26 กันยายน 2548 12:21 น.
nawakarn
คอย...ค้อย ... คอย
ได้แต่ชะแง้ ชะเง้อ คอยเธอ...ร่ำไป
ว่าเมื่อไรเธอจะโทรมา
จะโทรเองก็ไม่กล้า
เพราะใจมันบอกว่า
อย่าเสียฟอร์ม
.............รอ ... ร้อ ... รอ...
รอว่าเมื่อไรจะได้ยินเสียง
เพียงแค่ปี๊ปเดียวก็ไม่มี
เก็บกดอยู่อย่างนี้
ทำไงดี....หรือจะโทรไปก่อนดี
ไม่เอา...เค้าจะว่าเราเป็นของตาย
นาน....น้าน...นาน
ผ่านคืน ผ่าน วัน จนเป็นเดือน
ยังไม่รู้สัญญาณเตือน
แต่ก็เหมือนบอกว่าให้ทำใจ
เป็นเหมือนซ้อมความเหงาเอาไว้
เผื่อเธอไปวันไหนจะได้ไม่เหงามากมาย
ทน...ท้น...ทน
ไม่รู้จะทนทำไม
อยากรู้นะว่าเกิดอะไร
แต่สุดท้ายก็เงียบงัน
......ถ้าจะเป็นเช่นนี้
ขอรู้เหตุผลได้มั้ย
จะได้รู้ว่าจะอยู่หรือไป
ปล่อยไว้นานร้าวรานเกิน
เถอะนะโปรดบอกกัน
ฉันจะได้ทำใจแต่เนิ่น ๆ
จะได้เตรียมตัวเดิน...
ก้มหน้า...ท้าทาย...ความระทม
23 กันยายน 2548 10:55 น.
nawakarn
กลัว.............
......การเปลี่ยนแปลง
กับชีวิตครอบครัว
เพราะตัวไม่แน่ใจว่า
อนาคตจะเกิดอะไรขึ้น
ไม่แน่ใจในผลลัพท์นั้น
.........................กลัว
การถูกพันธนาการ
เพราะไม่แน่ใจว่า
ชีวิตเสรีที่คิดว่าเคยมี
จะถูกกลืนไปครอบครัว
..............กลัว.................
12 กันยายน 2548 13:28 น.
nawakarn
วันนี้ คงเหมือนทุก ๆ วัน
แต่อาการมันแสดงมากไปหน่อย
หลายคนทักบอกหน้าตาอิดโรยดูจ๋อย ๆ
เปล่าหรอก ไม่เป็นไรซักหน่อย
แค่เพลีย....
แค่อาจเมายา...
หมอให้มาไม่รู้หรอกว่ายาอะไร
เพราะที่บอกหมอไปคือเครียด
ทำตามที่หมอสั่ง
ไม่อยากทำร้ายตัวเองไปกว่านี้
แค่ทำร้ายร้ายใจก็พอแรงแล้วนี้
ถ้าเป็นที่กายคงแย่น่าดู
มีใครห่วงเราตั้งหลายคน
ไม่ยอมล้มจะทนให้ได้
ไม่ว่าจะเกิดอะไร
จะไม่ยอมให้ใครกระเทือนด้วย
ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิด
คงเชิดหน้าตาว่าเข้มแข็ง
แม้ข้างในจะอ่อนระโหยโรยแรง
แต่เสียใจ.....ไม่ยอมล้มเด็ดขาด.........
*****
11 กันยายน 2548 14:43 น.
nawakarn
พยายามอยู่หลายวัน
กับการไม่ติดต่อ
ปิดตัวเอง เก็บตัวเอง
แต่ก็สนใจตัวเองอยู่..
ไม่รู้จะทนไปได้อีกนานแค่ไหน
ตอนนี้นะ มันโงนเงน โงกเงก
เมา.................
คงเพราะฤทธิ์ยาที่ขอร้องใหหมอให้มา
ไม่รู้บ้าอะไร
มันเจ็บที่ใจ จุกที่คอ
และก็เจ็บที่ท้ายท้อย
พลอยปวดขึ้นบนศีรษะ
ทรมานนะ.......
กลืนข้าวก็ไม่ลง
พูดไม่ออก
**********
ตัวก็เป็นนะนักจิต
แต่คิดเรื่องตัวเองไม่ได้
ช่วยคนอื่นมาก็มากมาย
ถึงคิวตัวเองละอึ้ง
...................
9 กันยายน 2548 14:13 น.
nawakarn
นอนคืนไหน ก็ไม่หลับลง
คงฟุ้งซ่านหวั่นไหว
เพราะคำหนึ่งที่เธอเอ่ยออกไป
ทำให้ฉันตัดสินใจถอยหลัง
เธอบอกอยากอยู่กับฉัน
ให้เร็วกว่าวันที่ฝันเอาไว้
ให้ฉันลงทุนให้เงินที่เธอไป
เธอก็จะได้เก็บออมพร้อมไปขอแต่ง
ฉันไม่รู้เธอคิดอะไรอยู่
แต่อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกเสียหน้า
เหมือนฉันเป็นคนที่ไร้คุณค่า
อยากได้เธอนักหนา
แล้วเอาเงินไปซื้อรักจากเธอ
โทษที....
สิ่งที่ฉันมี ก็ไม่มาก
แค่เป็นคนที่ไม่อยากลำบาก
กายไม่ว่าแต่ว่าใจคงแย่น่าดู
ถ้าเลือกเธอ เผลอๆ ฉันคงทุกข์ไปทั้งชาติ
คนที่ฉันวาดไว้ไม่ใช่อย่างนี้
เธอไม่ควรพูดเรื่องเงินกับฉันตอนนี้
เพราะฉันไม่มี
คงมีแค่ศักดิ์ศรีที่กินไม่ได้
แต่นั้น...ไม่สำคัญเท่าใด
ที่ใจมันเจ็บ...เพราะ
เธอดูถูกความรักของฉันมากไปหน่อย
คนที่ตลอดชีวิตฉันคอย
ไหงเป็นอย่างนี้...........ยี้ น่ารังเกียจจัง
ทุกคนให้ฉันเลิกลา
บอกว่าไม่ควรยุ่ง
ไม่สุงสิงอีกต่อไป
อีกหลายเรื่องที่เธอแสดงออกไว้
ให้ฉันฉันระคายใจ.....อยู่ตลอดเวลา
เก็บความรู้สึกที่ดีที่มีให้
แม้จะดูเหมือนเลวร้ายแต่ไม่ทั้งหมด
อยากบอกเธอนะ
ว่ารักเธอ.......ไม่เคยลด
แต่คงหมดเยื่อใย...จากเธอไปในวันนี้
คนฉันรัก ไม่คนที่ฉันเลือกแต่งด้วย
เพราะชีวิตคงซวยถ้ามีเธอ
แต่ฉันจะเก็บเธอไว้ข้างใจเสมอ
จะไม่ลืมเธอว่าทำอะไร
วันนี้ฉันยอมเจ็บ
เผื่อวันหน้าจะน้อยกว่านี้
อยากรู้สึกกับเธอดี ๆ
แต่วันนี้ทำไม่ได้จริง ๆ
.......................
หน้าส่วนตัว
1041
