3 มกราคม 2547 14:16 น.
|NdEpEndEnT
อากาศร้อนอบอ้าว
บ้างก็หนาวราวหิมะโหม
แปรเปลี่ยนกะจู่โจม
มนุษย์โลภโลมเลียกาย
แผ่นภพพบพินาศ
อาละวาดปองจุดหมาย
กัดกินทุกถิ่นวาย
เหลือแต่ซากปรักหักพัง
สงครามมิรู้จบ
ชนประสบหมดความหวัง
สิ้นสุขทุกข์ประทัง
ถูกคุมขังรอม้วยมรณ์
รอแสงฉุดผู้กล้า
ตะวันล้าแรงโรยอ่อน
สิ้นแล้วสิ้นอาทร
สิ้นขจรดับวารวัน
18 ธันวาคม 2546 21:57 น.
|NdEpEndEnT
เหงาเดียวดายสุดอ้างว้าง
โอ้โลกกว้างใยพรากหัวใจข้า
รู้ไหมข้าเหงาเปล่าเปลี่ยวกายา
ยิ่งโหยหายิ่งทุกข์ระทม
ดายเดียวท่ามผู้ฅนมาก
วกวนจากหลุมหลืบสะสม
เหี่ยวแห้งหัวใจดอมดม
ความเงียบจมดิ่งภวังค์อาทร
- -
16 ธันวาคม 2546 22:41 น.
|NdEpEndEnT
สะพานข้ามครามเขตประเทศกั้น
สองฟากฝั่งฟันฟาดอาจแลเห็น
เพราะอยู่สูงจึงชอบจะหลบเร้น
ฅนลำเค็ญทุกเข็ญกันต่อไป
บ้างแบกหามหาบถั่วต้มขาย
บ้างกระจายขอทานอยู่ไหวไหว
บ้างพลัดถิ่นเหตุพบพิบัติภัย
บ้างเดินโก้เก๋ไก๋ยั่วตาฅน
สวาทหนักบาดทั่วทุกหนแห่ง
ฅนต่างแก่งแย่งชิงทุกแห่งหน
แลเห็นภาพบาดใจแสนอับจน
ฉันก็ฅนค้นหาความเคว้งคว้าง
สงสัยจะแคล้วคลาดกับจุดจบ
ที่พานพบคบหาแต่ฟ้าสาง
ตะวันตกลงดินเลือนลาง
ลงสะพานเส้นทางช่างมืดมิด
- -
16 ธันวาคม 2546 17:09 น.
|NdEpEndEnT
ขยันหมั่นเพียรค่อนชีวิต
คิดถูกผิดซึบซาบตำราสอน
วิชาความรู้ยังร้อนร้อน
ไฉนจรออกจากเพิงล้มลง
เคยสูงเด่นใครใครต่างก้มรับ
เคยประดับแนวหน้าราวเหิรหงส์
เคยคิดว่าชีวิตข้ายืนยง
เส้นทางตรงอาจคดเคี้ยวหักมุมมอง
วิถีใครวิถีมันข้าไม่เกี่ยว
แต่ข้าเหลียวแลเห็นชนบางผอง
หากำไรทุกด้านเพื่อครอบครอง
จักอาจอองยืนหยัดสู้อีกครา
เพราะครั้งหนึ่งถูกขับออกจากที่
ดั้นด้นรี่เร่งเท้าใฝ่งานหา
ในที่สุดจึงพบสบอุรา
แม้กายาจะร้อนหากใจเย็น
มีงานหนึ่งไม่ต้องก้มหัวให้ใครเขา
อิสระเป็นเงาจักแลเห็น
แม้น้ำหยดกระเซาะกระเซ็น
อีกจันทร์เพ็ญเป็นแรงขับให้พบทาง
- -
15 ธันวาคม 2546 22:25 น.
|NdEpEndEnT
เก็บรักเก่ามานอนฝัน
เฝ้ามองจันทร์หวนคิดถึง
คราหนึ่งละเมอรำพึง
ประหนึ่งเธอมาเคียงกาย
หมอกม่านน้ำค้างรินรด
จารจดบันทึกสลาย
ดาราส่องแสงขจาย
พร่างพรายนภาค่ำคืน
หมู่เมฆาร่ายฟ้อนรัก
เริงรักหักเร้นระรื่น
กายกอดซ้อนลับทนฝืน
เฝ้ายืนแลผู้ผ่านไป
วันแล้ววันเล่าเฝ้ารัก
พิงพักดาวนุ่มไสว
อ่อนล้าเรี่ยวแรงโถมไถ่
เยื่อใยขาดสะบั้นกลางฝัน
- -
หน้าส่วนตัว
670
