15 พฤศจิกายน 2546 13:55 น.
|NdEpEndEnT
พยาบาทอาฆาษแค้น
นั้นสุดแสนหฤหรรษ์
ร้อนแรงดั่งไฟกัลป์
สิ้นชีวันแดนภูมิชน
กระหายเลือดเชือดเฉือดฉาด
วายวอดวาดทุกแห่งหน
จึ่งนองกลิ่นคาวฅน
ช่างมืดหม่นปฐพี
ดาวเดือนก็พลันดับ
และลาลับกลับผองผี
ตายจากพรากชีวี
ให้ป่นปี้อนาจใจ
สังคมไม่เหลือซาก
น่ากระดากใช่หรือไม่
ไอ้พวกมันสาปจัญไร
คราบคราไคลติดโลกาย์
จำนนทุกบทบาท
อาละวาทออกเข่นฆ่า
อสูรครองกายา
จะเยียวยาไปเพื่ออะไร
????
13 พฤศจิกายน 2546 16:17 น.
|NdEpEndEnT
แก้วร้าวใบเก่าอยู่ไหน
ซ่อนไว้ในหลืบหลบหนี
ใครกันมาเหยียบย่ำยี
ชีวีเคืองขัดรำพัน
แก้วร้าวใบนั้นพลันหาย
ฤๅตายลาลับจากฉัน
หัวใจร้อนรุมขึ้นควัน
ชีวันมลายกลืนกิน
แก้วร้าวใบน้อยไปไหน
หลบภัยพ้นจากสถานถิ่น
น้ำตาพาลหยดไหลริน
ลงดินสิ้นแล้วเศษเวลา
แก้วร้าวใบน้อยเคยใส่
กลิ่นไอกาแฟชวนหา
ส่งเสียงแว่วแว่วเจรจา
เคลือบทาด้วยรสมหัศจรรย์
12 พฤศจิกายน 2546 17:52 น.
|NdEpEndEnT
เวลาเหงาระทมจิต
ชีวิตมีแต่กลัดกลุ้ม
ทุกข์โศกนานาเร้ารุม
แผ่คลุมอาณาไพศาล
เปล่าเปลี่ยวอยากปลีกวิเวก
โหวกเหวกเสียงร้องขับขาน
จากสุขสมเมื่อวันวาน
ผันผ่านกาลกลืนฝืนทน
ทำไมต้องมีวันพรุ่ง
อรุณรุ่งยิ่งยากสับสน
ในจิตตนเองวกวน
ทุรชนเล่าเป็นอย่างไร
หงอยหงอยรึบ้าไปแล้ว
ดวงแก้วไปเที่ยวแห่งไหน
ร้อนรุ่มกลุ้มในหทัย
เพี้ยนใยเสเสร้งแกล้งทำ
- -
9 พฤศจิกายน 2546 15:44 น.
|NdEpEndEnT
ไม่อาจกลับไปยืนตรงที่เก่า
หัวใจของความเศร้ายังมิร้าง
ทำผิดมหันต์คุณเลยเมินหมาง
ความเหินห่างเข้ามาย่างกราย
ไม่ได้กลับมาเพื่อขอโทษ
คุณคงโกรธเคืองขัดฉันเหลือหลาย
ด้วยหัวใจเกเรคุณคงหน่าย
มันคงสายเสียแล้วหากกลับคืน
หวังเพียงน้อยนิดคุณคงหายเกลียด
จึงขอเบียดสิ่งดี-ดี ไว้สักหมื่น
หากคุณไม่ชอบก็อย่าทนฝืน
ฉันจะยืนมองคุณ ณ ขอบฟ้าไกล
ฉันฅนเลวเหลวไหลในความรัก
มันจึงหักขาดแล้วฤๅไฉน
ค่าของคุณหญิงงามสตรีไทย
ละมุนละไมรสวจีฉวีวรรณ
8 พฤศจิกายน 2546 11:44 น.
|NdEpEndEnT
- -
ตะวันบรรเจิดแสงจ้า
พรมพร่างนภาสว่างไสว
โฉมงามทั่วสารทิศไกล
หลั่งไหลสู่วิมานเมฆิน
- -
ยามอรุณยิ้มรับขอบฟ้า
อุ่นอุราเหล่าปักษิณ
ต่างร่อนโบกโบยบิน
สู่ถิ่นพักษาอาหาร
- -
ทิวาราตรีเพรียกหา
เหล่าดาราระยิบระยับขับขาน
ธรรมชาติก่อเกิดตามกาล
เนาว์นานจากอดีตสู่ปัจจุบัน
- -
รอวันคืนลับลาล่วง
ผูกบ่วงรอรับโทษมหันต์
ก่อกรรมทำเข็ญทุกวัน
เหตุสำคัญเพราะจิตใจ
- - - - -
หน้าส่วนตัว
518
