บทเพลงรักที่เหลืออยู่...

Nonmin

"ครอบครัวของฉัน มีคุณพ่อ คุณแม่ พี่ และตัวฉันซึ่งชื่อว่าตะวัน พวกเรากำลังจะย้ายบ้านไปอยู่กรุงเทพฯ ดังนั้นในวันนี้ ฉันจึงเข้าไปในห้องเก็บของเพื่อดูว่า มีของอะไรบ้างที่จำเป็นต้องใช้
          "ฝุ่นเต็มไปหมดเลยแฮะ" ฉันว่า พลางค้นของไปเรื่อยๆ แล้วก็ไปเจอกับกล่องสีน้ำตาลใบหนึ่ง ฉันจัดการเช็ดฝุ่น และเปิดดูข้างในมันเป็นสมุดโน้ตเพลงตอนอยู่ ม.3 ซึ่งเป็นปีเดียวกับที่ฉันโดนอุบัติเหตุรถชนพอดี และฉันก็เจอกรอบรูป เป็นรูปฉันตอนอายุ 15 กับเด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุใกล้เคียงกัน

          ใครกันนะ??? 

          ฉันจึงตัดสินใจถามพี่ของฉัน เมื่อพี่ฉันเห็นรูป ก็ทำท่าทางแปลกๆ และบอกว่า "เขาเป็นเพื่อนเก่าของเธอน่ะ ชื่อริว และก็เป็นรักแรกของเธอด้วย" เมื่อฉันได้ฟัง จึงถามต่อว่า
          "แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน" 
          "เธออยากรู้เหรอ?" พี่สาวฉันถาม แล้วทำหน้าเศร้าๆ "หึ! ดีเหมือนกัน ถ้าเธออยากไปบ้านริว พี่จะได้ให้ที่อยู่ แล้วเธอก็ไปถามความจริงจากแม่ของริว" 

          ความจริงงั้นเหรอ

               ฉันจึงเอาที่อยู่ของริวจากพี่สาวมา ฉันตัดสินใจว่า ก่อนที่จะไปกรุงเทพฯ ฉันจะต้องไปพบริว จึงไปขออนุญาตคุณแม่
          "ดีแล้วล่ะจ้ะ ที่ลูกไป" แม่ทำหน้ายิ้มและทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ไปในคราวเดียวกัน
          ฉันเดินทางมาในที่อยู่ที่พี่ของฉันบอก แล้วก็มาเจอกับบ้านหลังหนึ่ง แม้จะไม่ใหญ่มาก แต่ก็ดูสวยงาม มีต้นไม้ดอกไม้ปลูกไว้มากมายรอบบ้าน ฉันเคาะประตู แล้วสักพักก็มีหญิงวัยกลางคนเดินออกมา เมื่อหล่อนเห็นหน้าฉันก็ทำหน้าตกใจเล็กน้อย

