5 มีนาคม 2545 12:43 น.
nitan
บังเอิญมองฟ้า
เห็นฟ้ามัวหมอง
ตัวเราแหงนมอง
ท้องฟ้าเหงาๆ
บังเอิญท้องฟ้า
เป็นฟ้าสีเศร้า
เพราะพายุเข้า
ฟ้าเลยเหงาใช่ไหม
บังเอิญฟ้าเหงา
เมฆบังฟ้าใส
ดางดาวน้อยใหญ่
แอบไว้หลังฝน
ค่ำคืนเหน็บหนาว
จับใจเกินทน
ไม่มีผู้คน
เหงาจนจะบรรยาย
บังเอิญเธอห่าง
อ้างว้างมากมาย
ยิ่งเหงาจับใจ
ห่างไกลสุดตา
บังเอิญคิดถึง
จึงนั่งมองฟ้า
อยากรู้เพียงว่า
แก้วตาอยู่ไฉน
บังเอิญห่วงใย
คนที่อยู่ไกล
คิดถึงกันบ้างไหม
เมื่อไหร่จะได้เจอ
1 มีนาคม 2545 09:36 น.
nitan
มองฟ้ามุมนี้แสนเหงา
มีเงาพระจันทร์ร้องไห้
แล้วเธอมองฟ้ามุมใด
เห็นฟ้าเหมือนกันไหมคนดี
อยู่ตรงนั้นถ้ายังไม่มีใคร
ก็ให้กลับมาหาฉันคนนี้
เหมือนฉันที่รอคอยเธอทุกนาที
กลับมารักกันเหมือนเดิมนะคนดี...ฉันยังรอ
1 มีนาคม 2545 09:21 น.
nitan
ณ กาลครั้งหนึ่ง นั้นซึ่งมีภูเขาใหญ่
แอบรักทะเลใส หวังอยากให้มารักกัน
ทะเลผู้ยโส เธอ เซย์-โนสายสัมพันธุ์
ไม่คิดรับรักนั้น ไม่อยากหวังเป็นแฟนใคร
ภูเขาแสนรักมั่น ฝากรักนั้นกับลมไป
หอบช่อดอกไม้ใหญ่ กิ่งก้านใบสีหวานหวาน
ทะเลไม่ใยดี เธอร้องยี๋ไม่ต้องการ
ฝากน้ำตามลำธาร เธอบอกฉันมีเกินพอ
ฝากกรวดหินสวยสวย หวังช่วยแต่งแต้มสอพลอ
เธอว่าอย่างไรหนอ ภูเขาปลื้มไม่โกรธา
ฝากเมฆหอบลมฝน แทนรักล้นโปรยลงมา
ทะเลเหลือระอา จะดุด่าไม่เคยจำ
ภูเขาตัดสินใจ หวังอยากให้เธอรับคำ
ด้วยรักแสนลึกล้ำ ถลำลึกลงกลางใจ
ค่อยๆขยับกาย แทรกหาดทรายลงน้ำใส
ทะเลเธอตกใจ เมื่อภูเขาจมหายหน้า
เหลือเพียงยอดภูเขา พร่ำรักเราไม่เคยล้า
จะทำให้เห็นว่า รักนั้นหนาเป็นสิ่งดี
ทะเลเลิกปากแข็ง เป็นกำแพงเส้นนที
โอบกอดเกาะคีรี ผู้รักมั่นกับทะเล
1 มีนาคม 2545 08:52 น.
nitan
ปีนกระไดตะกายเดือนบนฟ้า
จะนั่งแกว่งแข้งขาให้สุขขี
ละวุ่นวายเบื้องล่างแห่งปฐพี
ภาวะนาบรรดามีไม่พอใจ
จะติดปีกบินร่อนลมวายุ
โผโล้ตามน้ำพุทะเลใหญ่
ไต่องศาเส้นเขตแดนพิภพไตร
ไม่ต้องการสิ่งใดให้มากความ
หยุดโทสะหลงไหลให้ร้อนรุ่ม
หยุดไฟสุ่มโลภะอยากเกิดห้าม
หยุดโมหะวิวาทไฟที่ลุกลาม
หยุดกิเลสบ้ากามที่มัวหมอง
หน้าส่วนตัว
1411
