11 ธันวาคม 2549 14:32 น.
Niramai
สักวาหัวใจใยชอบกล
จะหลุดหล่นล่วงลงที่ตรงไหน
เพียงเห็นพบสบตาพาหวั่นใจ
เหตุแห่งใจแจ้งประจักษ์ว่ารักเธอ
เขาว่ารักชักพาให้ตาบอด
ไม่อาจรอดบ่วงรักมักเสมอ
ยิ่งวิ่งหนีเหมือนยิ่งใกล้มาให้เจอ
เมื่อรักเธอแล้วยิ่งยากจะจากไกล
เขาว่าเจ็บ..เจ็บนักเมื่อรักพราก
เขาว่าลืมยากนักจักหาไหน
เหมือนว่ารักเจ้าซ่อนเร้นเล่นเล่ห์ใจ
อย่าล้อเล่นกับเปลวไฟไหม้ลามเอย
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
11 ธันวาคม 2549 13:40 น.
Niramai
ลมหนาวพัดมาที่หน้าต่าง
กระทบลงที่ใจบางบางของฉันคนนี้
กี่หนาวแล้วนะเออ ที่ไม่ได้เจอเธอคนดี
จะต้องรออีกกี่ปี หรือหน้าหนาวที่จะมาถึงนี้...ก็ต้องรอ..
ลมหนาวพัดมาไม่ช้าก็จากไป
และคงทิ้งไว้แต่ความทดท้อ
เธอรู้ไหม หนาวจับใจเท่าใดกับการรอ
เธอจะรู้ไหมหนอ...ฉันยังรออุ่นไอ
ฝากกับลมหนาวไป ...I miss you
แม้ยามนี้ไม่อาจรู้ใจเธออยู่ไหน...
ห่มผ้าไม่เคยอุ่นเมื่อขาดอ้อมกอดละมุนอุ่นละไม
คืนกลับมาจะได้ไหม...เจ้าของอุ่นไอที่คุ้นเคย
9 ธันวาคม 2549 15:49 น.
Niramai
ในชีวิตนี้จะมีสักกี่คน
ที่จะทนกับความไร้เหตุผลในบางครั้ง
งี่เงาเอาแต่ใจ...ทำร้ายข้าวของให้ยับพัง
แต่เธอก็ยังจับมือฉัน และบอกว่าเรื่องเหล่านั้น ไม่เป็นไร
ในชีวิตนี้จะมีสักครั้ง
จะมีใครมารับฟังเรื่องราวเลวร้าย
กอดฉัน และให้สัญญาว่าจะไม่จากไปไกล
ชีวิตนี้ฉันจะหาใคร ได้เหมือนเธอ
จะมีกี่คนที่คอยแต่หวังดี
และฉันได้พบว่ามันมีในเธอเสมอ
อยู่ในรอยยิ้ม อยู่ในอุ่นไอ จากใจเธอ
ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้พบเจอ....รักที่แสนดี
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
เธออาจจะเป็นเพียงหนึ่งในล้าน....แต่ฉันเป็นโชคดีของฉันที่ได้รักเธอ
9 ธันวาคม 2549 08:10 น.
Niramai
อยากจะทำแค่เพียง..........หลับตา
หากต้องลืมขึ้นมา...แล้วเธอไม่อยู่
ไม่อยากหายใจ........ไม่อยากรับรู้
หากต้องมีชีวิตอยู่...แต่....ไม่มีเธอ
เพราะทุกครั้งที่ฉัน................หายใจ
ก็มีความเจ็บปวดรวมเข้าไปอยู่เสมอ
ทุกภาพที่ได้เห็น......ไม่มีใครเช่นเธอ
ทุกภาพจึงพร่าเบลอ.....และนองเอ่อ
ด้วยน้ำตา...
ถ้าเธอกลับมา......หากันสักครั้ง
อยากตะโกนดัง-ดังให้เธอรู้ว่า
สองมือนี้...จะไม่ยอมปล่อยให้เธอคนดี
...............ไปไกลสายตา
ทั้งหัวใจจะบอกเธอว่า..........ตลอดเวลา
...ฉันรักเธอ
7 ธันวาคม 2549 15:56 น.
Niramai
อยากเป็นคนไม่มีหัวใจ
อยากเป็นคนที่ทนได้...กับทุกความปวดร้าว
อยากเป็นคนที่ไม่ใส่ใจ...ในทุกเรื่องราว
อยากจะก้าวพ้นผ่าน...ทุกวันวานที่มืดมน
แต่ฉันก็เป็นได้...เพียงคนพ่ายแพ้
และฉันก็เป็นแค่....คนหมองหม่น
หรือฉันก็เป็นเพียงแค่ใครหนึ่งคน
ที่ไม่อาจหลุดพ้น วังวนแห่งเวลา
แต่ฉันก็ไม่ใช่คนสุดท้าย...ที่ปวดร้าว
หรือเป็นเหยื่อของความเหน็บหนาวปวดปร่า
ชีวิตที่เคยรกร้าง...เหมือนไม่เคยต้องแสงสว่างแห่งจันทรา
ก็กลับมีชิวีตชีวา เมื่อมีเธอเข้ามา....คนดี
เธอ...เหมือนดวงตะวันของใจ
เธอ...เหมือนแสงไฟของคนสิ้นไร้...คนนี้
เธอ...เหมือนเป็นทุกอย่าง เติมเต็มช่องว่าง...ที่เคยมี
ทุกคำถามในใจนี้..คำตอบที่อยากมี ก็คือ...เธอ
หน้าส่วนตัว
989
