27 กุมภาพันธ์ 2547 23:58 น.
|NdEpEndEnT
ไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์เกิดเรื่องขึ้นมากมาย
อยากจะเขียนไดอารี่หลายวันแล้ว แต่งทางเวบไซต์เกิดขัดข้อง
วันจันทร์ที่ ๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๗
ทราบข่าวการเสียชีวิต คุณพ่อของอาจารย์ที่เคารพคนหนึ่ง
ขอแสดงความอาลัย ณ ที่นี้นะคะ
(วันพุธ ไปงานศพ พรุ่งนี้จะไปช่วยงาน)
หลังจากทราบก็โทรไปถามอาจารย์อีกคนนึงว่าจัดงานอะไรที่ไหน ...
ตอนบ่ายเดินทางไปหางาน part times เดินเข้า kfc ที่ไดอาน่า พี่คะรับสมัครงานมั้ยคะ
ไม่รับค่ะ ก็เริ่มจะเฉาๆแล้วล่ะ หลังจากนั้นเลยต่อรถไปโลตัสไปถาม kfc ว่ารับมั้ย
ปรากฏว่าไม่รับอีกแล้ว คอตก เดินเล่นในโลตัส เห็นที่เชสเตอร์กริลรับสมัคร แวะเข้าไป
กราอกใบสมัครไว้ เพื่อนบอกว่า คงยากนะที่จะได้ทำ เพราะของเค้าขายไม่ค่อยได้
เราก็ทำใจไว้แล้วล่ะ
วันอังคารที่ ๒๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๗
เดินทางไปหาดใหญ่ ไปจองหอแถวหาดใหญ่
ตอนแรก ในวันนั้นคิดว่าเราจะอาศัยอยู่หาดใหญ่ซักสองเดือน
แต่เมือ่ไปดูสถานที่แล้ว เราไม่อยากอยู่แล้วสิ ไม่ชอบบรรรยากาศ แต่ตอนนั้น
เราไม่รู้จะบอกเพื่อนอีกคนว่าอย่างไรดี เลยตามเลย
แต่เมื่อกลับมาคิดที่ห้อง คิดแล้วคิดอีก พอดีคุยกับแม่ด้วย แม่โทรมาหา แม่บอกว่ากลับไป
อยู่สุราษฎร์ก็ได้ไม่เป็นอะไร เราเลยตัดสินใจว่าไม่อยู่หอแล้ว
หลังจากมัดจำหอเรียบร้อยในวันนั้น เดินทางไปสมัครงานที่สมิหลาไทม์ เป็นหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น
หลังจากที่ฟังเขาพูด ประมาณว่าเขาจะให้เราไปเป็นเซลล์น่ะ
ตัดสินใจว่าไม่ไปดีกว่า
....................................
วันพุธที่ ๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๗
สายๆไปงานศพุณพ่อของอาจารย์
แปลกดีเนอะ เพื่อนๆเขาชวนไปงานศพกันตอนเช้า
รออาจารย์ตั้งนานแน่ะ แต่ได้รู้จักโลกอีกใบหนึ่งของอาจารย์จากพี่สาว
อาจารย์เป็นคนน่ารักมาก และเก่งมากด้วย ชื่นชม เคารพอาจารย์ค่ะ
ตอนบ่ายไปร้านหนังสือกับวิ ได้หนังสือของอกาทา คริสตี้มาหนึ่งเล่ม
ตอนคดีของโรเจอร์ แอ๊กครอยด์ ยังไม่ได้อ่านเลยล่ะ มัวแต่อ่านแฮรี่เล่ม ๕ให้จบ