          "เอ่อหนูคือตะวันใช่มั๊ยจ๊ะ" หล่อนถาม แล้วฉันก็พยักหน้า
          "คือ หนูทราบมาว่า ริวอยู่ที่นี่น่ะค่ะ หนูขอเข้าไปพบริวหน่อยจะได้ไหมคะ" ฉันพูด และก็เห็นน้ำใสๆ ไหลลงมาจากดวงตาของแม่ของริวที่อยู่ตรงหน้าฉัน
          "ถ้าริวรู้ว่าหนูมา เขาคงจะดีใจมาก" หล่อนพูด
          "ทำไมเหรอคะ เกิดอะไรขึ้น?" ฉันถามอย่างร้อนรน
          "เขาเสียไปแล้วจ้ะ ถ้ายังไงเราเข้ามาคุยกันข้างในดีกว่านะ" แม่ของริวพูด แล้วหล่อนก็นำฉันไปที่ห้องๆ หนึ่ง หล่อนเปิดประตูห้องนั้น ฉันพบว่าข้างในเป็นห้องสีฟ้า มีเตียงที่ว่างเปล่า มีของใช้ทุกอย่างของเด็กผู้ชาย และมีรูปของฉันกับริววางอยู่บนหัวเตียง
          "นี่คือห้องนอนของริวจ้ะ" หล่อนบอก "หนูนั่งลงก่อนเถอะ" แล้วฉันก็นั่งลงตรงปลายเตียงของริวและฟังแม่ของริวเล่า "เมื่อ 3 ปีก่อน หนูกำลังจะข้ามถนน เผอิญมีรถกระบะวิ่งตรงมาจะชนหนู ตาริวแกเห็น ก็เลยกระโดดไปหวังจะผลักหนูเพื่อไม่ให้ถูกรถชน แต่กลายเป็นว่ากลับชนทั้งคู่ แล้วก็พาริวกับหนูไปที่โรงพยาบาล ริวนั้นเขาเจ็บปวดมาก เขารู้ตัวว่าจะตาย แต่เขาก็อดทน เขาบอกป้าว่า เขาอยากเขียนบันทึกลงในสมุดของเขา ป้าก็เลยเอาสมุดเล่มนั้นมาให้ แล้วเขาก็ลงมือเขียน พอเขาเขียนเสร็จ เขาก็ตายไป" หล่อนเช็ดน้ำตา "ริวเขารักหนูมากนะจ๊ะ ถ้าไม่มีเขา ป่านนี้ หนูคงตายไปแล้ว"
               ฉันนิ่งเงียบ รู้สึกเหมือนมีอะไรมากระจุกอยู่ที่ลำคอ แม่ของริวลุกขึ้นไปหยิบสมุดสีฟ้าเล่มหนึ่ง "นี่เป็นสมุดดนตรีที่หนูเคยสอนเขา ด้านหลังนี่แหละ ที่เขาเขียนความทรงจำเกี่ยวกับหนูเอาไว้ และก็" หล่อนส่งเทปเพลงให้ฉัน "นี่เป็นเพลงที่ริวแต่งให้หนูเมื่อ 3 ปีก่อน เขาต้องการที่จะให้หนูเป็นของขวัญวันเกิด"
          ฉันรับของนั้นมา ก่อนจะพูดว่า "หนูขออยู่คนเดียวสักครู่ได้ไหมคะ" แล้วแม่ของริวก็ออกไป  ฉันจึงลุกขึ้น เอาเทปนี้ไปเปิดกับเครื่องเล่นเทปในห้องของริว เพลงกำลังเล่น เป็นเสียงของริว เป็นเสียงดนตรีที่ริวแต่งเองแล้วฉันก็เปิดด้านหลังสมุดอ่าน
          ในนั้นเขียนถึงความรักของริวที่มีต่อฉัน ความประทับใจในความสดใสและรอยยิ้มของฉัน น้ำตาของฉันค่อยๆ เอ่อท้น แม้ฉันจะจำริวไม่ได้ก็ตามที แล้วฉันก็เปิดไปในหน้าที่มีเลือดแห้งๆ เปื้อนกระดาษ ในนั้นเขียนว่า
          'วันที่ 13 มกราคม พ.ศ. 2542ในที่สุด ความรักของฉันก็ดำเนินมาถึงจุดจบ ฉันได้ช่วยตะวันคนที่ฉันรักให้เธอรอดพ้นจากความตาย แม้ว่าตัวฉันจะหายไปจากโลกนี้ก็ตาม แต่มันก็คุ้มค่า กับการทำสิ่งดีๆ ให้คนรักของเรา ฉันรู้ ความรักนั้นสละได้แม้ชีวิต แต่นึกแล้วฉันเจ็บใจตัวเองเหลือเกิน ทำไมฉันถึงไม่เคยบอกคำว่า "รัก" กับตะวันเลยสักครั้งนะ จะได้ไม่ต้องทรมานหัวใจไปพร้อมกับร่างกายที่อ่อนล้าของฉันด้วยอย่างนี้อยากให้ตะวันอ่านสมุดเล่มนี้เหลือเกิน เธอจะได้รู้ความในใจที่ฉันมีให้เธอ และเธอจะได้รู้ว่า เธอคือผู้สอนฉันทุกๆ อย่าง เธอสอนความรักครั้งแรกและครั้งสุดท้ายให้ฉัน ตะวัน แต่เธอจะรู้บ้างไหมเล่า ว่าฉันคนนี้ไม่ได้เจ็บแต่ตัว แต่เจ็บที่หัวใจที่ฉันไม่ได้บอกรักเธอ แต่มันก็คงไม่มีประโยชน์ ร่างกายของฉันอ่อนแรงลงไปเต็มที น่าเสียดาย เพลงที่ฉันแต่งก็ไม่มีโอกาสได้มอบให้เธอกับมือของตัวเอง ตะวัน เธอรู้ไหมว่าใจของผู้ชายคนที่รักเธอคนนี้ อยากให้เธอมายืนใกล้ๆ มาจับมือฉัน มาร้องเพลงให้ฉันฟัง มากอดฉันก่อนที่ฉันจะตาย แต่ทั้งหมด ฉันแค่อยากให้เธอรู้ไว้ว่า ฉันรักเธอ'
          น้ำตาของผู้หญิงคนนี้เอ่อล้นไปทุกที ในห้องสีฟ้า มีแต่เสียงบทเพลงรักที่ยังคงขับขานอยู่