20 กรกฎาคม 2546 22:05 น.

- - ฌาปนแห่งตัวตน - -

ฌาปนกิจ

อัณณ์ วตะภรณ์
ชาตะ ๑๐ มิถุนายน ๒๕๒๕

ร่างอันไร้วิญญาณถูกลมพัดปลิวไปหลายสถาน หลายอารมณ์ หลายความรู้สึก บัดนี้ถึงกาลอวสานดับสูญแห่งกายและใจ ล่วงลับดั่งศพเน่าเหม็น อีแร้งรุมแทะกินเนื้อหนังมังสา หดหายในที่สุดเหลือกระดูกทิ้งไว้ ฌาปนแห่งชีวิต อาจทำเพื่อประชดตัวเอง เรื่องราวแต่เกิดจนลาลับ เพราะการกระทำของตัวเอง

คำขอโทษจาก อุภาวัณณ์ ฅนฅนนี้ อาจไม่มีค่าเทียมเงินตราและสายตาของทุกสรรพสิ่ง

คำขอโทษจากสาวรุ่น อุภาวัณณ์

ขอโทษ พ่อแม่ จ๋าไม่เคยกตัญญู จ๋าเป็นภาระให้พ่อกับแม่มา ๒๑ ปีลาล่วง จ๋าบาปหนักหนา ตกนรกหลายขุม คงไม่ได้เกิดเป็นฅน เพระาไม่เคยเห็นค่าของ ฅน

พ่อขา แม่ขา คำขอโทษ ขอโทษครั้งหนึ่ง ป.๓ จ๋าวิ่งหนีพ่อตอนอยู่โรงเรียน พ่อรู้ไหม สักครั้งในชีวิตจ๋าอยากอยู่ในอ้อมแขนของพ่อ พ่อขากอดจ๋าหน่อยได้ไหม พ่อขา จ๋าเอาเงินพ่อมาใช้เหลือคณานับ ไม่ทันได้ใช้คืน ไม่ได้ตอบแทนพระคุณ พ่อโกรธจ๋าไหม พ่อขา จ๋ารักพ่อ

แม่ขา จ๋าขอโทษแม่จากใจจริง แม่เลี้ยงดูจ๋ามาจน ๒๑ ปี แม่เฝ้าแลดูจ๋าตั้งแต่ปฏิสนธิ จบเติบใหญ่ แม่เฝ้าลูบคลำ หวังให้ลูกประสบความสำเร็จ แม่ขา ลูกขอโทษ ครั้งหนึ่ง แม่รู้มั้ย จ๋าโกรธแม่ จ๋าดูถูกแม่ต่างๆนาๆ แม่ สอนให้จ๋ารู้จักโต รู้จักทำอะไรด้วยตัวเองตั้งแต่ ป.๔ จ๋าอยู่กับพี่ปลาสองฅน แม่ผู้ยิ่งใหญ่ คำขอโทษจากลูกสาวฅนนี้อาจไม่เพียงพอ แม่ขาจ๋าขอลา จ๋าไม่อาจตอบแทนพระคุณแม่ จ๋ารู้ว่าแม่ทุกข์ทรมานมากกว่าจ๋าร้อยเท่าพันเท่า จ๋ารู้แม่อยู่เพื่อจ๋า แม่ขา แม่รู้บ้างไหม จ๋ารักแม่มากกว่าสิ่งอื่นใดทั้งปวง แม่สอนให้จ๋าบ่มเพาะทิฐิด้วยตัวแม่เอง แม่สอนให้จ๋าเปนฅนแกร่ง ในขณะนั้น แม่รู้ไหม ภายในใจจ๋าอ่อนแอเหลือเกิน จ๋าต้องการ ไขว่คว้าความรัก ความอบอุ่น แม่รู้ไหม จ๋าไขว่คว้าตลอดเวลา แต่สิ่งที่คว้าได้ คือ ลม จ๋ารู้สึก จ๋าขาดมัน ทั้งๆที่พ่อ แม่ ยืนเคียงข้าง ฝนตกกระหน่ำ มันจางหายไปเมื่อใดกันเล่า จ๋าอยู่ในโลกอันอ้างว่างมา ๒๑ ปี ลาก่อนแม่ผู้ยิ่งใหญ่ จ๋าผิดมหันต์ ตกนรกหมกไหม้หลายขุมหลายสถาน จ๋ารักแม่

