15 สิงหาคม 2546 21:47 น.
|NdEpEndEnT
หยาดฝนพะพร่างห่ม........................ชรล้างกิเลสหนา
ร่วงโรยประโปรยมา........................นภแจ้ง ณ แดนดิน
หยาดฝนสิเคยปลุก..........................อุระทุกข์บ่เคยสิ้น
แต่งแต้มกระทบหิน.........................ซะซะฝอยกระโหยหวน
หนึ่งฝนยะยั่วเย้า.............................จิตเศร้าจะโอดครวญ
ขมขื่นมลายถ้วน...............................มนร้าวอุราราน
เวหาบ่เคยหลับ................................จะประดับประหัตหาร
เมฆาฟะฟาดผ่าน.............................ขณะล่วงทิวาวาย
14 สิงหาคม 2546 17:19 น.
|NdEpEndEnT
ฉันหลับตาใต้ผืนดิน
ได้ยลยิลสายฝนฉ่ำ
ใจเอยระโหยร่ำ
พร่ำเพรียกหาใครบางฅน
กี่วันกี่เดือนล่วง
ใจยังหวงห้วงแห่งหน
กายไร้ซึ่งตัวตน
ยังระคนโหยหาใคร
วันคืนที่เคยเล่น
ที่เคยเป็นแต่หนไหน
หวนนึกตรึกตรองใน
ใต้พิภพพสุธา
ลืมแล้วสิวันนั้น
ใจเอผันฉันผวา
ตื่นขึ้นร้าวอุรา
ชะตาสิ้นดิ้นแดดาว
ร่างนิ่งใต้แผ่นภพ
ต้องประสพระอุหนาว
ร่างนั้นล้วนกลิ่นคาว
ซากปวดร้าวให้หมองหม่น
14 สิงหาคม 2546 17:13 น.
|NdEpEndEnT
มองฟ้าเมฆาเกลื่อน
คละเคลื่อนคล้อยนภาฟ้า
สายลมโบกโบยมา
ต้องกายาชงักงัน
หัวใจหล่นแทบเท้า
ระรุมเร้าให้ผกผัน
ร้อนรุ่มจวนชีวัน
ชีพไหวหวั่นสะท้านสะเทือน
กู่ก้องเรียกสวรรค์
ว่าโศกศัลย์สุดจะเหมือน
โหยไห้คอยเย้าเยือน
พสุธากระหึ่มดัง
มองฟ้าไม่เห็นฟ้า
ด้วยเพราะว่าเมฆมาบัง
กี่ครั้งใจถูกฝัง
ถูกจองจำด้วยโซ่ตรวน
ฅนคุกภายในคุก
ล้วนมีทุกข์ทุกฅนถ้วน
กี่วันต้องโอดครวญ
ให้โหยหวนวิเวกเหงา
สายฝนพะพร่างห่ม
ได้สุขสมบ่โศกเศร้า
หนึ่งฝนยะยั่วเย้า
วิจิตราวะวับวาว
หนึ่งฝนให้ตกหนัก
ใจจึงหักด้วยเจ็บร้าว
ปวดแสบแทบตกกร้าว
กระเหิมหาวมิรู้สิ้น
ฟอนฟอนฟะฟอดฟัน
ใจกระสันผิผกผิน
ประหารลงสู่ดิน
กระเดือกดิ้นชีพมลาย
12 สิงหาคม 2546 13:43 น.
|NdEpEndEnT
ดาราสิเคลื่อนคล้อย........................ชรย้อยนภาฟ้า
สาดแสง ณ เวหา............................อุระหนาวสกาวใจ
ค่ำคืนสลัวเงา.................................จิตเศร้าระโหยไห้
วังเวงวิเวกใด................................ฤจะเทียมจะเทียบเพ็ญ
แขไขบ่ไร้แสง................................ดุจแจ้งจรัสเย็น
งามดวงสล้างเห็น............................รุจิแจ่มถวิลหา
ลมพัดโชลมไล้................................หฤทัยผิทองทา
เริงเริงระรื่นพา...............................สละชื่นชะเชยชม
ราตรีฤดีกาล...................................พิศพ่านระเล่นลม
วาโยพะพร่างห่ม.............................วิจิตราวะวับวาว
ดาวเดือนละเลื่อมลอย.....................ระดะทั่ว ณ ห้วงหาว
ดาวร่วงมณีพราว.............................มนอิ่มฤดีกาล
รู้สึกแปร่งยังไงไม่รู้ ช่วยกัน เกลาให้หน่อยนะคะ
9 สิงหาคม 2546 12:35 น.
|NdEpEndEnT
ใบไม้ร่วงจากต้น
พะพร่างหล่นสู่ผืนดิน
บางครั้งโบยบินไป
ขจรไกลสู่ธารา
ใบไม้มีโลกกว้าง
ไม่เคว้งคว้างมนุษา
ฅนเราล้วนมารยา
ล่อลวงฅนทั้งบ้านเมือง
ใบไม้มีล่วงลับ
หล่นลงทับให้แค้นเคือง
ปลิดปลิววะว่อนเนือง
ชีพสูญสิ้นมลายลง
ชีวีเดือกแดดิ้น
อายุสิ้นไม่ยืนยง
สวรรค์ไม่ประสงค์
ให้ยุไขยิ่งยืนนาน
สมแล้วดังคำว่า
ห้วงเวลาพลิกแปรผ่าน
เวียนว่ายตายเกิดพ่าน
คือวัฏจักรของโลกา
ลาล่วงสู่ห้วงเหว
ทุกฤๅเลวระโหยหา
นำพาสู่นรกา
ถูกลงทัณฑ์ฉะนี้แล
ใบไม้เหี่ยวแห้งกรอบ
เป็นระบอบกันเป็นแพ
เหมือนติดในร่างแห
แล้วจะหลุดเมื่อไหร่กัน
. . . . .
หน้าส่วนตัว
525