วันพฤหัสที่ ๒๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๗
ไปหาดใหญ่เป็นวันที่สี่ของสัปดาห์ มีพี่คนหนึ่งนัดให้ไปพิมพ์งาน แต่ความที่ว่านัดเจอกันหน้าโรงเรียน
โรงเรียนหนึ่งซึ่ง อาจารย์ที่เราสนิทสมัยเมื่อเจ็ดปีก่อนสอนที่นี่ เราเลยตั้งใจว่าจะเข้าไปหา
เพราะไม่ได้เจอกันเจ็ดปีแล้ว เดินดุ่มๆเข้าไป ไม่รู้จะไปถามใครเลยถามที่ป้อมยาม
เขาจัดการหาให้ว่าตอนนี้ครูตุ้มคุมสอบอยู่ห้องไหน พอเรารู้รายละเอียดก็เดินไปหาตามห้องที่เขาให้มา
ปรากฏว่าก็เจอกับครูตุ้ม ตอนแรก แทบจะจำครูไม่ได้เลย
เพราะครูเปลี่ยนไปมาก จากที่ตะก่อนผอมบาง ผมยาว เดี๋ยวนี้ครูอ้วน ร่างใหญ่มาก
นั่งคุยกับครู ขณะที่ครูคุมสอบเด็กไป คิดถึงครู ไม่ได้ติดต่อกับครูประมาณเจ็ดปีแล้ว
ครูบอกว่าเราสวยขึ้นตั้งแยะ ก็แหงล่ะสิ จากตะก่อนเด็กกะโปโล ตอนนี้โตขึ้นมาก็ต้องรักษาเนื้อรักษาตัวสิคะ
ครูคุมสอบเสร็จพาเราไปนั่งทางส้มตำ ฯฯ และหลายอย่าง(ครูเลี้ยง) ทานเสร็จ
ครูพาไปนั่งที่ห้องพัก ครูแนะนำให้รู้จักเพื่อนๆ แน่ะ เอาเราไปโม้อีกว่าเราจะเรียนต่อ..
ตอนจะกลับครูให้ตังค์ค่ารถกลับมาด้วย ทั้งๆที่เราไม่ได้ต้องการเลย แต่ครูให้เราก็รับ
พร้อมกับขอบคุณ ได้เบอร์มือถือครูมาแล้ว แล้วหนูจะติดต่อครูเรื่อยๆนะคะ หนูไม่เคยลืมครูหรอกค่ะ
วันศุกร์ที่ ๒๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๗
วันนี้นี่เอง
วันนี้ที่จริงตอนเช้าจะไปสมิหลาไทมส์ เขาโทรมาตามเมื่อวาน
แต่พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อย เราเองที่หงุดหงิดเลยไม่อยากจะไปไหน
ตอนสายๆไปช่วยวิขนของกลับบ้าน วิกลับบ้านแล้วล่ะวันนี้ เศร้า เหงา ยังไงไม่รู้สินะ
ตลอดระยะเวลาสี่ปี เราเรียนที่นี่ เราผูกพันกับเพื่อนๆหลายๆคน ช่วยขนของเสร็จ วิก็กลับตรัง
คงจะคิดถึงกันน่าดู เมื่อไหร่เราจะได้นั่งทานข้าวด้วยกันอีกล่ะเพื่อน
เสร็จแล้วไปนอนไปนั่งหออุ๊จนเย็น
เราอ่านแฮรี่เล่มห้าจนจบ อุ๊ดูหนังแผ่นที่เช่ามา ต่างคนต่างมีสิ่งที่ชอบ
อุ๊ดูหนังโดยที่เสียบหูฟัง เลยไม่ได้รบกวนสมาธิในการอ่าน
ตกเย็นอุ๊ชวนไปหาอะไรทาน ก็แล้วแต่จะทานอะไรก็ได้ เลยไปนั่งทานส้มตำที่ร้านรสแซบ
ปรากฏว่า เราเป็นคนสั่งต้มแซบกระดูกหมู พอได้เราก็ทาน
อุบัติเหตุของเราเกิดขึ้นกระทันหัน ขณะที่เคี้ยวกระดูกอ่อนอยู่