พี่ปลา พี่สาวฅนเดียวของจ๋า จ๋าโตขึ้นจ๋ารู้ว่า จ๋ารักพี่ปลามาก พี่สาวผู้เสียสละได้ทุกสิ่ง ยอมเพื่อน้องสาวฅนนี้ แม้ว่า วัยเด็ก เราทะเลาะกัน แต่นั่น เป็นธรรมดาของชีวิต สมบัติของพี่ พี่แบ่งให้น้อง แต่น้องสาวผู้นี้ น้อยครั้งเหลือเกินที่จะแบ่งปันให้พี่สาว ครั้งหนึ่ง พี่ปลาสอนจ๋าว่า อย่าริมีรักในวัยเรียน แต่จ๋าดื้อด้าน พี่ปลารู้มั้ย จ๋าต้องการ จ๋าไขว่คว้าหามันอยู่ตลอดเวลา จ๋าขอโทษที่จ๋าทำไได้ จ๋าได้ลิ้มรส และจ๋าได้สัมผัส จ๋ารู้ซึ้งคำสอนของพี่ปลาแล้วนะคะ จ๋ารักพี่ปลา ลาก่อน

ครูขา ครูผู้มอบวิชาความรู้ วิชาชีวิต ครูทุกผู้ฅนที่ฉันได้เวียนผ่านรู้จัก ได้สัมผัสประสบการณ์ บทเรียน อันเนิ่นนาน จนบ่มเพาะ แต่บางครั้ง ฉันไม่เคยหยิบมันมาใช้ ฉันไม่รู้ ฉันยอมรับ บางครั้ง ฉันโง่เง่าเกินไป ครูขา ขอบคุณพระคุณของครู ที่มอบวิชา ให้แก่ศิษย์ผู้นี้ จ๋าฅนนี้ เคารพในความเป็นครูของทุกผู้ฅน ขอขมา และอโหสิ ให้จ๋า บางครั้งที่จ๋ากระทำล่วงเกิน ทั้งวาจาและใจคิด

ผู้เป็นมิตรทั้งหลาย ขอลาจากฌาปนสถาน และร่างแห่งนี้ เหลือไว้เพียงเศาเถ้าธุลีของกระดูกหลายพัน
ผู้เป็นมิตรทั้งหลาย อโหสิกรรมแก่จ๋าด้วย จ๋าผู้นี้มิอาจอยู่บนดลกอีกต่อไปได้ กิเลสสะสมเกินกว่าจะต้านรับไหว กิเลสภายในใจยังเกาะกินรุมเร้า เรื่องราวมากมายที่ไม่มีทางออก ใกล้แล้ว ใกล้ถึงเวลาที่จะดับสิ้น ภายในห้วงแห่งกรรม จ๋าคงประสบผลกรรมเหล่านั้นอีกมากมาย ไว้เถอะไว้ไปใช้กรรมในอีกภพ หากภพนี้ จ๋าไม่อาจมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ทางมันตัน ไม่มีทางไป ฌาปน คือทางออก ทางหนึ่งที่จ๋าเลือกเดิน

สมองบรรจุด้วยสารพัด สารพัน ไม่มีใครรับรู้ นอกจากใจฉัน ฉันอ่อนแอเกินที่จะรับรู้อีกต่อไป

ขอฌาปนตัวเองด้วยตัวเอง

ขอ พ่อแม่ ครู มิตร อย่าได้โศกสลดกับการครั้งนี้ จ๋าได้คิดกระทำ จากใจแลพกายจ๋าเอง เพราะนี้เป็นสิ่งสุกท้ายที่จะได้ทำเพื่อตัวเอง
จ๋า ผู้ไม่มีความเป็นฅน
จ๋า ผู้ขี้ขลาด

ลาลับ ดับสูญ

ฉากหนึ่ง บทหนึ่ง ของนิยายชีวิต น้ำเน่าเกินกว่าเหตุ ออกมาจากบางส่วนของชีวิต

มุมมองจากตัวเอง

เธอขอลาจาก เธอขอจากไป
เธอ ผู้อ่อนแอกับชีวิต
เธอ ผู้อ่อนประสบการณ์
เธอ ผู้พ่ายแพ้ความหวัง
เธอ หมดกำลังใจ