26 ธันวาคม 2549 18:54 น.
Niramai
ข่มเสียงสะอื้นกล้ำกลืนน้ำตา
ให้มันไหลย้อนคืนกลับมาในใจนี้
วันที่เราจากกัน ไม่ว่าเธอจะบอกให้เราจากกันด้วยดี
แต่มันไม่เคยมีคำว่า ดี ในวันที่ไม่มีเธอ
ขอบคุณมากสำหรับทุกอย่าง
เธอก็พูดทิ้งๆขว้างๆ อย่างนี้เสมอ
ขอบคุณฉันทำไม กับคนที่ใช้ใจทั้งในเพื่อรักเธอ
ที่ต้องร้องไห้น้ำตาเอ่อ ในวันที่เธอมาจากลา
ไม่ให้เธอไป ฉันทำได้หรือก็เปล่า
เมื่อเธอทำเหมือนเรื่องของเรานั้นไร้ค่า
แค่ประโยคง่ายๆ ในวันบอกลา
ที่ผ่านมาขอให้คิดเสียว่า ไม่เคยมีเธอ
การรักใครไม่ใช่เหมือนใส่รองเท้า
เบื่อคู่เก่าก็เปลี่ยนใหม่ได้เสมอ
แค่คิดว่าต่อไปจะไม่มีเธอ
ก็พบเจอความอ้างว้างอย่างไม่ตั้งใจ
25 ธันวาคม 2549 17:09 น.
Niramai
แปลกไหม
ที่เราก็อยู่ใกล้กันเพียงเท่านี้
แต่ไม่เคยแสดงออกมาว่ารู้สึกดี
เท่าที่มี...อย่างดีก็ทะเลาะกัน
แปลกนัก...
ที่คนไม่เคยมีรักอย่างฉัน
กลับต้องมีวันทีใจไหวหวั่น
กับคนที่ฉันไม่เคยชอบเลย
แปลกใจ...
ทั้งที่บอกใครใครว่าเฉยเฉย
กับเธอคนนี้ไม่เคยจะดีด้วยเลย
แต่เพราะอะไรเล่าเอย..หรือลมรำเพยพัดความรักมา
แปลกไป...
ก็คือคนที่หัวใจไม่เคยเห็นคุณค่า
กลายเป็นคนคนเดียวกันที่ใจฉันเปิดรับเข้ามา
แล้วเรื่องนี้ก็สอนให้รู้ว่า...อย่าประมาทคนไม่ชอบหน้าใกล้ๆตัว
24 ธันวาคม 2549 20:59 น.
Niramai
รักษาสภาพหัวใจ
เอาไว้ที่คำว่า เพื่อน
คำคำนั้นมันยังย้ำเตือน
ไม่อาจบิดเบือนสัมพันธ์
เธอเห็นแต่คนอื่นว่าดี
ดีอย่างนั้น ดีอย่างนี้ ดีกว่าฉัน
คนที่เธอเห็นว่าเป็นแค่ เพื่อนกัน
จะกี่วันจะกี่ปีก็เหมือนที่แล้วมา
ไม่อยากเป็นแค่เพียงเพื่อนเธอ
ไม่อยากทำได้แค่เจอหน้า
ไม่อยากเป็นอย่างที่แล้วมา
ไม่อยากทำเหมือนว่าไม่แคร์
แท้ที่จริงคือฉันรักเธอ
รักเสมอ และ มันคือรักแท้
มันทนไม่ได้เมื่อเธอไม่เหลียวแล
หรือเห็นฉันเป็นแค่เพื่อนกัน
ช่วยมองฉันใหม่ได้ไหม
ในฐานะใครคนหนึ่งเท่านั้น
ใครที่เธอจะรักได้โดยไม่มีเงื่อนไขเกี่ยวพัน
คนที่เธอเห็นว่าสำคัญ มากกว่าคำว่าเพื่อนกันคนนึง
22 ธันวาคม 2549 02:58 น.
Niramai
รักอยู่เหนือทุกกฎเกณฑ์และเหตุผล
การรักใครสักคนก็อาจไม่ใช่เรื่องง่าย
หนึ่งในพันล้านคน....ในวันที่ฟ้าฝนเป็นใจ
พรหมลิขิตหรืออย่างไร ...ที่ทำให้เราพบกัน
ในความบังเอิญที่เราต้องมาเผชิญหน้า
กลายเป็นวันที่ชะตาชีวิตผกผัน
อาจเป็นไปได้ว่า ...เธอคือคนที่ฟ้าส่งมาเพื่อรักกัน
รอแต่เธอจะยืนยัน...ว่าสิ่งเหล่านั้นคือเรื่องจริง
19 ธันวาคม 2549 19:49 น.
Niramai
[ รักเธอด้วยตาเปล่า
เหมือนคนโง่เขลาไม่เคยจบสิ้น
เธอเก็บฉันไว้ในคำว่า เคยชิน
เหมือนสมบัติสักชิ้น.....ที่สิ้นความสำคัญ
รักทำให้ตาบอด
ฉันอาจไม่รอดพ้นกฎเกณฑ์นั้น
หลงมืดมัวเมา....และแล้วก็ปวดร้าวไม่ต่างกัน
ท้ายที่สุดสิ่งเหล่านั้น ก็คือฉันคิดไปคนเดียว
รักเธอแล้วว่างเปล่า
กอดเก็บความเหงาราวเดือนเสี้ยว
เว้าแหว่งเหว่ว้าอยู่กลางนภาเพียงผู้เดียว
เขาจะเหลียวแลบ้างไหม...ใจเจ้าเอย ]
หน้าส่วนตัว
1201
