14 ธันวาคม 2544 08:24 น.
nitan
เก็บดอกไม้ริมรายทาง
เก็บเอาทุกอย่าง
กรวดหินดินทรายน้ำใน
ขุนเขาภูผาน้อยใหญ่
เมฆน้อยลอยไกล
ทักทายเราผู้ผ่านมา
เก็บมาประทับใจตรึงตรา
แม้เมื่อจากลา
ฝากไว้เพียงรอยเท้าเดิน
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
มองท้องฟ้ากว้างกว่า
นั่นท้องฟ้ากว้างใหญ่
มีนกตัวไหน
แค่มองไปที่ปลายฟ้า
บนถนนนักเดินทาง
กางปีกบินถลา
บิน บิน สุดขอบฟ้า
ท้าดวงตะวันฉาย
>>จะเที่ยวเมืองไทยกี่หมื่นพันไมล์เธอจะไม่เหงา
12 ธันวาคม 2544 15:50 น.
nitan
ลึกลับลึกลงไร้แสง
ความดันรุนแรง
เมืองแห่งสรรพสิ่งมากมาย
ไร้ความสับสนวุ่นวาย
แต่ไม่เดียวดาย
แหวกว่ายทักทายผ่านมา
สบัดกลีบครีบหางผ่านหน้า
แอบซ่อนกายา
หลบหว่างปะการังน้อยใหญ่
ฝูงปลาพึ่งพิงหลบภัย
เกื้อกูลอาศัย
ต่างไม่ทำลายซึ่งกัน
ดอกไม้ทะเลอวดสีสรร
ในแต่ละพันธุ์
แตกต่างกันไปมากมาย
ความงามที่อาจจะเลือนหาย
ถ้าไม่รักษาไว้
ไม่นานคงสิ้นไปจากทะเล
11 ธันวาคม 2544 08:24 น.
nitan
วันนี้วันไหน....
หัวใจก็ยังมีดวงเดียวดวงเดิม
มีผู้คนมากมายมาเพิ่มเติม
ความรักความรู้สึกดีดี
แต่จะมีใครไหนที่ยังอยากจะมี
และพร้อมจะเปิดใจกับใครสักคนที่รอคอย
ไม่มากไม่น้อยเหมือนอยากจะรักเหมือนที่เคยรัก
จะชื่นหรืออกหักก็ยังอยากจะรัก รักคนนี้
จะอยู่ใกล้หรือห่างไกลกันมาแรมปี
ก็ยังดีใจอยู่ทุกนาทีที่ได้รักเธอ
11 ธันวาคม 2544 08:09 น.
nitan
รักจริงมีบ้างไหมขอถามหน่อย
หัวใจลอยไปลอยมาได้ยังกะผี
หลอกกันได้แม้กะทั้งหัวใจดีดี
กี่คนแล้วล่ะที่เธอทำให้ช้ำใจ
สนุกมากไหมคนหลายหน้า
ทั้งวาจามารยาพาสาไถ
หรือเป็นอาชีพหลักทุกวันไป
หลอกหัวใจใครใครมาต้มยำ
ขอโทษที...บังเอิญฉันไร้หัวใจ
จะล้วงตับให้แทนก็ดูขำ
จะรู้ตัวบ้างไหมที่เธอทำ
พฤติกรรมอย่างเธอไม่ใช่คน
11 ธันวาคม 2544 07:55 น.
nitan
รักเอย...เป็นฉันใดอยากรู้จัก
มาทายทักกันบ้างเป็นไรไหม
ปล่อยให้ฉันอยู่เดียวดายจนเหงาใจ
ปล่อยให้ใครมีรักกันจนฉ่ำเมือง
โอ้...ความรักวิเศษนักฉันใดหนอ
ผู้คนร่ำร้องขอรักกันให้ฟูเฟื่อง
ใช้รักกันเป็นว่าเล่นซะจนเปลือง
ไม่มีวันจะจบเรื่อง...น่าเหนื่อยแทน
หน้าส่วนตัว
1030
