13 ตุลาคม 2546 21:48 น.
|NdEpEndEnT
พ่อจ๋าพ่อของหนู
พ่อจะรู้ไหมหนอหนูคิดถึง
หนูนั่งรถให้คนึง
คิดถึงภาพอดีตวันเคียงกัน
พ่อจ๋าพ่อรู้ไหม
หนูนี่ไซร้ออยากย้อนคืนห้วงฝัน
หนูจะกอดพ่อให้ทุกวัน
ร่วมร้องเพลงขับขานอาบดารา
พ่อผู้นี้สอนให้ลูกมองหมู่ดาว
และสกาวงามไสวเด่นทุกครา
พ่อพายเรือลำน้อยล่องธารา
สุขอุราเคียงพ่อและพี่เอม
สุขสุขสุขใจจริงจริงนะ
พ่อพ่อจ๊ะลูกรักพ่อสุขเกษม
ไออุ่นของพ่อช่างปรีย์เปรม
ภาพอดีตมิอาจลางเลือนไปจากใจ
แต่วันนี้ใยพ่อลูกจึงร้างลา
ลูกทุกขานึกพ่อเหตุไฉน
แม้นอยู่ใกล้เหมือนอยู่ไกล
ลูกโทรไปใยพ่อจึงปิดเครื่อง
- - จ่าคิดถึงพ่อจัง - -
วันนี้นั่งริมหน้าต่างบนรถเมล์ หวนคิดถึงภาพอดีต
วันที่อยู่ด้วยกันกับพ่อ คิดถึงพ่อมาก
อยากให้พ่อพาไปพายเรือเล่น
อยากหาพ่อพาเข้าป่าไปยิงนก
อยากให้พ่อพาไปเล่นว่าว
อยากให้พ่อพาไปปีนต้นตาลดูนก
อยากให้พ่อสอนดูดาว
อยากดูดาวกับพ่อ
พ่อคะ วันนี้ จ๋าคิดถึงพ่อมาก
โทรศัพท์หาพ่อตลอด พ่อปิดเครื่องรึเปล่าคะ
คิดถึงมากค่ะ
รักพ่อค่ะ
- -
2 ตุลาคม 2546 15:14 น.
|NdEpEndEnT
ยามเหงาอ้างว้างสับสน
หนึ่งตัวตนค้นหาจุดหมาย
เดินดุ่มด่ำในเขตล้อมราย
ผู้ฅนห่างหายไปไหนกัน
มีแต่ความว่างเปล่าเปลี่ยว
ใจห่อเหี่ยวสันโดษอาสัญ
เศร้าโศกแทบม้วยมรณ์ชีวัน
ร้อนเร่าโรมรันลุกลาม
ไฟในอกกระพือโหม
ไฟลวนโลมโนมเนื้อหนาม
เฉาะกลีบกุหลาบงาม
ถูกคุกคามด้วยพิษภัย
เหลืออะไรบ้างในวันนี้
ก้าววิถีแหล่งสกนธ์สถานไหน
ก้าวต่อก้าวดั้นด้นไป
แม้หลืบใดข้าจะก้าวทุกซอกมุม
2 ตุลาคม 2546 11:15 น.
|NdEpEndEnT
แด่ . . .อาจารย์ยุรฉัตร บุญสนิท
ยุรฉัตรคือครูผู้เป็นเลิศ
งามพริ้งเพริศวิชาการนำสมัย
รู้อดีตปัจจุบันทุกวันไป
ศิษย์นี้ไซร้เคารพครูผู้เก่งจริง
หนึ่งวิชาได้เรียนคือการอ่าน
เหมือนเมื่อวานเคยเรียนหลากหลายสิ่ง
เอ๊ะ ! เด็กโง่ไม่เคยได้พักอิง
ความรู้ยิ่งคืนครูทำไมกัน
วิเคราะห์วรรณกรรมวิเคราะห์ใด
สิ่งที่ได้ใช้ประโยชน์ล้วนเสกสรรพ์
ให้เด็กคิดแจ่มประจักษ์รู้ปัจจุบัน
คุณอนันต์อันกระฉ่อนคือกลการ
คือวิถีแห่งศาสตร์วรรณศิลป์
ได้ยลยิลวิจารณ์ผสมผสาน
หลากหลายชิ้นสัมผัสที่เนิ่นนาน
แรงบันดาลจากครูนั้นหนุนนำ
วิชาความรู้ได้พ่านผ่าน
เพื่อชำนาญกลยุทธวิถีล้ำ
เรียนเปรียบเทียบมิใช่เรียนเพียงท่องจำ
ทุกอักษรคำคมซึมซาบใน
อุภาวัณณ์ นามหิรัญ
1 ตุลาคม 2546 23:34 น.
|NdEpEndEnT
- -
ถึงห่างไกลสุดขอบฟ้า
มิอาจคร่ามิตรภาพของสองเรา
คือพี่น้องผองมิตรในวันเหงา
และวันเศร้าคอยเกื้อทุกเวลา
คือพี่สาวที่แสนดีฅนหนึ่ง
ความน่ารักใสซึ้งเปี่ยยมเวหา
เพียงอักษรสำเหนียกได้นำพา
สู่ดวงตาภายในสัมผันกัน
กี่วันคืนรู้จักได้พ่านผ่าน
กี่ฤดีกาลนานเนิ่นไม่เปลี่ยนนผัน
เชื่อมสายใยเกี่ยวก้อยผูกพัน
ร้อยเรียงเคียงตะวันกันต่อไป
ความห่างไกลมิใช่อุปสรรค
ได้พิงพักอารมณ์ที่หวั่นไหว
คือพี่สาวสุดอาทรแห่งหัวใจ
แม้นอื่นใดมิอาจพรากมิตรไมตรี
- -
ณ วันนี้ขอให้พี่จงสุขสันต์
เนื่องด้วยวันปรีเปรมย์เกษมศรี
ขอพรจากฟ้าคุ้มครองชีวี
และราตรีอาบห่มกายา
ขอก้าวเดินด้วยพลังแห่งความหวัง
จักเป็นกำลังใจแด่พี่ให้แกร่งกล้า
ให้ไฟฝันบันดาลสุขทุกครา
น้อมนำพาพี่ข้าได้สมปอง
- -
30 กันยายน 2546 15:21 น.
|NdEpEndEnT
เมฆทะมึนเวหา
มัวมัวฟ้าพร่าโหยร่ำ
ฤ โกรธาเจ็บช้ำ
ร้าวลึกข้างในใครรู้
อาทิตย์หลบหลีก
สู่กลีบเมฆหมายฉีกคู่
กายาร่าวร้อนลู่
ฟอนไฟขจัดสูญสิ้น
จึงไร้แรงขับต้าน
ทัดทานเมฆาแดดิ้น
ชีพล้มและชาชิน
ฝังใต้ดินพสุธา
สายฝนทับจับแน่น
ข้นแค้นสุดกู๋นี้หนา
พายุโหมถั่งทา
ทั่วโลการ้อนดั่งไฟกัลป์
หน้าส่วนตัว
847
