8 สิงหาคม 2546 17:15 น.
|NdEpEndEnT
>
ชีวีนั้นลุล่วง
สู่ห้วงเหวที่ผ่านผัน
ชีวีแต่ละวัน
ล้วนเสกสรรค์ประดังมา
ค่ำคืนนั้นเดียวดาย
สิ่งที่หมายปลายฟากฟ้า
อยากเหยียบก้อนเมฆา
ห้วงเวหาเป็นเช่นไร
เศษฝันที่โบยบิน
แต่ละถิ่นเป็นไฉน
สายลมชวนพัดไป
ให้หลงใหลและอาวรณ์
กี่วันอันอ้างว้าง
แลสล้างเวิ้งนคร
กายาให้รุมร้อน
ในฤทัยให้คะนึง
โหยหาฅนใกล้ใจ
เหม่อมองไปใจร้าวรึง
โห่ร้องให้อลอึง
หนวกหูจังดังทำไม
กำลังละโลดแล่น
ณ ห้วงแผ่นฟ้าไกล
ภวังค์ที่ฝันใฝ่
ฉันตกไปในภวังค์
เวลาระทมทุกข์
เหมือนติดคุกไร้กำลัง
สิ้นแล้วที่เคยหวัง
ทลายลงด้วยน้ำมือ
เสแสร้งกันดีนัก
ไร้พวกพรรคจะลุกฮือ
สมใจกระไรฤๅ
ฅนเกลียดชังแล้วสะใจ
. . . . . .
8 สิงหาคม 2546 15:40 น.
|NdEpEndEnT
ภวังค์ที่เป็นไป
ในหัวใจฅนเดียวดาย
วันคืนที่ห่างหาย
ให้เศร้าโศกถึงเพียงนี้
ทำไมต้องเป็นฉัน
ฤๅสวรรค์ทั้งนที
กลั่นแกล้งหมายชีวี
ให้ดับลงสู่พสุธา
ทั่วพื้นในพิภพ
ไม่อาจหลบจากนภา
คอยมองตลอดมา
ช่วงชิงกันไปทำไม
ความเงียบระโหยหา
หยาดน้ำตาหลั่งรินไหล
ความเงียบที่ฝันใฝ่
ภายในใจแสนมัวหมอง
ทำไมเป็นฅนบาป
ต้องถูกสาปไม่เป็นรอง
ทุรชนนั้นจับจ้อง
ล้วนจักฆ่าสู่มรภูมิ
. . . . . . . . .
7 สิงหาคม 2546 16:47 น.
|NdEpEndEnT
หยาดฝนพะพร่างห่ม
ได้สุขสมอิ่มอุรา
หยาดฝนจากฟากฟ้า
ร่วงโรยราลงสู่ดิน
หยาดฝนแต่ละหยาด
ช่างสะอาดชลริน
หยาดฝนช่างหอมกลิ่น
สราญใจระเริงรมณ์
หยาดฝนชรล้าง
กิเลสสร้างอันเสพสม
บางคราจิตขื่นขม
ต้องอับจนหมดหนทาง
หยาดฝนสิเคยปลุก
ไฉนทุกจึงมิร้าง
กระจ่ายทุกหนทาง
สู่ทางตันแล้วหรือไร
ทางออกมิรู้จัก
ที่เคยพักฤเป็นใคร
ทางออกของหัวใจ
อยู่แห่งใดฉันอาทร
คืนค่ำฉันโหยหา
ห้วงสุขาระเริงรอน
คืนค่ำใจอาวรณ์
คะนึงใจนิรันดร์กาล
ค่ำคืนอันว้าเหว่
ฉันเร่ร่อนทุกสถาน
เจ็บปวดอุราราน
ให้บาดลึกแสบในทรวง
เวลา ณ วันนี้
จะสุขีหรือร้างรวง
เวลา ณ วันล่วง
จะร้างลาฤคลอนคลาง
6 สิงหาคม 2546 15:48 น.
|NdEpEndEnT
ร้างลาโหยให้เศร้า
ให้หงอยเหงาวิเวกจิต
อุระร้าวฝืนคิด
เคยใกล้ชิดสู่สงสม
เวลาพาล่วงเลย
ที่ได้เคยได้เชยชม
คะนึงถวิลรมณย์
โอ้อกตรมแล้วหรือไร
เพียงเงาที่คอยตาม
ไม่เว้นยามสักคราใด
จะลบฤาไฉน
บ่เคยได้ยินยล
เวลาล่วงถึงกาล
ใจร้าวรานให้สับสน
จะมีสักกี่ฅน
ทุรชนจะเมินมอง
เป็นเพียงแค่เศษดิน
ฤก้อนหินไร้แสงส่อง
เป็นฅนหยิ่งจองหอง
ควรจักต้องถูกลงทัณฑ์
สวรรค์ไร้ปราณี
ให้อัปรีย์ทุกวี่วัน
ไม่เคยได้เห็นจันทร์
ชั่วนิรันดร์ฉันเดียวดาย
- -
- มี ค ว า ม สุ ข กั บ สิ่ ง ที่ เ ป็ น -
22 กรกฎาคม 2546 20:15 น.
|NdEpEndEnT
เข้มแข็งไว้อย่ายอมพ้
ความอ่อนแอเกิดได้ทุกแห่งหน
อาจจะมีบางคราที่วกวน
นั่นเพราะคนอย่างฉันแสนเดี่ยวดาย
มองไปยังโลกกว้าง
ขีดเส้นทางเดินนั้นหลากหลาย
แม้นชีวิตต้องกลับกลาย
จุดมุ่งหมายของทางเดินอยู่แห่งใด
เดินต่อไปวันเวลา
ฉันคงหาจุดหมายที่ฝันใฝ่
คงจะมีสักวันให้ฉันไป
อีกไม่ไกลใช่ไหมทางชีวี
อาจผ่านพบขวากหนามทางข้างหน้า
ต้องค้นหาต่อไปแม้นชีพพลี
ขอพลังแห่งชีวิตที่พึงมี
อย่าย่ำยีศักดิ์ศรีของเวลา
- -
-มี ค ว า ม สุ ข กั บ สิ่ ง ที่ เ ป็ น -
หน้าส่วนตัว
923
