11 กันยายน 2548 14:43 น.
nawakarn
พยายามอยู่หลายวัน
กับการไม่ติดต่อ
ปิดตัวเอง เก็บตัวเอง
แต่ก็สนใจตัวเองอยู่..
ไม่รู้จะทนไปได้อีกนานแค่ไหน
ตอนนี้นะ มันโงนเงน โงกเงก
เมา.................
คงเพราะฤทธิ์ยาที่ขอร้องใหหมอให้มา
ไม่รู้บ้าอะไร
มันเจ็บที่ใจ จุกที่คอ
และก็เจ็บที่ท้ายท้อย
พลอยปวดขึ้นบนศีรษะ
ทรมานนะ.......
กลืนข้าวก็ไม่ลง
พูดไม่ออก
**********
ตัวก็เป็นนะนักจิต
แต่คิดเรื่องตัวเองไม่ได้
ช่วยคนอื่นมาก็มากมาย
ถึงคิวตัวเองละอึ้ง
...................
9 กันยายน 2548 14:13 น.
nawakarn
นอนคืนไหน ก็ไม่หลับลง
คงฟุ้งซ่านหวั่นไหว
เพราะคำหนึ่งที่เธอเอ่ยออกไป
ทำให้ฉันตัดสินใจถอยหลัง
เธอบอกอยากอยู่กับฉัน
ให้เร็วกว่าวันที่ฝันเอาไว้
ให้ฉันลงทุนให้เงินที่เธอไป
เธอก็จะได้เก็บออมพร้อมไปขอแต่ง
ฉันไม่รู้เธอคิดอะไรอยู่
แต่อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกเสียหน้า
เหมือนฉันเป็นคนที่ไร้คุณค่า
อยากได้เธอนักหนา
แล้วเอาเงินไปซื้อรักจากเธอ
โทษที....
สิ่งที่ฉันมี ก็ไม่มาก
แค่เป็นคนที่ไม่อยากลำบาก
กายไม่ว่าแต่ว่าใจคงแย่น่าดู
ถ้าเลือกเธอ เผลอๆ ฉันคงทุกข์ไปทั้งชาติ
คนที่ฉันวาดไว้ไม่ใช่อย่างนี้
เธอไม่ควรพูดเรื่องเงินกับฉันตอนนี้
เพราะฉันไม่มี
คงมีแค่ศักดิ์ศรีที่กินไม่ได้
แต่นั้น...ไม่สำคัญเท่าใด
ที่ใจมันเจ็บ...เพราะ
เธอดูถูกความรักของฉันมากไปหน่อย
คนที่ตลอดชีวิตฉันคอย
ไหงเป็นอย่างนี้...........ยี้ น่ารังเกียจจัง
ทุกคนให้ฉันเลิกลา
บอกว่าไม่ควรยุ่ง
ไม่สุงสิงอีกต่อไป
อีกหลายเรื่องที่เธอแสดงออกไว้
ให้ฉันฉันระคายใจ.....อยู่ตลอดเวลา
เก็บความรู้สึกที่ดีที่มีให้
แม้จะดูเหมือนเลวร้ายแต่ไม่ทั้งหมด
อยากบอกเธอนะ
ว่ารักเธอ.......ไม่เคยลด
แต่คงหมดเยื่อใย...จากเธอไปในวันนี้
คนฉันรัก ไม่คนที่ฉันเลือกแต่งด้วย
เพราะชีวิตคงซวยถ้ามีเธอ
แต่ฉันจะเก็บเธอไว้ข้างใจเสมอ
จะไม่ลืมเธอว่าทำอะไร
วันนี้ฉันยอมเจ็บ
เผื่อวันหน้าจะน้อยกว่านี้
อยากรู้สึกกับเธอดี ๆ
แต่วันนี้ทำไม่ได้จริง ๆ
.......................
5 กันยายน 2548 13:45 น.
nawakarn
เฮ้อ.......................
