉันมองหน้าต้นทั้งๆ ที่ขี่จักรยานไปด้วย และรู้สึกหมั่นไส้นิดหน่อย "เธอชอบเขาล่ะสิ! แต่คนอย่างเธอ ไม่มีใครเขาชอบหรอก!" ฉันว่า ต้นโมโห และถีบฉันด้านข้าง ทำให้ฉันล้มลงไปที่กองขยะทันที ฉันหน้าคว่ำ ล้อหลังจักรยานก็บิดๆ เบี้ยวๆ ต้นหยุดรถมองฉันด้วยสายตาเวทนา "โถ! ยายลูกหมาน้อย!"
ฉันรู้สึกเจ็บขานิดหน่อย เขาให้ฉันซ้อนท้าย และเขาก็ขี่จักรยานพร้อมกับลากจักรยานของฉันไปด้วย ฉันพิงหัวที่หลังของเขาด้วยความเหนื่อยล้า แต่แทนที่จะรู้สึกสบายขึ้น กลับรู้สึกเกร็งๆ และเกิดความรู้สึกแปลกๆ จนต้องยกหัวขึ้นและนั่งนิ่งอยู่บนอานหลัง
เมื่อกลับถึงบ้าน คุณแม่ของฉันตกใจที่เห็นสภาพจักรยาน และเห็นเนื้อตัวฉันมอมแมม ฉันจึงแก้ตัวไปว่าฉันขี่จักรยานล้มฉันคิดว่าวันนี้ตัวเองแปลกจริงๆ เพราะปกติถ้าฉันขี่จักรยานล้มฉันก็ต้องโทษต้นอยู่เสมอ แต่วันนี้ฉันกลับออกหน้าแทนเขางั้นหรือ !?! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ !?!
ตกดึกฉันหลับตานอนบนเตียง คิดถึงจักรยานที่ต้นอาสาพาไปซ่อม ฉันไม่เคยไว้ใจเขาเลย โดยปกติถ้าจักรยานฉันเสีย เขามักจะอาสาไปซ่อมให้เสมอ แต่ฉันก็ซ่อมเองทุกครั้ง แต่วันนี้ไม่รู้เป็นไง ฉันกลับไว้ใจเขาให้ซ่อมจักรยาน
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันแปลกใจที่ตัวเองตื่นเช้าอีกแล้ว เมื่อไปหน้าบ้านก็เห็นจักรยานของฉันที่ดูใหม่เอี่ยมกว่าเดิม ว้าว! ต้นทำได้ขนาดนี้เชียวหรือ ฉันจึงคิดที่จะไปขอบคุณเขา แต่พอไปที่บ้าน
"อ๋อ! ต้นออกไปแต่ 6 โมงแล้วละจ้ะ เห็นบอกว่าจะไปเจอเพื่อนที่สวนสาธารณะ" ฉันแปลกใจ เพราะปกติต้นะไม่ออกไปไหนเลยยกเว้นไปส่งขนม ฉันจึงโกหกแม่ว่าฉันจะไปหาเพื่อนที่สวนสาธารณะ เพื่อจะได้ติดตามต้นไงล่ะ!
เมื่อขี่จักรยานไปถึงสวนสาธารณะ ฉันก็เห็นต้นกำลังนั่งคุยกับน้ำฝนอย่างออกรส พวกเขาคุยกันเรื่องที่โรงเรียนของตัวเอง ฉันแอบฟังตั้งนาน จนกระทั่งพวกเขาขี่จักรยานไป ฉันก็ขี่ตามไป ฉันเห็นน้ำฝนพิงศีรษะไว้ที่หลังของต้น น่าหมั่นไส้นัก! หลังนั้นน่ะ คนที่จะพิงได้มีแต่ฉันตะหาก! พวกเขามานั่งกินอาหารกันในร้านหรูร้านหนึ่ง พวกเขาสั่งเมนูอาหารเช้า ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะห่างๆ สั่งเพียงคาปูชิโนปั่นมากิน แต่แทบจะร้องกรี๊ดออกมาเสียให้ได้ เมื่อพบว่าเพียงแค่คาปูชิโนแก้วเดียวราคาตั้งเกือบร้อย แล้วที่พวกเขาสั่งกินกันมันจะเท่าไหร่กันหนอ
ทั้งๆ ที่เพิ่งรู้ตัวจากในร้านอาหารว่าให้ถอยดีกว่า เพราะไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็ไปแต่ที่ๆ ไม่เหมาะกับฉันทั้งนั้น แต่มันก็เหมือนกับว่าจิตใจของฉันมันบังคับให้ฉันตามไป พวกเขาไปร้านหนังสือ ฉันก็ตามไป ไปร้านกิ๊ฟช็อป ฉันก็ตามไป และไม่ว่าจะเป็นที่ไหนๆ ฉันก็ตามไป จนชักเวียนหัว และพวกเขาก็มาที่สุดท้าย พวกเขาไปกันที่สะพานแห่งหนึ่ง นัยน์ตาของทั้งสองเอาแต่มองสายน้ำและก็พูดคุยกัน ฉันจอดจักรยานแล้วมาแอบฟังแถวๆ ถังขยะบนสะพาน ฉันได้ยินพวกเขาคุยกัน
"คนที่ชื่อพิณน่ะ เขาน่ารักดีนะ" ฝนพูด "ฉันว่าเธอคงชอบเขาอยู่ใช่มั๊ย?"
