30 เมษายน 2547 15:49 น.
|NdEpEndEnT
สันติหายจากโลก
อันทุกข์โศกโถมเข้าหา
มารร้ายหมายชีวา
มันจะบ้าถึงไหนกัน
สร้างภาพเพื่อใครหรือ
เพราะข่าวลือมาโรมรัน
ฟ้ามืดเป็นไฟกัลป์
ประหัตหารชนทำไม
ผองชนทนเจ็บปวด
ให้ร้าวรวดไปถึงไหน
แผ่นดินร้อนเป็นไฟ
จะบรรลัยแหละแหลกราญ
มีทุกข์อันสาหัส
ใครเล่าปัดซึ่งแผ้วพาน
ฤๅจักเป็นตำนาน
สู่จักรวาลพิภพใด
- -
28 เมษายน 2547 16:54 น.
|NdEpEndEnT
สงครามคร่าชีวิต
แหละรอนริดมนุษยธรรม
จิตใจถูกจองจำ
จากปิศาจอันชั่วร้าย
มันมุ่งจะเข่นฆ่า
เอาชีวาคือจุดหมาย
มันเผาและทำลาย
จะให้ชาติพินาศลง
ใครเล่ายื่นมือช่วย
แหละอำนวยเหล่าพันธุ์พงศ์
จับมันเข้าใส่กรง
ขังให้จมระลึกกรรม
ให้มันตายลงนรก
ให้ไหม้หมกถึงสาสม
ให้มันทุกข์ระทม
ให้มอดม้วยในสันดาน
- -
28 เมษายน 2547 16:13 น.
|NdEpEndEnT
ความรักคือตัณหา
เมามายากามารมณ์
ติดบ่วงอันขื่นขม
จมปลักตรมทุกวี่วัน
ภาพหลอนมิวางวาย
แผ่ขจายหมายเสพสรร
มีอยู่ทุกชนชั้น
ด้วยโทษทัณฑ์ของปุถุชน
ลืมผู้ให้กำเนิด
ล่วงละเมิดขาดกุศล
รับกรรมอันมืดมน
ให้หยาดฝนมาล้างใจ
ดั่งธรรมมะมาชี้นำ
เพียรจดจำพร้อมอภัย
อดีตผ่านพ้นไป
ฟ้าแจ่มใสเข้ามาแทน
21 เมษายน 2547 14:38 น.
|NdEpEndEnT
ชีวิต ณ ช่วงหนึ่ง
นั้นน่าทึ่งเป็นหนักหนา
เพราะหลงในมายา
เสน่หาในคารม
ปลดทุกข์ ณ วันนี้
วางลงที่ความขื่นขม
เป็นเพียงกระแสลม
ที่หนาคมบาดหัวใจ
ต่างฅนต่างความคิด
นั้นเป็นสิทธิใช่ไหม
ต่างโลกฅนละใบ
มีมุมมองไปสองทาง
- -
20 เมษายน 2547 13:25 น.
|NdEpEndEnT
ต่างฅนต่างเดินกันเถิดนะ
ด้วยโทสะของฉันนั้นแรงร้อน
อาจจะมีความดีในคืนก่อน
แหละอาทรก้ำกึ่งระหว่างใจ
คุณมีฅนของคุณอยู่ก่อนแล้ว
โอ้ดวงแก้วของฉันทุกข์ไฉน
หยาดน้ำตารินรดในหทัย
ฉันจะไปให้ไกลจากใจคุณ
วันและคืนที่ผ่านเป็นอดีต
เป็นเงาซีดสีจางในหมอกขุ่น
เก็บสิ่งดีดีเอาไว้เจือจุณ
อย่ามาฉุนมาเฉียวกันอีกเลย
ถือว่าหลงในรสของตัณหา
คือมายาหลอกหลอนนะคุณเอ๋ย
จบกันเถอะใจฉันไม่เสบย
แค่ชมเชยสิบห้าวันเท่านั้นพอ
- -
หน้าส่วนตัว
669
