6 ธันวาคม 2547 21:57 น.
nonattis
แด่หัวใจอันไกลโพ้น..เขาคือคนล่าฝัน
อยากให้เขาคนนี้หาฝันที่เป็นจริงสักวัน
ฉันคงมิอาจแบ่งปัน.
ด้วยเพราะเขานั่นหาฝันเจอ
ทุกๆคนก็มีความฝันได้
แต่ใครละใครจะฝันได้เป็นจริงเสมอ
การรอคอยไม่เคยให้ใครได้พบเจอ
คือตัวและใจของเธอต้องอดทนและพยายาม
ถ้ามัวล้มแล้วล้มอีก
ก็มีแต่คนฉีกและเหยียดหยาม
ด้วยความพ่ายแพ้ของเนื้อความ
ใจต้องไม่วู่วามและพ่ายตัว
อย่าท้อไปเมื่อใจพ่าย
คนเรามีได้ความสลัว
แต่วันพระมิได้มีวันเดียวจงอย่ากลัว
คนอย่างฉันจึงซัวให้เธอฟัง (ซัว ภาษาจีน แปลว่า บอกกล่าว)
ฉันได้พบคนๆนึง
เคยมีความซาบซึ้งในความหลัง
เขาเป็นคนๆนึงที่มีพลัง
ให้ฉันลุกขึ้นยืนอีกครั้งกำลังใจ
ฉันเคยท้อแท้ แก่ชีวิต
เขาสร้างสำนึกจิตให้คิดได้
เขาเป็นคนที่ดีดังใจ
ไม่เคยพบใครเท่าเขาเลย จริงๆ
จึงแต่งกลอนนี้ให้เขารู้ไว้
เขาคือ ความในใจ ยากเฉลย
หากต้องบอกไปเหมือนใจอยากเอ่ย
ก็คงได้ฟังคำว่า เฮ่ย เสียใจเราคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน
3 ธันวาคม 2547 15:08 น.
nonattis
ขอเป็นคนดีที่ไม่มีใครรัก
ขอเป็นคนภักดิ์ เพราะเธอเคยรู้จักฉัน
ขอเป็นคนให้ยามหัวใจผูกพัน
ขอเป็นคนนั้นฉันอยากให้เธอได้ยิน
คำบอกเล่าบางคำที่ฉันอ้าง
คำบางอย่างที่เคยได้เล่นลิ้น
คำบางคำย้ำออกมาเป็นอาจิณ
คำบางคำไม่ได้สิ้นไปจากใจ
ขอเป็นอีกคนที่อยู่นอกอุรา
ขอเป็นคนที่ว่า ยามเธอพ่าย
ขอเป็นคนของเธอยามเหนื่อยใจ
ขอเป็นคนได้ไหมให้ไหล่พิง
คำที่อยากบอกฉันบอกมาเถิด
คำที่อยากระเบิดระบายทิ้ง
คำที่พูดออกไปได้จริงๆ
คำที่พูดแล้วเธอทิ้งได้ดังใจ
ขอเป็นเพื่อนยามเธอไม่มีใครรัก
ขอเป็นคนให้หนุนตัก จักได้ไหม
แม้จะเป็นคนซื่อบื้อซื่อจริงใจ
แต่ก็เป็นคนนั้นไงที่ใกล้เธอ
หากต้องเป็นคนที่เธอไม่เผลอรัก
คงรู้สึกเจ็บนัก เพราะรักเก้อ
เหมือนลูกบาสปาดหน้าจนชาเบลอ
คนอื่นเห่อเธอไม่มาค่าไม่มี...
1 ธันวาคม 2547 18:54 น.
nonattis
นั่งอยู่ในความเหงาเคล้าความมืด
ลุกมายืดเส้นสายให้หายเมื่อย
แล้วเดินไปใกล้ชานขี้คร้านเนือย
กับฝนพรำพรมเรื่อยเอื่อยลมแรง
นั่งสักพักเพื่อจักให้หัวใจว่าง
คิดพลางๆเรื่องบางอย่างให้เข้มแข็ง
แต่คิดไปให้คิดมาพาหมดแรง
เหมือนใจฉันมันแห้งแล้งพร้อมแรงลม
นั่งต่อไปใจก็ยังลอยไปเรื่อย
เหมือนสายลมโชยเอื่อยให้สุขสม
เห็นฝนพรำ ฉ่ำลงมา อุราตรม
หวนระทมข่มความคิดสะกิดใจ
แหงนหน้าออกมองไปนอกหน้าต่าง
หัวใจบางเบาหวิวเริ่มพลิ้วไหว
ความเหงาเอย เกยมา เข้าหาใจ
เหงาเท่าไร ให้เหว่ว้า น้ำตาริน
คิดถึงคนเคยรู้จักมาหักหน้า
คิดถึงไป คิดถึงมา พาใจสิ้น
คิดถึงแล้ว ห่วงใยให้ อาจิณ
คิดถึงถิ่น เคยเนา เราพบกัน
แต่ความคิดถึงของเราเข้าไม่ถึง
คนเคยซึ้งเคยหวังไม่ฟังฉัน
จะทำไงให้หัวใจมันเงียบงัน
น้ำตานั้นช่วยฉันไหม ก็ไม่มี
เปรียบสายฝนเหรอจะมาเทียบตาฉัน
ความโศกศัลย์มันอยู่ภายในใจนี่
ร่วงออกมาอย่างไม่อายใครใยดี
เป็นฝนตก ในหน้าต่างนี้ ที่ไร้ใคร...(เข้าใจ)
หน้าส่วนตัว
802
