25 พฤษภาคม 2550 11:38 น.
Ngasaay
โอ้ความรัก มัดใจ ใครทั้งโลก
บ้างครั้งโศก เจ็บซ้ำ ระกำหนัก
น้ำตาริน ล้นตา ระอานัก
ก็ไม่พัก จับรักไว้ ใส่กมล
รักแสนทุกข์ ทำไม ใยจึงรัก
รักกลอกกลับ คล้ายจริง ยิ่งฉงน
ด้วยคำรัก แผ่วเบา เร้าชื่นชม
ในคำคม รักเรา เฝ้าละเมอ
รักหนอรัก รักหนอ พอเถอะรัก
ขอไกลจาก รักนี้ มิมีเผลอ
จะทำใจ ไร้รักไป ไม่พบเจอ
ขอเพียงเธอ คนสุดท้าย ให้ใจทำ
17 พฤษภาคม 2550 15:19 น.
Ngasaay
สายลมพัด ระบัดมา ใบหญ้าไหว
สายสมไล้ ลูบเลียง เคียงเสนอ
สายลมหวน ทวนกลับ มารับเธอ
สายลมเพ้อ พัดผ่านไป ไม่นำพา
ในอ้อมกอด ของลมหนาว ในคราวนี้
จะมีพี่ เคียงชิด สิเนหา
แม้นคืนวัน ผ่านไป ใยนำพา
เพียงสุดา ร่วมจิต พิศฯพี่ชาย
สายหมอกแผ่ว พลิ้วผ่าน ลานทิวเมฆ
ดุจดั่งเฉก แดนพิมาน ประมาณหมาย
มีเราสอง ร่วมเรียง เคียงใจกาย
ทวยเทพไท ท่านอวยชัย ล้วนให้พร
โอ้..นางเอย เคยพราก จากลับ
ได้..เจ้ากลับ เคียงจิต ชิดสมร
ร่วมเรียง เคียงขวัญ นิรันดร
ดั่งบังอรสวรรค์มอบ...ส่งมา
หน้าส่วนตัว
760
