5 มีนาคม 2548 13:48 น.
nonattis
ฉันทักทายเธอด้วยใจอยากให้รับ
ผมพูดสายอยู่ครับเธอรับสาย
มีอะไรโทรมา โทรทำไม
เสียเงินไปใช้เวลาต้องหากิน
หากเป็นอย่างที่เธอว่าคงน่าทึ่ง
ฉันคนนึงเอ่ยอ้างอย่างหน้าที่
ฉันเป็นเพื่อนเธอบ้างอย่างคนดี
คนอย่างนี้ที่รอหา สมาคม
แต่ทำไมบางครั้งเธอเสแสร้ง
รับแล้วแกล้งให้ผู้ใดพูดขมๆ
ถ้าไม่รับเธออย่าทำให้ใครระทม
การรับสายแทนมันข่มในจิตใจ
ไม่รื้อฟื้นคำพูดใดของคนไหน
เขาเป็นใคร ฉันไม่สน ฉันทนไหว
ต่อไปนี้ฉันจะเลิกสิ้นเยื่อใย
รอหายใจ รอรักษา หายากิน
เธอแกล้งฉันเพราะแค่อยากลองใจฉัน
บอกอย่างนั้นฉันก็มันคนยุคหิน
ฉันไม่ชอบให้ใครเล่นเป็นอาจิณ
คนอย่างเธอกล้าหยามหมิ่นดวงฤทัย
พูดถึงเพื่อนอีกคนก็ไม่ชอบ
พูดถึงเขาก็ตอบว่าไม่ได้
พูดถึงคนนั้นคนนี้มีอะไร
อยากให้ใจเธอกว้างบ้างก็ยังดี
ควานไปเถอะคนที่ว่าถ้าอย่างนั้น
หาไปเต้อะเจอะร้อยพันคงหันหนี
เจอบ้างนะ แต่มิใช่ใครจะมี
ประจบเธอเสนอดีกี่พันคำ
อยากให้เธอเจอแล้วกันฉันไม่ว่า
ถ้าเขาคิดให้เธอมาอุปถัมภ์
วานใช้เธอในทุกที่ที่ต้องทำ
เจ็บแล้วจำอยากให้คิดสะกิดใจ...
3 มีนาคม 2548 19:03 น.
nonattis
น้ำแข็ง จะต้องละลาย
เมื่อเจออะไรกระทบมา
เหมือนก้อนหินในธารา
ย่อมเสื่อมซา ตามคืนวัน
ฉันเปรียบเหมือนก้อนหิน
ไร้ทางดิ้นและเหหัน
เหมือนน้ำแข็งอยู่ในขัน
เจอเพียงน้ำ มันก็กลาย
ไร้รูปเดิม จะคืนร่าง
ด้วยความต่างแลสลาย
เทน้ำ 1 ครั้ง ตัวยังไม่ตาย
แต่หากปล่อยไว้ มลายแน่นอน
อยากให้เธอคนดีช่วยฉันบ้าง
เอาน้ำแข็งในขัน พลันไปซ่อน
เก็บในตู้เย็น จะอยู่แน่นอน
รูปเดิมเหมือนก่อน ไม่ละลาย
หากเธอปล่อยฉันไว้ตามลม
น้ำแข็งอย่างฉันคงจมหลบลมร้อน
ละลายไปกับน้ำในครั้งก่อน
เหมือนใจร้อนๆ ที่คอยลม (พัดมา)
ส่วนก้อนหินที่กร่อนไป
ก็เหมือนใครมาตบหน้า
ฉันอยู่อย่างไร้ราคา
คอยแค่เวลาจะลืมมันเท่านั้นเอง
25 กุมภาพันธ์ 2548 10:15 น.
nonattis
ฉันขอแค่เศษใจ
ฤาเก็บไว้อุรา
คิดแล้วไม่มีค่า
หากเวลาน้ำตาริน
ไม่ขอหรอกคำหวาน
กลัวน้ำตาลถูกมดกิน
ห่วงหาเป็นอาจิณ
ฉันก็อินในหัวใจ
อดกลั้นในแววตา
แต่เจียนบ้าในจิตใจ
บอกเธอก็ไม่ได้
จะทำไงละคนดี
หากเธอได้มาอ่าน
โปรดสงสารแก่ชีวี
รู้ไว้ใจดวงนี้
มันเริ่มมีเธอในใจ
24 กุมภาพันธ์ 2548 18:37 น.
nonattis
ฉันขอแค่ขอบ......ใจ
อยู่ใกล้ๆเธอแค่นี้
ไม่ขอเกริ่นเกินพอดี
อยู่ล้ำที่ล้ำเส้นใคร
เธอมีเขาในเงาตา
ฉันเพิ่งมาหาเงาใจ
รู้ตัวก่อนว่าอ่อนไหว
ทำฉันใดให้เธอฟัง
ทุกครั้งที่ใกล้ชิด
เธอเหมือนมิตรแต่หนหลัง
แต่เรามาช้ากลางทาง
มิอาจวางตัวเกินเลย
เป็นอย่างนี้ต่อไปนะ
เธอนะจ๊ะ อย่าเมินเฉย
ฉันจะทำตัวเหมือนเคย
ไม่ต้องเอ่ยคำใดใด
รู้จักคนที่คุ้นตา
ยิ่งดีกว่าถ้าคุ้นใจ
รู้จักแล้วรักษาไว้
เราจะได้คบกันนาน...
19 กุมภาพันธ์ 2548 05:12 น.
nonattis
ผ่านมา แล้วผ่านไป
กับหัวใจ ที่แสนร้าว
พลิกผัน ในเรื่องราว
ที่รวดร้าว แลไร้รัง
รันทดและคดเคี้ยว
หนทางเดียวประเดประดัง
ฝืนเดินอย่างเซซัง
รอเพียงหวังจะหลุดลืม
หัวใจคนเดาเช่นไร
เปรียบยังไงใครให้ยืม
สอนคนโง่ ให้หายทึ่ม
เมื่อไรลืมเมื่อไรเลือน
แกล้งฉันน่ะพอได้
แต่ทำไมเหมือนแชเชือน
คิดถึงใจเขา ใจเราเฝื่อน
คิดบ้างเพื่อน จะดีใจ
รู้จักให้ อภัยกัน
จะคบนาน นานยาวไกล
แต่นี่เธอ เป็นอะไร
แกล้งอยู่ได้ ไม่แคร์กัน
ห่วงกัน มันก็ดี
แต่หวงซิ มิใช่ฉัน
เธอคงรู้ อยู่เหมือนกัน
ว่าตัวฉัน เป็นฉันใด...
หากคนเราน้อยใจเป็น
เหมือนกับเส้นของเส้นด้าย
ยื้อมันมากก็ขาดตาย
เสมือนใจก็เช่นกัน...
หน้าส่วนตัว
812
