30 กันยายน 2546 15:21 น.
|NdEpEndEnT
เมฆทะมึนเวหา
มัวมัวฟ้าพร่าโหยร่ำ
ฤ โกรธาเจ็บช้ำ
ร้าวลึกข้างในใครรู้
อาทิตย์หลบหลีก
สู่กลีบเมฆหมายฉีกคู่
กายาร่าวร้อนลู่
ฟอนไฟขจัดสูญสิ้น
จึงไร้แรงขับต้าน
ทัดทานเมฆาแดดิ้น
ชีพล้มและชาชิน
ฝังใต้ดินพสุธา
สายฝนทับจับแน่น
ข้นแค้นสุดกู๋นี้หนา
พายุโหมถั่งทา
ทั่วโลการ้อนดั่งไฟกัลป์
30 กันยายน 2546 15:11 น.
|NdEpEndEnT
น้องน้อยกระจ้อยร่อย........................พิศคล้อยจะเอ็นดู
พี่เลี้ยงผิแผกผลู.................................จะประคองประคบหงม
ยามเที่ยวจะพาไป..............................จรไกล ฤ ใกล้ศรม
อาทรสิอารมณ์...................................มนเพลินคะนึงหา
ยามหลับจะไกวเปล...........................บทเห่มิใคลคลา
เคียงข้างกี่เวลา..................................หฤทัยไฉนเหงา
พันผูกดรุณรัก...................................ลุประจักษ์และเราสอง
อิงแอบและปรองดอง.......................จิตสุขสราญใจ
น้องน้อยระเริงรื่น............................อุระชื่นและสดใส
ยิ้มกริ่มละมุนไม..............................ขณะวัยไสวงาม
ด้วยรักมิเปลี่ยนผัน..........................ฤ กี่วันพะผ่านข้าม
สายใยสิเชื่อมยาม.............................มนสมนิรันดร
27 กันยายน 2546 21:09 น.
|NdEpEndEnT
ครึ้มครึ้มมัวฟ้าพร่า
นภาเหงาโศกร่ำไห้
กู่ก้องขจรไกล
โหยหาใครอาทร
สายลมแผ่วสัมผัส
กายาสงัดสิ้นสูญ
มองหาสิ่งเกื้อกูล
หากไร้คู่เคียงเชยชม
ใบไม้ร่วงลงดิน
ถูกดูหมิ่นจิตขื่นขม
ไร้รสน่าภิรมยม์
จ่อมจมเร้ารุกโรมรัน
เสน่ห์มายาจับ
ประดับ ณ โลกความฝัน
สายใยสายสัมพันธ์
ผูกมัดติดกันตลอดไป
จึงเสือกหาผู้แก้
ปมแน่นแท้ชีวาลัย
จักติดตัวเหตุนัย
พิษภัยล้อมตัวชั่วคืน
ปัจจุบันล่อลวง
สมองกร่อนกลวงหลับตื่น
ทัดทานจักต้องทนฝืน
กล้ำกลืนน้ำตาร่วงริน
เฉกฝนร่วงจากฟ้า
ถึงเวลาชะทรัพย์สิน
ฤฝนชโลมยลยิน
ปลุกชีพหากินนิรันดร์
21 กันยายน 2546 16:27 น.
|NdEpEndEnT
สายฝนร่วงโถมโหมกระหน่ำ
ปะทะภพเหยีบย่ำแผ่นดินไหว
หมายขจัดชะล้างโลกีย์ภัย
ฤๅหทัยเคืองโกรธพสุธา
เฉกสวรรค์กลั่นแกล้งโลกมนุษย์
มิให้ผุดกรรมก่อเกิดตัณหา
ลงโทษทัณฑ์ทุกข์นภา
ทุกแหล่งหล้าล้วนประสบเคราะห์อนันต์
ฤๅครั้งนี้ถึงกาลชีพดับสูญ
จึงขอทูลอภัยโทษเหล่าเทวัญ
โปรดเมตตาปวงสัตว์หลากชาติพันธุ์
ให้โศกศัลย์ร้าวรนเป็นไฟฟอน
เพลิงพายุอัคคีโรมรันรุก
ผลาญหมดยุควิปริตจักถอดถอน
มุ่งปลิดชีวิตให้ม้วยมรณ์
ร่างเจิ่งนองนอนนิ่งใต้ผืนดิน
21 กันยายน 2546 16:22 น.
|NdEpEndEnT
ดาราพร่างนภา
เยียวยาอาทรไฟฝัน
สุกสกาวแพรวพรรณ
ดารันต์แย้มยิ้มอุ่นใจ
แขไขเมินมองหา
เพื่อนพาหล้าแหล่งอาศัย
สำนึกตรึกตรองใน
อาลัยอาวรณ์คู่เคียง
เดินทางรอนแรมร้าง
ขอค้างพิงพักฟังเสียง
แว่วแว่วยินสำเนียง
หมู่เมียงมืดมิดค่ำคืน
เวลาเวียนพ้นผ่าน
เนิ่นนานอุราทนฝืน
เย็นย่ำเยียบกล้ำกลืน
ขมขื่นดาราระทม
ดาวจากจันทร์เงียบเหงา
เคยเป็นเงาประคบหงม
เปล่าเปลี่ยวต้องจ่อมจม
ตรอมตรมเหว่ว้าวิงวอน
ขอสวรรค์บันดาลข้า
ขอเวลาอาดูรเอมอร
อ้าอรุณขจร
จันทร์ม้วยมรณ์จบนิรันดร์
หน้าส่วนตัว
595