ขอร้องเถอะต้น อย่าปฏิเสธเลย
"เปล่านะ ฉันไม่ชอบยายคนน่าเกลียดนั่นซะหน่อย" ต้นว่า ฝนยิ้มแล้วพูดว่า "แล้วเธอรู้สึกยังไงกับเขาล่ะ?" ฝนถาม ต้นเงียบไป ก่อนจะตอบว่า "ก็มีบางครั้งที่หวั่นไหวบ้าง พิณเองก็เป็นคนน่ารักดี แต่ฉันไม่เคยพูดออกไปเลยนะ พิณชอบหาเรื่องทำให้ฉันโกรธอยู่เรื่อย เราทะเลาะกันบ่อยเหมือนกัน แต่ในใจจริงๆ แล้วฉันเองก็ชอบพิณอยู่ไม่น้อย แต่ไม่รู้ว่าพิณเขารู้สึกยังไงกับฉัน" ฉันรู้สึกว่าน้ำตารื้นมาจากข้างใน ความกล้าที่มีอยู่ในตัวหายไปไหนหมดนะ แปลกดี ปากฉันปากเขาก็เอาแต่ทะเลาะกัน แต่ในใจเราตรงกันดีนะ ต้น
พวกต้นกลับไปแล้ว ฉันเหม่อตั้งนานก่อนจะขี่จักรยานกลับ พอกลับไปถึงบ้านก็เห็นต้นออกมาจากร้านฉัน ต้นมองฉัน ฉันหลบตาเขาเขาเดินเข้ามาแล้ว ว้าย!
"เป็นอะไรของเธอ ยายบ๊อง?" เขาว่าเมื่อเห็นฉันทำหน้าตกใจ พลางโยนสร้อยเงินจี้ดาวที่ซื้อจากร้านเครื่องประดับใส่หน้าฉัน "วันนี้ฉันไปเที่ยวกับฝนมา และนี่ก็ของฝากเมื่อกี๊ฉันเข้าไปในร้านเธอ แม่เธอบอกว่าเธอไม่อยู่ ไปหาเพื่อน" ต้นพูด แต่แล้วก็หยุดเฉยๆเรามองหน้ากัน ก่อนฉันจะพูดว่า "ขอบใจนะต้น ที่ซื้อมาให้เนี่ย อ้อ! แล้วก็ขอบคุณเรื่องจักรยานด้วย!นายทำได้ดีมาก เอ้อ! ทีหลังล้างจักรยานให้ฉันทุกวันนะ เข้าใจมั๊ย?"
"ยายเบ๊อะ!" ต้นว่า พลางทุบหัวฉัน "ฉันไม่ใช่คนใช้ของเธอนะ ฝันไปเถอะ แบร้!" เขาแลบลิ้นใส่ฉัน ฉันแลบลิ้นใส่เขาบ้าง ก่อนจะลากจักรยานเข้าบ้าน แล้วเอาหลังพิงประตู ฉันยิ้มอย่างเป็นสุข
"หวังว่าเราจะได้บอกความในใจของเราให้แก่กันนะ ต้น"
17 มีนาคม 2546 22:01 น.
