16 พฤศจิกายน 2547 16:52 น.
nonattis
เผอิญมา ทักทาย ด้วยความเผลอ
เผอิญเจอ รู้จัก จากศักดิ์ศรี
เผอิญว่า รู้ใจ เพราะไมตรี
เผอิญต้อง ยินดี ยามเธอมา
แต่คงเป็น ความเผอิญ แค่ครั้งคราว
ด้วยว่าเรา ไม่ใช่แม่ และคุณย่า
ไปตักเตือน เธอมาก จากวาจา
ครหา เธอเกินเส้น น่าเห็นใจ
แค่ว่าห่วง เธอเป็นไร ไปรึเปล่า
หรือว่าเราคงคิดมากไปใช่ไหม
เอ แต่เขาก็ คงไม่ใช่ อย่างเข้าใจ
คิดเองไปหรือว่าใครหักหลังเธอ
ไม่รู้ว่า ถ้าเธอไป อยู่ที่ไหน
แห่งหนใด ใจก็ตาม ไปเสมอ
ไม่รู้ว่า เธอคิดถึง ใครของเธอ
แห่งหนนั้น ยังมีฉัน มันละเมอ
ก็ความรัก มันคงจัด แบบมิได้
เลยมีเพียง เศษใจ อยู่กับฉัน
แม้มันต้อง หมองใจ ไปแสนนาน
คงต้องยอม รับแค่นั้น...ฉันผิดเอง
2 พฤศจิกายน 2547 22:12 น.
nonattis
ความรักเอยเปรียบเป็นเช่นดอกไม้
ยามผลิดอกออกใบชูให้เห็น
ก่อนแย้มตาพาสดใสในที่เป็น
แม้ยามเย็นก็ยังเป็นเช่นตูมตาม
แต่ดอกไม้ไม่เหมือนใจเป็นดอกไม้
ที่บานไปแล้วสุขใจให้เกรงขาม
อาจตั้งจิต รออาทิตย์ทุกโมงยาม
ให้สู้ความตามสง่าของค่ามัน
หากเมื่อใดไร้แสงแรงอาทิตย์
คงสะกิดจิตใจของใครนั่น
มองเมื่อใดก็ร้าวใจให้ร้าวราน
บานแบบไหนไปวันๆ ดูแกนจริง
เหมือนคนเราหากไร้แรงอธิษ
ไม่นานจิตก็เกิดพิษไปถึงนั่น
เมื่อเจอใครไร้หัวใจเมื่อใดพลัน
คงซึมโลกโศกศัลย์ในทันที
ฉันไม่อยากพรากตัวเป็นเช่นดอกไม้
เหมือนรอใครใครสักคนมาโน่นนี่
ฉันอยากเป็นเช่นคนเดิมที่เดิมมี
ทั้งชีวีไร้ราคีไม่มีเธอ ..
หน้าส่วนตัว
848