ฟันปลอมที่ใส่อยู่ดันหักออกเป็นคนละส่วนกับที่ยึดกับฟัน
เป็นเรื่องล่ะสิ คราวนี้ ยัยจ๋าเลยกลายเป็นเด็กฟันหลอ ยัยอุ๊ก็ดันไม่รู้ด้วยสิว่าเราใส่ฟันปลอม
เราก็จำไม่ได้ว่าเราบอกใครไปบ้าง ไม่แคร์หรอกว่าใครจะมองอย่างไรน่ะ
อุ๊เลยชวนกลับเม้น เอาส้มตำและอื่นๆกลับมากินที่ห้อง ซื้อกาวช้างมาติดฟันปลอม
เราเลยต้องเปลี่ยนการเดินทางกระทันหัน จากที่ว่าจะกลับไปอยู่กับพี่ปลาและน้องฟาง
เลยต้องกลับสุราษฏร์เพื่อไปทำฟันใหม่ และคงจะไปรักษาฟันที่สกปรกเต็มแก่แล้ว
อึ่มจะได้จัดการชีวิตให้ใหม่ๆเสียบ้างเนอะ
วันนี้คงมีเรื่องเล่าเท่านี้
แล้วหากมีโอกาสจะกลับมาเล่าให้ฟังนะคะ
ต้องย้ายที่อยู่ใหม่เพราะหมดสัญญาและเรียนจบ
อีกหน่อยคงไม่ได้มาเล่นเนตร้านนี้อีกแล้วล่ะ
จะกลับไปทำธุระที่สุราษฏร์หลังจากนั้นจะเป็นอย่างไรจะเล่าให้ฟังนะคะ
- - -
- มี ค ว า ม สุ ข กั บ สิ่ ง ที่ เ ป็ น - -
ปล.อาจจะมีบ้างที่ตกหล่นไม่ได้เล่า แต่เราจะนึกออกไม่วันใดก็วันนึง
13 กุมภาพันธ์ 2547 19:23 น.
|NdEpEndEnT
นั่งรถเมลล์ผ่านคนคณานับ
บ้างก็กลับถิ่นที่เคยอาศัย
บ้างขายของริมฟุตบาธอยู่เนืองใน
บ้างธุระปะปังไปไม่รู้ทาง
ไปทดสอบงานการที่เขาเรียก
ไปไม่ถูกจึงสำเหนียกโทรไปอ้าง
เขาบองทิศบากทางแสนเลือนลาง
ไปทดสอบให้กระจ่างความรู้ตน
แต่ที่ไหนเจ้าดินสอจึงเขียนผิด
โธ่ !! ชีวิตเรียนมากี่ครั้งหน
น่าอับอายครูบาลำบากลำบน
เจ้าดินสอทุกข์ทนเพราะผิดนัย
-
-
5 กุมภาพันธ์ 2547 15:39 น.
|NdEpEndEnT
ส่วนลึกแล้วแน่วแน่ว่าคือผล
คือความจนยื้อแย่งเหตุตัณหา
มรสุมสุมรุมล้อมเข้ามา
ให้สับสนอุราอย่างที่เป็น
กรอบสี่เหลี่ยมกางกั้นกระชากฉุด
มองหาจุดสุดท้ายที่ตาเห็น
ตาฝ้าฟางลางเลือนเลือดกระเด็น
ชาดงามเด่นคาวคลุ้งปรุงโลกา
- -
2 กุมภาพันธ์ 2547 17:20 น.
|NdEpEndEnT
คือด้ามขวานอันแข็งแกร่ง
มากด้วยแรงและคุณค่า
ร้อนเป็นไฟคลุมเขตนครา
ชาวประชาแตกตื่นทั่วกัน
มันเป็นโจรแห่งขุนเขา
รานรุกเราให้เสียขวัญ
มันหมายฆ่าทั้งเผ่าพันธุ์
แหละห้ำหั่นให้วอดวาย
เกิดทุกข์ทุกหย่อมหญ้า
ภัยแห่งป่าจ้องทำลาย
จิตใจอันชั่วร้าย
มันลงมากำจัดคน
บ้านเรือนเคยสงบ
กลับประสบเคราะห์อับจน
มองไปทุกแห่งหน
ประชาชนน้ำตานอง
- -
หน้าส่วนตัว
891