Nonmin
คือเรื่องมันเป็นฉะนี้หนอ
"ฤารักฉันจักเป็นเพียงความฝัน ไม่มีวันนั้นวันที่ใจเต็มดวง"
เพลงจันทร์ของวง The world นั้นลอยมาจากข้างบ้าน ถึงแม้ว่ามันจะไพเราะสักแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันเบิกบานใจกับท่วงทำนองของเพลงมันเลย
ฉันชื่อแตงกวา เป็นลูกสาวคนเดียวของผู้ใหญ่บ้าน ฉันนั้นอายุ 29 เกือบจะ 30 แล้ว แต่ยังหาแฟนไม่ได้เสียที (ก็เพราะอย่างนี้ถึงเกลียดเพลงรักๆ ไงล่ะ) ฉันเคยได้ฝันว่าสักวันหนึ่งฉันจะได้แต่งงานกับหนุ่มเมืองกรุง หน้าตาหล่อๆ รวยๆ ประมาณว่าเป็นทายาทของประธานบริษัทอะไรซักอย่างนึงนี่แหละ
แต่เทพเจ้าท่าจะเล่นตลกกับชีวิตฉัน ฮึแน่นอนทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันคิดมันกลับเป็นตรงกันข้ามหมด
มีชายหนุ่มคนหนึ่งมาจากต่างจังหวัด ชื่อปิง มันได้เข้ามาทำงานราชการในเมืองนี้ ตอนแรกๆ ฉันไม่เห็นจะสนใจตรงไหน ท่าทางเป็นคนจน ดำก็ดำ แถมขี้เหร่อีกตะหาก นึกแล้วอี๋!!!
แต่ก็มีอยู่วันหนึ่ง ฉันไปช่วยป้าทำทุเรียนกวนอยู่แถวๆ ริมคลอง ขณะที่ฉันกำลังเหนื่อยจากงานแล้วเดินเพื่อจะไปดื่มน้ำปัสสาวะ (ผู้อ่าน --->หา! น้ำเยี่ยวรึ???ผู้เล่า ---> กินน้ำ แล้วไปเยี่ยวโว้ย!)
ฉันก็เดินชนกับไอ้ปิงคนนั้น แล้วตาต่อตาก็มาประสาน ฉันจึงรู้สึกแปลกๆ กับไอ้หมอนี่ ส่วนไอ้ปิงก็ทำท่าชอบฉันแล้วด้วย มันหยอดคำหวานใส่ฉัน จนฉันหลงคารมมัน จนชักจะชอบมันบ้างแล้วสิ
แล้วก็มีอยู่วันหนึ่งที่ฉันอยู่บ้านคนเดียวในตอนค่ำๆ เนื่องจากพ่อกับแม่ไปงานที่กาญจนบุรี ขณะที่ฉันกำลังเต้นแอโรบิดตามทีวีอยู่ ไอ้ปิงก็เข้ากระโดดมากอดฉัน
"โอ๊! แตงกวาจ๋า ฉันรู้สึกว่าฉันรักเธอแล้วหละ" มันว่า
"อุ๊ยตาย! อย่ามาทำอย่างนี้นะ เดี๋ยวใครเขามาเห็นเข้า!" ฉันว่า
"ไม่มีใครเห็นหรอกแตงกวาจ๋า" มันว่าอีก แล้วคืนนั้นฉันก็ตกเป็นของมัน
ฉันว่าตัวเองรักผู้ชายคนนี้จนสุดหัวใจ แม้ว่าจะทำความรู้จักกันแค่ไม่กี่วัน อาจจะเป็นเพราะคารมคมคายของมันที่ว่าผู้หญิงคนไหนฟังแล้ว อาจเกิดความรู้สึกอบอุ่น จนเกิดเป็นความรักก็ได้ฉันกับไอ้ปิงคบกันอย่างเปิดเผย แต่ก็มีแต่คนว่าและตักเตือนฉันว่าไอ้ปิงนั้นมันเป็นคนไม่ดี มันเอาผู้หญิงมาเยอะแยะ และมันทำผู้หญิงท้อง ถึงได้หนีมาที่หมู่บ้านของเราเมื่อฉันได้ฟังก็รู้สึกใจหาย แต่ฉันรักผู้ชายคนนี้สุดหัวใจจริงๆ ฉันคงไม่อาจทิ้งเขาได้และฉันก็ทนฟังใครเขาว่าอีกไม่ไหวเช่นกัน เราจึงหนีไปอยู่ที่อื่น
เราได้มาอยู่กันที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งในจังหวัดระยอง เราเช่าบ้านแห่งหนึ่ง อยู่กินกันอย่างลับๆ แล้วเราก็ได้ทำพิธีแต่งงานอย่างเงียบๆ เช่นกันเรามีความสุขกันมาก
แต่แล้วไอ้ปิงมันก็นึกขึ้นได้ว่ามันจะต้องกลับไปทำงานราชการที่หมู่บ้านของฉัน ถ้าไม่ไปภายใน 15 วันก็จะต้องโดนข้อหาว่า "หนีราชการ" ดังนั้นเราจึงกลับไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจ ตัวฉันเองก็รู้สึกเป็นกังวล กลัวว่าพ่อกับแม่จะว่า คนในหมู่บ้านจะเกลียด แต่ฉันก็คิดว่าไปกับผัวเถอะ ไปตายเอาดาบหน้า!