จะเพ้อเจ้ออะไรดีนะ
ไม่เห็นมีวันไหน
ที่จะได้รู้สึกดี
แม้วันนี้จะทำท่า
ให้รู้สึกเหมือนว่าดี
ไม่สิ...คิดไม่ถูกเลย
.............เจ็บจัง เจ็บใจได้ทุกวัน
.............มันเป็นอไรไม่รู้
.............ชีวิตที่เป็นอยู่
.............ดูเข้มแข็ง ....เปล่าเลย
เหนื่อย ท้อ ไร้แรงแล้วนะ
จะหนีไปไหนดีหนอ
ไม่อยากจะรอ ๆ ๆ
มันท้อมันแท้ไม่แน่ใจ
เลือกเธอก็ไม่ได้
ไม่เลือกคนใกล้ก็ไม่ดี
คงต้องเป็นอยู่อย่างนี้
ไม่สิ้นสุดกันทีเลยนะเรา
เธอชวนสร้างครอบครัว
มันน่าปวดหัวไม่เบา
ฉันมีอะไรที่ไหนเล่า
มันเศร้าจริง เบื่อจังชีวิต
เก็บเงียบไว้คนเดียว
บอกใครไม่ได้ด้วยสิ
ขึนบกใครไปตอนนี้
มีหวัง.....................
4 กันยายน 2548 11:09 น.
nawakarn
วันนี้เป็นวันที่ท้อแท้กว่าวันอื่น
ความสุขสดชื่นที่เคยมีก็ห่างหาย
ไม่รู้ว่าเกิดเพราะอะไร
มันเหนื่อยหน่ายเหน็ดเหนื่อยและท้อแท้
ผู้คนรอบข้างก็กลาดเกลื่อน
เพื่อนก์มีมากมายใคร ๆ ก็อยู่
แต่มันรู้สึกเหงายังไงไม่รู้
บอกไม่ถูกคิดไม่ออกเพราะอะไร
คงเพราะน้อยใจกระมังเรา
ที่ใคร ๆ เค้าคาดหวังไว้
ไม่อยากให้เรามีใคร
ไม่อยากให้ใครมีเรา
อยากให้เราอยู่เพื่อพวกเค้า
อยากให้เค้าไม่ต้องเกี่ยวกับใคร
อยากจะได้อะไร
ก์เอ่ยกับเราได้ไม่ขัดข้อง
คงเป็นเช่นนี้สินะ
ที่อยากเก็บเราไว้ในมุมคับแคบของห้อง
ได้โปรดเถอะ......ขอร้อง
อยากออกจากห้องเต็มแก่แล้ว
เกิดมาเพื่อพวกเค้างั้นหรือ
เกิดมาถือภาระใช่มั้ย
เกิดแบบนี้เกิดทำไม
เลือกทำอะไรก์ไม่ได้ซักอย่าง
ซักวันถ้าเราเข้มแข็ง
ฮึ...........คงไม่แกร่งถึงปานนั้น
แค่อย่างน้อยได้ทำตามใจกัน
แม้วันนั้นจะแอบทำตามใจตัว
ตอนนี้ก็ทำอยู่
แต่รู้มั้ย....มันเป็นเรื่องผิด
ไม่ใช่เราไม่คิด
แต่ติดที่โดนกั้นขวาง
เราก็รู้ เค้าก็รู้
เค้ารอเราเลือกบ้าง
เราไม่เลือกซักทาง
คงเจ็บกันทั้งสองข้าง
โอ........................
3 กันยายน 2548 04:49 น.
nawakarn
ความท้อแท้ เหนื่อยหน่าย
...........มีจัง
ลบความรู้สึกนี้ไม่ได้ซักที
รำคาญตัวเองมากมาย
อยากหนีไปให้สุดขอบโลก
รู้ว่าลืมได้บางคราว
ไม่ต้องบอกให้เผชิญหรอก
มันฝืนและยิ่งบาดเจ็บลึก
หนีไปซะไกล ๆ ดีกว่า
จะได้มีเวลานึกและไตร่ตรอง
มีสติ......เผื่อคิดอะไรได้บ้าง.
ทางออกคงมีมากมาย
ถ้ารู้ตัวเองเร็วขึ้น
อย่าขวาง
ฉันไม่อยากนั่งต่อสู้กับเจ็บ
มันรุมเร้าระทมระบมหนัก
แทบบ้าคนเดียวนะ
ไม่มีใครรู้สึกถึงความรู้สึกของฉันหรอกมัง
พอดีกว่า......
>>>>>>>>
หน้าส่วนตัว
951
