31 ธันวาคม 2547 19:03 น.
nonattis
ฉันถอยหลังมา 1 ก้าว
มองความเหงาเป็นเรื่องง่าย
ฉันปล่อยตัวตามสบาย
ฉันถอดใจไป 1 วัน
หยุดอยู่กับความว่างเปล่า
เคล้าหัวใจไปกับฝัน
ฉันทำจิตให้นิ่งงัน
นึกถึงวันเธอสบตา
ปีใหม่ใครแสนสุข
แต่ฉันเจ้าทุกข์หนักหนา
ขอปีใหม่ช่วยเยียวยา
รักษาใจให้หายที
ก็ไม่ใช่เป็นเรื่องง่าย
ของหัวใจจะหายดี
กว่าจะลืมคงเป็นปี
มีเธออยู่คู่อุรา
ฉันทำผิดในเรื่องใด
เธอทำไมมาหลบหน้า
มองฉันผ่านอย่างชินชา
ในแววตาช่างเยือกเย็น
ขอปีเก่าจงกลับไป
นำทุกข์ใจเก็บไปเล่น
ฟืนเถ้าเผาให้เห็น
เป็นเงาจางลางหายไป...
31ธค.47
18.25 น.
25 ธันวาคม 2547 19:46 น.
nonattis
อย่างที่เคยเอ่ยกันว่าฉันหวง
เธอเล่นเดินเพลินควงลวงให้เห็น
ระรื่นตา อารมณ์ดีมีประเด็น
เดินเล่นๆ ไม่เห็นท่าน่าไว้ใจ
ทำไมเล่าแกล้งเราเศร้าขนาด
ภาพบาดๆอนาจใจทำไปได้
ยุให้เราเศร้าระรัวมัวเมาใจ
เธอทำได้เพื่อให้ใครเจ็บใจกัน
คบกับฉันมาบั่นทอนร้อนรุ่มจิต
ใจสองเงาเขาคงคิดในความฝัน
คบฉันไว้ให้สาใจอะไรกัน
มีเขานั้นเป็นจุดยืนหรืออื่นใด
ไม่อยากเร้าหรือเซ้าซี้ขยี้ความ
แค่ทวงถามความจริงเพื่ออิงได้
เลือกทางใดในทางนึงจึงเลือกไป
อย่าเก็บใครไว้สองทางอย่างคนเลว...
25 ธันวาคม 2547 18:57 น.
nonattis
เปรียบเป็นรัก...ไร้โอกาสจะวาดฝัน
ถึงคืนวันอันเปลี่ยวเหงาเราสับสน
ถึงแม้ยามมีความสุขก็ทุกข์ปน
แม้ยามยลคนในภาพฉาบน้ำตา
มันท้อจิตอิดโรยใจใครจะรู้
ฉันกับเธอเผลอจับคู่อยู่ตรงหน้า
ฉันคนเดียวเหลียวมองเธอเผลอสายตา
ฉันคนบ้าหาเวลามาใส่ใจ
เธอคนดีที่ฉันนึกคงทึกทัก
ว่ามาทำย้ำยึกยักจักเมื่อไหร่
ขอโทษนะหากฉันเผลอเสนอใจ
โปรดอภัยให้ฉันก่อนจะงอนกัน
ไร้ความหวัง...แม้สร้างไว้ดังใจคาด
ไร้โอกาส...จบด้วยหยาดน้ำตาฉัน
ไร้เวลา...มาบรรจบหรือพบกัน
ไร้รางวัล...กำนัลจิตอนิจจา
23 ธันวาคม 2547 23:24 น.
nonattis
ภาพแห่งฝันฉันไม่รู้ว่าอยู่ไหน
ภาพแห่งความเป็นไปที่ใจหวัง
ภาพแห่งความสดใสในเอวัง
ภาพแห่งความจีรังและยั่งยืน...
มันเป็นเงาเบาบางอย่างชั่วครู่
ฝันแล้วตื่นยืนอยู่ไม่รู้สิ้น
แต่ทำไมจำได้ให้อาจิณ
เหมือนชีวินอินประสบไปพบพาน...
เธอแห่งฝันฉันจำย้ำเสมอ
แต่ว่าเธออยู่ที่ไหนในใจฉัน
เธอเข้ามาหาฉันได้อย่างไรกัน
ใครส่งฝันนั้นมาช่วยหาที...
อย่าให้กาลอันเวลามาเลยผ่าน
ทำความฝันพลันมลายแหนงหน่ายหนี
ทำให้ฉันรอต่อไปก็ไม่ดี
เหมือนคนที่มีเวลาให้ละลาย...
6 ธันวาคม 2547 22:51 น.
nonattis
ใครช่างตั้งนะไอ้คำว่ารัก
ใครช่างทายทักไอ้คำว่าหลง
ใครช่างคิดได้ไอ้คำว่าปลง
ใครช่างยืนยงไอ้ความผันแปร
ฉันช่างสงสัยในคำว่ารัก
ฉันช่างทึกทักในคำว่าหลง
ฉันช่างงมงายไร้คำว่าปลง
ฉันช่างยืนยงในความคงเดิม
เขาช่างไร้หัวใจในคำว่ารัก
เขาช่างชอบนักเรื่องคำว่าหลง
เขาช่างเบื่อหน่ายไร้คำว่าปลง
เขาช่างยืนยงในความเคยชิน
เธอช่างอ่อนไหวในคำว่ารัก
เธอช่างน่ารักและน่าลุ่มหลง
เธอช่างสดใสไร้คำว่าปลง
เธอช่างยืนยงในความโชคดี
ฉันเหมือนเดินทางผ่านด้านผิดที่
เป็นทางเธอและเขานี้เป็นเจ้าของ
ทางแห่งรักและยั่งยืนยื่นครอบครอง
ฉันเป็นตัวสำรองลองใจมา
ก็ไร้รางวัลชีวิตที่ใจตั้ง
ก็เหมือนดังใจจริตคิดอิจฉา
ก็เหมือนคนโง่เง่าเงาบังตา
ก็เหมือนคนไร้ราคาค่าไม่มี
หน้าส่วนตัว
898