พอมาถึง คนในหมู่บ้านมองเราเป็นตาเดียวด้วยสายตาที่เกลียดชัง คุณป้าเมื่อเจอฉันก็เอาแต่ด่า
"มึงกลับมาทำไมอีตัวสกปรกของหมู่บ้าน ทั้งกูและก็คนในหมู่บ้านเขาเกลียดมึงกันแทบทุกคน ไม่เว้นแต่พ่อกับแม่มึง ทำไมมึงไม่คิดถึงความรู้สึกเขาเลยเหรอ? ไม่ได้นึกเลยหรือไงว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่เขาจะเจ็บปวดแค่ไหน อีนังผู้หญิงใฝ่ต่ำ! คบหาผู้ชายเลวๆ ไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่ กูบอกมึงหลายทีแล้วนะ! แล้วมึงรู้มั๊ยว่าแม่มึงคิดมากจนเป็นมะเร็งเนื้องอกในสมอง อี" ป้าแกด่าต่อไป พอฉันได้รู้ถึงเรื่องแม่เท่านั้นฉันก็รู้สึกแย่มากๆ ที่ทำร้ายจิตใจท่าน ฉันร้องไห้ แล้วรีบไปที่โรงพยาบาลที่แม่อยู่ ฉันเข้าไปเยื่ยมดูอาการแม่ แต่แม่ก็กลับว่าฉัน
"อีลูกสารเลว มึงไปให้พ้นหน้ากู กูไม่ต้องการลูกอย่างมึง!" แม่ว่าทั้งน้ำตา แล้วพ่อก็ออกมาจากห้องน้ำ พอเห็นฉันก็ด่าฉันอีกเช่นกัน "มึงไปให้พ้นหน้ากูเดี๋ยวนี้ ทีอีอย่างนี้มาทำเป็นห่วง เห็นผู้ชายดีกว่าพ่อแม่ไป๊!" พอฉันได้ยินเข้าเท่านั้นก็รีบวิ่งไปทันที ฉันกลับมาที่หมู่บ้าน นั่งอยู่ริมคลอง ร้องไห้หนักที่ทำร้ายจิตใจท่าน แต่แล้วเมื่อฉันมองออกไปที่อีกฝั่งของคลอง ฉันก็เห็นไอ้ปิง ไอ้ปิงกำลังกอดเอวผู้หญิงคนนึงอยู่ แล้วก็กอดจูบกัน ฉันร้องไห้หนักขึ้น ชีวิตเราคงไม่มีค่าแล้วจริงๆ ใช่สิ ใช่ฉันมันอีตัวสกปรก ฉันอยู่ไปก็รกโลก ฉันมันไม่ดีที่ทำให้พ่อแม่เสียใจ และฉันมันโง่ที่ทุ่มเทหัวใจให้กับไอ้ผู้ชายชั่วๆ ฉันทำตัวเองทั้งนั้นไม่มีใครต้องการฉันหรอกฉันยืนขึ้นและมองลงไปในน้ำก่อนจะกระโดดลงไป แม้จะว่ายน้ำไม่เป็น แต่ก็ช่าง เพราะนี่ฉันก็กำลังฆ่าตัวตายลาก่อน คุณพ่อคุณแม่ หนูไปให้พ้นตามที่พ่อกับแม่บอก
--->หลังจากนั้นก็มี่คนพบร่างที่ไร้วิญญาณของแตงกวาแตงกวาพูดถูก เธอทำตัวเองถึงได้เป็นอย่างนี้ ถึงต้องมานั่งเสียใจภายหลังเราก็เหมือนกันเรื่องนี้เราเอามาดัดแปลงของชีวิตจริงของคนๆ หนึ่ง ที่เราไม่ควรทำตาม และจงจำไว้ว่า "เราควรที่จะคิดถึงความรู้สึกของผู้อื่นอยู่เสมอ"
หน้าส่วนตัว
916
